คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความบาดหมาง
ที่นี่เป็นโรงเรียนเอกชน มีชื่อเสียงทางด้านดนตรี และการแสดง จึงทำให้มีดารามากเช่นกัน
“ สวัสดีจ้ะ เธออยู่ห้องไรหรอ”ฉันทักเพื่อนซี้คนหนึ่ง
“ผมอยู่ห้อง ม.3/2 ครับ”
ฉันเงียบไปซักครู่เพราะเพื่อนซี้ของฉันเป็นผู้หญิง แต่ว่าคนที่ตอบฉันกลับเป็นผู้ชาย และเสียงก็คุ้นมากด้วย
“จะเงียบไปทำไมยัยมิน”
“นี่ฉันเงียบแล้วมันผิดตรงไหนฮะ แล้วใครให้นายมาตอบด้วย”
“ก็อยากจะตอบอ่ะ”
“แล้วเพื่อนฉันอยู่ไหนล่ะเนี่ย”
“จะไปรุ้มั๊ย คงจะไปแล้วล่ะมั้ง เค้าคงจะไม่อยากอยู่กับเธอ”
“นี่นายอย่ามายุ่งได้มั๊ย ใครให้นายมายุ่งหะ”
“แล้วใครให้มาถามล่ะ”
“ฉันไม่ได้ถามซักหน่อย ไปดีกว่า”
แล้วฉันก็เดินมา โดยที่ไม่ฟังหมอนั่นพูดต่อเพราะขี้เกียดฟังแล้วเมื่อยหูมาก แต่ว่าฉันก็ชอบนะเวลาที่ต้องฟังหมอนั่นพล่ามใส่ ก็ฉันชอบเค้านี่น่าให้ทำไงล่ะ แต่ว่าฉันก็ชอบรุ่นพี่อีกคนหนึ่งด้วย โอ้ย!
“แล้วฉันอยู่ห้องอะไรล่ะเนี่ย”ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ
“มินเราได้อยู่ด้วยกันด้วยนะ”
“เธอหายไปไหนมายัยโร ให้ฉันต้องพูดกับนายคินอยู่ตั้งนาน”
“ฉันขอโทษจ้า”
“แล้วเราอยู่ห้องอะไรล่ะ”
“ก็ห้อง 3/2 ไงจ้ะ”
“หะ!”
“ทำไมหรอมิน”
“เปล่าๆ”
อดดดดดดด อดดดดดดดดด
“ไปกันเถอะ”ฉันพูดแต่ก็ไม่มีใครตอบ
ฉันจึงรีบไปที่ห้องเรียน ฉันได้นั่งตรงไหนนะ (ตอนนี้กำลังจับฉลากที่นั่งอยู่) ฉันลุ้นมากใกล้จะถึงฉันแล้ว และแล้วก็มาถึงฉัน
“มินจับ” อาจารย์สุดโหดพูดขึ้น
“ค่ะ”
ฉันหยิบขึ้นมาแล้ว ปรากฏว่าฉันได้นั่งกับโรเพื่อนรักของฉัน แต่ถัดไปทำไมต้องเป็นหมอนั่นด้วย (ถัดไปอีกแถวหนึ่งอ่ะนะแต่ก็ใกล้ๆ) เดียวฉันก็ใจเต้นจนเรียนไม่ได้หรอก ตอนนี้ก็ได้เป็นเวลาอันน่าเบื่อแล้ว เพราะว่าฉันต้องเรียนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ห้ามคุยเด็ดขาดแต่ฉันเป็นคนชอบคุยนี่น่า และฉันก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไม เปิดเทอมวันแรกมันต้องเรียนหนักอย่างนี้
ออดดดดดดดด ออดดดดดดดดด ออดช่วยชีวิตฉันไว้
