คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ในโลใบนี้ที่เทโนโลยี้าวหน้าพวเาไ้เผิับปัหาสรามเวทมนร์และเรื่อราว่า ๆ เี่ยวับเวทมนร์และเรื่ออื่น ๆ พวเาึ่อั้
สำนัานระทรวรัษาวามปลอภัยอประเทศึ้น ปัุบันนที่ำรำแหน่ผู้อำนวยารอระทรวือ เอย์ิมะ ทาเอิ ับเลานุารอเา โยิะ สึิมิยะ แ่อนนี้มีนอยืมใ้ำนำหน้าผู้ถือรออำนาอระทรวไปั่วราว
มีเ้าหน้าที่ระับพิเศษอยู่ทั้หมเ้าน้วยันพวเาถูนามว่า "หน่วยลอบสัหารโฬม"
หน่วยโฬมแทบะทำไ้ทุานไม่ว่าะเป็นาร้นว้าหา้อมูล,สืบานราารลับ,ลัลอบ่วยเหลือเลยสรามเี่ยวับผู้ใ้เวทมนร์ แน่นอนว่าพวเาทั้เ้านั้นล้วนเป็นผู้ใ้เวทมนร์
และพวเาทำานึ้นร่อระทรวเท่านั้น
เสียปืนั้อไปทั่วบริเวึ วามวุ่นวายเิึ้นเพราะมีเ็ผู้หิสอนำลั่อสู้ับแ๊มาเฟียที่ลัลอบ้ามนุษย์อยู่
“เรนแบบนี้พวเราะเ้าไป่วยพวเาไม่ทันนะ!” เ็สาวผมสีน้ำาละโนบอเพื่อน ะที่รัวระสุนใส่ศัรูไป้วย เธอนนี้มีื่อว่าโอิมุระ นาเิโะ ฝาแฝนน้ออระูลโอิมุระ เธอเป็นนรูปร่าเล็ ผมสีน้ำาลเ้ม ผิวาวนวลอมมพู นัยน์าสีม่วายแววัวลอยู่ไม่น้อย แ้มป่อน่าหยิรับับริมฝีปาอมมพู รวมถึมูที่เิึ้นหน่อย ๆ บ่บอถึวามื้อรั้นไ้เป็นอย่าี นาเิโะเป็นนร่าเริ แ่ไม่่อยไว้ใใร่าย ๆ เื่อใใรแทบไม่ไ้นอานในรอบรัวหรือนในหน่วย ุที่เธอสวมเป็นสูทสีำทับเิ้แนยาวเ้ารูปสีแส้มับาเายาวและรอเท้าัทู เธอสวมนาฬิา้อมือประับ้วยทับทิมน้ำามเธอำลััวลอยู่ว่าอนนี้หาพวเธอยัั้าอยู่พวศัรูพาพวนที่พวมันับมาไปาย่อนแล้ว็ไ้
ส่วนนที่ถูพูถึำลัฟันศัรู้วยาบาานะนเลือระเ็นมาโนใบหน้า เธอยมือึ้นเ็เลือออ่อนะพูับเพื่อนอัวเอผ่านบลูทูธ
“ทำไมเธอไม่ใ้พลัเวทเอาล่ะนาเิโะ?” ส่วนเธอนนี้มีื่อว่าโอิมุระ เรน ฝาแฝนพี่อระูลโอิมุระเธอมีรูปร่าสูโปร่ ผมสีำ ใบหน้าามราวับเทพธิา ผิวาวนวลอมมพู นัยน์าสีฟ้าูเรียบเย เหมือนเธอะไม่่อยพอใับารไล่บี้ศัรูสัเท่าไร อย่าน้อย็วระมีศัรูที่สู้ไ้สมน้ำสมเนื้อหน่อยสิ
เรนใส่สูทมาเ่นัน ่าันแ่เสื้อเิ้้าในอเธอเป็นสีฟ้าาว นาฬิา้อมืออเธอัวเรือนประับ้วยอเมทิส์สีม่ว,โทแพสสีฟ้าฝาปิมีเพทายสีม่วแับเพอริอสีเียวอยู่รลาเป็นรูปริสทัล สายล้อมีโเมนสีแเป็นเม็เล็ ๆ ่อัน และมีฟั์ันพิเศษเพราะเรนไ้สร้า Ai อัริยะหรือเสียสัเราะห์ึ้น Ai ัวนี้มีื่อว่าลูวิน์มันเื่อม่อับอาวุธแทบทุิ้นอเรน
“เอาั้น็ไ้ ะไ้ไม่เสียเวลา” สิ้นำใ้เท้าอนาเิโะ็ปราวแหวนเวทสีแเพลิึ้นมา เปลวไฟลุโนึ้นรอบัวเธอ ่อนเวททั้หมะถููเ้ามาอยู่ในระสุนานั้นเธอ็เหนี่ยวไยิอย่าไม่ลัเล ระสุนปืนเวทถูยิออมา ลุ่ม้อนเปลวไฟมหาศาล แผเผาศัรูทั้หมนราบเป็นหน้าลอนาเิโะลปืนลเมื่อเห็นว่าศัรูถูำัไปหมแล้ว “ัารพวมันเรียบร้อยแล้วละเรน!”
