รักวุ่นๆของยัยจอมจุ้น

ลำดับตอนที่ #1 : เจอแล้วรักแท้ของฉัน!

            

                                        รักวุ่นๆของยัยจอมยุ่ง...

       วันที่ 9 พฤศจิกายน 2006 ฉันที่ชื่อ อาซึกะ มาดาเมะก็ได้พบกับรักแท้! อันแสนหวานชื่นกับชายหนุ่มสุดหล่อแห่งโรงเรียนซามาดะที่ชื่อ ฮากิ โจเย!

         บทที่ 1 เจอแล้วชายในฝัน!

         “โอ๊ย” ฉันร้องขึ้นเบาๆเมื่อฉันถูกใครบางคนชนอย่างจังจนกระเด็นไปชนกับต้นไม้

         “อ๊ะ...เอ่อขอโทษครับผมมัวเหม่อไปหน่อย” เขาขอโทษพร้อมเดินตรงปรี่เข้ามาดูอาการของฉัน

          “อ๊ะ...นายทำอะไรน่ะ” ฉันร้องต่อหลังจากที่เขามาจับตรงคางของฉันแล้วจับให้ฉันเงยหน้าขึ้นฉันเลยสะบัดมือเขาออก

           “ผมก็แค่ดูอาการของสาวน่ารักๆที่ผมชนเท่านั้นเอง” หลังการพูดของเขาก็ทำเอาฉันหน้าแดงราวลูกมะเขือเทศที่แดงแจ๋

           “อะ...อะไรนะ”

           “ผมบอกว่าคุณเป็นคนที่หน้าตาน่ารักไงล่ะครับ” เขายิ้มมาให้ฉันฉันก็ได้แต่ก้มหน้าลงมองดินด้วยความอายแล้วจึงพยายามลุกขึ้น

           “โอ๊ย...เจ็บขาจัง” หลังจากที่ฉันพยายามลุกขึ้นฉันก็พึ่งรู้ว่าตัวเองขาแพลง! TT-TT

         



        “ช่วยไม่ได้”

           “อ๊ะ...นี่นายทำอะไรอีกน่ะ!” เขาพยายามแบกฉันเพราะว่าฉันขาแพลงก็รู้สึกขอบคุณเขาอยู่หรอกแต่ฉันเขินยังไงก็ไม่รู้สิ!

           “คุณอยู่โรงเรียนอ่ะไรล่ะ” เขาถามอย่างเบาๆ

           “ระ...โรงเรียนซามาดะค่ะ” ฉันเอ่ยตะกุกตะกักไปหน่อยแต่เขาก็หันมายิ้มๆ

           “งั้นก็...อยู่โรงเรียนเดียวกับผมน่ะสิครับ” สิ้นเสียงจากเขาฉันก็ตะลึงเหมือนคนบ้า

           โรงเรียนเดียวกันกับเขางั้นเหรอไม่อยากจะเชื่อ!

           “ว่าแต่...นายชื่ออะไรล่ะ” เพื่อเป็นมารยาทฉันก็เอ่ยถามชื่อของขาแต่หน้าฉันก็ยังแดงเป็นลูกมะเขือเทศอยู่ดี!

           “ชื่อฮากิ โจเยครับแล้วเธอล่ะ”

           “อาซึกะ มาดาเมะยินดีที่รู้จักค่ะ” ฉันยิ้มอย่างเขินอายให้เขาแล้วก็เกาะเขาไปตลอดทางจนถึงโรงเรียนเลยทีเดียว

           “ว้า...แย่จังถึงโรงเรียนซะแล้ว” เขาบอกเบาๆกับฉันแต่ฉันก็สงสัยทำไมเขาต้องเบื่อหน่ายด้วยนะ

           “ทำไมล่ะไม่อยากเรียนเหรอ” ฉันถามเขาก่อนที่เขาจะหันมาตอบทำให้ฉันอายจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี!

           “ถ้าอย่างนี้ผมก็ไม่ได้โดนคุณกอดอย่างนี้อีกแล้วน่ะสิ” ฮากิตอบออกมาแต่มันก็จริงเพราะฉันโดนเขาแบกอยู่ที่หลังและฉันก็กอดคอเขาอยู่เสียด้วย!

           “อ๊ะ...เอ่อฉันลงดีกว่า” ฉันรีบบอกตัดบท

           “ตอนเย็นเจอกันนะอาซึกะจัง” ฮากิเรียกฉันว่า อาซึกะจังมันออกจะดูสนิทสนมกับคนที่เคยเจอกันครั้งแรกไปหรือเปล่านะ!

           ณ ห้องเรียนม.4/1

           “ไงอาซึกะมาซะสายเชียวนะ!” เพื่อนสุดสนิทของฉันที่ชื่อ มาริ อาซาเมะ ถาม

           “อ่ะ...อืมพอดีล้มระหว่างทางมานิดหน่อย” ฉันตอบมาริกลับแต่เธอก็จ้องหน้าฉันไม่กระพิบฉันก็เลยงงๆเล็กน้อย

           “จริงง่ะ?”