“โรไปกินข้าวด้วยกันนะ”
“จ้ะ แล้วจะชวนรินไปด้วยได้มั๊ย”
“ได้สิ”
“รินไปกินข้าวด้วยกัน เร็ว”
รินก็เป็นเพื่อนฉันอีกคนหนึ่งเรียนเก่งแล้วก็น่ารัก แล้วก็เป็นดาราดังด้วย แล้วเราก็ไปถึงโรงอาหาร ฉันกินราเมนของโปรด(ถูกดีอ่ะนะ) ส่วนโรกับรินก็กินข้าวหน้าปลาไหลซึ่งอร่อย แต่แพงไปหน่อยฉันไม่ชอบกินของแพงแต่บ้านก็รวยนะ และในขณะที่กินอยู่ พี่กินะก็เดินเข้ามาขอนั่งข้างฉัน เพราะโรงอาหารมีโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่โต๊ะเดียวที่มีที่นั่ง (พี่กินะก็เป็นคนที่ฉันชอบ)
“พี่กินะไม่ไปนั่งกับเพื่อนพี่เหรอค่ะ”ฉันถามเสียงสั่นๆ
“มินไม่ให้พี่นั่งเหรอ เดี๋ยวพี่ไปนั่งกับเพื่อนก็ได้ เบียดๆกัน”พี่กินะรู้ชื่อฉันได้ไงเนี่ยต้องเป็นเพื่อนฉันแน่ๆ
“ไม่ใช่ค่ะ พี่นั่งก็ได้ค่ะแค่ถามเฉยๆค่ะ”
“อืม ไม่ต้องพูดค่ะก็ได้ พี่ไม่ชอบมันดูอึดอัด”
“ขอโทษ....ค่ะ”
“ไม่เป็นไร แล้วจะพูดค่ะอีกทำไมเนี่ย”พี่กินะทำหน้าโกรธแต่ก็ไม่ว่าอะไร
“นี่มินพูดกับพี่เค้าอยู่ได้ไม่รู้จักกินเลยนะวันนี้”โรพูด
“ใช่ๆทุกวันล่ะกินเอาๆ”รินพูดเสริม
“เอาเถอะหน่า เลิกพูดได้แล้ว”
“พี่กินะ มินเค้า...”ฉันรีบปิดปากโรทันทีเพราะฉันรู้ว่าโรจะพูดอะไร
“ชอบพี่กินะ”แต่ยัยรินก็ดันพูดต่อจนได้
พี่กินะไม่ตอบและยังนั่งกินต่อ เหมือนกับพี่เค้าไม่เชื่อแต่ก็ดีแล้ว พี่เค้าจะได้ไม่อยู่ห่างจากฉัน แล้วพี่เค้าก็กินเสร็จ
จากนั้นพี่เค้าก็ลุกขึ้น
“มินชอบพี่จิงๆหรอ”ฉันอึ้งเพราะพี่เค้าเงียบไปแล้วนี่หน่า
“เอออออออออออ”ฉันไม่รู้จะตอบยังไงมันเขินแล้วก็ฉันก็ชอบคินด้วย 2คนนี้ทำให้ฉันลำบากใจจิงๆ
“แต่พี่ว่าคงไม่...”พี่เค้ายังพูดไม่จบ
“จริงๆนะยัยมินชอบพี่จริงๆ”ยัยโรกับยัยรินประสานเสียงกัน
แต่ก็โชคดีที่พอยัยโรกับยัยรินพูดขัดพี่เค้าก็เดินไปเลยถ้าให้ดีจริงๆพี่เค้าคงไม่ได้ยิน แล้วฉันก็ว่ายัยโรกับรินยกใหญ่แล้วก็สารพัด ถ้าอยากฟังฉันจะอธิบายให้ฟังก็แล้วกัน
“นี่ยัยโรกับยัยรินเธอจะพูดทำไมหะ”
“ก็แล้วทำไมล่ะ เธอก็ชอบพี่เค้าไม่ใช่หรอ”
“มันก็ใช่ แต่ฉันก็ชอบนาย...ช่างเหอะ”
“นายอะไรหรอ”
