รักเธอสุดใจนายปากร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : หนังสือพระเจ้าเหาเป็นเหตุ(ซาตานมาแล้ว)

                ก๊อกๆๆ-ก๊อกๆๆๆ

“น้องพลอย” เจ็ดโมงครึ่งแล้วนะค่ะลูก เดี๋ยวจะไปโรงเรียนสายนะค่ะ”

โอ๊ย!!! แต่เช้าเชียว เอาเถอะเพิ่งเจ็ดโมงครึ่งเอง นอนอีก 10 นาที่ก็.........

“อ๊ายยยยย  O_O เจ็ดโมงครึ่ง ทามมายคุณแม่เพิ่งมาปลุกหนูหละค่ะ น้องพลอยต้องไปสายแน่ๆเลย”

ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ทำธุระเรียนร้อยภายใน 15 นาที แล้วรีบวิ่งลงมาชั้นล่างของบ้าน ตึงตึงตึง~ ~ ~ (เสียงฉันลงบันไดเองหละค่ะ)

“น้องพลอยอย่าวิ่งซิลูกเดี๋ยวตกบันไดนะค่ะ” คุณแม่พูดพลางเตรียมนมให้ฉัน

พรืด~ ~ โครม!!! มะทันแล้วค่ะ

“แงๆๆ  T-T เจ็บจังเลย” ฉันร้องลั่นบ้านเลยอ่ะทำไมซวยแต่เช้าเลยฉันเนี่ย ฮือๆ

“น้องพลอยสายแล้วนะค่ะ ลุงอี๊ดเค้ารอนะลูก” แม่เตือนฉันอีกครั้ง

“ค่ะแม่ แล้วไอ้เพชรหละค่ะแม่” ฉันถามถึงน้องชายสุดที่ร้ากกกก เช้านี้ฉันไม่เห็นมันเลยอ่ะ

“ไปแต่เช้าแล้วหละลูกเห็นว่ามีกิจกรรมของชมรม”

“ค่ะ งั้นหนูไปแล้วนะค่ะ หวัดดีค่ะแม่” ฉันรีบวิ่งไปที่รถทันทีแต่ยังไม่ลืมที่จะหยิบแซนวิชกับนม    สตอเบอร์รี่สุดโปรดไปด้วย

“ซิ่งไปเลยลุงอี๊ดสุดหล่อ”

เอี๊ยด รถจอดหน้าประตูโรงเรียนพอดี

“ลุงอี๊ดค่ะ วันนี้ไม่ต้องมารับนะค่ะ เดี๋ยวน้องพลอยกลับเองค่ะ” ฉันหันไปบอกลุงคนขับรถก่อนที่จะ รีบลงจากรถอย่างเร็ว เฮ้อ เกือบสายนะเนี่ย แต่พอดีมันรีบไปหน่อยอ่ะ ฉันเลย

พลั่ก~ ~

“อ๊ายยย” ฉันล้มค่ะ แบบไม่มีข้อสงสัย ล้มได้เนี่ย ฉันรีบลุกขึ้นก่อนที่จะอับอายประชาชีที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนไปมากกว่านี้ อ้าว! เฮ้ย หนังสือภาษาอังกฤษฉันไปไหนละเนี่ย ฉันเดินหาใกล้ๆตรงนั้นก็ไม่มี

“นี่เธอ กำลังหาไอ้นี่อยู่หรอ” มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ฉันหันไปมองตามเสียง โอ้! พระเจ้าไม่ซิเทพบุตรรึไงนะทำไมหล่อขนาดนี้ ก็งี้แหละพระเจ้าคงส่งมาช่วยสาวน้อยอย่างฉันตอนลำบากแน่ๆเลย แต่ไม่อยากจะเชื่อว่ายังมีคนหน้าตาดีกว่าพี่ กวาง AB Normal ของฉันอีก

