คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของสายลม
ตอนที่ 1 : จุดเริ่มต้นของสายลม
คนเราเมื่อพูดถึงความรัก ทุกคนมักนึกถึงการให้โดยที่ไม่หวังสิ่งตอบแทนหรือคำว่า "เสียสละ"
แต่มันจะใช่แบบนั้นหรือ…
สำหรับบางคนอาจจะต้องการมากกว่านั้น และตัวผมเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน
"ริซาโกะ"
สาวน้อยคนนึงที่มีความคิดไม่ต่างอะไรกับผมและคนทั่วๆ ไป
เธอเองก็ต้องการสิ่งตอบแทนจากคนที่เธอรัก
และสิ่งนั้นก็คงหนีไม่พ้น "ความรัก" นั่นเอง
สาวน้อยผู้นี้...
มีถิ่นกำเนิดอยู่ในตัวเมืองที่ติดกับชายทะเล
ในย่านที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวของนักเดินทาง
ที่ทุกๆ ปีจะมาแวะเวียนอย่างไม่ซ้ำหน้า
และในปีนี้เอง…
หญิงสาวที่จะเป็นต้นเหตุของเรื่องราวความรักนี้
จะมายังเมืองแห่งนี้...
หญิงสาวที่งดงามนามว่า "มิยาบิ"
"หญิงสาวผู้เป็นความรักของริซาโกะ"
.........
......
...
ท่ามกลางลมร้อนที่พัดโบก
เสียงเกลียวคลื่นที่ดัง "ซ่าส์"
และกลิ่นไอทะเลที่เย้ายวน
"กะหล่ำปลีเท่าไหร่จ้ะ"
หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยถาม
พลางหยิบยื่นหัวกะหล่ำขึ้นมาหัวหนึ่ง
"สิบห้าเซนค่ะ"
สาวน้อยตอบอย่างยิ้มแย้ม
"งั้นเอาหัวนึงจ้ะ"
หญิงสาวยื่นหัวกะหล่ำมอบให้กับสาวน้อย
ก่อนที่สาวน้อยจะรับมันใส่ถุง
"นี่เงินจ้ะหนูริซาโกะ"
หญิงสาวยิ้มให้พร้อมกับยื่นเงินส่งให้กับสาวน้อย
"ขอบคุณค่ะคุณนายอิชิฮาระ"
สาวน้อยรับเงินนั้น
พร้อมกับยื่นถุงกะหล่ำปลีให้กับหญิงสาววัยกลางคน
"ขอบใจจ้ะหนูริซาโกะ"
หญิงสาวกล่าวขอบคุณ
ก่อนที่จะเดินจากหน้าร้านไป
สาวน้อยโค้งขอบคุณให้
ก่อนที่จะหันหน้าไปยังแผงผลไม้หน้าร้าน
จัดการจัดผลแอปเปิ้ลและส้มวางให้เรียบร้อย
ร้านผักเล็กๆ
ร้านที่เปิดมานานในย่านชุมชน
ร้านที่ถูกสร้างขึ้นจากน้ำพักน้ำแรงของ
ชายหญิงคู่หนึ่ง...
นั่นก็คือพ่อและแม่ของริซาโกะนั่นเอง
ถึงตอนนี้พ่อของริซาโกะจะได้จากไปไกลแสนไกล
แต่ริซาโกะเองก็เลิกที่จะร้องไห้ให้กับความสูญเสีย
เพราะเธอยังคงมีแม่ที่เธอรักและห่วงใย
และร้านผักผลไม้แห่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่พ่อเธอทิ้งไว้
ให้กับครอบครัว...
.........
......
...
และแล้วเทศกาลของการท่องเที่ยวก็มาถึงในที่สุด
อากาศเริ่มร้อนคุ่กรุ่นเหมาะแก่การเล่นน้ำที่เย็นเฉียบ
รถทัวน์นับสิบคันก็เริ่มขนนักท่องเที่ยวเข้ามายังกลางใจเมือง
เหล่านักท่องเที่ยวมากหน้าหลายตาเดินกระจัดกระจายไปทั่ว
รวมทั้งหญิงสาวคนหนึ่ง...
ย่างเก้าแรกของ "ความรักครั้งสุดท้าย" ก็มาถึง
"มิยาบิ"
ลูกสาวของเศรษฐีในเมืองหลวง
เธอได้มาถึงที่เมืองแห่งนี้
หญิงสาวที่มีความงดงามยิ่งกว่าใคร
หญิงสาวที่มีความเพียบพร้อมที่ทุกคนอิจฉา
แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่ต้องการ...
