หนุ่มเซอร์ลุ้นรักสาวเอ๋อ

ลำดับตอนที่ #1 : หนุ่มเซอร์ลุ้นรักสาวเอ๋อ : เริ่มต้นกันที่ความปัญญาอ่อน!!

หนุ่มเซอร์ลุ้นรักสาวเอ๋อ : เริ่มต้นกันที่ความปัญญาอ่อน!!

 
              พระอาทิตย์กำลังขึ้นไปอยู่บนท้องฟ้าที่มีเฆมสีขาวประปรายไปทั่วๆ ช่างเป็นวันที่สดใสอะไรอย่างนี้ชักคึกคักอยากไปโรงเรียนซะแล้วสิ !!     เอ...แต่ตอนนี้มันกี่โมงแล้วเนี่ย โหย!! จะหกโมงแล้วไปปลุกเจ๊กานต์ดีกว่า 
 
" เจ๊กานต์ค๊าาาาา!! ตื่นได้แล้ว " ฉันตะโกนพร้อมกับกระโดดขึ้นบันไดด้วยท่าทางกระโดกกระเดก ทันใดนั้นขากางเกงพละที่ยาวเกินขาอันสั้นของฉันก็ทำพิษฉันลื่นขากางเกงตัวเอง ร่างกายอันบอบบางของฉัน [ยี้~พูดมาได้] ก็ตกลงไปข้างล่างด้วยแรงดึงดูดของโลกอย่างรวดเร็ว เสียงตัวของฉันกระแทกกับบันไดทำให้เจ๊กานต์เดินออกมาดูด้วยใบหน้าหงุดหงิด แต่ก็เปลี่ยนเป็นตกใจเพราะสภาพของฉันที่กองอยู่ตีนบันไดด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยน่ามองเท่าไหร่

" ยัยเกรซ!! เธอกระโดดขึ้นบันไดอีกแล้วใช่ไหม ?? "
 
" เจ๊กานต์ช่วยเกรซด้วย เกรซเจ็บหลัง " 
 
" ฉันบอกกี่ครั้งแล้วห๊า!! ว่าห้ามกระโดดขึ้นบันได รู้ไหมพี่เป็นห่วง... "

 " เจ๊..เกรซปวดหลัง พาไปหาหมอหน่อย... "

 " บันไดเนี่ยมันก็เก่าแล้วนะ!! ถ้าเกิดมันพังไปเนี่ยจะทำยังไง ?? "

 " ..... "

 " นี่!! ยัยเกรซไม่ต้องมาทำสำออยเลยนะ ลุก!! "

 " ..... "

 " เฮ้ย!! ไอ้เกรซแกสลบไปจริงๆหรอเนี่ย อ๊ากกกกก!! แล้วฉันจะทำยังไงดี "

 
                 พี่สาวตัวดีของฉันตะโกนโวยวายเพราะนึกว่าฉันสลบไปจริงๆ แต่ความจริงฉันปวดหลังจนไม่มีแรงจะพูดต่างหาก แต่ก็ช่างเหอะนะ !! นอนอยู่อย่างเนี่ยแหละสบายดี เจ๊กานต์วื่งไปวิ่งมาซักพักก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงร่างกายของฉันที่เริ่มเปื่อยไปตามการเวลา และ จัดการคว้าแขนฉันขึ้นมาด้วยความรวดเร็วพร้อมกับออกแรงดึงฉันให้ลากถูไปกับพื้นกระเบื้องที่เย็นเฉียบและแข็ง ทำให้หลังที่ปวดอยู่แล้วยิ่งทวีความปวดขึ้นไปอีกแต่ฉันก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกไป  แต่พอถึงพื้นปูนซีเมนต์หน้าบ้านนี่สิ !! ทั้งขรุขระ มีทั้งขี้ฝุ่น อะไรอีกสารพัด เจ๊เขาก็ยังจะอุส่าห์พยายามลากฉันให้ถูกับพื้นซีเมนต์ให้ได้ เมื่อความอดทนมาถึงขีดสุด  ฉันถึงยอมแพ้ส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ ถึงจะเบาๆก็เหอะนะ เจ๊แกก็ยังได้ยินอยู่ดี พอเจ๊กานต์ได้ยินเสียงฉันแล้วเท่านั้นแหละ เจ๊เขาก็ทิ้งแขนของฉันลงกับพื้นซีเมนต์อย่างไม่ไยดี ก่อนที่จะสะบัดแขนตัวเองเหมือนกับไปลากกระสอบข้าวมาสัก 2-3 ถุง
 
