คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คำพิพากษา :: รักแรกพบ :: จดหมาย
* The fate loves (ชะตาแห่งรัก)*
- Past 1-
คำพิพากษา :: รักแรกพบ :: จดหมาย
-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-------------:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:--------------:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:
…........ท่ามกลางความตรึงเครียดเข้ามาปกคลุมภายในศาลฎีกาแห่งหนึ่ง
ณ เมืองแทจอน…เสียงโต้ตอบได้เงียบสงบลงเมื่อมาถึงประโยคสุดท้ายของผู้พิพากษา......
........ชายผู้หนึ่งที่ต้องโทษในคดี ยืนกุมความทุกข์ไว้อย่างหมดความหวัง....
.....ถึงแม้ว่าเขาอยากจะเผยข้อเท็จจริงที่อยู่ภายในใจเพียงใดก็ตาม....แต่ก็ทำได้แค่เพียงจำยอมรับความผิดเสียขัดไม่ได้…..ฟ้าช่างลิขิตให้คนดีๆอย่างเขาต้องมารับกรรมแทนผู้กระทำโทษตัวจริง
......ชีวิตเขาต้องเป็นแบบนี้.....มันคุ้มแล้วหรือ........
"ลี ฮองซู คุณยินดีที่จะรับผิดในคดีค้ายาเสพติดหรือไม่"
ผู้พิพากษาถามด้วยเสียงหนักแน่น......ชายร่างหนาที่เป็นผู้ต้องหาในคดีนี้ต้องกัดฟันแน่นเมื่อได้ยินคำถามนั่นซึ่งเป็นคำถามที่ตัดสินชะตาครั้งสุดท้ายของเขา....
".....รับครับ......." น้ำเสียงที่ทุ้มได้ถอยต่ำลง
.........จิตใจของหญิงวัยทองผู้หนึ่งที่เฝ้ามองบุตรของตนอยู่ห่างกายด้วยใจสั่นระรัว ในตอนนี้แทบจะเป็นลมล้มพับเพราะทนฟังคำพิพากษาต่อจากนี้แทบเสียไม่ได้
"...ศาลขอตัดสินให้...ลี ฮองซู..จำคุก 2 ปี ในคดีค้ายาเสพติด....."
เมื่อสิ้นเสียงของผู้พิพากษา ลี ฮองซู ถึงกับน้ำตาคลอเบ้า...แววตาที่ดูโศกเศร้าแลมองไปยังมารดาของเขาก่อนที่เดินตามเจ้าหน้าที่ไปยังห้องขุมขังแต่โดยดี....ทั้งๆที่คดีความนี้ไม่ใช่ความผิดของเขาแต่อย่างใด....แต่ ลี ฮองซูต้องตกเป็นแพะรับบาปให้กับผู้เป็นเพื่อนที่ไว้ใจมานาน.....
.............
.......
...........ในชั่วเวลาที่ลี ฮองซูอยู่ในห้องขุมขังก่อนที่จะส่งไปยังตัวเรือนจำของเมืองแทจอนนั่น ตัวเขาเองก็ไม่คาดคิดว่าจะมาเจอกับหญิงสาวผู้หนึ่งที่มาดูแลผู้เป็นเพื่อนในคดีปล้นชิงทรัพย์โดยตัดสินต่อจากคดีความของเขา......เธอผู้นี้ดูแล้วสะดุดตาเป็นยิ่งนัก เธอมีแต่รอยยิ้มเปื้อนอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา และด้วยความน่ารักของเธอถึงทำให้เขาเกิดความสนใจขึ้นมา
"ว่าไงลี ฮองซู" เสียงเอ่ยทักของ ชิม มินวู ผู้ต้องหาในคดีปล้นชิงทรัพย์ ทำให้เขาหันมายิ้มแห้งๆตอบรับผู้เป็นเพื่อนในห้องขุมขังเดียวกัน
".......เอ่อ.....มินวู..... ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นแฟนของนายหรอ?" ฮองซูถามด้วยความอยากรู้
"...ฮ่าๆๆ...นายจะบ้าหรอ แฟนที่ไหนกันเล่า..ผู้หญิงเมื่อกี้ชื่อ คิม ยองเอ.......นั่นหนะ เป็นเพื่อนของเราเองที่คบกันมาตั้งแต่สามขวบแล้ว….คือยังไงดีหละ เราสนิทกันมากจนใครๆเค้าคิดว่าเราเป็นแฟนกัน" มินวูพูดพลางหัวเราะ และตบที่บ่าของ ฮองซูเบาๆ......ส่วนฮองซูได้ยินแล้วใจชื่นขึ้นมาเมื่อได้ฟัง ทำให้ตนรู้สึกมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย....