นั่นคือ "ความรัก"
มิยาบิไม่เคยเชื่อในความรัก...
นั่นก็เพราะเธอได้เห็นการทะเลาะเบาะแว้งของคนในครอบครัว
แล้วภาพเหล่านั้นมันก็ทำให้เธอคิด
"นี่หรือความรัก?"
ทำให้เธอไม่เคยเชื่อใจใครที่เข้ามาใกล้เธอ
ใครที่คิดจะเข้ามารักเธอ
และเธอเองก็ไม่เคยคิดที่จะรักใคร...
.........
......
...
"มาถึงเสียที"
หญิงสาวพึมพำขณะก้าวเท้าลงเหยียบย้ำสู่พื้นถนน
พลางมองซ้ายมองขวาหาเส้นทางเดินของเธอ
"ซ้ายละกัน"
เธอหมุนตัวไปทางซ้าย
ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกไป
โดยที่ไม่ได้รู้ว่าเส้นทางนั้น
จะทำให้เธอได้รู้จักกับ "ความรัก"
- - - - - - - - - - - -
หลังจากที่มิยาบิได้ตัดสินใจเลือกทางเดินของเธอ
เธอก้าวเท้าเดินผ่านตึกราวบ้านช่องมากมาย
ผ่านร้านค้าต่างๆ ที่อยู่ทั่วบริเวณแถบนั้น
แต่สิ่งที่เธอต้องการคือห้องพักสักห้อง
ที่จะใช้ค้างแรมในขณะที่อาศัยอยู่เมืองแห่งนี้
เธอเดินผ่านโรงแรมต่างๆ นานา
แต่มันก็ไม่ตรงกับสิ่งที่เธอต้องการเลยสักนิด
จนในที่สุด...
"ที่นี่แหละ!"
มิยาบิรีบหมุนตัวเดินเข้าไปยังโรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่ง
โดยที่ไม่ทันสังเกตเลยสักนิด
ว่าข้างๆ โรงแรมแห่งนี้
มีร้านผักเล็กๆ ตั้งอยู่
...
......
.........
"ความรักใกล้จะเริ่มต้น"
.........
......
...
- ตัดมาทางร้านขายผัก -
สาวน้อยริซาโกะที่นั่งอยู่พรมผืนนุ่มๆ
กำลังทำในสิ่งที่เธอรัก
นั่นก็คือ "การวาดรูป" นั่นเอง
เธอมักจะใช้เวลาที่ว่างจากการทำงาน
หรือเวลาที่เธอกลับจากโรงเรียน
มานั่งวาดภาพเล่น...
ไม่ว่าจะเป็นภาพต้นไม้ สัตว์ หรือธรรมชาติ
ภาพวิวทิวทัศน์ที่เธอชื่นชอบ
และในบางทีเธอก็ใช้เวลาไปนั่งแถวริมชายทะเล
วาดรูปท้องฟ้าและท้องทะเล
แม้กระทั่งผู้คนที่เดินผ่านบริเวณนั้น
และในบ้างครั้งเธอจะวาดรูปตัวเองไป
มีเธอและมีแม่ของเธอ
ที่ยืนจูงมือกันไป...
แต่ทว่า...
มืออีกข้างหนึ่งกลับยังคงว่างเปล่าไร้ผู้คน...
.........
......
...
เมื่อท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นอีกครั้ง
"ไปก่อนนะค่ะคุณแม่"
สาวน้อยโบกมืออำลาให้กับแม่ของเธอ
แบกกระเป๋าที่เต็มไปด้วยหนังสือ
เผื่อไปยังโรงเรียนของเธอ
และในขณะเดียวกัน...
"ท้องฟ้าสดใสดีนะ"
มิยาบิก็มายืนอยู่หน้าโรงแรมพอดี
แต่เหมือนมีอะไรมาบังคนทั้งสองไว้
ทำให้คนทั้งสองคราดกัน
คนหนึ่งเดินไปทางซ้าย
ส่วนอีกคนเดินไปทางขวา
เหมือนเรื่องตลกสิ้นดี
.........
......
...
- ตัดมาทางมิยาบิ -
มิยาบิเดินย้อนกลับเข้ามายังใจกลางตัวเมืองอีกครั้ง
สิ่งแรกต้องทำคือการหาร้านอาหารสักร้าน
เพื่อประทังความหิวที่เรียกร้องยามเช้าตรู่
"นั่นไง"
หญิงสาวพึมพำ
ก่อนที่มุ่งหน้าเดินไปยังร้านเล็กๆ
ที่มีบะหมี่เป็นอาหารจานหลัก
"ขอบะหมี่แห้งชามใหญ่ค่ะ"
เธอสั่งเจ้าของร้านทันทีที่เธอหาที่นั่ง
และในขณะเดียวกัน
- ตัดมาทางริซาโกะ -
สาวน้อยได้มาถึงโรงเรียนเป็นที่เรียบร้อย
เธอรีบพุ่งปรี่ขึ้นบันไดไปยังชั้นเรียนของเธอ
"สวัสดีทุกคน!"
