วันใส หัวใจวุ่นรัก

ลำดับตอนที่ #1 : วันแรก^^

  ว้าๆๆๆๆๆๆๆ      "อีกแล้วหรอเนี่ย   ทำไมต้องไปโรงเรียนด้วย" ฉันร้องออกมาลั่นห้องด้วยอาการเซ็ง  -_- (ขอบอกนะคะ  ว่าเบื่อมากเลย)
   " ใบชา   เสร็จยังจ๊ะลูก "  เสียงอันหวานสุดจะเลี่ยนของแม่ดังขึ้นมาหลังจากที่เรากำลังแต่งตัวเพื่อที่จะเข้าคุก  ( อ๋อ ! โรงเรียนเราเองแปละ)
 ก่อนอื่น  ที่ลืมไม่ได้เลย อืมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ^^
หวาดดีค่ะ     "  เรา เด็กที่ไม่น่อย  นามว่าใบชา "  ช่างเป็นคตที่ซงยมากหลังจากที่จบ จาก โรงเรียนชั้นประถมมาแม่ก็ไม่เคยที่จะปล่อยไปไหนเลย
      *-*  จนกระทั่ง  วันหนึ่ง " ใบชา  แม่มีเรื่องจะพดกับลูกนะ "แม่พูดกลังจากที่ฉันเพิ่งจะกลับจาก  โรงเรียนกำลังจะเดินขึ้นห้องทำให้ฉันต้อง กลับมานั่งฟังเรื่องที่คุณแม่จะพูด         
             "  แม่ก็คิด (หยุดไปชั่วขณะ) แม่จะให้ลูกไปเรียนต่อที่  โรงเรียนประจำ " 
                                                          ^o^       แม่พูดด้วยว่าท่างมีความสุขสุด  ๆ  ไปเลยToT  แต่คนที่ต้องร้องคือฉัน  ฉัน ๆๆๆๆๆ
ก่อนที่แม่จะพูดต่อ ฉันก็พูดขึ้นมา ว่า  " แม่จะทิ้งลูกสาว  คนเดียวได้ลงคอหรอ  คะ"  เสียงออดอ้อนสุดๆ  เผื่อว่าแม่จะใจอ่อนลงบ้าง
     " แน่สิจ๊ะลูกรัก   แม่ก็เห็นว่าลูกน่าจะชอบนะ "  คนอารายคิดไปเองทั้งนั้น
   "  หนูไม่ชอบเลยซักนิดนะ  "  เสียงของฉันเริ่งแข็งขึ้นตามอารมณ์ที่หยุดไม่อยู่ 
  สิ้นเสียงนั้นฉันรีบถือกระเป๋านักเรียนวิ่งขึ้นมาบนห้องนอน 
    ปั้ง   ๆ  ๆ ๆ  ๆ  เสียงปิดประตู ห้องฉันเองแหละ
  แม่นะแม่  ทำไมต้องไปเรียนโรงเรียนประจำด้วยก็ไม่รู้  "นั่งคิดถึงเหตุการที่ผ่านมาเมื่อครู่  ก่อนที่จะ    ว้าย ๆ     ๆ      ๆ
  "  ใครนะ    ออกมานะ    บอกให้ออกมา ไง  "  ฉันตะโกน   ลั่นห้องเพื่อจะหาอะไรบางอย่างที่แอบ  อยู่ นะ ที่ส่วนตัวของฉัน
  โคร่มมมมมมมมมมมมมมม    ตูหนังสือที่เต็มไปด้วยหนังสือมากมายหล่นลงมา   ก่อนที่ร่างของชาย หนุ่มรูปงามจะปรากฎขึ้น
                      " นายเป็นใคร เข้ามาในนี้ได้ไง แล้วนายไปโดนอะไรมานะ"

ฉันยิงคำถามใส่คนที่ยืนตรงหน้า  อย่างตกใจ  OoO
ก็ไมให้ตกใจได้ไงล่ะคะ  ไม่น่าเชื่อเลย  0.0 อะไรจะดูดีปานนั้น   สูง ขาว  จมูกโด่ง 
                   โอ้ยยยยยย  น่ารัก  เป็นบ้า   
แง่ๆๆๆ    "  ฉันถามนาย  ทำไม่นายไม่ตอบ  "  ซักจะงง  กับผู้ชายนที่ยืนตรงหน้าซะแล้วสิ       
              "  คุณ  ถามผมหรือ "  เว้า  เค้าตอบแล้ว สุดเพราะจังเลย
               " ใช่  ฉันถามนายนั้นแหละ  นายซื่อบื้อ " ฉันพูดทั้งๆ  ที่ยัง จ้อง หน้าเค้า  เพื่อจะคอยคำตอบ  
              " แล้วทำไมผมต้องบอกคุณด้วยล่ะ  "
              นายซื่อบื้อพูดกลับมาอย่างกวนส่วนล่างมาก  ใบหน้าตอนนั้นดูเฉยชาเหมือนไม่มีความรู้สึก
             "  เอาบอกก็ได้  ผมชื่อ คาร์แรฟ  "  ริมฝีปากของเค้า
ยังมีต่อ