คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 สุดยอดเลขาฯ
อนที่ 1
สุยอเลาฯ
ถามว่าอาาศเมือไทยเป็นอย่าไรน่ะหรือ? ‘สร้อยเพร’ อบไ้ทันทีเลยว่าร้อนมา ร้อนยิ่ว่านรเสียอี แม้แ่วันานสำัอย่าวันเลี้ยรับรอแที่อนแรพวเธอแพลนเอาไว้ว่าัเลี้ยันในสวน็เป็นอัน้อยเลิระทันหันเมื่ออาาศทำท่าะไม่เย็นึ้นเลย ราวนี้ไ้วุ่นันทั้พนัานโรแรม และออแไน์้อ่วยันย้ายอว่าสอั่วโมเ็มใน่วเ้า ย้ายานัเลี้ยมาัในห้อโถนาให่อโรแรมที่เธออให้ออแไน์เนรมิให้้าในเป็นเหมือนสวนสไล์อัฤษ และฝรั่เศสผสมัน โีที่ออแไน์้ามามีวามสามารถมา แม้ะอให้แ่อย่าเร่่วน ในระยะเวลาที่ำัพวเา็สามารถเนรมิทุสิ่อย่าามที่สร้อยเพรสั่ไ้อย่ารบถ้วนสวยาม ไม่ว่าสร้อยเพระเินรวราไปทาไหน โ๊ะ เ้าอี้ อไม้ และผ้า็ถูัระเบียบเนี๊ยบทุอศา
สร้อยเพรยยิ้มว้า ร่าเพียวบาเหมือนหุ่นนาแบบในนิยสารหันไปส่ยิ้มให้แ่หัวหน้านำทีมออแไน์ แล้วบมือให้ทีมัาน้วยวามื่นมยินีอย่าแท้ริ
“สวยมา่ะ สมบูร์แบบทุอย่า รใเพรสุๆ ไปเลย แบบนี้้อเพิ่มโบนัสพิเศษนอาที่ลันไว้ให้พวุแล้ว่ะ แล้วเพร็ะโษาลเฟบุ๊ให้้วย เพราะพวุทำานออมาีริๆ” สร้อยเพรมาใริ หิสาวเอ็รู้สึผิไม่น้อยที่สั่เปลี่ยนานพวเาะทันหัน ไหนะให้เพิ่มเิมาอเิมไปอีมา ไหนะู้ีุ้ิทุารัวา นพนัานนอื่นๆ หัวเสียไปามๆ ัน แ่สุท้ายไม่ว่าทุนะทำหน้ายุ่ยามาแ่ไหน พวเา็ให้วามร่วมมือับสร้อยเพรเป็นอย่าี นานออมาสมบูร์แบบแบบนี้
“อันที่ริเป็นเพราะุเพรเรียพนัานทุนมา่วย้วย านทุอย่าถึเสร็ เรื่อนี้ะยวามีวามอบให้เราเพียฝ่ายเียวไม่ไ้หรอ่ะ” สร้อยเพรมอผู้นำทีมหน้าหวาน ร่าเล็้วยวามื่นม ่อนะหันไปอบุทุนที่ให้วามร่วมมือทำานับเธอมาลอหลายสัปาห์
“อบุทุนที่ทนทำานับันมาลอหลายสัปาห์นะะ และอโทษที่ันู้ีุ้ิและเป็นนเนี๊ยบไปหน่อย เลยอาะทำให้พวุรู้สึอึอั”
