รักแท้...เพียงในฝัน(หรือ)

ลำดับตอนที่ #1 : ยินดีที่ได้รู้จัก

รักแท้…เพียงในฝัน(หรือ)

THIS LOVE IS MY DREAM

ตอนที่ 1 ยินดีที่ได้รู้จัก

                ในค่ำคืนที่มืดมิด ไม่มีแม้แสงสว่างของดวงจันทร์และดวงดาวที่คอยส่องแสงระยิบระยับเหมือนทุกๆคืน  แต่กลับมีหยดน้ำเล็กๆหลายหยดตกลงมาจากฟากฟ้าอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ในขณะนั้นเอง ณ บ้านหลังหนึ่งในใจกลางเมืองเลมอน

                "ไม่ค่ะ  หนูไม่แต่ง แม่อย่ามาบังคับหนูเลย"  เสียงของสาวน้อยคนหนึ่งดังขึ้น

                "ลูก อย่าพูดอย่างนี้สิ เค้าเป็นลูกของเพื่อนแม่เองนะ เค้าเป็นคนดีแน่"  เสียงของหญิงวัยกลางคนพูดขึ้นต่อ

                "ไม่ค่ะ ให้ตายยังไงหนูก็ไม่แต่ง อ๊ะ!!!"

                "เอริลูกแม่ เป็นยังไงบ้าง ช่วยด้วยยย  มาช่วยลูกฉันหน่อย  ฮือ..."  แม่ของหล่อนพาหล่อนไปโรงพยาบาลพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

                เอริ สาวน้อยวัย 17 ปี เธอเป็นเด็กสาวที่น่ารัก แต่ร่างกายกลับอ่อนแอ ไม่แข็งแรง ทั้งยังเป็นโรคหัวใจ เธออาศัยอยู่ในบ้านหลังหนึ่งในใจกลางเมืองเลมอน บ้านของหล่อนไม่ใหญ่โตมากมายนัก เป็นบ้านเดี่ยว ข้างหน้าบ้านจะเป็นสวนดอกไม้ มีดอกไม้นานาชนิดนับไม่ถ้วน ดูแล้วสวยงาม สบายตา บรรยากาศก็สดชื่นชวนให้น่าอยู่ยิ่งนัก รอบๆบ้านจะมีรั้วสีขาวกั้น ขนาดไม่สูงนัก กร่อนอาศัยอยู่ที่มี่กับแม่เพียง  2  คน แม่ของหล่อนชื่อว่า อายาริ  อายาริต้องการให้เอริ ลูกสาวคนเดียวของหล่อนแต่งงานกับชินจิ  ซึ่งเป็นลูกชายของเพื่อนสนิท  แต่เอริไม่ยอม เพราะเธอไม่เคยเห็นแม้แต่ใบหน้าของผู้ชายที่ชื่อ ชินจิ แล้วจะให้เธอไปแต่งงานกับคนที่ไม่เคยเห็นและรู้จักกันมาก่อนได้อย่างไร  ทำให้เกิดการทะเลาะถกเถียงกันขึ้น จนโรคหัวใจของเอริกำเริบ  จนต้องพาเธอส่งโรงพยาบาล......

                ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเมืองเลมอน มีแสงสว่างส่องออกมาจากห้องๆหนึ่ง

                "เอริ ยังไม่นอนอีกเหรอลูก?"  อายาริถามลูกด้วยความเป็นห่วง

                "ค่ะ กำลังจะนอนแล้วค่ะ"  แสงไฟถูกปิดลง หลังจากได้ยินคำตอบจากลูกสาวสุดที่รัก แต่สายตาของเอริหาได้ปิดลงไม่  เธอยังคงจดจ้องไปยังสายฝนที่ตกลงมาไปยังนอกหน้าต่างบานหนึ่งในห้อง ด้วยสายตาที่เหม่อลอย พลันสายตาของเธอก็ปิดสนิทลงด้วยความเหนื่อยล้า....

