Rampaging Fortress ปราการดุสมรภูมิเดือด

ลำดับตอนที่ #1 : Rampage Castle

"นั่นมันตัวอะไรวะนั่น!!??" 

ชายหนุ่มอุทานออกมาในขณะที่ขับรถอยู่บนสะพานโกลเดนเกท

ทางขวาของเขาคือสัตว์ประหลาดขนาดยักษ์ หน้าตาเหมือนฉลามหัวค้อนมีขาที่กำลังเดินลุยน้ำเข้ามาในซานฟรานซิสโก

"ก็ไอ้ที่เขาเรียกว่า'เซลกี'ไง แต่มันสำคัญด้วยรึไง? ขับไปเร็ว!!"

ภรรยาของชายคนนั้นที่นั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับตะโกนใส่เขา 

"มะ...แม่คะ นั่นตัวอะไรน่ะ?" ลูกสาวของเธอถาม

"แม่ก็ไม่รู้ลูก ไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะ เร็วๆ อ๊า!!....."

แขนของเซลกีตัวนั้นฟาดลงมาที่สะพาน ทำให้มันขาดเป็นสองท่อน

"โว้ว!! จับไว้!!"

ผู้เป็นพ่อพยายามเบรกรถไม่ให้ตกลงไปซึ่งเขาทำสำเร็จ รถบรกพอดี อีกไม่กี่สิบเมตรพวกเขาก็ตกลงไปเป็นอาหารปลาแล้ว

"ไป ออกจากรถเร็ว"

ครอบครัวซึ่งมีด้วยกันห้าคนวิ่งออกจากรถไปทางตรงข้ามกับเซลกี

"ก๊าซซซซซ" เซลกีฟาดแขนลงบนสะพานอีกครั้ง แรงคราวนี้ทำให้พื้นที่ผู้คนวิ่งหนีตายอยู่พังลงไปส่วนนึง

"อ๊ากกก!!"

"แม่!!"

"รอก่อน ผมไปช่วยแล้ว!!"

ผู้เป็นพ่อวิ่งเข้าไปช่วยดึงภรรยาของเขา แต่แล้วสายเคเบิ้ลที่ยึดสะพานก็เริ่มฟาดลงมา

"ชายด์ พาน้องๆไปก่อนเลย!! เดี๋ยวพ่อตามไป" เขาตะโกนบอกลูกสาวกับลูกชายอีกสองคนของเขา

"แต่พ่อคะ.."

"ไปเลย!! เชื่อพ่อซะ!!"

ชายด์จูงมือน้องชายทั้งสองคนแล้ววิ่งออกไป ในใจคิดว่าเดี๋ยวพ่อกับแม่ก็ตามมา

แต่นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้เห็นพ่อกับแม่

____________

ในปี 2272 บนโลกมนุษย์ สัตว์ประหลาดยักษ์ที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อนที่ถูกเรียกในภายหลังว่า'เซลกี'ขึ้นจากทะเลและเข้าโจมตีฝั่งที่ซัปโปโร ญี่ปุ่น กองกำลังป้องกันตัวเองร่วมกับกองเรือสหรัฐและเครื่องบินรบจากจีนสามารถสยบมันภายใน 7 วัน แต่นั่นทำให้เมืองทุกเมืองในญี่ปุ่นเหนือราบเป็นหน้ากอง จากนั้นตัวที่สองก็ตามมาโจมตีนิวซีแลนด์ ตัวที่สามที่สิงคโปร์ ตัวที่สี่ที่ซานฟรานซิสโก และก็มาอีกเรื่อยๆ

มนุษย์จึงร่วมกันจัดตั้งกองกำลังที่มีชื่อว่า'พรีเดเตอร์'ขึ้นภายใต้แนวคิด

'ถ้าจะฆ่าปีศาจเราก็ต้องใช้ปีศาจ'

และนั่นทำให้มีการสร้างหุ่นรบขนาดยักษ์ขึ้นมาเพื่อต่อสู้กับพวกเซลกีโดยเฉพาะ

'พรีเดเตอร์' ใช้คนขับหลายคนที่ต้องเขื่อมประสานประสาทกันเพื่อการส่งข้อมูลจากคนไปตัวหุ่นที่ลื่นไหล ในขณะที่เชื่อมประสานกันนักบินทุกคนจะรู้ถึงความทรงจำ ความรู้สึก แบะความคิดของคนที่เชื่อมอยู่

'พรีเดเตอร์'ยุคแรกใช้คนขับถึงสามคน จากนั้นก็ลดมาเหลือสองคน จนสุดท้าย ในปี 2280 'พรีเดเตอร์'ทั้งหมดที่ประจำการก็มีแต่ระบบขับด้วยคนเดียวทั้งหมด

