ลับไม่รัก ไม่มีก็รัก

ลำดับตอนที่ #1 : เธอกำลังคิดอะไรเนี่ย

   "นายอักคพล! ครูเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าเวลามาโรงเรียนควรใส่ชุดอะไรมาโรงเรียน ทำไมเธอยังใส่ไปรเวทมาอีก" 
      อาจารย์ปากเปี้ยวเริ่มร่ายรำลวดลายอันสวยงามตายของท่าน โธ่ จารย์'ปากเปี้ยว ผมต้องบอกอีกกี่ครั้งเนี่ยถึงจะเข้าใจ อีกอย่างผมหิวจะตาย ทำไมต้องมาอดอาหารกลางวันเนี่ย
     "ผมก็บอกจารย์ 'ปากเปี้ยว เอ๋ย! จารย์ 'เมขลาไปหลายต่อหลายครั้งแล้วนิครับ ผมจะไปเที่ยวคลับต่อ จารย์จำไม่ได้หรอครับ" แล้วผมก็เดินไปนั่งตรงข้ามกับจารย์พร้อมทั้งหมุนปากกาเล่นไปด้วย
      "แล้วทำไมไม่ใส่ชุดนักเรียนมาล่ะ นายอักคพล"    
      "ผมขี้เกียจเปลี่ยนชุดหลายรอบ เลยใส่ชุดนี้มาเลยไงครับ" ถามอะไรคิดมั้งสิครับ
      "ไปเปลี่ยนชุดซะ ไม่งั้นเรื่องนี้ถึงพ่อเธอแน่"
      อ้าว! ได้ไงอ่ะ ถ้าถึงพ่อผม ผมก็ตายสิ ยิ่งใกล้ขึ้นมหาลัยแล้ว ไม่ได้ๆผมต้องโกหกไปก่อนสิ จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ผมทำผิดระเบียบพ่อถึงขั้นจะตัดลูกตัดพ่อกับผมเลยนะเนี่ย น่ากลัวเว้ย
      "ครับ ผมไปเปลี่ยนชุดก็ได้ครับ"
      "และ ห้ามไปคลับอีก"
      เฮ้ย! แค่เปลี่ยนชุดยังไม่พออีกหรอ ต้องห้ามไปคลับอีก โธ่เว้ย แล้วผมจะมีอะไรทำอีก
      "ปัง" ในขณะที่ผมจะเถียงอาจารย์ออกไปก็มีคนเปิดประตูเข้ามา ผมรอดแล้ว
      "อ้าว! สวัสดีค่ะอาจารย์เจมส์ "
     "แหม! จารย์ 'เมคะ เดี๊ยนบอกให้เรียกเดี๊ยนว่า เจมมี่ไงค่ะ"
     เฮือก! ทำไมคนที่มาช่วยชีวิตผมต้องเป็นอัยกะเทยทึกแรงควายสู้ไม่ได้ ฮิปโปยังถอยอ่ะ แถมเพื่อนตัวดีของผมยังบอกอีกว่าอัยกะเทยทึกมันถูกใจผม และเหยื่อรายใหม่อาจเป็นผม อยู่ไม่ได้แล้วผมต้องหนี
      ผมรีบลงจากเก้าอี้และเริ่มคลานออกไป แต่ดูท่าว่าจารย์แกจะเห็นผมก่อนที่ผมจะคลานอีก ซวยแล้วสิเรา 
      "อ้าว! นายโน๊ตมาทำอะไรอยู่ที่นี้ละจ๊ะ" 
      "อ๋อ! พอดีนายอักคพลแกไม่ยอมใส่ชุดนักเรียนนะคะ ดิฉันว่าจะให้แกไปเปลี่ยนชุดที่ห้องชมรมแกนะคะ"
      "งั้น เดี๊ยนพาไปเอง"
      เฮ้ย!ให้ไปกับอัยกะเทยเนี่ยนะ จะทำอะไรผมก็ไม่รู้ ผมไปคนเดียวยังปลอดภัยกว่าอีก
      "เอ่อ...จารย์ครับ ผมไปเองก็ได้ครับ"ผมเริ่มถอยห่างอัยกะเทยทึก
      "ไม่เป็นไรจ๊ะ ครูไปส่งให้" แล้วจะเข้ามาหาผมทำไมครับ 
      และแล้วหลังจากที่ผมวิ่งไล่จับกับจารย์ 'ทึกซะนาน ในที่สุดก็จับแขนผมได้
      "ผมกลัวจารย์จะเหนื่อยอ่ะครับ" ในช่วงที่ผมพยายามแกนมือปลาหมึกให้ออกจากแขนผม ผมก็หันหน้าไปขอสัญญาณช่วยเหลือจากอาจารย์เมขลา แต่ไหนจารย์กลับหันหน้าหนีซะงั้นอ่ะ จารย์ไม่คิดจะช่วยผมเลยหรอ