" จิงหรอ!! ถ้าอย่างงั้น นายช่วยติดต่อเพื่อนของนายให้เราหน่อยได้มั้ย?"
เสียงของเขาดูร้องขอคนตรงหน้าให้ช่วยเป็นสื่อกลางกับผู้หญิงที่ตนสนใจ..ทั้งๆที่รู้ว่าความเป็นไปได้ช่างน้อยนัก...ใครล่ะที่จะมาสนใจคนที่ขี้คุกอย่างเขาได้......แต่เขาเชื่อในการตัดสินใจของตัวเขาเอง..ถ้าไม่ลองดู แล้วจะรู้ได้อย่างไร
"เออๆๆ....เดี๋ยวจะลองพูดให้ก็แล้วกัน" มินวูพูดตัดปัญหาเพื่อลดอาการเล้าลือของเพื่อนตรงหน้า
.........ระหว่างนั้นก่อนที่จะส่งตัวผู้ต้องหาเข้าเรือนจำก็ได้ให้ญาติเยี่ยมเป็นครั้งสุดท้ายของวันนั้น....และหญิงสาวผู้เป็นเพื่อนนามว่า คิม ยองเอ ก็ได้เข้าไปเยี่ยม ชิม มินวู ที่ห้องเยี่ยมญาติ....ทั้งสองพูดคุยกันจนมาถึงเรื่องของ ลี ฮองซู
"เฮ้ย ยองเอ มีคนสนใจแกว่ะ!" มินวูพูดให้คนตรงหน้าเกิดความสงสัย
"ฮ๊ะ! ใครหรอ? ที่มาสนใจฉันหนะ.....หึหึ ไม่เอาหละ ฉันมีแฟนแล้ว แกก็รู้" ยองเอพูดตัดบทปนส่ายหน้าหนี
" โธ่!.....ไม่เป็นไรหรอกน่า...แกเองก็แค่ให้กำลังใจเค้าไปเถอะ เป็นปีเลยนะเว้ย! ที่จะออกจากที่นี่ไป" มินวูเสนอความคิดเห็นเล็กน้อย
"ไม่เอาน่า...."
"เฮ้ย น่าสงสารนะแก.....จะเป็นไรไปแค่เขียนจดหมายให้กำลังใจเฉยๆ"
คนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะถูกเล้าลือก็ต้องหันหน้ามามองอีกครั้งด้วยความไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าเป็นคำขอร้องของเพื่อน
"อ๊ะ!....คนไหนหละ" ยองเอ กวาดตาไปรอบๆห้องขังเพื่อจะมองหน้าคนที่เพื่อนบอก
"ก็นั่นไง...ที่นั่งติดกำแพง" เธอมองตามสายตาของ มินวู
.....แต่เมื่อเธอได้เห็นหน้าของชายผู้นั้น มันทำให้เธอรู้สึกเอะใจในแววตาที่ดูเศร้าหมองเหมือนคนไร้วิญญาณของเขา.......แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้สึกอะไรสักเท่าไหร่ก็แค่คนที่ยังไม่ได้รู้จักกัน.................. จนมาถึงตอนที่เธอจะเดินออกจากห้องเยี่ยมญาติ.......ในขณะนั่น ลี ฮองซูได้วิ่งออกมาจากห้องเยี่ยมญาติแล้วตะโกนเรียกชื่อเธออย่างดัง
"คิม ยองเอ!!!~" เสียงที่ตะโกนอย่างดังทำให้หญิงสาวที่กำลังเดินออกจากห้องไปต้องเหลียวหันกลับมามองตามเสียงนั้น..... แต่เธอก็ยืนมองและคิดในใจอย่างแปลกๆว่า...นายนี่บ้าหรือเปล่านะ
..............
