o - - > > ช ม ร ม ด น ต รี นี่ นี้ ใ ค ร ค ร อ ง < < - - o

ลำดับตอนที่ #1 : โหมโรง...

“ ปี๊ด ป๊าด ป๊าด ปู๊ด ปู๊ด ~” เสียงบรรเลงฟังไม่เป็นเพลงจากเครื่องดนตรีหลากหลายชนิดดังออกมาจากห้องชมรมดนตรี ตามด้วยเสียงแช่งสาปส่งมากมายจากชมรมข้างเคียง

“พอ พ๊อ พอ อาจารย์ละรับไม่ได้อย่างแร๊งงงง  เสียงตดยังฟังแล้วลื่นหูกว่าเพลงที่พวก เธอ เธอ และ เธ๊ออ เล่นอีก” อาจาร์ยเหนี๋ยม หรือ อาจารย์ที่ปรึกษาประจำชมรมดนตรีจีบปากจีบคอพูด ทำเอานักเรียนแต่ละคนมองหน้ากันอย่างเซ็งในอารมณ์

“งั้น...จารย์เหนี๋ยมมมมมมมฮะ..ช่วยตดเป็นเพลงจิงเกอร์เบล์ให้ฟังหน่อยสิฮะ ^ ^”

“ต๊ายตาย...พอกันทีกับพวกเด็กไร้มารยาท ชั้นจะไม่ลดตัวลงมาสอนพวกเธอแล้ว เช๊อะ” อาจารย์เหนี๋ยมจีบปากจีบคอพูดตามสไตล์ก่อนจะสะบัดหน้าไปทางขวา

“ไม่ได้นะครับ พวกเราไม่ยอมนะครับ ถ้าขาดอาจารย์เหนี๋ยมมมมไปแล้วพวกเราจะอยู่ได้อย่างไร กระซิกๆ เชิญเลยครับ ประตูอยู่ทางนู้นฮะ ^ ^” ยูเรย์ทำท่าทางปานจะขาดใจก่อนยิ้มแฉ่งแล้วผายมือไปตรงประตู

“แล้วอย่ามาง้อชั้นละกัน...เช๊อะ” อาจารย์เหนี๋ยมจีบปากจีบคอพูดตามสไตล์ ก่อนจะเตรียมสะบัดหน้าเป็นสเต็ปสุดท้าย

“ผ่างงง ~ / โอ๊ยยยย”

หน้าบานๆของอาจารย์เหนี๋ยมกระแทกเข้าเต็มๆกับฉาบที่นายโจ๊กเกอร์เงื้อมรอไว้ด้านข้างอย่างจัง

“ฝากไว้ก่อนเถ๊อะ พวกเธอ เธ๊อ และ เธอ..” อาจารย์โวยวาย ก่อนจะกระทืบเท้าตึงตังออกไปทางประตูที่นายบิลเล็ตเปิดรอไว้

“ลาแล้วลาจากนะคร๊าบบบบ/คร๊าาาา”

ในที่สุดอาจารย์เหนี๋ยมก็ทอดทิ้งพวกเค้าชาวชมรมดนตรีไป......

“สตาร์....จ๋า”  บิลเล็ตเรียกชื่อยัยสตาร์หวานใจด้วยน้ำเสียงออดอ้อนชวนอ้วก แหวะ..

“จ๊ะ...บิลเล็ต” ยัยสตาร์ขานรับพลางขยับเข้าไปหาตาบิลเล็ตแบบสโลโมชั่น 

“สตาร์...จ๋า”  ใกล้เข้าไปเรื่อยๆๆ...และเรื่อยๆ

“จ๊ะ...บิลเล็ต” มือทั้งสองผสานกัน....

“ตาร์...จ๋า”  จ้องลึกเข้าไปในดวงตา...

