คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTO
ของเหลวสีอำพันใสที่บรรจุในขวดแก้วถูกกระดกขึ้นท่ามกลางความตื่นตระหนกของคู่สามีภรรยาชายหญิงวัยกลางคนที่กำลังช็อคเมื่อเห็นลูกสาวสุดที่อย่าง แพนซี่ พาร์กินสัน ลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลพาร์กินสัน กำลังกระดกเหล้าหนึ่งขวดเพียวๆไม่มีผสม คนเป็นพ่อเป็นแม่เมื่อได้สติก็รีบเข้ามาห้ามปรามทันที
"แพนซี่ พอเถอะลูกนี่ขวดที่4แล้ว" ร่างบางหันไปมองก่อนแต่ก็ยอมทำตามของผู้เป็นแม่ของร่างนี้บอก
"พ่อเข้าใจว่าลูกเสียใจที่ตาเดรโกถอนหมั้นกับลูก" คนเป็นพ่อเมื่อเห็นลูกอยู่ในสภาพแบบนี้ก็สวมกอดให้กำลังใจ อะไรที่ลูกทำแล้วมีความสุขพ่อกับแม่ก็มีความสุขด้วยแต่เมื่อไหร่ที่ลูกเศร้าหรือเสียใจพ่อแม่ก็ทุกข์ใจเหมือนกัน
"หนูไม่เป็นอะไรแค่อยากหาอะไรดื่มล้างคอเท่านั้นแหละค่ะ"
"โถ่ลูกแม่ เพราะเด็กมัลฟอยนั้น!!! ทำให้ลูกเป็นถึงขนาดนี้ไม่เป็นไรลูก"
"หนูไม่คิดอะไรแล้ว ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ" ร่างบางไม่รอช้ารีบสาวเท้าเข้าห้องของร่างนี้ทันที เมื่อถึงห้องก็เดินไปที่กระจกบานใหญ่สะท้านให้เห็นร่างของหญิงสาวอายุสิบสองย่างสิบสามที่ดวงหน้าเปรอะเปลื้อนไปด้วยคราบน้ำตา เรือนผมสีดำสั้นทรงบ็อบตอนนี้ดูพันกันยุ่งเหยิงจนน่ารำคาญลูกหูลูกตา
"น่าสงสารเธอนะ นังหนู" ร่างบางมองร่างที่สะท้อนในบานกระจกของแพนซี่ ใช่ฉันไม่ใช่แพนซี่ พาร์กินสัน ฉันมีชื่อว่าโอลีฟหญิงสาววัยกลางคนธรรมดาที่มีอาชีพการงานเป็นสีเทาไม่สุจริตและก็ไม่ทุจริตเกินไป ความทรงจำก่อนจะมาอยู่ในร่างนี้ก็คือนอนพอลืมตาขึ้นก็มาอยู่ในร่างนี้ โครตบ้าบอว่าไหมแถมยังต้องมารับรู้ความทรงจำของร่างนี้ที่โดนชายที่ชอบหักอกดัง เปาะ!! แล้วมาร้องห่มร้องไห้แทบจะขาดใจตายน่าสงสารๆ......น้ำเน่า!!!! มากกว่าเป็นฉันฉันจะหาผู้ชายคนใหม่ที่ดีกว่าหล่อกว่าและที่สำคัญเด็ดดวงกว่าด้วย
"ฉันจะใช้ร่างของเธอให้คุ้มค่าเองนังหนูแพนซี่ ไม่สิตอนนี้ฉันคือแพนซี่ พาร์กินสัน"
