Is it MY LOVE ?

ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจำในวัยเยาว์

เกาะฮันนี

"แตฮี แตฮีอยู่ไหน แตฮี"

"แบร่ พังคินแพ้อีกแล้ว"

"โธ่ ก้อเธอเล่นแอบซะขนาดนี้นี่นา"

"เชอะ ช่วยม่ายล่าย โฮะๆๆ"

 ผม ลี พังคิน ลูกของเจ้าของสวนแห่งหนึ่ง พ่อของผมทำไร่มะเขือเทศ ส่วนแม่ก้อ

เพิ่งเสียไปเพราะหัวใจวาย ผมมีเพื่อนแค่คนเดียว คือ คิม แตฮี เธอเป็นเด็กกำพร้า

พ่อนำแตฮีมาเลี้ยงเพราะสงสาร

"งั้น พังคินก้อต้องเป็นคนหาต่อนะ"

"อีกและ ก้อได้ ครั้งสุดท้ายแล้วน้า"

"โด่ ก้อได้"

 ผมหลับตานับ 1 ถึง 20

"ตุบ!"

"20 แล้วน้า ไปล่ะน้า"

ผ่านไป 10 นาที ผมหาเธอไม่เจอเลย

"พะ พังคิน ชะ ช่วยด้วย ชะ ชั้นเจ็บ"

 ผมรีบตามเสียงของแตฮีไป และก้อพบเธอกำลังนอนกุมหน้าอกอยู่

"แตฮี แตฮี"

"พะ พัง คะ คิน ชะ ช่วย ดะ ด้วย" เสียงของแตฮีเริ่มแหบพร่า

ผมไม่รอช้ารีบพาเธอไปส่งที่ศูนย์อนามัยและโทรบอกพ่อ

"พะ พ่อครับ แตฮี แตฮี เค้า เค้า อึก ฮือๆ"

"พังคิน ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน"

"ศูนย์อนามัยครับ"

"พ่อจะไปเดี๋ยวนี้นะลูก"

"คะ ครับ"

 จากนั้น 5 นาที พ่อก้อมาถึง พ่อรีบไปถามคุณหมอถึงอาการของแตฮี

"เอ่อ เด็กคนนี้ ต้องได้รับการผ่าตัดอย่างเร่งด่วน และตอนนี้ประเทศเราก้อยังไม่ได้

ยาตัวนี้มา อาจต้องส่งเธอไปอเมริกาน่ะครับ"

"แล้วค่าใช้จ่ายล่ะครับ คุณหมอ"

"ตอนนี้ทางรัฐบาลได้ให้งบแก่เด็กที่เป็นโรคนี้น่ะครับ เด็กสามารถไปได้ฟรีครับ แต่

ผู้ใหญ่ต้องเสียเงินค่าเครื่องบินเองน่ะครับ"

"แล้วตกลงแกเป็นโรคอะไรครับ"

"แกเป็นโรคหัวใจ และยังมีโอกาสเป็นเนื้องอกในสมองด้วยครับ"

 ผมตะลึง อึ้งกับเรื่องที่เกิดขึ้น ได้แต่หวังว่านี่คือความฝันเท่านั้น

"พ่อ คุณหมอ ผมขอเข้าไปหาแตฮีนะครับ"

"พังคิน" พ่อพูดด้วยเสียงที่ลำบากใจ

 ผมไม่รอช้ารีบวิ่งไปที่เตียงของแตฮี

"แตฮี แตฮี ไม่เป็นไรนะ"

"พะ พังคิน ชั้นไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่ชั้นยังทำความฝันให้เป็นจริงไม่ได้ ชั้นไม่

ยอมตายหรอก"

"ตะแตฮี"

"พังคิน ชั้นรู้ดีว่าช้นเป็นอะไร แต่เธอห้ามหนีความจริงเด็ดขาด ซักวันเธอก้อคงจะมี

เพื่อนที่ดีกว่าชั้น"

"ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ แตฮี"