      อัยกะเทยทึกพยายามที่จะลากผมออกจากห้องและผมก็พยายามที่จะดึงตัวเองไว้ ทำไมแรงมันเยอะอย่างนี้วะ เออ...ผมลืมไปว่ามันเคยไปแข่งเพาะกายและชนะเลิศอีกต่างหาก ไม่นะ!จารย์ไว้ชีวิตผมไว้สักคนเถอะนะ
       "ปัง" เสียงเปิดประตูทำให้อัยกะเทยทึกรีบปล่อยมือผม ทำให้ผมกับจารย์ปากเปี้ยวโล่งอกกันไปตามๆกัน เฮ้ย...รอดแล้วเรา ใครนะที่ช่วยชีวิตผม
      ผมกับจารย์ปากเปี้ยวหันหน้าไปตรงประตูพร้อมกัน เพื่อดูหน้าคนที่ช่วยชีวิตผม 
      "ของที่อาจารย์สั่งได้ครบหมดแล้วค่ะ" 
      "ขอบใจจ๊ะ งามฟ้า เอาไปวางไว้บนโต๊ะเลยจ๊ะ"
      "ค่ะ"
      ถ้าผมจำไม่ผิด เธอเป็นเด็กนักเรียนชั้นม.5มั้ง และที่สำคัญ เป็นเด็กที่เรียบร้อยที่สุดในโรงเรียน เป็นนักเรียนดีเด่น เป็นเด็กที่อาจารย์ทุกคนรัก  ซึ่งแตกต่างกับผมยกเว้นเรื่องเรียน เห็นอย่างเนี่ยแต่ผมเรียนเก่งนะ ผมยืนจ้องหน้าเธอและยืนคิดอะไรต่ออะไรไปเรื่อยเปื่อย
      "งามฟ้า ครูวานให้เธอพาพี่เค้าไปห้องชมรมฟุตบอลได้ไหมจ๊ะ"
      "ค่ะ อาจารย์เมขลา"
      อ้าว!ทำไมให้ผมไปกับน้องงามฟ้าอ่ะครับ
      "แหม!เดี๋ยวอาจารย์ไปส่งเองก็ได้"
      เฮือก!ผมลืมไปได้ไงเนี่ย ว่าอัยกะเทยเนี่ยมันจะฉุดผมอยู่
      "ไม่เป็นไรครับ ไปกันถอะครับน้องงามฟ้า"
      ผมไม่รอให้เน้องแกพูดอะไร ผมรีบถือกระเป๋าและชุดนักเรียนไว้มือหนึ่ง อีกมือก็จับมือน้องแกให้เดินตามมา น้องแกคงงงน่าดูว่าทำไมผมกับจารย์ปากเปี้ยวถึงเหงื่อแตกพลั่กเมื่ออัยกะเทยมันพูดว่าจะไปส่ง จะไม่ให้เหงื่อแตกได้ไงครับ พี่เกือบตายแล้วนะครับ 
      ระหว่างที่เราเดินขึ้นบันไดเพื่อไปห้องชมรม ก็มีคนมองพวกเราอยู่มากเหมือนกัน โดยเฉพาะกับพวกสาวๆ ก็ผมมันหล่อนิ แต่ดูท่าน้องแกจะลุกลี้ลุกลนมาก ขณะเดินขึ้นบันไดน้องแกอยู่ข้างหลังผมยังสะดุดขาผมได้เลย นับถือจริงๆ
     "กริ่ง" เสียงเข้าคาบเรียนที่ห้าดังขึ้น เฮ้ย!ในที่สุดผมก็อดข้าวกลางวันจนได้
     "เอ่อ...พี่โน๊ตค่ะ ปล่อยปังได้ยังค่ะ ปังจะรีบไปเรียนค่ะ"
      เออวะ แล้วผมจะจับมือน้องเค้าไว้ทำไมเนี่ย
      "อ๋อ!ได้แล้วครับ พี่ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยพี่ไว้" ในระหว่างที่เราคุยกัน เราก็มาถึงหน้าห้องชมรมของผมและเปิดประตูขึ้นเพื่อที่จะได้เข้าไปเปลี่ยนเสื้อ
      "ปัง" ในขณะที่ผมเปิดประตู อย่างแรกที่ผมเห็นและตกใจก็คือ เพื่อนตัวดีของผมกำลังนั่งมั่วผู้หญิงอยู่ เฮ้ย! เหนื่อยกับมันจริงๆ
     "อัยบอส ฉันบอกแกแล้วไว้ว่าอย่าพาผู้หญิงเข้ามามั่วในห้องชมรม"
      "อ้าว! พูดงี้ได้ไงวะ ที่แกยังพามาได้เลย"
      ถูกของมัน ผมยังพาน้องงามฟ้าเข้ามาเลย แล้วทำไมน้องแกต้องปิดหูปิดตาแล้วมายืนข้างหลังผมอีกล่ะ เบื่อจริงๆพวกอ่อนกว่าโลกเนี่ย