.......
………….ในตลอดทั้งวันนั้น ทำให้ยองเอต้องนึกถึงเสียงเอ่ยเรียกที่ดังก่องเขามาที่หูจากชายผู้นั่นตลอดเวลา ต้องย้ำคิดเสมอถึงคำพูดของ มินวูที่บอกเอาไว้ถึงชายคนนั่น
" โธ่!.....ไม่เป็นไรหรอกน่า...แกเองก็แค่ให้กำลังใจเค้าไปเถอะ เป็นปีเลยนะเว้ย! ที่จะออกจากที่นี่ไป
"เฮ้ย น่าสงสารนะแก.....จะเป็นไรไปแค่เขียนจดหมายให้กำลังใจเฉยๆ"
คำพูดเหล่านี้มันยังวนเวียนเพื่อให้ตรึกตรองเสมอๆ......แต่คิดไปคิดมาอีกที จะเป็นอะไรไปเล่า....ก็แค่ให้กำลังใจเพื่อนมนุษย์คนนึง
"ยองเอ~…...เหม่อลอยคิดอะไรอยู่หรอ" เสียงที่เคยได้ยินบ่อยๆทำให้เธอต้องหันมามองด้วยรอยยิ้ม
"อ้าว! กลับมาแล้วหรอฮีชอง"
"อะนี่.....ผมซื้อให้คุณนะ!" ยู ฮีชองยื่นของบางอย่างให้กับคนรักของเขาซึ่งเป็นของที่ทำให้คนตรงหน้าถึงกับยิ้มกว้าง
"ว้าว! โทรศัพท์มือถือ....นี่! ซื้อให้ฉันจริงๆหรอ?"
เสียงดีใจอย่างดังนั่นทำให้ใครคนนึงต้องรีบวิ่งออกมาดู
"ไหนๆๆ....ขอดูมือถือใหม่หน่อยสิ~~~"
......เสียงที่บ่งบอกถึงความอยากรู้อยากเห็นของหญิงสาวอีกคนนึงดังแหลมออกมาจากตัวบ้านเช่า....ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจาก ปาร์ค อีนเฮ เพื่อนสนิทที่เช่าบ้านอาศัยอยู่ร่วมกัน
"อยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่องเลยนะอีนเฮ" เสียงเหน็บที่มักจะเอ่ยขึ้นทุกๆครั้งที่ อีนเฮทำเปิ่น
"อุแหม...จีฮุนทำอย่างกับตัวไม่อยากรู้อย่างงั้นแหละ" อีนเฮโต้กลับ….แต่ ซอง จีฮุนกลับทำหน้าตายประมาณว่าฉันไม่สนใจ
....... ยองเอกับฮีชอง ต่างก็ไม่สนใจอะไรนอกจากโทรศัพท์ใหม่นั่น ความสุขแบบนี้มันเป็นสิ่งที่เติมเต็มให้กันตลอดในระยะเวลาร่วม 7 ปี ที่เขาทั้งสองได้ครองรักกันมา....นับได้ว่าเป็นความรักที่ดูยาวนานมากถ้าให้เทียบกับคู่อื่นๆ ถึงแม้จะยังไม่ได้แต่งงานกันเลยก็ตาม....แต่เค้าทั้งคู่ต่างคิดว่า การแต่งงานนั่นไม่ใช่สิ่งจำเป็นในชีวิตมากนักถ้าให้เทียบกับความรักที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ขอแค่มีฉันกับเธอคอยดูแลซึ่งกันและกัน การแต่งงานก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกต่อไป
......................