'พรีเดเตอร์'มีสองรุ่นใหญ่ๆ คือรุ่นผลิตเน้นจำนวนกับรุ่นผลิตเฉพาะ เพราะ'เซลกี'มีการวิวัฒนาการจนเกินรุานอยู่บ่อยครั้ง ทำให้รุ่นผลิตเน้นจำนวนถูกระงับโครงการไป เหลือแต่รุ่นผลิตเฉพาะที่'พรีเดเตอร์'แต่ละตัวจะมีรูปแบบที่ไม่เหมือนกันทั้งดีไซน์และอาวุธ

ปัจจุบันไม่มีใครรู้ว่าเซลกีมาจากไหน แต่พวกเขารู้แค่ว่าพวกมันจะโผล่มาจากมหาสมุทรแปซิฟิกและแอตแลนติก จึงมีการตั้ง'แรมเพจแคสเซิล'ที่ๆเป็นฐานสำหรับพรีเดเตอร์ได้ประจำการขึ้นบนชายฝั่งรอบๆซึ่งมีกว่าสองร้อยฐานด้วยกัน และยังมีการตั้งโรงเรียนเพื่อฝึกนักขับพรีเดเตอร์โดยเฉพาะ แต่ถึงกระนั้น มนุษย์ก็ได้เสียประเทศแถบเอเชียตะวันออกไปเสียแล้วทั้งนิวซีแลนด์ ไต้หวัน เกาหลี ญี่ปุ่น อินโดนีเซีย เกาะบอร์เนียว และออสเตเรีย 

_____________________

_____________________

[ปี 2280 แรมเพจแคสเซิล ซานฟรานซิสโก]

"หวัดดีมอธ"

"ไงอานส์ เมื่อวานเป็นไงบ้าง"

"โห ยากมากเลยอ่ะ ต้องซ่อมปืนพลาสมาให้ยกใหญ่เลย แล้วนายล่ะ?"

"เหอะ ของฉันอ่ะนะ ได้เข้าไปปรับกังหันระบายความร้อน เกือบตกแหนะ" 

เด็กหนุ่มทั้งสองทักทายกันยามเช้าด้วยบทสนทนาเกี่ยวกับการซ่อม'พรีเดเตอร์' และใช่พวกเขาคือช่างซ่อมหุ่นยักษ์พวกนี้

อานส์ เลวิช เด็กหนุ่มอายุ 20 ที่จะจากสถาบันช่างพรีเดเตอร์เท็กซัส และเพื่อนของเขา 

มอธ ช็อคเกอร์ ผู้เข้าเรียนหลักสูตรพิเศษสำหรับซ่อมพรีเดเตอร์ แลยังเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านพฤติกรรมของเซลกีอีกด้วย

พวหเขาเดินเข้าไปในห้องที่มีนาฬิกานับถอยหลังที่มีตัวเลข 68:23.07 นั้นคือเวลาที่เซลกีตัวต่อไปจะเข้ามาโจมตี

"เอ้อ จะว่าไปสองวันก่อนนักขับชุดเก่าก็ไปประจำการที่อื่นแล้วนี่นา แล้วใครจะมาแทนล่ะ?" อานส์ถาม

"เอ้าๆพวกนาย ไม่รู้หรือไงว่าวันนี้หน่วยใหม่จะเข้ามาประจำการน่ะ" ร็อคเกอร์ โดเฮอร์ตี้ ที่อายุไล่เลี่ยกับพวกเขาเดินเช้ามากอดคอทั้งสอง

"หน่วยไหน?" มอธถามสั้นๆ

"จำไม่ได้อ่ะ เเต่เห็นว่าเป็นหน่วยผสมจากหน่วยวัลคีรี่และญี่ปุ่นน่ะ ก็เจ้าของไอ้เครื่องมุรามาสะกับมาซามุเนะที่เราซ่อมอยู่นั่นแหละ"

ร็อคเกอร์ชี้ไปยัง'พรีเดเตอร์'สองเครื่องที่ยืนอยู่บนแท่นซ่อม มีสะเก็ดไฟจากการเชื่อมตกลงมาข้างๆตัวมัน

มุรามาสะเป็น'พรีเดเตอร์' มาร์ค 9 ที่มีลักษณะสีแดงทั้งตัว ทำจากเหล็กกล้า ส่วนหัวมีลักษณะเป็นสามเหลี่ยมที่มีหน้าต่างคนขับที่ทำด้วยกระจกกันกระสุนติดไว้ตรงกลาง ตรงไหล่มีแท่งยื่นขึ้นมาเพื่อช่วยในการทรงตัว