“อย่าเพิ่ีใไปอาะยัมีศัรูอยู่็ไ้” เรนมอรอยยิ้มสใสอฝาแฝ้วยแววาที่อ่อนโยน ยื่นมือไปวาลบนลุ่มผมสีน้ำาลเ้มอย่าแผ่วเบา ่อนะว้ามือออีฝ่ายให้เินามเธอมา
ประูถูันให้เปิออ พวเธอเผิหน้าับศัรูอีรั้ แ่ราวนี้พวมันสะเพร่าเินไปเรนพุ่ัวไป้วยวามเร็วใ้าบแททะลุอ้ายอศัรู ส่วนนาเิโะ็ัปืนึ้นเหนี่ยวไทันทีที่เห็นศัรูเลื่อนไหว ระสุนพุ่เ้าลาหน้าผานมันทรุลแน่นิ่ไปับพื้น “เ้าเป้าเป๊ะ ๆ เลย”
“พี่สาวเป็นใรน่ะ ะมาทำอะไรพวเรา…”
“พี่สาวะมา่วยพวเราใ่ไหมะ”
“พี่สาวทั้สอน้อมา่วยแน่นอนอยู่แล้วสิ” เรนึาบออาัวศัรูและ้มลวานหาุแมาไเปิประูรให้เ็ ๆ บาน็ูเหมือนะเป็นนรุ่นราวราวเียวันับพวเธอ หลัาประูเปิออทุน่า็วิ่ออมา้มหัวอบุเรนับนาเิโะที่ให้าร่วยเหลือ เรนเรีย Ai อัวเอทันที “ลูวิน์ ฝา้นประวัิอเ็พวนี้ที”
“พวเราะไ้พาพวเาลับไปพบับรอบรัวอเา” นาเิโะพู้วยรอยยิ้มสใส ในะที่เธอรับหน้าที่เินนำพาเ็ทุนออาัวึ โยมีเรนเินรั้ท้ายเพื่อระวัหลัให้ทุน พอออมานอัวึรบทุน เรนึหยิบลูระเบิมาึสลัออ่อนะโยนเ้าไปในัวึ เสียระเบิัึ้อาม้วยารถล่มอึ
“นาเิโะันฝาเธอเสอินอะไรให้พวเาที”
“รับทราบ้า เอาละ ทุนนี่ืออวัาพวเรา หน่วยรัษาวามปลอภัยอประเทศนะ๊ะ ินันให้เ็มที่เลย”
นาเิโะร่ายเวท่อนะีนิ้ว หลัานั้น็ปรานมนมเนยมามายออยู่รหน้าเ็ ๆ พวเาไม่รอ้าที่ะพุ่เ้าไปหยิบมาินอย่าหิวโหย และล่าวอบุสอฝาแฝอีรั้ รอบัวเรนอนนี้มีแ่หน้าอโฮโลแรมที่าย้อมูลอเ็แ่ละน เรนเรียลำับารส่ัวเ็ทุนไว้เรียบร้อยึร่ายเวทวามือเป็นวลม ประูที่ถูโอบล้อม้วยวแหวนสีำและมีสายลมพัผ่าน็ปราึ้นรหน้าเธอ นี่เป็นประูมิิสำหรับส่เ็ ๆ ลับบ้าน
“ไป่อนนะะพี่สาวทั้สอ”
“โี้า” นาเิโะับเรนโบมือลาเ็แ่ละนที่่อย ๆ ทยอยลับบ้านนถึนสุท้ายประูมิิึาหายไป เมื่อเสร็สิ้นภาริสอฝาแฝเินไปึ้นรถ BMW 2 Series สีำมีสี่ประู่อนเรนะับแล่นออาที่นี่ไปอย่ารวเร็ว