..........
...
เวลาผ่านพ้นไปร่วมหนึ่งอาทิตย์ที่เพื่อนของเธอ ชิม มินวู ต้องโทษในเรือนจำกลางเพราะข้อหาปล้นชิงทรัพย์ทำให้เธอนั้นนึกถึงเพื่อนคนนี้ตลอดเวลาสลับกับนึกถึงหน้าของชายผู้นั้นที่แม้แต่ชื่อก็ยังไม่รู้จัก เพราะด้วยความที่รีบของตนเลยไม่ได้ถาม ชิม มินวูไว้ก่อน
......แต่ไม่ทันจะหยุดคิด เสียงรถจักรยานยนต์ก็เคลื่อนตัวมาจอดอยู่หน้าประตูบ้านเช่าของเธอ.....เธอรู้สึกเอ๊ะใจเมื่อเห็นบุรุษไปรษณีย์จึงรีบลุกจากม้านั่งและเดินตรงไปยังตู้ไปรษณีย์หน้าบ้านทันที
"เอ๊ะ! จดหมายจากใครกันนะ" เจ้าตัวยืนงงกับจดหมายที่อยู่ในมือ เพราะอ่านชื่อผู้ส่งในจดหมายกี่ครั้งก็ยังไม่คุ้นสักที...เธอจึงรีบแกะเอาตัวจดหมายออกมาอ่านทันที
----------------------------------
สวัสดี คิม ยองเอ
ไม่ต้องแปลกใจหรอกก็ผมไงเพื่อนมินวูที่เจอกันที่ศาล ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ก็คนทางนี้เหงาก็เลยเขียนมาหา ก่อนอื่นขอแนะนำตัวเองก่อนนะ ผมชื่อ ลี ฮองซู และไม่ต้องแปลกใจอีกว่าผมเอาที่อยู่คุณมาได้ยังไง คุณคงพอจะเดาออกนะ ผมก็ไม่ได้หวังอะไรมากหรอกว่าคุณจะต้องมาคบกับผม สมมตินะ ถ้าเราได้คบกันจริงๆแต่วันเวลามันยาวนาน คุณคงอดทนรอผมไม่ได้หรอก หรือจะมีใครบ้างมาสนใจคนติดคุก ผมเองก็แค่หวังความรู้สึกดีๆ จากจดหมายที่คุณจะตอบกลับมา ก็แค่เท่านั้น
แต่ผมก็หวังว่า สิ่งที่ผมเขียนมานี้คงจะมีอะไรดีๆตอบกลับมาบ้างสำหรับมิตรไมตรีที่คุณจะมีให้คนขี้คุกคนนึง
ยินดีที่ได้รู้จัก
( ลี ฮองซู)
ปล. อยากรู้จักคุณจริงๆนะ จะรอไมตรีจากคุณตอบกลับมา
---------------------------------
………จดหมายนี้ถือเป็นกุญแจที่ไขข้อข้องใจให้กับเธอ.........ภายในข้อความของตัวจดหมายทำให้เธอรู้สึกนึกถึงใบหน้าของชายผู้นี้ตลอดที่อ่าน.....แววตาที่ดูเศร้าคู่นั้นเธอไม่เคยลืมเลือนได้ลง...แต่ตัวเธอเองก็ไม่ได้คิดที่จะตอบจดหมายของชายผู้นี้แต่อย่างใด จนมาถึงจดหมายฉบับสองและสามที่ส่งมาพร้อมกันหลังจากฉบับแรกที่ได้รับเมื่ออาทิตย์ก่อน ข้อความในจดหมายบอกเล่าเรื่องราวในชีวิตประจำวันของตัวเขาที่ต้องการจะเล่าให้ใครสักคนฟัง ดูจากข้อความแล้วลี ฮองซูคงไม่มีใครนอกจากแม่อันเป็นที่รักของเขาเพียงคนเดียว......จึงทำให้เธอรู้สึกอยากตอบจดหมายกลับไปหา ลี ฮองซูบ้างด้วยใจนึกสงสาร.......... แต่ไม่ทันใดก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังเธอ
"ยองเอ อ่านจดหมายของใครอยู่หรอ" ชายผู้เป็นที่รักของเธอเดินเข้ามาถามขณะที่เธอนั่งอ่านจดหมายอยู่ที่โซฟาภายในห้องรับแขกเล็กๆของบ้านที่เธอเช่าอยู่
"เออ....อ๋อ..ไม่มีอะไรหรอกจดหมายของเพื่อนสมัยเรียนส่งมาหาหนะ"
พูดเสร็จเธอรีบกุลีกุจอเก็บจดหมายพร้อมกับเบี่ยงเบนความสนใจของคนรักไปที่โต๊ะกินข้าวในห้องครัวทันที……แต่ฮีชองก็ไม่ได้นึกติใจอะไรนักเพราะด้วยความไว้ใจและผูกพันกันมานาน
………
…..
