ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 0 : INTO
Chapter 0 : INTO
ณ ร้านอาหารในรัฐแห่งหนึ่ง
ภายในร้านอาหารนั้นมีร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง เธอมีความสูงราว 160 เซน เส้นผมสีส้มแซมหม่นยาวลอนถึงกลางหลัง หน้าม้าที่ยาวเกือบปิดตาแต่ทำผมแบบแสกกลาง มัดผมแบบรวบและผูกริบบิ้นสีฟ้า สวมต่างหูที่เป็นรูปหัวใจสีทอง ดวงตาสีเขียวมรกตจางๆ ผิวขาวซีดอมชมพูจางๆ ใบหน้าสวยน่ารักออกแนวสาววัยละอ่อน ริมฝีปากอวบอิ่มสีเชอร์รี่ชวนให้น่าสัมผัสและน่าลิ้มลอง...
คุณเป็นเจ้าของร้านอาหารแห่งนี้ ร้านอาหารของคุณนั้นเปิดแบบมีทั้งอาหารไทยและอาหารของฝรั่งมากมาย มีลูกค้ามากมายที่ชอบมาทานอาหารที่นี่ และก็มีลูกค้าประจำอยู่มากพอสมควรและอีกอย่าง...ในร้านอาหารของคุณก็มีเด็กเสริฟเพียงแค่สองคนเท่านั้น ทั้งคู่ล้วนเป็นเพื่อนของคุณ
ส่วนลูกค้าของที่นี่เองคุณก็คอยให้บริการและให้คำแนะนำแก่ลูกค้าอย่างดีทุกคน คุณเคยพบเจอลูกค้ามากหน้าหลายตามามากมาย รวมไปถึงลูกค้าหนุ่มๆที่พยายามจะมาขายอ้อยให้กับคุณคุณก็เคยเจอมาแล้ว...
-
และตอนนี้เองก็เช่นกัน
"จะรับอะไรดีคะคุณลูกค้า"คุณเอ่ยถามและยิ้มให้กับลูกค้าคนหนึ่งที่ซึ่งเป็นลูกค้าในร้านประจำของคุณและเตรียมที่จะจดออเด้อให้เขา เขาเป็นผู้ชายผมสีบลอนด์ทรง Mod ดวงตาของเขาเป็นสีฟ้าตามแบบฉบับฝรั่ง ใบหน้าหล่อคมเข้มหน่อย ดูๆแล้วผู้ชายคนนี้ก็คงจะมีฐานะดีพอสมควร และใช่ ผู้ชายคนนี้เคยมาจีบคุณแล้วตั้งสามครั้ง
"เอ่องั้นผมขอเป็น อา...สเต็กหมูพริกไทยดำกับโคล่านะครับ"เขาบอกเมนู ซึ่งถือว่าเขาเองก็สามารถทำได้ดีในการอ่านเลยล่ะนะ คุณยิ้มรับแล้วจากนั้นจึงจดเมนูของเขาใส่ในสมุดออเด้อ
"มีแค่นี้ใช่มั้ยคะ? จะรับอะไรเพิ่มอีกหรือเปล่าคะ"คุณยิ้มถาม
"ไม่แล้วล่ะครับ แต่ถ้าผมบอกว่าผมอยากจะขอเบอร์ ไอดีไลน์และเฟสคุณจะได้หรือเปล่าล่ะครับ"นั่นไง นึกแล้วว่าต้องมามุขนี้อีก ไม่ทันขาดคำเลยนะ นี่คิดจะจีบอีกหรือเปล่าเนี่ย?