ร่างบางที่อยู่หน้าประตูตู้เสื้อผ้าขนานใหญ่ที่ค้นหาเสื้อผ้าที่จะใส่ก็พบกับชุดที่ดูไร้รสนิยมขอโทษนะแต่ละขุดคือมีแต่ลูกไม้สีก็......ขอไม่พูดละกัน เจอล่ะชุดที่พอจะใส่ได้เป็นเดรสสายเดี่ยวสีดำดีไซน์ธรรมดาดูเรียบแต่หรูอย่างน้อยก็มีรสนิยมอยู่บ้าง เมื่อได้ชุดที่ต้องการแล้วก็ไปนั่งแต่งตัวที่หน้ากระจกทันที ลิปสติกสีแดงเลือดนกบรรจงทาลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มน่าจูบ อายไลเนอร์ถูกกรีดให้ดวงตาดูคมโฉบเฉี่ยวมีเสน่ห์มากขึ้นอายแชโดว์สีชมพูถูกทาที่เปลือกตาสีมุขสวย ใช้เวลาไม่นานทุกอย่างก็ลงตัวร่างบางดูเป็นสาวที่แซ่บจนต้องร้องซี๊ดมีความแซ่บแต่ก็ดูลึกลับ หวีไม้ถูกนำมาสางเรือนผมสีดำให้เข้าทรงบ็อบที่ตอนนี้ทำให้ร่างบางดูดีขึ้นไปอีก ก่อนจะมองสำรวจใบหน้าว่าสมบูรณ์แบบไหม
"เห็นไหมยัยหนู ถ้ารู้จักรักตัวเองสักวันหนึ่งจะต้องมีคนเห็นคุณค่า " ฉันพูดอย่างแผ่วเบาเหมือนเสียงกระซิบที่หายไปตามสายลม
"ว้าว วันนี้ลูกสาวแม่สวยจริงๆงั้นเราไปกันเลยเนอะลูก" ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในเตาผิงกับมารดา
ร่างของหญิงสาวทั้งสองปรากฏในเตาผิงในร้านแห่งหนึ่งก่อนจะเดินออกมา วันนี้คุณแม่พามาซื้ออุปกรณ์ของใช้ต่างๆในปีสามดูเหมือนวันนี้ผู้คนจะพลุกพล่านเป็นพิเศษทั้งมักเกิ้ลบอร์น เลือดผสม และเลือดบริสุทธิ์ที่อยู่ประปรายคุณแม่พาฉันไปร้านไม้กายสิทธิ์เป็นที่แรกเพราะเมื่อฉันจับไม้กายสิทธิ์มันก็หักคามือฉันเป็นสองท่อนทันที น่าเศร้าใจจริงๆ
กริ๊ง
เสียงกระดิ่งดังขึ้นเมื่อร่างบางเข้ามาสภาพร้านบอกได้เลยว่าย้ำแย่มาก ไม่นานก็มีชายที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของร้านเดินออกมาจากมุมมืด ฉันมองสำรวจอีกฝ่ายเล็กน้อย
"โอ้ว นึกว่าใครที่แท้ก็คุณพาร์กินสันนี่เองมีอะไรให้ช่วยงั้นหรือ"
"ช่วยหาไม้กายสิทธิ์ให้ฉันทีนะคะ" ร่างบางพูดพร้อมกับวางซากไม้กายสิทธิ์อันเก่าที่หักสองท่อนให้อีกฝ่าย
"เมอร์ลินช่วย น่าแปลกจริงๆไหนดูสิไม้แอชงั้นหรอน่าแปลกก็ในเมื่อคุณเป็นเจ้านายของมัน แล้วทำไมมันถึงปฏิเสธคุณกัน คุณพาร์กินสัน" ร่างบางแอบกลืนน้ำลายเงียบๆด้วยความวิตกกังวน โอลิแวนเดอร์ยกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหาไม้กายสิทธิ์
"ลองดูไม้นี้ " เพียงแค่สัมผัสเบาๆกระจกทุกบานก็แตกกระจายทันที เห็นแววร้านจะพังวันนี้แน่นอน
"ไม่ใช่งั้นหรอ อืมลองไม้นี้ดู" สักพักก็มีเสียงของไม้หักเมื่อมองตามไปก็พบว่าชั้นวางของหักครึ่งเป็นสองท่อนแล้ว
"ฉันว่า......คุณต้องรีบหาไม้ให้ฉันโดยเร็วแล้วละไม่งั้นร้านคุณคง......."