 " ฟื้นแล้วหรอยัยเกรซ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!! ดูสิแกทำให้ฉันต้องลำบากขนาดไหน " 
 
" โอ้ย!! เจ๊ก็เค้าปวดหลังนี่นา.. ดูดิเจ๊เล่นลากเค้าให้ถูไปกับพื้นซีเมนต์ "
 
" อ๋อ!! นี่แสดงว่าแกไม่ได้สลบไปใช่ไหมเนี่ย หนอยปล่อยให้ฉันลากแกตั้งนาน คนอะร๊ายยยยย!!ตัวหนักอย่างกะช้าง "

" ก็เจ๊อ่ะเล่นลากอย่างเดียว หนูก็... "

" กานต์จะไปโรงเรียนหรือยัง ?? " เสียงของพี่ว่านแฟนเจ๊กานต์ดังจากนอกประตูบ้านและใบหน้าใสๆก็ตามมาติดๆ เห็นแล้วจะละลาย~

" อ้าว!!ว่านหวัดดี จะไปเลยไหมละ ?? " เจ๊กานต์เลิกสนใจฉันทันทีก่อนที่จะส่งยิ้มอย่างสดใสไปให้พี่ว่าน

" กานต์พร้อมจะไปแล้วใช่ไหมละ "

" กานต์พร้อมเสมอแหละ!! สำหรับ.. "

" พี่ว่าน ช่วยหนูด้วย... "  ฉันคว้าขากางเกงพี่ว่านพร้อมกับเปล่งเสียงอันแหบแห้งออกมา เพื่อให้รู้ว่าฉันยังอยู่ตรงนี้น๊าาาาา!!
 
" อ้าว! เกรซไปนอนเล่นอะไรตรงนั้นละจ๊ะ ?? ไม่ไปโรงเรียนหรอ " พี่ว่านทำสีหน้าตกใจเล็กน้อย
 
" พี่ว่านเกรซปวดหลัง.. "
 
" อ๋อ!!ว่านไม่ต้องไปสนใจมันหรอก มันแค่ตกบันได "
 
" เดี๋ยวนะๆกานต์ เกรซตกบันไดหรอ ?? บันไดไหน "
 
" บันไดขึ้นชั้น 2 นั่นแหละ "
 
" ไอ้ที่มี 30 กว่าขั้นหรอ "
 
" อือ " 
 
" กานต์!! ทำไมไม่พาเกรซไปโรงบาลละ "
 
" พาไปทำไมแต่ตกบันได เนอะไอ้เกรซแค่นี้ยังเล็กน้อย " พี่กานต์หันมาถามฉันและเอาเท้าเขี่ยแขนฉันเหมือนว่าฉันเป็นเพียงเศษดินเท่านั้น
 
" เกรซว่าเกรซไม่เป็นไรแล้วละค่ะ มัวรอพวกพี่คุยกันเกรซว่าเกรซตายพอดี " ฉันลองลุกขึ้นมาเมื่อเห็นว่าอาการปวดหลังทุเลาลงแล้วก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว เหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน 
 
" งั้นเกรซไปโรงเรียนดีกว่าค่ะ บ๊ายบาย~ พี่ว่าน " ฉันปัดกางเกงและเดินไปเอาจักรยานคู่ใจเตรียมตัวออกจากบ้าน แต่ฉันก็ยังอุส่าห์ไปสะดุดกิ่งไม้อันเบอเริ่มที่กลิ้งตามสายลมมาหยุดอยู่ตรงประตูบ้านฉัน ทำให้ร่างกาย [ที่บอบบาง] ของฉันลงไปนอนกับพื้นปูนอีกรอบ แต่มันก็ไม่ได้กระเทือนถึงร่างกายฉันเท่าไหร่หรอก โฮะๆ แล้วฉันก็ลุกขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปหยิบจักรยานที่ล้มลงไปตะกี้ขึ้นมา และ ฉันก็ขึ้นจักรยานปั่นไปโรงเรียนด้วยความปลอดภัย [ มั้ง ]