“ยัยเอ๋อ หนังสือเล่มนี้ของเธอใช่มั้ย ทำอีท่าไหนหนังสือพระเจ้าเหาถึงตกมา อยู่บนหัวฉันหล่ะ”

อ๊ากกกกเทพบุตรทำไมกลายเป็นซาตานได้อ่ะ แต่ฉันเห็นเขาลูบหัวปอยๆ คงเจ็บหน้าดูแหละเพราะหนังสือภาษาอังกฤษของฉันเล่มเท่าสมุดหน้าเหลืองเลย

“เอ่อ ขอโทษนะค่ะ พอดีฉันรีบไปหน่อยเลยสะดุดล้ม” ฉันตอบตะกุกตะกัก

“โห ล้มท่าตีลังการึไง หนังสือถึงลอยมาไกลขนาดนี้” นายนั่นหันมาตะคอกใส่ฉัน ฉันมีความอดทนถึงขีดจำกัดน่ะยะ

“ก็ฉันขอโทษแล้วไง”

“แล้วมันหายเจ็ยมั้ยหละ” โอ๊ย! เลิกตะคอกซักทีจะได้มั้ยนายบ้านี่ พูดดีๆไม่เป็นรึไง

“แล้วจะให้ฉันทำยังไงหละ” ฉันถาม

“ก็ไม่มาก เลี้ยงข้าวฉัน 2 อาทิตย์ ทำเวรแทนอีก 2 อาทิตย์ก็คงพอ” นายนั่นทำหน้ากวนใส่ฉัน จะมากไปแล้วนะเฟ้ย

“อะไรกัน แค่หนังสือโดนหัวแค่นี้ ต้องทำขนาดนี้เลยหรอมันไม่มากไปรึไง” ฉันท้วง

“ก็ฉันพอใจนี่นะ” นายนั่นทำหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างมากเลยอ่ะ ตอนแรกฉันคิดว่าจะอดทนแต่มือของฉันมันไวกว่าความคิด ฉันเลยซัดหมัดน้อยๆของฉันออกไป แต่มีมือของผู้ชายคนหนึ่งมารับไว้

“ใจเย็นน่า สาวน้อย เอาเป็นว่าเลี้ยงข้าว 1 อาทิตย์พอ ส่วนนายไอ้ภัค อาจารย์ประภาศรีให้มาตาม ให้แกไปพบเดี๋ยวนี้” ว้าว! หนุ่มหล่ออีกคน ถ้าใครไม่รู้คงคิดว่าเค้าสองคนทะเลาะกันแย่งฉันแน่ๆเลย อิอิ

“อะไรว่ะไอ้เมธ ฉันเสียหายนะเว้ย” นายนั่นโวยวายใส่เพื่อน ชื่ออะไรนะ ปั้กใช่มั้ย 555+ ชื่อเหมือนพันธุ์หมาชนิดหนึ่งเลย มิน่า ปากถึงได้ร้ายขนาดนี้

“เอาน่ารีบไปเถอะ” นายคนที่เพิ่งมารู้สึกจะชื่อเมธ หันไปไล่เพื่อน

“เออนี่ของเธอใช่มั้ย อ่ะเอาคืนไป” นายเมธ หันมาพูดก่อนที่จะวิ่งตามเพื่อนไป

ออดดดดดด~ ~ ออดเข้าเรียนดังแล้วต้องรีบไปไม่งั้นสายแน่ๆ

“อ้าวพลอย ทำไมเพิ่งมาหล่ะ แล้วดูหน้าเดะ แกทะเลาะกับไอ้เพชรมารึไง” ผักกาดเพื่อเลิฟถามขณะที่ฉันกำลังหน้าบึ้งวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ

“เปล่าหรอก พอดีตอนเดินเข้ามาในโรงเรียนอ่ะนะเจอซาตานที่ไหนก็ไม่รู้ มาหาเรื่องฉันซะงั้น หน้าตาดีซะเปล่าปากจัดชะมัด” ฉันบ่นพลางมองหาเพื่อนสนิทอีกคนแต่ก็ไม่มีวี่แวว