“ก็บอกว่าช่างเหอะๆแล้วไง แล้วทีหลังเนี่ยไม่ต้องพูดอีกนะ เดี๋ยวใครๆเค้าก็รู้กันหรอก ฉันไม่อยากเป็นคนดังในทางอย่างนั้นนะ แล้วก็เดี๋ยวใครเค้าจะมาแกล้งฉัน แฟนคลับพี่กินะเยอะจะตาย”
“โธ่ยัยมิน ฉันจะบอกไว้อย่าง มัวแต่กลัวอย่างนี้ พี่เค้าไม่มีทางรักหรอก”
“จริงเหรอ”
“ใช่สิ”
แต่ตอนเล่าให้ฟังเนี่ยทำไมมันน้อยจังเนี่ย แต่ก็ช่างเหอะ ไม่สำคัญ
ออดดดดด ออดดดดดดดด
ออดซะทีฉันรีบวิ่งแบบว่าไม่รอโรกับริน ฉันช่างเป็นเพื่อนที่ดีเหลือเกิน แต่ฉันก็ทำอย่างนี้ตั้งแต่ปีก่อนแล้ว ยัยโรกับยัยรินคงจะไม่ถือนะ และแล้วก็ถึงห้อง
“นี่ๆวิชาอะไรหรอ”เอ๊ะฉันพูดกับใครเนี่ย ฉันทิ้งโรกับรินมานี่หน่า
“ไม่รู้เหมือนกัน อยู่คนละห้อง”
“แล้วเธอมานี่ได้ไง คนละห้องไม่ใช่หรอ”
“ก็ชั้น เพื่อนเธอไง”
“หะ ยัยเฟ ฉันคิดถึงแกมากๆเลยนะ”
“จ้ะ ฉันก็คิดถึงเธอ”
“แล้วเฟอยู่ห้องไหนหรอ”
“ก็อยู่ห้อง 3/1ล่ะอยู่ใกล้ๆกันนั่นแหละ”
“ก็ยังดีเนอะที่ยังไงก็ยังอยู่ข้างๆกัน”
“จ้ะ ชั้นไปก่อนนะเดี๋ยวเข้าห้องไม่ทัน”
“อืม ขอให้ทันนะ”
แล้วยัยโรกับรินก็เดินเข้ามา ฉันว่า 2 คนนี้นี่ช้าจริงๆ แล้วอาจารย์ก็เดินเข้ามาตอนที่ยัยโรกับรินเข้ามาพอดี 2 คนนี้ช่างโชคดีจริงๆ อะไรกัน ถ้าฉันมาช้าก็ไม่เคยโชคดีอย่าง 2 คนนี้เลย
“นี่ทำไมพวกเธอช้าจริงๆ”
“ฉันไม่ได้ช้านะ ก็เธอนั่นแหละทิ้งฉัน” มันก็จริง
“ขอโทษๆๆๆ”ฉันขอโทษเสียงดังจน...
“ยัยมิน งานก็มีออกเยอะแยะยังจะมาคุยอีก ออกมาหน้าห้องเดี๋ยวนี้ โรกับรินด้วย”
“ค่ะ.....”
ที่จริงก็แค่ขอโทษเพื่อนจะอะไรนักหนาก็ไม่รู้ แล้วอีกอย่างฉันก็พูดเสียงดังอย่างนี้ครูนี่ก็ไม่เคยจำ แล้วครูจะให้ฉันออกมาทำไมเนี่ย (กลัวๆๆๆ)
“ยัยมินเธอไปเอาเรียงความที่ครูให้ทำตอนปิดเทอมมาอ่านซิ”เรียงความนี่ให้ทำตอนปีก่อน คือว่าครูเคยสอนมาก่อน แล้วสั่งเอาไว้
“ค่ะ”
“อ่านให้เพื่อนๆฟัง”
“มันไม่ดีหรอกค่ะ”
“นี่กล้าเถียงฉันหรอ”
“ขอโทษค่ะ”
“อ่านซะสิ”
บอกไว้ก่อนว่าเรียงความนี้ เป็นเรียงความเกี่ยวกับ “เสื้อผ้าสำคัญอย่างไรในปัจจุบัน” ฉันจะอ่านให้ฟังล่ะนะ