ส่วนมาซามูเนะนั้นเป็นสีส้ม และเตี้ยกว่ามุรามาสะ ตรงไหล่มีเกราะพองขึ้นมาแทน และส่วหัวเป็นทรงห้าเหลี่ยม

"เอาล่ะ ไปทำงานเราต่อดีกว่า เดี๋ยวตอนเย็นๆก็ค่อยออกต้อนรับพวกเขา" 

"อื้ม"

แล้วทั้งสามก็แยกย้ายไปทำงานกัน ซึ่งคือการซ่อมพรีเดเตอร์

________________________

ตกเย็น

เจ้าหน้าที่ประจำฐานทุกนายออกมาต้อนรับคอนโทรลเลอร์คนใหม่ที่จะเข้ามาประจำการ

"ยินดีต้อนรับสู่แรมเพจแคสเซิลซานฟรานซิสโก ผมเอซ แมคโครว ผู้บัญชาการประจำฐานครับ"

ชายหนุ่มที่ใส่ชุดทหารยื่นมือไปหาคอนโทรลเลอร์ที่ลงจากเฮลิคอปเตอร์มา เด็กหญิงผมสีฟ้าอ่อนในชุดวอร์มลายทหารกล่าวทักทายเขาเป็นคนแรก

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันเซต้า สปาร์คเคิล"

"ฉันคุโรยูกิ ไอโกะ" เด็กสาวผมสีดำ

"ฉันอิโอริ อามาเนะ" เด็กสาวผมสั้นสีชมพูพูดขึ้น

"ผมเคียวตะ คาราสุ" เด็กหนุ่มผมสีแดงกล่าวบ้าง

คอนโทรลเลอร์ทั้งสี่คนเข้าไปจับมือกับเอซ พวกเขามาจากหน่วย'ฮันเทรส'

"น่าเสียดายนะครับที่ผมติดภารกิจตอนนี้ เดี๋ยวผมให้คนพาชมรอบๆฐานแทนละกัน เฮ่ย!! ช็อคเกอร์ เลวิช โดเฮอร์ตี้"

"""ครับ!!"""

ทั้งสามรีบวิ่งมาตามคำเรียกของเอซอย่างรวดเร็ว

"เลวิชกับโดเฮอตี้พาเคียวตะกับไอโกะไปดูพรีเดเตอร์ของตัวเอง ส่วนช็อคเกอร์พาอีกสองคนไปชมฐานก่อนเลย"

"""ครับ"""

"ฉันขอตัวก่อนล่ะ"

แล้วเอซก็เดินไปขึ้นเฮลิคอปเตอร์ ทิ้งให้ทีมช่างอยู่กับคอนโทรลเลอร์

"เอ้า มัวรออะไรอยู่ล่ะ? กลับไปทำงานต่อสิโว้ย!!! จะได้รีบเลิกงาน" มอธตะโกน

คนงานทึกคนที่มาต้อนรับต่างพากันแยกย้ายไปทำงานของตัวเอง

"ขออภัยในความล่าช้า ตามผมมาเลยครับ"

_______________________

"...ตรงนั้นจะเป็นโรงเก็บพรีเดเตอร์ ซึ่งคิดว่าคงรู้จักอยู่แล้ว มุรามาสะกับมาซะมูเนะ"

"อื้ม โรงเก็บสวยดีนะ"

"ขอบคุณ"

ตอนนี้มอธอยู่กับเซต้าเพียงสองคนเนื่องจากอามาเนะเธอบ่นว่าปวดหัว มอธเลยนำทางไปห้องพักและให้เธอนอนพักผ่อน

"ว่าแต่คุณเซต้าใช่ไหมครับ ก่อนจะมาประจำการอยู่ที่นี่อยู่ที่ไหนมาก่อนเหรอครับ" มอธถาม

"ฉันเหรอ? ฉันอยู่กว่างโจวโดมน่ะ นายล่ะ? เคยไปอยู่ที่ไหนมาก่อนไหม?"

"ไม่เคยเลยครับ ผมมาประจำการที่ซานฟรานซิสโกอย่างเดียว" 

"งั้นเหรอ? พวกช่างก็อย่างนี้สินะ"

ตอนนี้มอธอยู่กับเซต้าเพียงสองคนเนื่องจากอามาเนะเธอบ่นว่าปวดหัว มอธเลยนำทางไปห้องพักและให้เธอนอนพักผ่อน

"ว่าแต่คุณเซต้าใช่ไหมครับ ก่อนจะมาประจำการอยู่ที่นี่อยู่ที่ไหนมาก่อนเหรอครับ" มอธถาม

"ฉันเหรอ? ฉันอยู่กว่างโจวโดมน่ะ นายล่ะ? เคยไปอยู่ที่ไหนมาก่อนไหม?"