                               

_______________DreaM_________________

แสงแดดอ่อนๆสาดส่องลงมากระทบกับใบหน้าที่ซีดขาวของเอริ ทำให้หล่อนต้องค่อยๆลืมตาขึ้น

"หือ...ที่ไหนที่ไหนกันล่ะเนี่ย?"  หล่อนบ่นขึ้นพลางกวาดมองรอบๆ มองเห็นทุ่งหญ้าสีเขียวครอบคลุมทุกพื้นที่ และมีดอกมิวเลย์ ซึ่งเป็นสายพันธุ์หนึ่งของดอกกุหลาบ ตรงที่กลีบของดอกมิวเลย์จะแตกต่างจากดอกกุหลาบธรรมดา เพราะที่กลีบของดอกมิวเลย์จะเป็นสีรุ้ง  และจะแหลมกว่าดอกกุหลาบธรรมดา ประดับอยู่สองข้างทางเดิน

"ฮือ…ที่นี่ที่ไหน  ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฮือ.."  หล่อนเดินไปตามทางเดินข้างหน้าที่มีดอกมิวเลย์ประดับอยู่ข้างทางพร้อมกับมีหยดน้ำใสๆไหลลงมาอาบสองข้างแก้มที่ขาวซีดของหล่อนอย่างไม่ขาดสาย ในขณะที่หล่อนกำลังเดินอยู่นั้น มีมือๆหนึ่งยื่นมาจับบ่าของหล่อนไว้จากด้านหลัง

'เฮือก!! ใคร? ใครอยู่ข้างหลัง ตายแน่ แม่จ๋า!!'  พลางค่อยๆหันไปทางด้านหลังอย่างช้าๆ โดยที่ไม่ลืมตาขึ้นมามอง

                "ว้ายยยยย!!!"  หล่อนร้องออกมาด้วยด้วยความตกใจ ทั้งๆที่ยังไม่ได้มอง  .....ไม่มีเสียงใดๆเกิดขึ้น จึงทำให้หล่อนต้องค่อยๆลืมตาขึ้นมามองอย่างช้าๆ

                "ฟึ่บ"  มีบางอย่างเข้ามาปกคลุมส่วนบนของเอริ เมื่อหล่อนดึงบางสิ่งที่ปกปิดอยู่บนใบหน้าของหล่อนออกมาดู ก็พบว่าเป็นเสื้อสูทสีดำใหญ่  สายตาหล่อนไม่หยุดอยู่แค่นั้น หล่อนเหลือบสายตาขึ้นไปมองร่างของผู้ที่โยนเสื้อสูทให้หล่อน

                "คุณเป็นใครค่ะ  มาทำอะไรลับๆล่อๆแถวนี้"  หล่อนถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ น้ำตาที่เคยไหล บัดนี้กลับแห้งสนิท

                "นี่คุณ  ผมควรจะเป็นฝ่ายถามคุณมากกว่านะครับ"  ชายผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

                "แล้วคุณมาจับไหล่ฉันทำไม?"  หล่อนเถียงเขาด้วยความฉุน

                "คุณคงคิดว่า ตัวคุณเองวิเศษเลอเลิศมากสินะ"  ชายผู้นั้นตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเย็นชาเหมือนเดิม

                "นี่คุณ..!!"

                "เอาล่ะๆ ว่าแต่คุณเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่?"  ชายผู้นั้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังอ่อนโยน ซึ่งต่างจากน้ำเสียงที่เขาเคยพูดกับหล่อนก่อนหน้านี้ จึงทำให้หล่อนรู้สึกแปลกใจ อารมณ์ที่เคยฉุนก็หายไป แล้วหล่อนก็หลุดปากตอบคำถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ฟังไพเราะเสนาะหู ซึ่งต่างจากเดิมมาก

                "ฉันชื่อ ซาคุมิ  เอริ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฉันก็ยังงงๆอยู่เลย ..ว่าแต่..คุณชื่ออะไรหรอค่ะ?"