“ค่ะ เสื้อผ้านั้นสำคัญมากในปัจจุบัน เราต้องมีเสื้อทุกคน เพราะเสื้อผ้านั้นใช้เป็นเครื่องนุ่งห่ม และในปัจจุบันเสื้อผ้านั้น ก็เป็นกระแสนิยมที่คนส่วนใหญ่ติดตามกัน แต่เป็นเพราะแฟชั่นนั้นที่ทำให้การแต่งตัวสมัยนี้ ออกจะดูน่าเกลียดไปบ้าง ฉะนั้นการแต่งตัวควรจะเลือกให้ถูก ขอบคุณค่ะ”ฉันพูดจบแล้วเก่งมั๊ย
“นี่เธอพูดหรือกระซิบหะ แต่เท่าที่ฟังมาก็ไม่เคยรู้ว่าเธอจะทำได้”นี่ฉันสอบได้ที่หนึ่งตลอดเลยนะ
“ก็เรื่องแค่นี้ หนูสอบได้ที่หนึ่งตลอดเลยนะ”
“ฉันรู้หน่า งั้นไปเอาเรียงความมาส่งซะสิ”
“คงไม่ได้หรอกค่ะ เพราะว่าที่พูดไปมันสดนี่คะ”
“แล้วกระดาษนี่ล่ะ”
“ก็ว่างเปล่าไงคะ”
ทั้งห้องหัวเราะฉัน โดยเฉพาะนายคินแต่ไม่เป็นไร(แค่นายคินนะ)ก็ฉันชอบนายนั่นนี่หน่าและแล้วความหายนะก็เกิดขึ้น
“ยัยมินเธอไม่ทำงานมาให้ครูใช่มั๊ย”
“ไม่ใช่มั้งคะ”
“เธออย่างมาย้อน ฉันจะลงโทษเธอโดยการให้เธอไป ขัดห้องน้า 1 อาทิตย์ ถูพื้นตึกมัธยมทั้งหมด ไปเขียนเรียงความความดีของตนเอง ฉันอยากจะรู้นักว่าเธอจะมีความดีซักเท่าไหร่กัน แล้วก็ไปขัดพื้นห้องพักครูด้วย แล้วก็ไปจดใบประพฤติ แล้วก็ไปวิ่งรอบสนาม 10 รอบไปเดี๋ยวนี้”
“ครูขา หนูทำผิดอย่างเดียวเองนะคะ แล้วครูมาสั่งอะไรหนูนักหนาค่ะ”
ทำไมครูมันชั่วอย่างนี้นะ ที่คนอื่นไม่เคยสั่งอย่างนี้ ฉันเคยไปทำอะไรให้ครูตอนไหนครูถึงต้องกีดกันความรักของฉัน (ชักจะนอกเรื่องและ)
“อย่ามาย้อนครู แล้วก็รีบไปซะหรือว่ารอให้ฉันสั่งเพิ่มอีก”
“ไม่ค่ะ”
“ก็ไปสิ”
“ครูอะไรเลวชิบ ถ้ามันไม่ผิดจะด่าเละไม่ให้เหลือซากเหลือ”ฉันพูดเบาๆนะ
และแล้วฉันก็ต้องไปทำตามครูสั่ง โดยที่มียัยโรกับยัยรินเดินตามหลัง แต่เอ๊ะครูให้ 2 คนนี้มาช่วยฉันนี่หน่าแล้วยัย 2 คนนี้จะมายืนอยู่เฉยได้ยังไง ฉันไม่ยอมหรอก
“ยัยโรยัยรินทำไมไม่ช่วยฉันเลยเนี่ย”
“ก็เธอเป็นคนผิดไม่ได้เกี่ยวกับพวกเรานี่หน่า”ทั้ง 2 คนพูดพร้อมกัน 2 คนนี้ช่างเป็นเพื่อนที่ดีจิงๆ
“ทำไมอย่างนั้นล่ะ รู้ว่าผิดโว้ยแต่เราไม่ใช่เพื่อนกันหรือไง”ฉันชักจะโมโหแล้วนะ
“แล้วที่ผ่านมาเธอเคยเห็นฉันเป็นเพื่อนมั๊ยล่ะ”นั่นคือคำถามที่ฉันคงจะตอบได้ดีที่สุดมันง่ายจิงๆ
ความคิดเห็น