“อ้าว! แล้วคุณป่านหล่ะไปไหน ยังไม่เสด็จอีกหรอ” ฉันถามหาป่านเพื่อนฉันอีกคน

“วันนี้มันไม่มาหรอก เห็นบอกว่าจะไปถ่ายโฆษณาอ่ะ แต่โฆษณาอะไรฉันจำไม่ได้” ผักกาดตอบพร้อมกับตอนที่อาจารย์กำลังเข้ามาพอดี

“เอ้า! เริ่มเรียนกันได้แล้ว หยิบหนังสือขึ้นมา”

ผ่านไป 10 นาที

วิชาสังคมอะไรก็ไม่รู้น่าเบื่อชะมัด อาจารย์บ่นอยู่น่าห้องไม่สนใจเด็กนักเรียนเลย ถ้าฉันไม่ติดว่าต้องแนะนำตัวนะ ฉันไปเฝ้าพระอินทร์ตั้งแต่ 5 นาทีแรกแล้ว

สวัสดีค่า ฉันชื่อพลอยไพลิน เพื่อนๆเรียกว่าพลอยค่ะ อายุ 17 ปี สาวน้อยน่ารัก ตากลม ผิวขาว และผมของฉันสิ่งที่ฉันภาคภูมิใจที่สุด เพราะว่ามันยาวมากเกือบถึงเอวเลยแหละ ฉันอยู่ ม. 5 ห้อง B โรงเรียน St. ปีเตอร์อ็อกฟอร์ด ชมรม หนังสือพิมพ์ค่ะ ที่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่เพราะใกล้บ้าน แค่ 3 ป้ายรถเมล์เอง อีกอย่างนะชุดนักเรียนที่นี่น่ารักสุดๆ เด็กผู้หญิงจะใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว กระโปรงสั้นเหนือเข่านิดหน่อยสีเขียวลายสก็อต ถ้าเด็ก ม.ต้นก็จะผูกโบว์ ส่วน ม.ปลายจะผูกเนคไท เด็กผู้ชายก็เสื้อเชิ้ตแขนสั้นผูกเนคไท ทั้งม.ต้นและปลาย กางเกงก็ทั่วไปแต่เป็นสีเขียวลายสก็อตเหมือนกระโปรงของเด็กหญิง

ฉันมีเพื่อนที่สนิทมากๆอยู่สองคน คนแรกคือ ยัยผักกาดเพื่อนสนิทตั้งแต่ประถม อยู่ชมรมเชียร์ลีดเดอร์ (คิดดูหล่ะกันว่าน่ารักขนาดไหนได้เป็นถึงเชียร์ลีดเดอร์โรงเรียน แต่ฉันก็ยังน่ารักกว่าอยู่ดี)(รถแดง: เอ่อ แกจะหลงตัวเองมากไปหละนังพลอย) ส่วนเพื่อนอีกคนก็ยัยป่าน อยู่ชมรมว่ายน้ำ ความสวยไม้ต้องพูดถึงดีกรีนางแบบโฆษณามาเองเลย

“เฮ้ย! พลอยแกดูนั้นดิพี่ ม. 6 คนนั้นดิหล่อจริงๆ” ผักกาดถามพลางชะเง้ออกไปนอกหน้าต่าง

“หน้าคุ้นๆว่ะเหมือนเคยเห็นที่ไหน” ฉันมองตามเห็นรุ่นพี่ ม. 6 กำลังวิ่งอยู่ที่สนาม

“แหม ไม่คุ้นก็บ้าแล้ว แกจำพี่ภัคได้มั้ย ที่ว่าสอบชิงทุนได้ไปเรียนที่ญี่ปุ่นปีนึงอ่ะตอนนี้กลับมาแล้วเว้ย หล่อซะ มีแต่คนมารุมจีบ”