ไม่นานพวเธอ็มาถึสถานที่นัหมาย เป็นสำนัานระทรวรัษาวามปลอภัยอประเทศ พวเธอัุให้เรียบร้อย ่อนะ้าวลารถอย่าส่าผ่าเผย สอฝาแฝเินเ้าไปในัวึ และึ้นลิฟ์ไปยัั้นที่นายให่อพวเธอรออยู่ พอไปถึเรน็เาะประูและยืนรอนไ้ยืนเสียานรับาน้านใน พวเธอึรีบ้าวเ้าไป เมื่อเห็นว่ามีแ่นที่พวเธออยาเอ็เลย..
“พ่อะ ิถึัเลย่ะ” นาเิโะเินเ้าไปอร่าอโอิมุระ ทาาโอะ เามีผมสีำับนัยน์าสีฟ้าู่มที่ายแววอ่อนโยนและรัใร่ลูสาวอน ายหนุ่มที่แม้ะอายุย่าเ้าเลสี่็ไม่อาลวามหล่อเหลาอเาลไปไ้ เ่นเียวับเธอนนี้
“สวัสี่ะุแม่” เรนเินเ้าไปอยู่ในอ้อมแนอผู้เป็นแม่อย่าอออ้อนโอิมุระ รินะ เธอมีผมสีน้ำาลับนัยน์าสีม่วลมโที่บ่บอว่าเธออ่อนโยนและท่าทีสบนิ่นี่็ทำให้รู้ว่าเธอเป็นนที่ใีมาแม้ะอายุเท่าับทาาโอะ แ่เธอ็ยัสวยและส่าามเหมือนอนยัสาวไม่มีผิเพี้ยน “ว่าไยายัวเล็อแม่ ทั้สอไปทำภาริมาเป็นยัไบ้า๊ะ นั่ลเลยเี๋ยวแม่ไปรินามาให้ ุยับพ่อเาไป่อนนะ”
หลัาที่อรัฟัเหวี่ยันไปมาสัพั สอพ่อลู็ผละออาัน แล้วทาาโอะ็เินมาอลูสาวอีนอเาอย่ารัใร่ ส่วนรินะโนนาเิโะอเอวอ้อนไปเรื่อย่อนที่ะ่วยรินะถือน้ำามาเสิร์ฟให้ทุน
“ภาริรั้นี้ผ่านพ้นไปไ้้วยี่ะ พวหนูส่เ็เหล่านั้นลับบ้านเรียบร้อยแล้ว”
นาเิโะเป็นนรายานสถานาร์ ส่วนเรน็พยัหน้าามและยาึ้นมาิบ
“ีมา ถ้าอย่านั้นนี่ือ่าอบแทนที่พวลูทำานนี้สำเร็” ทาาโอะล้วหยิบอสีน้ำาลสออึ้นมาวาไว้รหน้าสอสาว เรนล่าวอบุและหยิบอเ็บไว้ในสูท ส่วนแฝอีนมือนแอบเปิูำนวนเินภายในออัวเอ “นาเิโะรัษามารยาทหน่อย”
“แหะ ๆ อโทษ่าา”
“เอาน่าเรน อย่าไปุน้อสิ” รินะเอ่ยพลาลูบหัวเรนไป ่อนที่ผู้ให่ทั้สอท่านะบอให้พวเธอลับบ้านพัไ้ พวเธอึ้อบอลาผู้เป็นหัวหน้า และับรถลับบ้านพัอหน่วยโฬมทันที “เธอว่าะมีนรอเราอยู่ที่บ้านไหม?”