กล่าวทักทายเพื่อนๆ ในห้องทันทีที่มาถึง
เป็นเรื่องปกติที่เธอทำทุกครั้ง
"เป็นยังไงบ้าง?"
เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยถาม
"ก็ดีนะ"
ริซาโกะตอบยิ้มๆ
ก่อนที่เดินไปยังที่นั่งของตน
จัดการแขวนกระเป๋าของตัวเองให้เข้าที่
หยิบหนังสือที่ต้องใช้มาวางบนโต๊ะ
"ริซาโกะจัง"
เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยเรียกชื่อเธอ
รีบพุ่งเข้ามาที่โต๊ะ
"หืม...ว่ายังไงหรือยูริ?"
ริซาโกะเอ่ยถามเพื่อน
พลางหยิบกล่องดินสอขึ้นมาวางบนโต๊ะ
"ดูนี่สิ!"
ยูริค่อยๆ ส่งหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งให้กับริซาโกะ
"ทำไมหรอ?"
ริซาโกะเอ่ยถามทันทีอย่างสงสัย
แต่มือก็รับหนังสือพิมพ์มา
"เปิดอ่านข้างในสิ"
ยูริกล่าวบอกให้ริซาโกะกางหนังสือพิมพ์ออก
ก่อนที่จะเอานิ้วจิ้มลงไปในรูปๆ หนึ่ง
"อ่านซะ!"
ท่าทีของยูริคนนี้ช่างดูตื่นเต้นนัก
"อื้อ"
ริซาโกะพยักหน้าให้
ก่อนที่จะก้มหน้าลงตั้งใจอ่าน
"ลูกสาวของมหาเศรษฐี...หนีออกจากบ้าน"
ริซาโกะอ่านหัวข้อข่าวจบ
ก่อนที่จะหันหน้ามามองเพื่อนสนิท
"แล้วยังไงละ?"
เธอตั้งคำถาม
"อ่านต่อสิ!"
ยูริยังคงรบเร้าให้ริซาโกะอ่านต่อ
ริซาโกะมองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย
ก่อนจะตัดสินใจอ่านต่อ
"ได้ข่าวว่าลูกสาวของมหาเศรษฐีหนีมายังเมืองอุมิ"
ริซาโกะอ่านออกเสียงทีละคำ
"เอ๊ะ! เมืองเรานี่หน่า!"
ก่อนที่จะร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ
"หึหึ ก็นั่นไงละ มันน่าสนใจไหมละ"
ยูริพูดยิ้มๆ เหมือนคนกำลังจะหัวเราะ
"น่าสนใจ...ยังไงละ?"
ริซาโกะแปลกใจกับคำพูดของเพื่อน
เธอมองไปยังหน้าของเพื่อนสนิท
ด้วยความไม่เข้าใจและสงสัยปนๆ กันไป
"นี่เธอ..."
เพื่อนก้มตัวลงมาข้างๆ หู
"เธอไม่อยากลองเจอสักครั้งหรอ?"
ก่อนที่จะส่งเสียงกระซิบเบาๆ ให้ริซาโกะฟัง
"บ้าน่า!"
ริซาโกะแย้ง
"อะไรบ้าละ?"
ยูริเอ่ยพลางเลิกคิ้วสูง
"นี่เธอจะไปพบเขาทำไมละ"
"รู้จักก็ไม่รู้จัก...เคยเห็นไหม? ก็ไม่เคย"
ริซาโกะกล่าวอย่างไม่เห็นด้วยกับความคิดของเพื่อน
"ก็แล้วแต่เธอละ อิอิ"
และแล้วเพื่อนของริซาโกะก็คว้าหนังสือพิมพ์จากมือของเธอ
พร้อมกับเดินหัวเราะแบบมีเลศนัยกลับไปนั่งที่
"บ้า..."
ริซาโกะพึมพำเบาๆ
ก่อนที่จะหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง
ดูนกที่โบยบินขึ้นสู่น่านฟ้าเพื่อออกหากิน
จบตอนที่ 1 : จุดเริ่มต้นของสายลม
ความคิดเห็น