ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พริกหวาน
สนามบินแห่หนึ่ในัหวัทาภาอีสานอประเทศไทย
พรรราย พันวิา นั่เรื่อบินเินทามาถึสนามบินแห่หนึ่ทาภาอีสาน เธอเินลาระเป๋าเินทาออมารอเพื่อนเธอที่ร้านาแฟภายในสนามบินที่เธอไ้นัหมายเพื่อนอเธอไว้
ระหว่าที่เธอเินลาระเป๋าเินทามาที่ร้านาแฟ ทุสายา่ามอมาที่เธอเป็นาเียว
ุที่พรรรายสวมใส่ือ เสื้อสายเี่ยวเอวลอยสีาวับระโปรยีนส์สั้นเหนือเ่า โว์เรียวาสวยๆาวๆไร้รอยแผลเป็นับรอเท้าผ้าใบแบรน์ั พร้อมับัแ่ทรผมเป็นลอนสยายเ็มแผ่นหลั... มีผู้ายนหนึ่มอาไม่ระพริบ
โยเพาะผู้ายผิวสีแทน สวมแว่นาำ รูปร่าสูให่สวมเสื้อเิ้สีน้ำเินเ้ม สวมาเยีนส์สีำ รอเท้าหนัสีำ ที่เินมารอเพื่อนอเาที่ไ้ทำารนัหมายันที่ร้านาแฟร้านเียวันับพรรราย เานั่ที่โ๊ะในร้านาแฟเามอพรรรายไม่วาา
'ผู้หิอะไร สวยเหมือนนาฟ้ามาเิเลย...'
พรรรายเินมอหาที่นั่ภายในร้าน แ่นในร้าน่าับอที่นั่นเ็ม เหลืออยู่โ๊ะเียว ือโ๊ะอ
ไร ไรุ อิทธิหรัยวัน์...
พรรรายึเินมายืนรหน้าายหนุ่ม ่อนะเอ่ยออมา้วยน้ำเสียที่ไพเราะเพราะพริ้ว่า
"ออนุานั่้วยนนะะ"
พรรรายยมือึ้นไหว้ายหนุ่มรหน้าอย่าอ่อน้อย นอบน้อม เพราะูท่าทาเาะอายุมาว่าเธอ
เาพยัหน้าเิอนุา เพียแ่ประโยแรที่พรรรายเอ่ยออมา็ทำให้หัวใอเาเ้นรัวอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน ในระยะเวลาหลายปีมานี้
พรรรายยิ้มหวานให้นรหน้า เธอ่อยๆเยื้อายนั่ลที่เ้าอี้รหน้าายหนุ่ม ่อนที่นอโรพยาบาลทีุ่ยายอเธอะโทร.มาหาเธอ เธอรับสายทันที
"่ะ พริหวานพู่ะ... มาถึแล้วหรือะ อันที่ริพริหวานนัเพื่อนไว้แล้ว่ะ... ไ้่ะ ถ้าเป็นำสั่อุปู่ พริหวานไม่สามารถัท่านไ้่ะ"
พรรรายวาสาย ่อนที่ะรีบเินออไปาร้านาแฟ โยไม่ลืมหันไปยิ้มหวานให้ับายหนุ่มรหน้า
ทำเอา ไร ไรุ... ที่ไ้เห็นรอยยิ้มอันแสนหวานอพรรราย ยิ้ทำให้เาใสั่น ใเ้นรัว ่อนะพึมพำับัวเอในใว่า
'ถ้าุ... พริหวานยัไม่มีใร ุะรัเียพ่อหม้ายเมียายแบบผมหรือเปล่า'
ไวว่าวามิ... สอาอไรุ็้าวเินามพรรรายไปอย่ารวเร็ว นมาถึที่อรถ มีรถู้ันสีาวอรถอยู่ มีนับรถเินมาเปิประูรถให้เธอ
ไรุแอบฟับทสนทนาระหว่าพรรรายับนับรถโยไม่รู้ว่าไรุแอบฟัอยู่
"ผมื่อ มาวิน เป็นนทีุ่วีวรร ับ ุ อำพลส่มารับุหนูพริหวานรับ"
พรรรายหน้าหิหน้าอใส่ มาวิน ่อนที่เธอะโทรศัพท์มือถือหานปลายสาย
"ุยายา นทีุ่ยายส่มารับพริหวานนี่ื่ออะไระ"
"ื่อ อาม ้าแม่พริี้หนูอยาย"
