คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 01 - ล่าสังหาร
ร่างเล็กถือร่มสีส้มเดินเตาะแตะกลางถนนที่มีฝนพรำ ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
"ฝนเจ้าเอ๋ย มีสิ่งใดอยู่ในนั้น
รักหรือ? หากแต่คือความหลอกลวง
ความสุขงั้นหรือ? คือความทุกข์ต่างหาก
ความชุ่มช่ำ? หากแต่มากเกินไป
น้ำท่วมแล้วนั้น รีบหนีไปเร็ว
ฝนเจ้าเอ๋ย มีสิ่งใดบนฟากฟ้า
จันทราที่อับแสง
ดวงดาราที่ไร้ประกาย
ฝนเจ้าเอ๋ย บนนั้นมีเทวดาบ้างไหม
นางฟ้าเล่าสวยไซร้
หรือหากแต่เป็นเทวดาไร้ปีก.."
กริ๊ก!! เสียงเหนี่ยวไกดังขึ้น ร่างเล็กที่ชอบร้องเพลงคงฮัมเพลงอันแสนไพเราะ(!?)ต่อ ถ้าเสียแต่ปืนไม่จ่อกระบอกมาจุดสำคัญ เพื่อหวังเป่ากะโหลกอันหนาตึบของเธอ ให้ได้รับไออุ่นจากปลายกระบอกปืน เธอเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจ ...ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างปลื้ม~
“อ้าวหวัดดีเพื่อนฝูง แหมเดี๊ยวนี้ทักทายซะน่ากลัวเลยนะ” ร่างเล็กที่มีปลายกระบอกปืนยิ้มแป้น ตาเล็กหยี
แต่คนตรงหน้าดันไม่ยิ้มด้วยน่ะสิ แถมยังค่อยๆ ดึงไก
“ใครเพื่อนแกไม่ทราบ” เจ้าของปืนกล่าวอย่างเยียบเย็น
“โอ๊ะโอ๋ ใจร้ายจังน๊า ฮิๆ คำสั่งจากเซาท์ฟหรอ คิกๆ” คนมีโอกาสตายอยู่มะร่อมะร่อยังขำลง คนตรงข้ามยังเงียบ ในใจอยากลั่นไกซะเต็มแก่ “คิกๆ ยังเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์เหมือนนะเคฟ เซาท์ฟสบายดีมั้ย”
“ดี!!” เคฟตะคอก “แต่จะดีกว่านี้ถ้าแกตายๆไปซะ” ดวงตาสีทองของเคฟเบิกโพล่ง นัตย์ตาอย่างทำมากกว่านี้นอกจากเอากระบอกปืนจ่อหัวคนตรงหน้า
“ดูอีหรอบนี้เซาท์ฟจะไม่ได้สั่งมาล่ะสิ ถึงมีปัญญาแค่เอาปืนมาจ่อหัวฉัน” ร่างเล็กหัวเราะในลำคอ พูดพึมพำพอให้อ่านปากได้ “โง่” เคฟมั่นใจว่าเขาอ่านปากเล็กของเธอถูก
“แก!!” คนมีปัญญาแค่ถือปืนตะคอกอย่างเหลืออด ตรงข้าม...คนมีสิทธิ์ตายกลับหัวเราะคิกๆอย่างชอบใจ
“ยืนตากฝนอย่างนี้” ร่างเล็กกระซิบเข้าใกล้ๆหู ทำเอามือสังหารชะงัก “ไม่หนาวหรอจ๊ะ ไปดื่มกาแฟอุ่นๆกันม๊า” แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรร่างเล็กก็เดินเข้าร้านกาแฟข้างๆซะแล้ว ไม่ยอมฟังกันเลย
กรุ๊งกริ๊ง! เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น
“อรุณสวัสดิ์แอบิท ฝนตกก็ยังอุตส่าห์มานะ” เสียงชายเจ้าของร้านทักทายร่างเล็กที่เดินเข้าไป
“อรุณสวัสดิ์ลากรู ขอช็อกโกแลตร้อนสอง” เธอเดินเข้าไปเลือกที่นั่งข้างหน้า วิวดี...แต่ไม่เป็นจุดสนใจ
“อ้าว ปาราเซ่สุดสวย อรุณสวัสดิ์” แอบิททักทายกับสาวสวยร่างอวบอั๋นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม จนตาหยี “ยังชอบกินช็อตเค้กเหมือนเดิมนะ” นั่นละสไตล์เธอ แต่คนตรงหน้ากลับชักสีหน้างงงวย แต่ก็ไม่พูดอะไร
“รู้สึกจะสนิทกับคนเมืองนี้จังนะ” เสียงเยียบเย็นดังขี้น คงไม่ต้องบอกว่าใคร แอบิทหัวหลังกลับแต่ก็ไม่พูดอะไร ยิ้มมมม~
“นั่งก่อนสิ” เธอกล่าวเชื้อเชิญ แต่คนถูกเชิญกลับทำหน้าบูดเบี้ยว จนแอบิทคิดกัดในใจ ทำหน้ายังกะมีดอกไม้บนเก้าอี้ “ฉันไม่วางเข็มหมุดไว้หรอก” เขายอมนั่งลงที่นั่งตรงข้าม ถึงจะมีสีหน้าลังเลหน่อยก็เถอะ
แล้วช็อกโกแลตหอมกรุ่น ร้อนๆก็ถูกนำมาเสิร์ฟ แอบิทจ่ายเงินเกินไปนิด
“แกเอาอะไรมาให้ฉันกิน” คนตรงข้ามถาม (แบบตะคอก)
“ช็อกโกแลตร้อน” คนถูกตะคอกตอบอย่างไม่ยี่ระ ก่อนจะดื่มช็อกโกแลตร้อนของโปรดหมดรวดเดียว “อ๊า อุ่น อร่อย” แล้วมองแก้วตรงหน้าที่มีคนไม่ยอมแตะอย่างเจ้าเล่ห์ “แกไม่กินใช่มั้ย งั้นขอนะ” พูดจบไม่รอคำตอบ แอบิทเอื้อมมือข้ามโต๊ะ เป้าหมายเป็นช็อกโกแลตร้อน!!!
พรึ่บ ช็อกโกแลตร้อนเป้าหมายหายไปก่อนเขาจะเอื้อมมือไปบังถึง 2 วินาที แต่คนยิ้มเก่งก็ยิ้มอีกเช่นเคย ไม่รู้อะไร หรือแกล้งไม่รู้กันแน่ เธอเหนือกว่าเขาหลายขั้น! มือสังหารชักหงุดหงิด ทำไมร่างตรงหน้าดูใจเย็นเหลือเกินทั้งๆที่จะโดนเขาฆ่า ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ทำเป็นไม่รู้อะไร เกลียด!!!
ปัง เคฟตบโต๊ะอย่างเหลืออด “ฉันมานี่เพื่อฆ่าแก!!” เขาแยกเขี้ยวพูด แต่แอบิทกลับนิ่งเฉยดื่มช็อกโกแล็ตร้อนต่อ
“ฉันไม่ได้อยากสู้กับแก” เธอเอ่ยน้ำเสียงเฉียบขาด ...เด็ดเดียว ถึงจะเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ
“งั้นฉันจะทำให้แกต้องสู้” เคฟกระชากคอเสื้อเด็กสาวตรงหน้าขึ้นมา ใบหน้าเธอเรียบเฉย แต่กลับกวนอวัยวะเบื้องล่างยิ่งกว่าสีหน้ายียวนเสียอีก แถมเป็นเชื้อปะทุให้ไฟแห่งความโกธาขึ้นอีก
ความคิดเห็น