"ผมก็ว่าอย่างงั้นแหละคุณพาร์กินสัน" ใช้เวลาไปครึ่งชั่วโมงเขาก็กลับมาพร้อมกับยื่นไม้กายสิทธิ์ที่ด้ามจับเป็นรูปหัวม้า
"ผมว่านี่น่าจะเป็นไม้กายสิทธิ์ที่คุณตามหาแน่นอนคุณพาร์กินสัน"
"หวังว่านะ" เมื่อสัมผัสกับไม้ก็รู้สึกถึงความเย็นที่สบายอย่างบอกไม้ถูกความรู้สึกเหมือนลมหนาวในเหมันต์ฤดู
"ใข่จริงๆด้วยนี่คือไม้ยิว ยาว14นิ้ว แกนกลางเอ็นหัวใจมังกร "
"เท่าไหร่คะ"
"7เกลเลียน คุณพาร์กินสัน" ฉันจ่ายเงินก่อนจะเดินไปหาคุณแม่ที่ยืนรออยู่หน้าร้าน ท่านยิ้มให้ก่อนจะพาไปซื้อเครื่องเขียนและข้าวของจำเป็นต่างๆนานา และในที่สุดของทุกอย่างก็ครบแต่ก็ยังไม่กลับสักที เพราะคุณแม่ท่านกำลังช้อปปิ้งเสื้อผ้า ฉันที่เดินตามพร้อมกับถุงเสื้อผ้าก็รีบก้าวจาตามอีกฝ่ายทันทีแต่ด้วยความที่มีผู้คนมากมายจนล้นหลาม ร่างของผู้เป็นแม่ก็หายไปกับฝูงชนทันที
"แม่งเอ้ย คนก็เยอะชิบหาย" ร่างบางสถบออกมาก่อนจะมีร่างของใครบางคนมาชนเสียก่อน
ตุบ
ร่างบางเงยหน้ามองคู่กรณีก็ผมกับชายผมสีบรอนด์ซีดหน้าตาดูหยิ่งจนน่าตบ ไม่ต้องเดาก็รู้ใช่มั้ยว่าใคร ร่างบางทำเป็นไม่สนใจและเดินต่อไป
"นี่ไม่คิดจะขอโทษฉันเลยรึไงพาร์กินสัน" เขารู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นหญิงสาวที่เคยตามติดเขายิ่งกว่าตุ๊กแก ตั้งแต่ถอนหมั้นไปในวันนั้นคนตรงหน้าก็หายไปซึ่งมันก็ดีเพราะเขารำคาญเธอมาหลายปีแล้วแต่วันนี้กลับเมินเฉยเหมือนไม่รู้จักกัน แปลก
"ขอโทษนะ พอดีฉันไม่ว่าง" ร่างบางหันไปบอกกับอีกฝ่ายด้วยความหงุดหงิด ร้อนก็ร้อน ต้องมาเจอโจทย์เก่าอีก ร่างบางไม่รอช้ารีบก้าวเท้าตามหาผู้เป็นแม่โดยที่มีเจ้าเด็กหัวซีดนี่ตามมา
"แปลก ปกติเธอเห็นฉันจะรีบเจ้าหาฉันนิแล้วทำไมวันนี้ทำเหมือนกับไม่รู้จักกัน"
"ไม่ดีใจ? "
"เปล่าแค่แปลกใจเท่านั้นแหละ " เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ดูใส่ใจ พอหันกลับไปก็เห็นว่าร่างบางได้หายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"เธอแปลกไปจริงๆนั้นแหละ พาร์กินสัน"
ในที่สุดก็เจอสักที ฉันหาแทบตายสุดท้ายอยู่ร้านเดิมเพราะวนกลับมาซื้อใหม่ ดิฉันล่ะเครียดเดินจนเท้าจะแหกอยู่ละ ตอนนี้ท่านพามายังตรอกเนิร์ทเพราะจะซื้อของบางอย่างฉันเดินตามพร้อมกับกวาดสายตาสำรวจรอบๆ คนที่อาศัยอยู่แถวนี้ดูเจ้าเล่ห์ก็อย่างว่านี่มันตรอกมืด
