คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ไร่บริพันธ์
มะปรา ทอฝัน หิสาวนัยน์าเศร้า หิสาวร่าเล็ สู 159 .ม ผิวาวเนียน วาเรียวเล็ ผมยาวสลวย ใบหน้าหวานๆ น่ามอ เธอเป็นเ็ำพร้า ถูเลี้ยู้วยระูลบริพันธ์มาเนิ่นนาน ั้แ่เ็นเรียนบ และทำานให้บริษัทอผู้มีพระุ
หิสาวื่นนอนมา้วยวามอ่อนเพลีย ่วหลายสัปาห์มานี้ เธอรู้สึเหนื่อย และ่วนอนลอเวลา ทำให้ในเวลาทำานเธอไม่สใสเท่าที่วร
“ไม่สบายหรือเปล่ามะปรา”นเินมาใหม่ เห็นใบหน้าอันีเียว เอ่ยทั้วยวามเป็นห่ว
“เปล่า่ะ.. แ่นอนน้อยนะะ”
“ไม่ไหว็ลาไปหาหมอไ้เลยนะ ไม่้อลัวไอ้ภพ มันทำอะไรบอพี่”
“มะปราสบายี่ะ ไม่้อเป็นห่ว ” เธอยิ้มอบุนที่มีศัิ์เป็นเ้านาย และเป็นลูายอผู้มีพระุ ที่เอ็นูเธอเหมือนนในรอบรัว
ายหนุ่มือ ธนะาิ บริพันธ์ เ้าอฟาร์มมุ และูแลธุริ้านอสัหาริมทรัพย์ในเรืออระูลบริพันธ์รุ๊ป หนุ่มหล่อ ผิวาวใสสไล์ผู้บริหาร
เามาที่ไร่วันนี้ น่าะมาหาน้อาย นั้นือธนะภพ บริพันธ์ ทายาทนรออระูลทีู่แลิาร สวนผลไม้ สวนปาล์มน้ำมันหลายพันไร่ ที่อยู่ห่าไลนับร้อยว่าิโลเมร
ธนะภพ บริพันธ์ ายหนุ่มร่าายบึบึน หน้าามเ้ม ผิวสีแทนที่ไ้าารทำานลาแ ธนะภพมอเห็นร่าอพี่ายมาแ่ไล เาโบมือทัทาย ายหนุ่มผู้ที่มีหน้าาไม่แปลไปาธนะาิเลยแม้แ่น้อย
“อ้าว…พี่าิมาที่ไร่ผมทำไม มีธุระอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีธุระ ูมาไร่มึไม่ไ้หรือไ? ” ธนะาิทรุลที่โฟารับแ เอ่ย้วยวามวนบาทา
“โธ่็แ่ถาม ว่าแ่มีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีเรื่อสำัหรอ พ่อให้มาลามึไปิน้าว”
“โทรมา็ไ้นะ เรื่อแ่นี้”
“โทรมามึ็หาทาเลี่ย” นรู้ทันอบลับทันที ถ้าไม่มีธุระำเป็น ธนะภพ แทบะไม่ออาไร่เลย นั้นือสาเหุที่พี่าย้อมาลาัวลับบ้านอยู่บ่อยรั้
“โธ่พี่ ไป็ไปิ อย่าบ่น” ธนะภพเินเ้ามาโอบไหล่พี่าย แล้วเินไปที่โรอรถ
มะปรามอามแผ่นหลัอนทัู้่ ที่เินออาออฟฟิศไปอย่านใร่รู้ แ่เธอ็แ่นนอเท่านั้น เาะไปไหนมาไหนเธอไม่มีสิทธิ์้าว่าย หรือัถาม นอาเ้าอไร่ไม่บอเอ
เพราะวันนี้ธนะภพไปิน้าวในเมือับรอบรัว มะปราึทำอาหาร่ายๆ แล้ว็เ้านอนอย่ารวเร็ว ิว่าวันนี้ ายหนุ่มะไม่ลับมาวนเธอ
“หลับสบายริเลยนะ แมุ่”ธนะภพัฟันรอ มอเรือนร่าเหน่น้อยที่นอนราบบนที่นอน เาปลเสื้อผ้าแทรัวลเ้าไปนอนแนบายหิสาว โอบเอวบา เ้าหาัว ุหน้าลที่ออ สูมวามหอมอ่อนๆ าเรือนร่า วามโมโหับเรื่อที่รู้มา มันทำให้เาเิอารม์หุหิ อยาะลโทษเธอ ทั้ๆที่มัน็ไม่ใ่วามผิเธอเลยแม้แ่น้อย
มะปราเริ่มรู้สึัวถึแรอรัา้านหลั รู้สึใในราวแร แ่เมื่อไ้ลิ่นายทีุ่้นเย เธอ็รับรู้ไ้ทันทีว่าเป็นใร ่อยๆ แะมือบอเา้วยถ้อยำสุภาพ
“มะปราอึอั่ะ ปล่อย่อนไ้ไหมะ
“ไม่ปล่อยใระทำไม…ห่วเนื้อหวัวเอาไว้ให้ใรล่ะ” เาพาลโมโห ิว่าเธอเล่นัว
“ุภพ…” เธอเอ่ยอย่าอ่อนใไม่ว่าทำอะไร็ผิไปหม......
ความคิดเห็น