ทุนั้หน้าั้ฟัสร้อยเพร้วยวาแ่มใส่าาวันแรที่เ็มไป้วยวามุ่นมัว ไม่เ้าใ และไม่เื่อใในัวเลาฯ สาวที่ถูส่ัวมา่วยพวเธอ แ่วันนี้พวเธอ หรือพวเาล้วนเื่อมั่นในัวผู้หินนี้ เห็นหน้าสวยหวาน หุ่นีเหมือนนาแบบ มอแล้วเหมือนไม่ใ่เลาฯ อท่านประธานสูสุ แ่เหมือนผู้หิที่ทำานวารบันเทิมาว่า ใระิว่าเธอะสามารถวบุมทุนให้ทำานรหน้าไ้อย่าเียบา แ็แร่นทุนสามารถทำานไ้รามเป้าหมายที่ั้ไว้ไ้ หาไม่มีเธอนนี้ พวเา็ยัไม่รู้เลยว่าานะออมาเพอร์เฟ็แบบนี้ไหม อันที่ริำอบุวระเป็นพวเราพนัาน่าหาที่วระเป็นนพูำนั้น
“แ่ทุอย่าที่ันสั่ให้ทุนทำ ็เพื่อให้านมันออมาีหวัว่าทุนะเ้าใ เอาละ อีไม่ี่ั่วโมาน็ะเริ่มแล้ว ันอยาให้ทุนเรียมัวให้พร้อม ทำอย่าที่เราทุนเทรนันมา และทำหน้าที่อเราให้ีสุ็พอ ไม่ว่าอะไระเิึ้นมันะ้อออมาีอย่าแน่นอน่ะ” สร้อยเพรล่าวเสียนุ่มวาามอพนัาน้อนรับทุนอย่าภาภูมิใที่พวเามีวามมั่นใมาว่าเมื่อ่อนมา พอรู้สึว่าพวเาีึ้นไ้เพราะเธอมีส่วน่วยเหลือสร้อยเพร็ใพอโภาภูมิใในัวเอไป้วย
“เอ่อ...เมอพูอะไรสัอย่า่อนทีุ่เพระลับไปทำหน้าเลาฯ อท่านประธานไ้ไหมะ” เม เป็นเ็สาวเพิ่เรียนบมาใหม่ๆ เธอเพิ่เ้ามาทำานในโรแรมพินินัน์ไ้ไม่ี่เือน เธอเห็นปัหามามาย และพยายามออวามเห็นับหัวหน้าแผนมานั่อนั แ่ทุอย่า็ไม่เป็นผลเพราะหัวหน้าแผนนนั้นอบเอาวามิอัวเอเป็นให่ เลยทำให้หลายรั้หลายราพานพาให้านที่วระออมาีเละไม่เป็นท่า และูเหมือนารัานรั้นี้ท่านประธานสูสุะเล็เห็นปัหาถึไ้ส่เลาฯ ู่ใอย่าสร้อยเพรมา่วยัาร ำไ้ว่าวันแรสร้อยเพรปะทะเือับหัวหน้าแผนอย่า ‘นภัทรศินี’ นแผนแทบแ ราแรเมิว่าสร้อยเพระพ่ายแพ้ไม่เป็นท่าเหมือนนอื่นๆ แ่ลับลายเป็นว่าเธอนะาลอย นะแบบไม่เห็นฝุ่นไปเลย หลัาเห็นเหุาร์รั้นั้นเม็ใเ้นแร ปลื้มสร้อยเพรมาลอ เวลาที่เธอมอสร้อยเพร เธอรู้สึไ้ว่าสร้อยเพรใส่ใทุรายละเอีย และมั่นใเินร้อยนพลอยทำให้ทุนมีวามล้าึ้นมาทำอะไร่าๆ มาึ้น โยเพาะารโ้เถียับนภัทรศินี เพราะแบบนี้เมึอยาะเอ่ยอบุเธอ ไม่รู้ว่าเธอเอาวามใล้ามาาไหน ถึไ้ล้าเือนภัทรศินีว่าที่หลานสะใภ้อราสุลวรเทพพินินัน์ แ่ที่แน่ๆ สร้อยเพรเ๋สุๆ ไปเลย และเธอ็ไ้ลายเป็นไออลอทุน ที่แห่นี้ไปแล้ว
“ว่ามา้ะเมันยา”