“ไม่น่ามี พวเาไปทำภาริัน” เรนอบในะที่เหลือบมอออนอรถ “เฮ้อ...รถิ”
“เอาน่า อย่าิมาไปุพี่สาว เี๋ยวไฟน้ำเิน็มาแล้วน่า” นาเิโะยื่นมือมาบไหล่ฝาแฝัวเอเบา ๆ พวเธอใ้เวลานานว่าปินิหน่อย เพราะมันเป็น่วเวลาเลิาน นเลยสัรเินผ่านถนนันเยอะมา
รถอสอสาวเลี้ยวเ้ามาในฤหาสน์หรู แ่สไล์ยุโรปสอั้น และมีสระว่ายน้ำอยู่้าหน้า พวเธอเ้าไปในัวฤหาสน์ ึพบว่าวันนี้ไม่มีใรอยู่ รวสอบไ้าระาษแปะไว้รประูห้อรัวเหมือนที่เรนาาร์ไว้
“วันนี้พวันไปทำภารินะ อาะลับเย็น ๆ หรือพรุ่นี้ อย่าลืมหาอะไรินนะ ินไป่อนไ้เลยาบอสอพวเธอ เห...พี่เาอนเียน้อเ๊หล่ออยู่แน่เลยอะฮ่า ๆๆๆ” นาเิโะระเบิเสียหัวเราะออมาอย่าอารม์ี่อนที่เธอะถูไล่ให้ไปอาบน้ำ ส่วนเรนบอว่าเธอะลมือทำอาหารในมื้อนี้เอ ไม่นานสปาเีเบอนผัพริแห้็ส่ลิ่นหอมโยไปทั่วฤหาสน์
“หอมมาวันนี้เป็นอาหาราิไหนอะ?”
“อิาเลี่ยน” เรนัสปาเีใส่านสอใบพร้อมับ้อนส้อมเรียบร้อย นาเิโะเลยอาสา่วยถือไปวาไว้ที่โ๊ะและลมือิน่อน
“อื้ม อร่อยสมวามอยา ฝีมือารทำอาหารอเรนอร่อยที่สุเลย โยเพาะนมหวานับาแฟ” รสาิเผ็าพริแห้และเรื่อเทศหอมรุ่นเบอนที่ผันมีรสาิเผ็นิ ๆ ถูปาอพวเธอเป็นอย่าีเลย
“อร่อย็ินเยอะ ๆ ะไ้โไว ๆ” เรนพูหน้าาย ฝาแฝเธอเลยพอแ้มใส่อย่าไม่พอใที่อีนพูเหมือนัวเอเป็นเ็ แ่ไม่นานอารม์ุ่นมัวนั้น็าหายไป เมื่อเรนหยิบนมหวานในู้เย็นออมาวาไว้บนโ๊ะ มันือสรอว์เบอร์รีีสเ้ แล้วพวเธอ็ลมือินอาหารเย็น่อนหมาน แ่นาเิโะยัมอระทะาละห้อยอยู่เลย “ยัินไม่อิ่มละสิ ิไม่ผิทำเหลือไว้อีนิ”
แล้วสปาเีเบอนผัพริแห้็ถูวาลรหน้าอนาเิโะอีรั้ เธอไม่รอ้าที่ะัมันิน่อเพราะเธอยัไม่อิ่มริ ๆ นั่นแหละและูเหมือนเรน็ยัรู้ใเธอเหมือนทุที พอเหลือบมออีฝ่ายเรน็มวิ้วใส่เธอ้วยวามสสัยเล็น้อย แ่็ไม่ไ้ถามอะไรออมา เรนึัสรอว์เบอร์รีีสเ้เ้าปา ไม่นานอาหาราวหวานทั้หมบนโ๊ะอาหาร็ถูวาเรียบ “ึ้นไปนอนพัไ้แล้วไป”
“แล้วานพวนี้ล่ะ?”