"ยองเอ...เธอนี่ฝีมือไม่เปลี่ยนเลยนะ ดูสิ ฉันอ้วนจะแย่อยู่แล้ว" อีนเฮผู้ที่อ่อนไหวกับรสชาติอาหารเอ่ยขณะที่ตนกำลังเขี้ยวข้าวตุ้ยๆ
"มารยาทผู้ดีมีบ้างมั้ย?" จีฮุนเพื่อนผู้ชอบเหน็บก็เอ่ยขึ้นลอยๆ แต่อีนเฮก็ไม่สนใจอะไร ถือเสียว่าคนแก่ขี้บ่น
"ก็นี่แหละ ฉันถึงรักยองเอไง ทำอาหารก็เก่ง งานบ้านก็ยอดเยี่ยม แต่เสียอยู่อย่างเดียว โหดเป็นบ้า ใจร้อน บ้าบิ่น"
แต่ไม่ทันที่ ฮีชองพูดจบ ยองเอก็ตบเข้าที่บ่าซ้ายของเขาทันทีจนต้องร้องโอ้ย.....แต่แววตาของใครบางคนที่มองอยู่อีกคู่หนึ่งนั้น เฝ้ามองอยู่ด้วยความอิจฉาลึกๆ ซึ่งไม่ใช่ความอิจฉาริษยา แต่เป็นความอิจฉาที่เห็นทั้งคู่มีความสุข โดยเฉพาะยองเอที่ได้พบคนดีๆอย่างฮีชอง
...............
.......
เช้าวันต่อมาซึ่งเป็นวันหยุดของยองเอและเพื่อนๆที่อยู่ร่วมกันภายในบ้านเช่าหลังเล็ก.....ยองเอได้ใช้เวลาที่ว่างรีบตอบจดหมายกลับไปหาลี ฮองซูทันที โดยที่ไม่มีใครรู้เรื่องในการติดต่อกันระหว่างเขาทั้งสองเลย ยิ่งโดยเฉพาะฮีชองแฟนของเธอแล้วยิ่งให้รู้ไม่ได้เด็ดขาด........
...............
..........
…..ณ เรือนจำกลางเมืองแทจอน
"ประกาศ! นักโทษชาย ลีฮองซู มารับจดหมายที่ป้อมรับจดหมายด้วย………"
เมื่อฮองซูได้ยินเสียงประกาศจากผู้คุมนั้น เขารู้สึกดีใจมากและรีบวิ่งตรงไปยังป้อมรับจดหมายทันที โดยเขาก็คิดไว้อยู่แล้วว่าคงเป็นจดหมายจากมารดา ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นเลย.......