เห็นไหม เธอใส่ใรายละเอีย และใส่ใเพื่อนร่วมานมาริๆ แม้แ่ื่ออพนัานัวเล็ๆ อย่าเธอ ุสร้อยเพร็สามารถำมันไ้
“เมอยาอบุุสร้อยเพร่ะ อบุที่สำหรับทุๆ อย่าเลย โยเพาะารสอนให้พวเรามีวามมั่นใ และล้าแสออ”
“ใ่ๆ” ทุนเริ่มส่เสียเ็แ่ เห็น้วยับเม
“ถ้าไม่มีุ พวเรา็ไม่มีวันนี้ และาน็ะไม่ออมาีแบบนี้”
“ใ่ๆ /อบุุเพร่ะ/ใ่รับ/ พวเราเห็น้วย”
สร้อยเพรยิ้มพลาวาามอทุนอย่าาบึ้ หาเธอสามารถ่วยพวเาไ้มามายอย่านั้นริ เธอ็ีใ และยินีับผลลัพธ์ที่พวเาไ้เ่นัน
“อบุทุนมา เอาละ แยย้ายันไปเรียมัวไ้แล้วอีไม่ี่ั่วโม้าหน้าาน็ะเริ่มว่าทุนะทำหน้าที่อัวเอไ้ี”
“รับ/่ะ”
ร่าบาในุเรสสีมพูราาแพ สวมใส่แบรนเนม์ั้แ่หัวรเท้ามอภาพเหุาร์รหน้า้วยวามไม่อบใ ใบหน้าสวยหวานรูปหัวใสะบัหน้านผมลอนปลิวสยาย หมุนัวเินผละาไปอย่าแ้นใ นภัทรศินีทำานเป็นหัวหน้าแผน้อนรับอโรแรมพินินัน์ นอานี้เธอยัวบำแหน่รรมารผู้ัารัเลี้ย ัวเธอนั้นบเียรินิยมอันับหนึ่ ามหาวิทยาลัยระับประับประเทศ วามสามารถอเธอไม่ไ้น้อยไปว่าสร้อยเพร เลาฯ สาวอ ‘รุาวุธ’ เลยสันิ แ่ทำไมทุนถึมอบนัผู้หินนั้นที่มีเรื่อาวโ่เี่ยวับผู้ายไปทั่วไ้ เธอละไม่เ้าใริๆ เฮอะ ื่นมไปเถอะ อยู่อไปแล้วันว่าในาน ยัยนี่ะแ้ปัหาที่เิึ้นไ้หรือเปล่า เ่นั็ลอใ้มันสมอที่มีีแ่ับผู้าย ิหาทาแ้เอาเอนะยัยเพร... นภัทรศินีิถึแผนที่เธอฝานสนิทัารให้แล้ว็เหยียยิ้มหยัน ใเฝ้ารอให้แม่เลาฯ ัวีหน้าแหมอไม่รับเย็บไม่ไหว
ในานเลี้ย สร้อยเพรที่เป็นแม่าน และวบำแหน่เลาฯ อท่านประธานอย่า ‘หม่อมราวศ์รุาวุธ วรเทพพินินัน์’ เธอ้อทำหน้าที่้อนรับแเีย้ารุาวุธไม่ห่าาย บอสอเธอนั้น่อน้าเป็นนเร่รึมไม่่อยยิ้มแย้ม ทำให้เธอทำหน้าที่ยิ้มแย้ม ระับมิรแทนเาที่เอาแ่พูเรื่อานไม่หยุ ส่วนเธอะนั้นะอยสอแทรมุลให้เหล่าผู้บริหารไ้ลายเรียบ้า ท่าทีอเธอลื่นไหล เป็นธรรมาิ และถูัหวะทำผู้ให่มหลายรั้ไม่าปา
“เลาฯ สาวอายรุนนี้เ่มาเลยทีเียว บรรยาาศในานผม็่อน้าอบมา อบุที่ัานีๆ ให้เรานะรับ”
“ยินี่ะ” สร้อยเพรโ้ศีรษะน้อมรับ