"ไม่เคยเลยครับ ผมมาประจำการที่ซานฟรานซิสโกอย่างเดียว" 

"งั้นเหรอ? พวกช่างก็อย่างนี้สินะ" เซต้ามองตาแข็งใส่มอธ

"กว่างโจว? หนักไม่ใช่ย่อยนะนั่น แล้วพรีเดเตอร์ของคุณจะมาตอนไหนเหรอครับ ผมอยากเห็นแล้ว" มอธไม่สนแล้วถามต่อ

"นู้นไง มาแล้ว" เซต้าชี้ไปบนฟ้า

ฮ.ขนส่ง6ลำโยงสายใส่หัวไหล่ของพรีเดเตอร์กำลังเคลื่อนที่มาทางฐาน

ลำตัวสีขาวมีขีดม่วงอยู่ประปราย ส่วนหัวและห้องควบคุมที่ดูน่าเกรงขามเหมือนคนใส่แว่นกันลมและมีเขาแทงขึ้นไปสูงตรงหน้าผาก หัวไหล่ที่มีแท่งแหลมช่วยทรงตัวชี้ไปบนฟ้าดั่งหอก ส่วนขาที่ยาวต่แข็งแรง และฮ.อีกสองลำขนสิ่งที่ดูเหมือนหอกมาด้วย

"นั่นแหละ พรีเดเตอร์ของฉัน'บรินฮิลด์'(Brynhild)"

____________

"บรินฮิลด์ ทำจากไทเทเนียมล้วน สถิติฆ่าเซลกี 5 ตัว เป็นการลุยเดี่ยวไปแล้วสี่ แต่ละตัวไม่ต่ำกว่าระดับ 7"

"ใช่ และคนที่ทำทั้งหมดนั่นคือฉันเอง...อย่างนายคงไม่มีวันทำได้สินะ" เซต้าพูดใส่มอธด้วยน้ำเสียงที่เหยียดหยาม

"ก็ใช่อยู่แล้ว ผมเป็นแค่ช่างนี่..." มอธพยายามข่มใจให้เย็นเมื่อได้น้ำเสียงแบบนั้น เขาไม่รู้ว่าเธอจะยั่วโมโหเขาไปทำไมแต่ถ้าเผลอหาเรื่องไปคงจบไม่สวยแน่

"ไม่ใช่เรื่องนั้น เพราะฉันเคยอ่านประวัติของนาย มอธ ช็อคเกอร์ 'อดีต'คอนโทรลเลอร์ที่โดน'ไล่ออก'เพราะจมอยู่กับอดีตจนขับไม่ได้เลยออกมาเป็นช่าง น่าสมเพชซะจริง ขี้ขลาด ไม่สมควรทำงานในแคสเซิล ที่สำคัญไม่ควรมีรายชื่ออยู่ในคอนโทรลเลอร์สำรองด้วยซ้ำ" เซต้าจงใจพูดเน้นคำที่'อดีต'และ'ไล่ออก'ให้มอธฟัง

แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยับยั้งใจได้

"ดูท่าจะสืบประวัติผมมาดีนี่...คุณไม่รู้อะไรหรอก กับเด็กรุ่นใหม่ที่เอาแต่ขับเครื่องควบคุมคนเดียว" มอธพูด

ก่อนที่ทั้งสองจะปะทะคารมกันต่อ เสียงสัญญาณฉุกเฉินก็ดังขึ้น

'อ๊อด อ๊อด อ๊อด'

'มีเซลกีเข้าโจมตีก่อนเวลา ทุกหน่วยประจำตำแหน่ง! ทีมพรีเดเตอร์เตรียมออกปฏิบัติการ!!' เสียงประกาศตามลำโพงฐานทัพดังเข้ามา

เซต้าและมอธพร้อมใจสงบศึกชั่วคราวและวิ่งออกไปยังลานปล่อยตัว

______________

ข้อมูลพรีเดเตอร์

บรินฮิลด์

มาร์ก-10

คอนโทรลเลอร์-เซต้า สปาร์คเคิล

ความสูง-260ฟุต/278ฟุต ถ้ารวมเขา

น้ำหนัก-1670 ตัน

แหล่งพลังงาน-แบตเตอร์รี่วอร์เท็กซ์ M24

อาวุธ-หอกไอออนิค

สถิติสังหารล่าสุด-เซลกีระดับ 7 6ตัว (เป็นการรวมทีมสู้ 4 ลุยเดี่ยว2)