"ผม ลี ซองฮูครับ"
"ไหน เอาบัตรประจำตัวนักโทษออกมาดูสิ" ฮองซูรีบควักบัตรประจำตัวนั้นออกมาให้ผู้คุมดูทันทีเพื่อยืนยันว่าเป็นเขาจริงๆ.......เมื่อผู้คุมดูเสร็จก็ยื่นจดหมายนั้นให้ฮองซูทันที
"ขอบคุณครับ" ฮองซูตอบรับด้วยรอยยิ้มก่อนก้มมองดูจดหมายที่อยู่ในมือ............แต่กระนั้นมันทำให้เขารู้สึกดีใจยิ่งกว่าเก่า เมื่อเขาเห็นชื่อผู้ส่งคือ คิม ยองเอ .....เขารีบแกะจดหมายออกมาอ่านทันที แม้แสงแดดจะส่องสะท้อนลงมายังกระดาษสีขาวที่ทำให้ทรมานสายตาก็ตาม แต่เขาก็ทน เพื่อให้ได้อ่านข้อความจากจดหมายนี้ก่อนที่จะฝังความรู้สึกดีๆจนครบตัวอักษร
...........................................
ถึง ลี ฮองซู
ฉันได้รับจดหมายของคุณแล้วและก็ยินดีเช่นกันที่ได้รู้จักคุณ ฉันคงไม่ต้องแนะนำให้คุณรู้จักเพราะฉันคิดว่า คุณคงรู้จักฉันแล้ว ก็ไม่มีอะไรคนทางนี้ก็ได้รับรู้ว่า คุณคงมีความรู้สึกที่แย่ ถ้าหากคุณคิดว่าฉันจะเป็นเพื่อนที่คอยให้กำลังใจที่ดีแก่คุณได้ ฉันก็ยินดีที่จะให้คำปรึกษาและช่วยคุณแก้ปัญหาในยามที่คุณไม่มีใคร ตอนนี้สำหรับมิตรไมตรีของเราได้เริ่มขึ้นจากการเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ถ้ามีอะไรที่ฉันพอจะช่วยเหลือคุณได้ก็ขอให้บอก
สุดท้ายนี้ขอให้คุณคิดเสียว่าคุณไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป ยังมีฉันเป็นเพื่อนใหม่สำหรับคุณ
(คิม ยองเอ)
---------------------------------------
..........หลังจากจดหมายแรกของยองเอทำให้ทั้งคู่ต่างเขียนจดหมายถึงกันเรื่อยมาเป็นเวลานานร่วมสามเดือน......ซึ่งไม่มีใครรู้เรื่องส่วนตัวของยองเอแม้แต่นิดเดียวโดยเฉพาะฮีชอง เธอให้คำมั่นกับตัวเองไว้ว่าจะไม่ให้ฮีชองรู้ เพราะเธอแคร์ความรู้สึกของเขามาก รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่มันไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ แต่เพราะสงสารลี ฮองซูนั่นเอง เขาถึงจำยอม......
...........
.....
"ยองเอ เธอทำอะไรอยู่หนะ!!" ยองเอหน้าซีดเผือก ตายหละฉัน!
*************************************
To be continued >> Part 2
Pseudonym ::G – lemon::
ติดตามได้ในตอนที่ 2 จากนักแต่งสมัครเล่น เรื่องนี้แฝงไปด้วยความรู้สึกของบุคคลทั้งสี่ที่ถ่ายทอดออกมาเพื่อให้ผู้อ่านได้รับรู้ถึงความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อว่า คิม ยองเอ สิ่งที่เธอกำลังกระทำอยู่รอให้คุณผู้อ่านช่วยตัดสินไปพร้อมๆกับเธอ บ้างอาจจะถูก บ้างอาจจะผิด ซึ่งล้วนแต่มีเหตุผลทั้งนั้น...................ถ้าเป็นคุณ คุณจะคิดอย่างคิม ยองเอหรือไม่? ช่วย Comment แสดงความคิดเห็นด้วยนะค่ะ จะรอฟังคำติชมจากทุกท่านค่ะ ขอบคุณค่ะ
-------------------------------------------
ความคิดเห็น