“ทาเราเอ็เป็นเียริอย่ามาที่เลือโรแรมเราเป็นที่พั เิทานี้รับ อนนี้็เที่ยแล้ว รีบิน้าวัน่อนีว่า”
“นั่นสินะ เที่ยแล้ว็้อิน้าว ะไ้ินยา ายรุ่าเอาใใส่เสียริ” ายอาวุโสหัวเราะรีบเินไป้าหน้าแล้วนั่ลบนเ้าอี้ที่ทาโรแรมัเรียมไว้ให้ หลัานั้นอาหารนานานิ็่อยๆ มาเสิร์ฟให้แทีละโ๊ะ สร้อยเพรที่ำลัยืนูวามเรียบร้อยอยู่นั้น เห็นแนหนึ่ยมือึ้นึเินเ้าไปหา
“มีอะไรหรือเปล่าะ”
“ผมเป็นอิสลามน่ะรับ มีอาหารเพาะอิสลามไหม”
นภัทรศินีที่นั่อยู่ร้ามแมอหน้าสร้อยเพรอย่าำหนิทันที “ายริ ทำไมเธอสะเพร่าแบบนี้ ไม่รู้หรอว่ามีแเป็นอิสลาม”
สร้อยเพริ้วระุ รู้สึถึวามไม่อบมาพาล เธอิว่าเธอเ็ีแล้วว่าไม่มีแนไหนเป็นอิสลาม แล้วทำไมถึมีแเป็นอิสลามเล็ลอมาไ้ หิสาวปรายามอนภัทรศินีที่ำลัมอเธอาวาว สร้อยเพร็รู้แน่แ่ใแล้วว่านภัทรศินีแล้เธอ!
“ไปเอาอาหารมาให้แสิ ่วบ่ายยัมีโปรแรมที่แะ้อทำ เี๋ยวไม่ทัน”
เมันยา ที่ยืนเสิร์ฟอาหารอยู่ไม่ไลไ้ยินทุบทสนทนาเธอ็ัวแ็ทื่อทันที นั่นเพราะพวเธอไม่ไ้เรียมอาหารอิสลามเอาไว้เลยน่ะสิ เมันยาเหลือบมอสร้อยเพรูว่าเธอะแ้ปัหารหน้าอย่าไร้วยวามเป็นห่ว
สร้อยเพรำนวแผนารอนภัทรศินีในใ อีฝ่ายรู้อยู่แล้วว่าแเป็นอิสลาม ะนั้น้อเรียมอาหารไว้ให้เาอยู่แล้วหาเธอแ้ปัหานี้ไม่ไ้ แ่สร้อยเพรไม่ยอมให้เธอใ้โอาสไ้หน้า ส่วนัวเธอไ้รับมลทินโยที่ัวเอไม่ไ้ทำผิหรอ สร้อยเพรระุยิ้มมุมปา มอนภัทรศินีอย่าท้าทาย แล้วหันไปพูับแ “้อออภัยริๆ นะะที่ทาเราสะเพร่า...” สร้อยเพรบอแเสียหวาน “ันั้น เพื่อเป็นารอโทษ ทาเราอเสิร์ฟน้ำผั เพื่อระุ้นวามอยาอาหารให้ท่านไ้หรือเปล่าะ ทานรอระหว่ารออาหาร แถมยัเป็นารบำรุร่าายท่านอี้วย” โีที่ในานเธอสั่แม่รัวให้ทำน้ำผัแรอทไว้รบุฟเฟ์อาหาร แ่สั่ให้นัแ้วสวยๆ แล้วยมาเสิร์ฟานั้น็ให้พ่อรัวทำุเ็อาหารอิสลามึ้นมาเสิร์ฟภายในเวลารึ่ั่วโม็น่าะทัน
“น้ำผั่วยอยาอาหารไ้้วยหรอรับ?” อีฝ่ายทำหน้า ไม่เยไ้ยินเรื่อนี้มา่อน
สร้อยเพรยิ้มพลาอธิบาย “ไ้สิะ วิามินในผันี่แหละที่ะ่วยให้เราอยาอาหารมาึ้น”