                "ผมน่ะเหรอ?  คุณอยากรู้ไปทำไมครับ"  ชายผู้นั้นกลับตอบหล่อนด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่กวนบาทา

                "นี่คุณ..!!  ฉันพูดกับคุณดีๆนะ  คุณอย่ามากวน...."  เสียงของหล่อนต้องหยุดลง  เมื่อมีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาก่อน

                "พอๆ หยุดแค่นั้นล่ะ  บอกให้ก็ได้  ผมชื่อ  ซาวามูระ  คูยะ จะเรียกว่า คูยะคุง ก็ได้นะ  ผมไม่ถือ คิกๆๆ"  และแล้วความเงียบก็เข้ามาแทนที่ หลังจากที่นายคูยะแนะนำตัวเสร็จ แต่ความเงียบอยู่ได้ไม่นานก็ต้องสลายหายไป พร้อมกับเสียงๆหนึ่งดังขึ้น

                "ยินดีที่ได้รู้จักครับ  คุณซาคุมิ  คงไม่สายเกินไปที่มาพูดตอนนี้นะครับ"  นายคูยะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

                "ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ  แต่คุณเรียกฉันว่า เอริ เฉยๆก็ได้ค่ะ"  หล่อนตอบด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ พร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม

                "งั้น  ผมเรียกคุณว่า  เอริจัง  ล่ะกันนะ"  นายคูยะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงของคนอารมร์ดี  จนทำให้เอริรู้สึกหมั่นไส้

                "อื้ม..ก็ได้ค่ะ  ว่าแต่ ที่นี่ที่ไหนหรอค่ะ คุณซาวามูระ"

                "เรียก คูยะคุง สิคครับ"  นายคูยะพูดขึ้นอย่างน้อยใจ

                "คุณซาวา...เอ่อ...คุณ  คูยะคุง"

                "ต้องอย่างงั้นสิ  เอริจัง"  นายคูยะเอ่ยขึ้นและกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ

                เอ่อ..ตกลงที่นี่ที่ไหนหรอค่ะ คูยะคุง"

                "ที่นี่ก็คือ เมืองมิดเด้น ไง  เมืองที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดในจังหวัดเซเค็น   เอริจังไม่รู้จักหรอ?"   นายคูยะถามขึ้นด้วยความสงสัย

                "ไม่รู้จักค่ะ"  เอริตอบอย่างไร้เดียงสา

                "แล้วบ้านของเอริจังอยู่ไหนหรอ?"  นายคูยะยังซักต่อ

“บ้านของฉันอยู่ที่เมืองเลมอนค่ะ  อยู่ที่จังหวัดจินโซอ่ะค่ะ”

“อ้าว??  แล้วเอริจังมาทำอะไรที่นี่ล่ะครับ?”  นายคูยะยังซักไม่หยุด

“ไม่รู้เหมือนกัน นอนอยู่ดีๆตื่นขึ้นมาก็มาอยู่ที่นี่ซะแล้ว   เฮ้อ....”  หล่อนถอนหายใจออกมาพร้อมกับส่ายหน้า

“เอริจัง รังเกียจผมรึปล่าวครับ?”

“ไม่หรอกค่ะ”

“งั้น  เอริจังจะไปกับผมมั้ย?”

“หา!!  อะไรนะ!  จะไปไหนหรอ”

“โธ่! ไม่ใช่อย่างที่เอริจังคิดล่ะกัน”   นายคูยะพูดอย่างรู้ทัน

“จะไว้ใจคูยะคุงได้มั้ยเนี่ย?”  เอริพึมพำเบาๆ  แต่ก้อไม่สามารถรอดพ้นความไวของหูนายคูยะไปได้

“อะแฮ่ม!  ผมได้ยินนะ  เอริจังไม่ไว้ใจผมหรอ?”  นายคูยะพูดออกมาหน้าตาย

“ก็ฉันเพิ่งรู้จักคูยะคุงหนิ จะไว้ใจได้ไง  จริงมั้ย?”  ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา  มีแต่เสียงฝีเท้าของทั้งสองคนที่กำลังเดินตรงไปยังบ้านของนายคูยะ......