           “ทะ...ทำไมล่ะ” ฉันถามกลับ

           “เปล่า...ไม่มีอะไร ไม่เจออะไรก็ดีแล้วล่ะ” มาริบอกฉันก่อนที่อาจารย์ เทมาริ ซางาวะจะเดินเข้ามาแล้วเริ่มการเรียนคาบแรกในวันเปิดเทอมวันที่หนึ่งของฉัน

           กิ๊ง...ก๊อง

           เสียงจากระฆังที่ดังขึ้นหมายถึงเวลาเรียนในวันนี้หมดลงแล้วฉันกับมาริเลยเดินออกจากห้องเพื่อเดินกลับบ้านด้วยกัน (นั่นเพราะบ้านของฉันกับมาริติดกันน่ะ)

           แต่แล้วสิ่งที่ฉันเจอก็คือ...!?

           “อ้าวมาแล้วเหรออาซึกะจัง” ฮากินั่นเองเขามารอตรงหน้าโรงเรียนที่แน่นอนว่าฉันต้องเดินผ่านทางนี้เพื่อกลับบ้าน!

           “นะ...นายมาทำอะไรที่ตรงหน้าทางเข้าโรงเรียนน่ะ” ฉันถามตะกุกตะกักทำให้มาริหันมาจ้องหน้าฉันไม่กระพิบ

           “หืม...นี่หรือแฟนเธอ...หล่อจังเลยนะ” มาริจ้องฉันพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัยทำเอาฉันขนลุกเลยเชียว

           “อ้าว...เธอบอกคนอื่นแล้วเหรอว่าเราสองคนเป็นแฟนกันน่ะหืม” ฮากิพูดขึ้นและดึงฉันเข้าไปไว้ในอ้อมแขนของเขา

            ฉันอายคนอื่นนะเขามองเราหมดแล้ว!!!

           “ฮึ ฮึ ฮึฝากอาซึกะด้วยล่ะ” มาริยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนหันหน้ากลับไปแล้ววิ่งปรี่ไปทางที่ไปบ้านของเธอ

           “หืม...อยากเป็นแฟนกับฉันก็ไม่บอกอาซึกะจังเนี่ย” เขาพูดขึ้นเบาๆแล้วก็จุ๊บแก้มฉันหนึ่งทีเล่นเอาฉันแทบกรี๊ดออกมาเลยทีเดียว

           “นะ...นี่นายทำอะไรน่ะ” ฉันรีบผลั่กเขาออกไปก่อนที่ฉันจะหัวใจวายตายไปตรงนั้น

           “อ้าว...ไม่อยากให้จุ๊บแก้มอยากให้จูบงั้นเหรอ” เขายิ้มและเอ่ยขึ้นเบาๆทำให้ฉันหน้า
แดงอย่างเห็นได้ชัดเลย

           “พะ...พอเลยนายอย่าทำเด็ดขาดนะ”

           “ก็เธอมันน่ารักนี่นาใครเห็นก็อยากรักหมดล่ะ”

           กรี๊ดด...ฉันอยากจะวิ่งหนีเขาไปจริงๆนะ!

           “ไปกันเถอะฉันจะไปส่งเธอที่บ้านนะที่รัก” เขายิ้มอย่างชื่นใจส่วนฉันนั้นก็ได้แต่ก้มลงองพื้นดินก่อนที่เขาจะนำมือของเขามาจับมือของฉัน

            “อึก...” ฉันอยากจะบ้าตายเลย นี่ฉันก็พึ่งเจอเขาวันแรกเองนะนี่!

            “เป็นอะไรไปล่ะอาซึกะจัง” ไม่รู้ทำไมฉันไม่ปฏิเสธนายบ้านี่ไปเสียทีนะแต่เวลาอยู่กับเขาก็อบอุ่นดีนะหรือว่า...ฉันไปรักเขาเสีแล้ว!

            ทั้งๆที่พึ่งเจอกันวันแรกนะนี่!

            “อ๊ะ...ปละ...เปล่าก็แค่...ช่างเหอะ ไปกันเถอะ” ฉันตัดบทแล้วเขาก็จูงมือฉันเพื่อไปส่งที่หน้าบ้านของฉัน

        เสียงสายลมเบาๆพัดผ่านตัวฉันไปท่ามกลางแสงตะวันที่กำลังตกดิน

             “นี่...ฮากิถึงบ้านฉันแล้วล่ะ” ฉันพูดขึ้นเบาๆทำให้ฮากิหันมามองหน้าฉันแล้วก็ทำหน้าเศร้าๆเล็กน้อย

              “ไม่อยากเลย...” เขาพูดเบามากทำเอาฉันแทบไม่ได้ยิน

              “อะไรนะ...เมื่อกี๊นายพูดอะไรนะ” ฉันพยายามเซ้าซี้เขาอย่างเต็มที่

              “ปละ...เปล่าไม่มีอะไรเธอเข้าบ้านไปเถอะ” ฮากิบอกตะกุกตะกักแต่ฉันก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นักหรอก

              จุ๊บ...

               “จูบจากลา ฮิฮิ” อ๊ากกกก เขาจุ๊บแก้มฉันอีกแล้ววว... ฉันเขินเป็นนะตาบ้านี่!

               “อ่ะ...อืมฉันเข้าบ้านก่อนนะ” ฉันรีบเดินเข้าบ้านด้วยใบหน้าที่แดงก่ำราวมะเขือเทศก่อนที่เขาจะหันหลังกลับแล้วเดินไปห่างจากบ้านของฉันเรื่อยๆ...