      "ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กที่แกพามาตลกดีวะ"
      "เฮ้ย! เห็นอย่านี้นะเว้ย น้องเค้าช่วยฉันจากอัยกะเทยทึกนะโว้ย"
      "จริงดิ เล่ามาดิอัยโน๊ต"
      "แกออกไปก่อนเดี๋ยวเล่าให้ฟังวันหลัง"
      ผมรีบดันหลังให้อัยบอสกับผู้หญิงของมันออกไปจากห้องชมรมและรีบล็อกประตู 
      "จำไว้เพื่อนเลว"
      "จำไม่เป็นเพื่อนเลวกว่า" ขณะที่ผมพูดผมก็ลากน้องงามฟ้าไปนั่งที่เก้าอี้ เดี๋ยว นี้น้องเค้าร้องไห้หรอเนี่ย อัยบอสแกทำให้คนร้องไห้เพราะแกได้เยอะจริงๆ
      "ร้องไห้ทำไมครับ โมโหหรอที่เพื่อนพี่หัวเราะใส่"
      "ปะ เปล่าค่ะ ฮือ...ฮือ"
      อ้าว แล้วร้องไห้หาอะไรฟะ
      "แล้วร้องไห้ทำไมครับ"
      ผมเดินไปเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนในห้องชมรมอีกห้อง จารย์ปากเปี้ยวไม่น่าให้ผมใส่ชุดนักเรียนเลย หมดหล่อไปครึ่งนึงเลยเว้ย
      "ก็....ฮือ ปะ ปังเข้าเรียนคาบที่ห้าไม่ทันนิค่ะ"
      "พรวด" อะไรนะ เป็นเหตุผลที่ไม่เคยได้ยินที่ไหนเลย มีแต่ข้ออ้างอยากโดดเรียน นี้อะไรเนี่ย ข้ออ้างอยากเรียน อยากเรียนขนาดนั้งเลยหรอเนี่ย
      "พี่โน๊ตเป็นอะไรค่ะ"
       เฮ้ย! อยากเพิ่งเข้ามานะ ผมตกจากเก้าอี้ยังไม่ไม่เท่าไหร่แต่สิ่งที่สำคัญ คือ....
      "กรี๊ด! ทำไมพี่ไม่ใส่กางเกงให้เรียบร้อยอ่ะ"
      ก็พี่กำลังใส่อยู่นะสิแต่สิ่งที่ได้ยินมันตกใจยิ่งกว่าตกใจอีกนิ และที่สำคัญเธอจะเดินเข้ามาทำไม ผมรีบใส่กางเกงทันทีที่ตั้งตัวได้ น่าอายจริงๆ
     "พี่ไม่เป็นไร และก็เลิกปิดตาด้วย"
      เธอค่อยๆเปิดตาขึ้นดูตามที่ผมบอกเธอ เด็กอะไรวะ ตาโคตรโตเลย และน้องจะหน้าแดงทำไมละ พี่สิต้องหน้าแดงเพราะอาย และผมก็ลากเธอกลับไปนั่งที่เดิมและผมก็นั่งตรงกันข้ามกับเธอ
      "เอ่อ...ขอถามหน่อยได้ไหมค่ะ"
      "ได้สิครับว่ามาสิ"
      "ทำไมพี่ต้องทำผิดระเบียบด้วยค่ะ"
       น้องครับ ไม่เคยได้ผินหรอครับ กฎมีไว้แหก แต่ผมจะพูดอย่างนั้นไม่ได้หรอก เสียภาพพจน์หมด
       "พี่ก็แค่ไม่อยากอยู่ในกฎมาก อีกอย่างพี่ชอบอะไรที่เป็นตัวพี่ พอเป็นเหตุผลได้ไหมครับ"
       ผมลุกขึ้นและเดินไปหยิบน้ำดื่มในตู้เย็นเพื่อให้น้องดื่ม
      "เอ้า รับไป"
      "ขอบคุณค่ะ"
      ผมเดินไปนั่งที่เดิมและจะถามเธอต่อว่าทำไมถึงถาม แต่แล้วกริ่งบอกเวลาก็ดังขึ้น เพื่อบอกเวลาว่าหมดคาบห้าแล้ว
      "งั้นฉันไปก่อนนะค่ะ"
     "เดี๋ยว" ผมตะโกนออกไป เพื่อถามคำถามสุดท้ายก่อน
     "เธอชื่อเล่นว่าอะไร"
     "ขนมปังค่ะ ไปก่อนนะค่ะ บายค่ะ" เธอหันมายิ้มให้และเริ่มวิ่งออกไป
     "บายครับ"