ตุบ
นี่มันเชี่ยอะไรวะชนคนสองครั้งละ ร่างบางบ่นงุบงิบในลำคอก่อนจะเงยหน้ามองคู่กรณีคนที่สองของวัน ชายเรือนผมสีดำม้วนเป็นล้อนนัยน์ตาสีน้ำตาลใบหน้าคมดูหล่อเหลา จมูกโด่ง สันกลามคมชัดเจน บุคลิกดูเป็นหนุ่มเย็นชาแบดบอยโดยรวมคือหล่อ ดี!!! เยี่ยม!!! เยี่ยม!!! เขามองฉันด้วยสายตาประเมินเล็กน้อย
"จำได้แล้ว คุณ.....พาร์กินสัน" ใครวะ ทำไมจำไม่ค่อยได้
"คือขอโทษนะคะไม่ทราบว่า เรารู้จักกันด้วยหรอคะ" เขาเลิ่กคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยเล็กน้อย
"นี่คุณไม่รู้ว่าผมเป็นใครงั้นหรอ? "
"ถ้ารู้ดิฉันจะถามไหมค่ะ สรุปคุณเป็นใคร" เขาทำหน้าที่ดูเย็นชากว่าเดิมเพิ่มเติมคือดูไม่สบอารมณ์จนน่ากลัว
"หึ ผมศาตราจารย์ทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล " หูดิฉันไม่ได้ฝาดใช่มั้ย?!!!!
"ศ ศาตราจารย์? " เห้ยๆ นี่มันจอมมารนี่หว่าแล้วทำไมกลายเป็นศาตราจารย์ไปได้ละเนี่ย
" หึ " เขาหัวเราะออกมาเป็นน้ำเสียงที่ดูเย้ยหยันซะเหลือเกินพ่อคุณ!!!
"ค คือขอโทษด้วยค่ะ"
"อย่าน้อยก็ไม่สมองเสื่อมจนลืมมารยาทสินะ" ฉึก ปากร้ายเชี่ยๆ โอเครหน้าหล่อแต่ปากหมารับโครตน่่เสียดาย
"ไม่ควรนินทาคนอื่นในใจ คุณพาร์กินสัน" เออ!! แอบอ่านใจอีก
"แต่คุณก็ไม่ควรก้าวก่ายความคิดคนอื่น จริงไหม" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ดูท้าทายอำนาจมืด ประโยคที่ร่างบางกล่าวเป็นการบอกนัยๆว่า 'อย่าเสือก '
"หึ เด็กไร้มารยาท"
"คนแก่หน้าตาย" คำว่า แก่ พูดเบาๆก็เจ็บชายหนุ่มขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมเมื่อถูกเด็กด่า?
"คุณพาร์กินสัน" เสียงทุ่มพูดขึ้นแสดงถึงความไม่สบอารมณ์และน่ากลัวอย่างมาก แต่ไม่นานคุณแม่ก็เดินมาพอเห็นคนแก่ก็ทักทายก่อนจะขอตัวกลับพร้อมกับให้ลูกสาวอย่างดิฉันเดินตามไป
"ไว้เปิดเทอมเจอกัน คุณพาร์กินสัน" เหมือนเห็นลางร้ายเเหะ
"เช่นกันคุณริดเดิ้ล"
_____________________________________________
สวัสดีคนอ่านที่น่ารักนี่เป็นเรื่องที่สามที่ไรท์เขียนแล้ว เรื่องน้องโอปอลยังแต่งไม่จบเลย5555 ไรท์ขอฝากร้องแพนซี่ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ กระซิกๆ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
ความคิดเห็น