“หรอ แกจะจีบด้วยมั้ยหล่ะ” ฉันถามผักกาด

“ไม่อ่ะ เด๋วจะโดนแฟนคลับพี่ภัครุมตืบเอา 555+”

“เธอสองคนนะจะเรียนรึเปล่า ถ้าไม่เรียนก็ออกไป รบกวนคนอื่นเค้า” อาจารย์ดุแล้วไง

“เรียนค่ะ” ฉันกับผักกาดตอบพร้อมกัน เหอๆอาจารย์ขา รู้มั้ยค่ะ ว่าวิชาอาจารย์มันน่าเบื่อแค่ไหน ถ้าไม่เกรงใจหนูหลับไปแล้วค่ะ

PUG TALK!!!

                ออดดดดด...................

                “เฮ้ยป่ะ กินข้าวกัน” ผมเอ่ยชวนไอ้เมธไปกินข้าว

                “เออไปดิ แล้วทำไมไม่เดินไปโรงอาหารอ่ะ แกเดินมาตึก 5 ทำไม” ไอ้เมธถามผม

                “ก็ไปหายัยเอ๋อไง ก็ยัยนั่นต้องเลี้ยงข้าวฉัน” ผมพูดแล้วรีบเดินไป หิวชะมัดเลย

                “อ๊ายยย เธอนั่นใช่พี่ภัครึเปล่าอ่ะ หล่อมากๆเลย”

                “ใช่แก น่ารักมากเลยอ่ะ ฉันว่าฉันรักพี่เค้าหละแก”

                “พี่เมธก็หล่อนะแก นั่นเค้ายิ้มให้ฉันรึเปล่านะ”

                พวกผู้หญิงที่เดินลงมาจากตึก 5 ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด พวกผม 2 คนกันใหญ่ เมื่อเห็นผมยืมพิงราวบันไดอยู่

                “แกรู้ได้ไงว่ะว่าน้องเค้าอยู่ ม. 5” ไอ้เมธถาม

                “ก็ตอนที่ยัยนั่นทำหนังสือตก ฉันเห็นชื่อ แล้วกะห้องนะชิ”

                “เฮ้ยๆ มาแล้ว” ผมหันไปถามเสียงไอ้เมธ ก็เห็นยัยนั่นเดินลงมา

PLOY TALK!!!

                “เฮ้อ! ออดซะที ไปกินกันเหอะกาด” ฉันชวนผักกาด หลังจากได้ยินเสียงออดพักเที่ยง

                “ไปซิ หิวแล้ว” กาดจูงมือฉันเดินออกมาจากห้อง ฉันเดินลงบันไดมา สังเกตุได้ว่า ทำไมคนมายืนออตรงบันไดเยอะจัง

                “ยัยพวกนั่นดูอะไรกันอ่ะ กาดแกรู้มั้ย” ฉันถามแล้วชโงกหน้าลงไป

                “ฉันมาพร้อมแก แกถามฉันแล้วฉันจะรู้มั้ยเนี่ย” โหกาดกรวนมากเลย

                “อ๊ายยย เธอนั่นใช่พี่ภัครึเปล่าอ่ะ หล่อมากๆเลย *-*”

                “ใช่แก น่ารักมากเลยอ่ะ ฉันว่าฉันรักพี่เค้าหละแก”

                “พี่เมธก็หล่อนะแก นั่นเค้ายิ้มให้ฉันรึเปล่านะ”

            เฮ้ย! ใครหล่อ รึว่าพี่กวาง AB NORMAL จะมาโรงเรียนเรา O^O ไปดูดีก่า

                “เฮ้ยๆ มาแล้ว” ฉันได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้น แต่ทำไมเสียงมันคุ้นๆว่ะ ฉันเลยหันไปดู อ้ากกกกก O_O นั่นมันนายปากร้าย กับเพื่อนนิพวกนั่นมาที่นี่ทำไม ตอนเช้าฉันยังไม่ซวยพอรึไงนะ