ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นายขี้เหงา
พฤศจิกายน 2006
[วันแรกของการเปิดเทอม(2)]
เช้าแรกของเดือนพฤศจิกายน และวันแรกของการเปิดเทอมในภาคเรียนที่2
มีเรื่องอะไรให้ดีใจมั่งเหรอ ก็แค่เปิดเทอมนี่นา น่าเสียใจเหรอไม่นี่ ก็แค่เปิดเทอม ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไม ไอ้ทีมเพื่อนผมมันถึงต้องโทรมาปลุกผมแต่เช้าทำท่าทางตื่นเต้นดีใจไล่นับชื่อคนโน้นคนนี้ที่คิดว่าจะได้เจอกัน และผมก็ไม่เข้าใจอีกเหมือนกันว่าขณะที่พี่มันดีใจออกนอกหน้าขนาดนั้นแต่ทำไม่น้องชายมันถึงได้ร้องไห้เสียงดังลั่งจนลอดเข้ามาในโทรศัพท์
หลังจากผมวางสายจากไอ้เพื่อนจอมกวน ผมก็จัดการยันตัวเองลุกจากที่นอน และเดินหัวฟูไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำกิจวัตส่วนตัว
ผมชื่อยุน มีเท่านี้แหละที่ผมอยากจะบอก
เช้านี้ผมก็ยังคงต้องอยู่คนเดียว ตื่นด้วยตัวเอง กินข้าวคนเดียว และไปโรงเรียนคนเดียว
พระเจ้า ไม่คิดมั่งเหรอว่าบ้านหลังนี้มันใหญ่เกินกว่าจะให้ผมอยู่คนเดียวได้
แต่ก็ช่างเหอะ ที่จริงผมน่าจะชินกับมันได้แล้ว เพราะเท่าที่นับดู ผมก็ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาเกือบๆจะ2ปีแล้ว(ยังต้องนับอีกหรอน่ะ-*-)
เมื่อ2ปีก่อน พ่อกับแม่ผมตัดสินใจออกเดินทางท่องเทียว พวกท่านเป็นคนรักการท่องเที่ยว ซึ่งผมคิดว่ามันก็เป็นสิ่งที่ดี แต่ไม่คิดว่ามันเกินไปหน่อยหรอ? ช่วงแรกๆ พวกท่านก็เทียวแบบไปกลับ แต่หลังจากนั้นพวกท่านก็ตัดสินใจที่จะเที่ยวไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่กลับมา บางทีพวกเค้าอาจจะลืมผมไปแล้วก็ได้ ...
---------------------------------------------------------------------------------
TBC.
[วันแรกของการเปิดเทอม(2)]
เช้าแรกของเดือนพฤศจิกายน และวันแรกของการเปิดเทอมในภาคเรียนที่2
มีเรื่องอะไรให้ดีใจมั่งเหรอ ก็แค่เปิดเทอมนี่นา น่าเสียใจเหรอไม่นี่ ก็แค่เปิดเทอม ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไม ไอ้ทีมเพื่อนผมมันถึงต้องโทรมาปลุกผมแต่เช้าทำท่าทางตื่นเต้นดีใจไล่นับชื่อคนโน้นคนนี้ที่คิดว่าจะได้เจอกัน และผมก็ไม่เข้าใจอีกเหมือนกันว่าขณะที่พี่มันดีใจออกนอกหน้าขนาดนั้นแต่ทำไม่น้องชายมันถึงได้ร้องไห้เสียงดังลั่งจนลอดเข้ามาในโทรศัพท์
หลังจากผมวางสายจากไอ้เพื่อนจอมกวน ผมก็จัดการยันตัวเองลุกจากที่นอน และเดินหัวฟูไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำกิจวัตส่วนตัว
ผมชื่อยุน มีเท่านี้แหละที่ผมอยากจะบอก
เช้านี้ผมก็ยังคงต้องอยู่คนเดียว ตื่นด้วยตัวเอง กินข้าวคนเดียว และไปโรงเรียนคนเดียว
พระเจ้า ไม่คิดมั่งเหรอว่าบ้านหลังนี้มันใหญ่เกินกว่าจะให้ผมอยู่คนเดียวได้
แต่ก็ช่างเหอะ ที่จริงผมน่าจะชินกับมันได้แล้ว เพราะเท่าที่นับดู ผมก็ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาเกือบๆจะ2ปีแล้ว(ยังต้องนับอีกหรอน่ะ-*-)
เมื่อ2ปีก่อน พ่อกับแม่ผมตัดสินใจออกเดินทางท่องเทียว พวกท่านเป็นคนรักการท่องเที่ยว ซึ่งผมคิดว่ามันก็เป็นสิ่งที่ดี แต่ไม่คิดว่ามันเกินไปหน่อยหรอ? ช่วงแรกๆ พวกท่านก็เทียวแบบไปกลับ แต่หลังจากนั้นพวกท่านก็ตัดสินใจที่จะเที่ยวไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่กลับมา บางทีพวกเค้าอาจจะลืมผมไปแล้วก็ได้ ...
---------------------------------------------------------------------------------
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น