“เี๋ยวันล้าเอ เธอไปเถอะ เหนื่อยมาทั้วันแล้วนะ”
“ถ้าอย่าั้น รารีสวัสิ์นะเรน”
“รารีสวัสิ์นาเิโะ” เรนยมือึ้นลูบหัวฝาแฝัวเออย่าเบามือ นาเิโะหอมแ้มเรนแร ๆ แล้ววิ่ลับึ้นห้ออย่าอารม์ี เรนไ้แ่ส่ายหัวไปมาเล็น้อยับวามี้เล่นออีฝ่าย เธอลมือัารับานและอุปร์ที่ใ้แล้ว รวมถึทำวามสะอาห้อรัวให้เรียบร้อย านั้นึปิไฟ ปิประูห้อรัว เธอไล่ปิไฟ้าล่านหม ไม่ลืมล็อประูบ้าน และาบาเรียป้อันไว้ทั่วฤหาสน์ เผื่อเิสถานาร์ุเินะไ้รู้ัว
เรนเ้ามาถึในห้อพัอัวเอ เธอถอสูทออวาไว้ที่ะร้าผ้า และอาบน้ำำระร่าายให้สะอา เสร็แล้วึมานั่เียนไอารี ่อนะเ้านอนหวัะหลับให้เพียพอเอาไว้เป็นพลัานในารพบเอับนในหน่วย เพราะส่วนมาเธอมัะอบอยู่นเียวมาว่า แ่อยู่ับพวเา็ไม่เป็นไรหรอ ทว่าันนอนไม่หลับะไ้ เธอ็เลยนอนิถึเรื่อราวในวันวาน ถ้าให้พูถึหน่วยโฬมในสายาเธอ พวเราเปรียบเสมือนศาลเี้ยที่ลโทษผู้ระทำผิที่ิแบล็ลิส์น้อโทษประหารเท่านั้น ในอนแรที่พบหน้าัน และ้ออยู่ร่วมันสิ่ที่มีอยู่ในหัวอทุนือวามหวาระแว พวเา่า็ัวลว่าารระทำอัวเอะส่ผลเสีย่อหน่วยยัไบ้า
ึ่บอสอพวเรา็มัะบออยู่เสมอว่าไม่มีอะไร้อัวลทั้นั้น พวเาทำานันเป็นทีม เพราะั้นารระทำผิเล็ ๆ น้อย ๆ ็ถือเป็นบทเรียนที่พวเราะเอาไว้เรียนรู้ ในวันที่้อพบเอับวามยาลำบา บอสบออยู่เสมอว่าให้เื่อในวามสามารถอัวเอ แล้วะ้าวผ่านปัหาไปไ้
‘่วที่เอันแร ๆ เรนเหมือนหุ่นยน์อะ ะพูเพาะเวลานอื่นุย้วย ถึส่วนมาะเป็นารานรับ็ามทีแ่อนนี้็ีึ้นเยอะเลยละ’ ำพูอบอสวนเวียนอยู่ในหัวนเธอ้อยมือึ้นมานวมับัวเอเบา ๆ เมื่อิถึเรื่อราวในอีมานเินไปแ่็ไม่ไ้อะไรมานัหรอ บอสับเธอที่เป็นมือวาและนาเิโะที่เป็นมือ้ายอบอส็มัะเอับเอสารเป็นั้ ๆ ถึปาะบ่นว่าี้เียหรือไม่อยาทำ แ่สุท้ายเอสารทุแผ่น็ถูบรรเียนอย่าประี และถูส่่อนเวลาำหนส่เสมอ
พวเธอเป็นแบบนี้มาลอ หรืออย่าเวลามีภาริมา พวเธอ็ะแบ่หน้าที่ันอย่าัเน ถึแม้ทุนะไ้ื่อว่าพลรบ แ่็้อมีนวาแผนวาลยุทธ์ เธอมัวแ่ินู่นินี่นเผลอวูบหลับไปเพราะวามเพลียอนไหน็ไม่รู้
ความคิดเห็น