“โว้ยยยย.. พวกแกสองตัวรีบๆเก็บของเลย..ไม่งั้นได้ไปจ๊ะจ๋ากันต่อที่ทางช้างเผือกแน่” นายโจ๊คเกอร์ใช้มือคั่นกลางระหว่างหน้ายัยสตาร์กับนายบิลเล็ตก่อนจะดันหน้าทั้งสองไปคนละทิศละทาง

เป็นที่รู้กันดีว่า คุณชายบิลเล็ต กับ คุณหนูสตาร์ นั้นเป็นคู่รักติ๊งต๊องที่สุดในโรงเรียนเลยก็ว่าได้

ปั่ก....! หน้าผากของหนมโก๋โหม่งเข้ากับวัตถุแปลกปลอมบางอย่างทันที่ก้าวเท้าออกมาพ้นเขตประตู

สีหน้าของสาวน้อยแก้มแดงบึ้งตึ้งทันทีที่แหงนหน้ามองดูตัวต้นเหตุ

“นึกว่าใคร...ที่แท้ก็ตาคางคกประธานขี้เก็กเนี้ยเอง ^ ^...มีธุระอะไรกับชมรมดนตรีมิทราบ” พูดพลางเอามือขึ้นกอดอก ยักคิ้วหลิ่วตาด้วยท่าทีกวนโอ๊ย

ทันทีที่สมาชิกชมรมทั้งสี่ชีวิตที่เหลือรับรู้ถึงการมาของศัตรูนัมเบอร์วันของชมรมดนตรีก็แห่กันมากรูอยู่ข้างๆสาวน้อยแก้มแดงหมด

“ฮึ...ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่ผู้อำนวยการให้มาบอกว่าจะรีบจัดหาบุคลากรมาทำหน้าที่ที่ปรึกษาชมรมให้เร็วที่สุด..เท่านั้นแหละ”

“หมดธุระแล้วก็รีบไปให้พ้นๆเลย”

“ไม่รู้จะแคร์อะไรหนักหนากับชมรมแบบนี้...ดีแต่ป่วนสงเสียงรบกวนชาวบ้านไปวันๆ ปิดๆไปก็สิ้น….”

“....ปั๊ง!!/โอ๊ย!!” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดจบประตูก็ฟาดหน้าเข้าให้เต็มๆซะก่อน

คนที่เพิ่งจะจูบประตูไปหมาดๆก็ได้แต่ยืนคลำจมูกป้อยๆ

เป็นที่รู้กันของชาวโรงเรียนกระทิงขวิดวิทยาว่าประธานนักเรียน กับ ชมรมดนตรี ไม่ค่อยจะกินเส้นกันอย่างแรง ด้วยความที่ห้องของกรรมการนักเรียนอยู่ติดกับชมรมดนตรีที่มักจะส่งเสียงดังโหวกเหวกจนคณะกรรมการนักเรียนไม่เป็นอันทำงานแล้ว  โดยเฉพาะหนมโก๋ที่มีดีกรีเป็นถึงเพื่อนสมัยเด็กของประธานที่ปะทะกันทีไรเป็นต้องขวิดกันเสมอ

ณ...หน้าบ้านของหนมโก๋
 

หนมโก๋ใช่มือเสียบกุญแจใส่ในรูลูกบิด สายตาก็จับจ้องไปอย่างบ้านข้างๆ

"อ้าว..หนูโก๋ เพิ่งกลับมาถึงบ้านหรอจ๊ะ"  ชายวัยกลางคนบ้านข้างๆทักทายหญิงสาวด้วยสีหน้าแจ่มใส บวกกับน้ำเสียงที่หญิงสาวคิดว่าแสนจะอบอุ่น

"อ้อ..ค่ะ พอดีที่ชมรมเค้ามีประชุมนะค่ะ"  ชายวัยกลางคนพยักหน้ายิ้มรับก่อนจะเดินหายเข้าไปในบ้านปล่อยให้หญิงสาวยืนยิ้มหน้าบานอยู่กับความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

“ไม่มีใครอยู่หน้าบ้านนะพาส หูฝาดละมั้งฮะเรานะ ^ ^” ชายวัยกลางคนเดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยท่าทีงงงวยจะเอามือขยี้หัวเจ้าลูกชายที่กำลังนั่งเหม่อมองออกไปที่หน้าต่าง