" ริหรือะ อบุุยายมานะะที่ส่นมารับพริ่ะ ออนุาวานะะุยายา"
ไรุลอบยิ้มบาๆ... ผู้หินนี้น่ารัั ำพูำา็ไพเราะเพราะพริ้ะน หัวใเาเ้นรัวนแทบะหลุออมานออ
พรรราย้อมอไปที่นับรถที่ื่อ มาวิน ่อนะเินสำรวร่าายอมาวิน และระาอเสื้ออมาวิน
" แเป็นใร ทำไม้อมาหรอนอย่าพริี้หนู้วยฮะ"
มาวินสะุ้โหย... ไม่ิว่าผู้หิัวเล็ๆอย่าพรรรายะล้าระาอเสื้อผู้ายอย่าเา
"ผมมาทำหน้าที่แทนพี่อามรับ พี่อามเาปวท้อเลยให้ผมมาแทนรับุหนูพริหวาน"
พรรรายถลึาใส่มาวิน่อนะเอ่ยประโย่อไปว่า
" ่อไปให้เรียันว่าพริเยๆ พริหวานันะให้นที่ันรัเรียเท่านั้น ำเอาไว้้วย อ้อ วันนี้ อนนี้ันยัไม่ลับไปับนาย ันะรออามมารับ "
" โถ ุหนูพริรับ ไปับเ้...เอ๊ย...ไปับผมนะรับ ผมไม่ทำอะไรุหนูพริผู้น่ารัหรอรับ"
"เี๋ยวนะ อย่าบอนะว่ามาวินเป็น... "
" รับ ผมเป็นเย์รับ ที่ริผมไม่ไ้เป็นนับรถหรอรับ ผมทำานที่โรพยาบาลรับ ผมเป็นเ้าหน้าที่ฝ่ายบุลรับ"
พรรรายมอมาที่มาวินอย่าับผิ มาวินึหยิบบัรพนัานมาให้พรรราย... พอพรรรายเห็น็พิาราอย่าถี่ถ้วน
" อปลอมหรือเปล่า ันอรวสอบ่อนนะ"
พรรราย่อสายหาุวีวรร
" มาวินนี่เป็นพนัานที่โรพยาบาลใ่มั้นะุยายา"
" ใ่แล้ว้า มีอะไรหรือเปล่าพริี้หนู"
"ไม่มีอะไร่ะ พริแ่ลัวว่าะมีใรมาสวมรอยแอบอ้าว่าเป็นนอุยายน่ะ่ะ"
"แล้วเมื่อไหร่เราะมาถึบ้านยายเสียที ยายให้เ็ทำอาหารรอไว้แล้วนะ มีอาหารที่เราอบ้วย หรือว่าเราอยาเอเหล็อยาย ยายให้เราเลือนะ"
" ่ะๆ ะรีบไปเี๋ยวนี้่ะ ุยายอย่าับริเวพริเลยนะะ ุยายา แ่ยึโทรศัพท์มือถือ็พอ่ะไปถึบ้านแล้วุยายโอ๋พริหน่อยนะะ พริ... ฮึๆๆ พริ"
พรรรายร้อไห้โฮออมาโยไม่สนใใร... มาวินึเินเ้ามาปลอบหลานสาวอเ้านาย
" ุหนูพริไม่้อร้อไห้นะรับ ผู้ายบนโลนี้มีเยอะแยะ สวยๆแบบุหนูพรินี่ ใรมันไม่รั็่าเา ปล่อยมันไปีว่ารับ"
ไรุที่ยืนแอบฟัอยู่ถึับใ ผู้ายนนั้นมัน่าาถั่วเหลือเิน พรรรายทั้สวยทั้น่ารั ิริยามารยาทท่าทา็เรียบร้อย... ยัล้าทิ้ไ้ลอเลยหรือ ถ้าเป็นเา เาะไม่มีวันทิ้ผู้หิีๆแบบนี้เลยไรุมัวแ่ิในใับัวเอ พอหันไปอีที็ไม่พบพรรรายะแล้ว
'หายไปไหนแล้ว หนูพริหวาน ผมะไ้เอหนูพริหวานอีมั้ยนะ แล้วผมะไปหาหนูพริหวานไ้าที่ไหน'
ไรุเินอลับมายัร้านาแฟภายในสนามบิน... พริหวานือผู้หิที่ทำให้หัวใที่้านาอเาลับมามีวามรู้สึอยาะรัับใรสันหนึ่อีรั้หลัาภรรยาอเาเสียีวิในวันแ่าน แ่พ่อหม้ายเมียายแบบเาะมีใรรัริบ้านะหายายิ่ว่ามเ็มในมหาสมุทรอี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น