เล่ห์แค้น แรงรัก

ลำดับตอนที่ #1 : เล่ห์แค้น แรงรัก ตอนที่1

เล่ห์แค้น แรงรัก

....10 ปีผ่านไป....

“นิภา นิภาจะกลับเมืองไทยจริงๆหรอ” หญิงชราถามหญิงสาว

“ค่ะคุณยาย นิภาจะกลับเมืองไทยค่ะ” หญิงสาวพูดตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ

"ตากับยายจะอยู่ยังไง ถ้านิภาไปแล้ว" หญิงชราพยายามรั้งหลานสาวไว้

"นิภาไม่ไปแล้วไปลับหรอกค่ะคุณยาย นิภาจะกลับมาแน่ค่ะแต่ขอนิภาทำสิ่งที่นิภาต้องทำให้เสร็จก่อนค่ะคุณยาย" อันนิภาตอบอย่างเย็นๆ

"นิภาจะแก้แค้นเหรอลูก" คุณยายถามทั้งๆที่เธอนั้นก็ทราบคำตอบดีอยู่แล้ว

"ค่ะยาย นิภาจะแก้แค้นให้คุณพ่อกับคุณแม่ค่ะ คุณยายก็รู้นี่ค่ะว่า คุณอาอภิสิธร ทำให้คุณพ่อคุณแม่ต้องตาย" อันนิภาตอบพร้อมกำมืออันบอบบางของเธอไว้แน่น หญิงชรามองหน้าขาวนวลชวนมองดั่งพระจันทร์ยามค่ำคืนของหลานสาวพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

"นิภาไม่แก้แค้นไม่ได้เหรอลูก อย่าไปจองเว....." หญิงชราพูดยังไม่ทันจบ อันนิภาก็แทรกเข้ามาทันที

"จะไม่ให้นิภาแก้แค้นได้ยังไงค่ะคุณยาย คุณยายก็รุ้นี่ค่ะว่า บริษัท กิตติภูมิกรุ๊ปที่คุณพ่อสร้างมากับมือตอนนี้ตกไปอยู่ในมือของ อาอภิสิทธรแล้ว คุณยายไม่รู้เหรอค่ะว่าเค้าฆ่าคุณพ่อคุณแม่ทั้งๆที่พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน เพียงเพราะว่าเขาต้องการบริษัทของคุณพ่อ" อันนิภาแจกแจงเหตุผล เมื่อหญิงชราได้ยินอย่างนั้น เธอก็รู้ในทันใดว่าไม่ว่าเธอจะพูดอะไรออกไปก็ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมหลานสาวของตนได้เป็นแน่

"ก็ตามใจนะนิภา เมื่อนิภาเหนื่อยหรืออยากพักก็กลับมาหายายนะจ๊ะลูก" หญิงชราพูดอย่างจำใจ

"ค่ะ คุณยาย แล้วนิภาจะกลับมาค่ะ" นิภากล่าวพร้อมกับส่งยิ้มเย็นๆให้กับหญิงชราพร้อมกับหันหลังเดินไปยังห้องของเธอ ทันใดนั่นเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอต้องการยืมตัวเอริคทนายประจำตระกูลวิทวัส  เธอจึงหันหลังกลับมาหาผู้เป็นยายของเธอ

"คุณยายค่ะ นิภาขอยืมตัว เอริคไปซักพักได้มั้ยค่ะ นิภาไปเมืองไทยคงต้องให้เอริคคอยช่วยเหลือหลายๆอย่างน่ะค่ะ" นิภากล่าวอย่างเรียบๆ

"ได้สิ ว่าแต่ นิภาจะไปวันไหนละ ยายจะได้บอก เอริคไว้ล่วงหน้า" หญิงชราถามพร้อมกับส่งยิ้มให้หลานสาว

"อาทิตย์หน้าค่ะงั้นนิภารบกวนคุณยายบอกเอริคไว้ล่วงหน้านะค่ะ เขาจะได้จัดการเตรียมตัวได้ทัน" นิภากล่าวขอบคุณหญิงชราพร้อมกับหันหลังเดินจากไป

นิภาจำคำแม่ไว้นะลูก อาอภิสิธรเขาทำกับเราแบบนี้..................แม่อย่าไปค่ะ...........คุณแม่อย่าจากนิภาไป...แม่ค่ะ...............แม่!  ภาพหญิงสาววัยกลางคนผู้เป็นแม่ค่อยๆเดินห่างออกไป ห่างออกไป จนไกลลับสายตา