“ลอู็ไ้รับ”
“อบุ่ะ” พูบหิสาว็เยหน้าึ้นมอนภัทรศินีวนๆ หลัานั้น็วัมือเรียเ็เสิร์ฟให้นำน้ำผัมาเสิร์ฟให้แ ส่วนเธอะโทรศัพท์ไปหาพ่อรัวให้ทำอาหารอิสลามึ้นมาเสิร์ฟ เรียไ้ว่ารอไปอย่าหวุหวิเพราะอาหารึ้นเสิร์ฟพอีับแื่มน้ำแรอทหม
สร้อยเพรและนอื่นๆ ที่ยืนมเหุาร์อยู่ถอนหายใโล่อพร้อมัน ส่วนนภัทรศินีนั้นไ้แ่ถลึาลมโมอสร้อยเพรอย่าแ้นใ เมันยา ที่เห็นเหุาร์ั้แ่เริ่ม้น เินเ้าหาสร้อยเพรพร้อมับูมือเพื่อนเ็เสิร์ฟ้วยันเ้ามา
“ุเพระ เรื่ออาหารอิสลามน่ะ เพื่อนอเมเห็นว่าเลาฯ อุนภัทรศินีทำัวลับๆ ล่อๆ แถวเอสาร่อนที่ะนำมาแ่ายให้ทุน่ะ ริไหมยัยล”
“อื้ม ลเห็นริๆ ่ะุเพร เรื่อนี้ไม่ใ่วามผิุเพรเลย อย่าัวลเลยนะะ”
สร้อยเพรหันไปยิ้มให้ทุน “ันรู้แ่แรแล้วละ ทุนไม่้อลัวว่าันะิมานะ ันไม่ิมาหรอ เพราะันไม่ไ้ทำผิ อีอย่าเิปัหาแบบนี้็ีเหมือนันนะ”
“ียัไะ” เมันยาถาม พลาสบาับเพื่อนสาว้าายๆ เิปัหาิัึ้นแ่หัวหน้าั่วราวอพวเธอลับมอว่าเป็นเรื่อี? ไม่แปลไปหน่อยหรือ
สร้อยเพรยิ้ม “็ทำให้อีฝ่ายรู้ไละว่า...ันับเามันนละระับ พวเธอว่าริไหม?” สร้อยเพรออหันมอพนัานสาวทั้สอนยิ้มๆ านั้น็บอลาเมันยาและเพื่อน เมื่อเห็นว่าแทานอาหารเสร็แล้ว และเธอ็้อลับไปทำหน้าที่เลาฯ อเธอามเิม
เมันยาและลลลินมอหน้าันาเป็นประาย่อนะหันไปมอแผ่นหลัอสร้อยเพร้วยแววาปลื้มปริ่มสุะบรรยายออมา “เท่มา/ลาสุๆ” สอสาวพูออมาพร้อมัน พร้อมับยให้สร้อยเพรเป็นไออลที่เ่สมบูร์แบบที่สุไป้วย
มิน่าละเธอถึไ้ายาว่า ‘สุยอเลาฯ’ เพราะเธอเ่ สวย ลา มีไหวพริบ แถมยัใล้าสุๆ แบบนี้สินะ ทุนถึล่าวานเธอแบบนั้น วันนี้พวเธอไ้มาสัมผัสับัว ูับา ็อื่นมเลาฯ สาวนนี้อท่านประธานไม่ไ้ริๆ หาเป็นไปไ้พวเธออยาะสลับให้สร้อยเพรมาทำานแทนนภัทรศินีให้รู้แล้วรู้รอ แ่นั่น็เป็นไ้แ่ฝัน เพราะนภัทรศินีะไม่ยอม และนที่มีอำนาสั่าร็ะไม่ให้พวเธอเปลี่ยนหัวหน้าเป็นแน่ ิถึรนี้็แ่เ็และปล ทำอะไรไม่ไ้นอายอมรับะารรมเป็นเบี้ยล่าอนภัทรศินี่อไป
ความคิดเห็น