อันนิภาสะดุ้งตื่นขึ้นจากความฝันอันโหดร้ายที่คอยตามหลอกหลอนเธอเป็นเวลาสิบปี อันนิภามีเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า เธอค่อยๆปาดเหงื่อจากใบหน้าใสกระจ่างของเธอ พร้อมกวาดตามองไปทั่วห้อง เธอลุกขึ้นจากเตียงเดินไปยังห้องน้ำ เธอล้างหน้าของเธอด้วยน้ำเย็นเพื่อลบล้างฝันร้ายนั่นออกไป อันนิภาเงยหน้ามองกระจกห้องน้ำ พร้อมกับยิ้มที่ปลายมุมปากของเธอ

 "เวลานั้นใกล้มาถึงแล้ว พวกคุณจะได้รับรู้รสชาติของความเจ็บปวดอย่างที่ชั้นและพ่อแม่ชั้นได้รับ เตรียมตัวให้ดีเถอะ"

เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันที่จะออกเดินทาง อันนิภาเตรียมพร้อมทุกอย่าง เธอจัดกระเป๋าเดินทางใบหนาสองใบ รอให้เอริคมารับเธอที่บ้าน หญิงชราเดินเข้ามาพร้อมกับกอดหลานสาวไว้แน่น

"นิภาคิดดีแล้วนะลูก?" หญิงชราถามเป็นครั้งสุดท้าย

"นิภาคิดดีแล้วค่ะคุณยายนิภาคิดเรื่องนี้มาสิบปีแล้วนะค่ะ" นิภาหันไปตอบคำถามของหญิงชราพร้อมกับยิ้มให้อย่างชาๆ หญิงชราทำหน้าเศร้าๆที่ต้องเห็นหลานสาวจากไป

"ไม่ต้องห่วงค่ะคุณยายนิภาจะกลับมาค่ะ นิภาสัญญา" นิภาเข้าไปกอดหญิงชราพร้อมกับหอมแก้มอันหย่อนยานของเธอ

"ว่าแต่ คุณตาละค่ะ ทำไมไม่มาส่งนิภา?" นิภาถามอย่างสงสัย

"คุณตาออกไปประชุมคณะผู้บริหารแต่เช้าแล้วจ๊ะ มันเป็นเรื่องด่วนคุณตาเค้าเลี่ยงไม่ได้น่ะ" หญิงชราแจกแจง

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะยาย นิภาเข้าใจดีค่ะ ยังไงนิภาฝากลาคุณตาด้วยนะค่ะคุณยาย" นิภาส่งยิ้มให้ยายอย่างจริงใจ

"จ๊ะ ยายจะบอกตาเขาให้นะ" หญิงชรารับคำอย่างหนักแน่น

เสียงกริ่งดังขึ้น อันนิภาจึงเดินออกไปดูด้วยความรู้สึกประหนึ่งเหมือนว่าใช่เอริค ซึ่งก็คือเอริคจริงๆ ต่างจากอันนิภาเอริคนั้นมีเพียงกระเป๋าเดินทางใบเล็กใบเดียวเท่านั้น

"สวัสดี เอริค ทำไมเอากระเป๋ามาใบเล็กใบเดียวเองละ" อันนิภาถามอย่างสงสัย

"อ๋อ ผมได้ยินว่า เสื้อผ้าที่เมืองไทยถูกเลยกะว่าจะไปซื้อเอาดาบหน้าดีกว่า ไม่อยากแบกไปเยอะๆน่ะครับคุณอันนิภา" เอริคตอบพ้อมหัวเราะเล็กน้อย

"งั้นไปเลยดีกว่า เดี๋ยวจะไปไม่ทัน ตกเครื่องกันพอดี" อันนิภารีบพูดขึ้นหลังจากเหลือบมองนาฬิกาข้อมือยี่ห้อหรูของเธอ

เอริคช่วยอันนิภาขนกระเป๋าเดินทางใบหนาสองใบขึ้นรถยุโรปยี่ห้อดัง พร้อมกับเปิดประตูให้อันนิภาไปนั่งข้างหลังกับตนแล้วสั่งให้คนขับรถออกรถตรงไปยังสนามบินทันที

 
ปลาน้อย