"ขอโทษด้วยนะคะ คือดิฉันไม่ค่อยเล่นเฟสหรือไลน์บ่อยน่ะค่ะ"คุณตอบด้วยนํ้าเสียงสุภาพเหมือนเช่นทุกวัน
"ไม่เป็นไรหรอกครับ คือผมแค่อยากจะขอไว้เพื่อติดต่อเวลาที่ผมอยากจะสั่งอาหารน่ะครับ"เมื่อคุณได้ยินแบบนั้นคุณก็ถึงกับร้องอ๋อออกมา อย่างน้อยๆเขาก็ไม่ได้คิดจะจีบคุณนั่นแหล่ะนะ
"อ๋อถ้าแบบนั้นได้แน่นอนค่ะ แต่คงต้องเป็นเบอร์โทรแล้วล่ะค่ะเพราะดิฉันเองก็ไม่ได้เล่นไลน์หรือเฟสบ่อยนักหรอกค่ะ"คุณตอบกลับด้วยความรู้สึกโล่งใจนิดหน่อย
"จริงๆผมเองก็อยากจะรู้จักกับคุณให้มากๆกว่านี้น่ะครับ"เขาพูด
"ถ้าแบบเพื่อนก็ไม่เป็นไรหรอกนะคะ แต่ห้ามจีบนะคะเพราะดิฉันก็มีสามีแล้วค่ะ เห็นงี้สามีของฉันขี้หึงมากเลยนะคะ"คุณพูดพร้อมกับยิ้มให้เขาเหมือนปกติ
"ฮะๆ ผมเข้าใจครับ"
"ถ้าอย่างงั้นเดี๋ยวฉันขอตัวไปทำอาหารให้ลูกค้าก่อนนะคะคุณอเล็กซ์"คุณพูดเพื่อตัดจบบทสนทนาแล้วจากนั้นจึงเดินเข้าไปในครัวเพื่อที่จะทำอาหารให้กับลูกค้าคนอื่นๆที่สั่ง
"อ้าวคราวนี้อเล็กซ์มาจีบอีกแล้วหรอ?"เสียงเพื่อนของคุณพูดขึ้นหลังจากที่จัดการตกแต่งอาหารเสร็จแล้ว เมื่อเธอเห็นอเล็กซ์ที่นั่งอยู่ในร้านก็เอ่ยพูดขึ้นและรู้สึกได้ถึงลางไม่ดีบางอย่าง
"ครั้งนี้เขามาขอติดต่อเวลาที่อยากจะสั่งอาหารน่ะ"คุณพูดแล้วจากนั้นจึงเริ่มเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำอาหารให้ลูกค้า
"แต่แกร์ แกร์ก็รู้นี่ว่าหมอนั่นมันคงไม่ได้คิดแค่จะสั่งอาหารอย่างเดียวหรอกนะ อีกอย่างแกร์ก็มีสามีแล้วนะนิถ้าสามีแกร์รู้เข้าว่ามีหนุ่มมาจีบแกร์ล่ะก็...."เพื่อนของคุณพูดแล้วเหมือนจะนึกภาพออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับอเล็กซ์ต่อจากนี้ แต่คุณเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
"ฉันเตือนเขาไปแล้วว่าฉันมีสามีแล้วและสามีก็ขี้หึงมากด้วย แต่ถ้าเกิดว่าเขายังคงดั้นดนพยายามที่จะจีบฉันล่ะก็...ก็แล้วแต่ชะตากรรมของเขาแล้วล่ะ"คุณตอบกลับแบบไม่ใส่ใจราวกับว่าคุณชินกับเรื่องแบบนี้แล้วจากนั้นคุณจึงเริ่มหั่นผักและเตรียมทำสเต็กสำหรับลูกค้าประจำ เพื่อนของคุณที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้และทำไได้เพียงแค่เอ่ยในใจว่านายคงไม่รอดแล้วล่ะอเล็กซ์...
การทำงานในร้านอาหารก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ส่วนอเล็กซ์หลังจากที่ทานอาหารที่คุณเป็นคนทำเสร็จแล้วเขาเองก็จ่ายเงินเหมือนเช่นปกติและได้กล่าวอำลากับคุณและยังบอกอีกว่าหากมีอะไรเดี๋ยวจะติดต่อมาหาคุณ ซึ่งคุณเองก็ทำได้เพียงแค่ส่งยิ้มตอบกลับไปเท่านั้นแหล่ะนะ ส่วนหลังเลิกงานพวกคุณและเพื่อนอีกสองคนของคุณก็ช่วยกันเก็บของในร้านและปิดร้านกันจนเสร็จ
"แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะโซเฟีย วันนี้ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันก็พักผ่อนเยอะๆล่ะ"เพื่อนสาวของคุณเอ่ยขึ้น
"แล้วก็เรื่องสามีอ่ะก็บอกด้วยนะว่าให้เบาๆหน่อย"
"พูดบ้าอะไรของเธอกันน่ะยัยบ้าโอลิเวีย งั้นแล้วเจอกันพรุ่งนี้นะมาธาห์ โอลิเวีย"คุณหันไปโวยใส่โอลิเวียเล็กน้อยพร้อมกับใบหน้าที่แดงแล้วจากนั้นจึงกลับมาตั้งสติพร้อมกับกล่าวอำลาเพื่อนๆทั้งสองของคุณ คุณโบกมือลาเช่นเดียวกับเพื่อนทั้งสองของคุณก็โบกมือลาเช่นกัน จากนั้นทั้งมาธาห์และโอลิเวียก็เดินกลับบ้านไปด้วยกัน...
นี่คุณไม่ได้บอกใช่ป่าวว่าทั้งมาธาห์และโอลิเวียทั้งคู่เป็นแฟนกัน หรือถ้าให้พูดง่ายๆก็คือเป็นคู่รักเลสเบี้ยนนั่นแหล่ะ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้คุณต้องรอให้ฟ้านั้นมืดก่อน เพราะสามีของคุณมักจะต้องมาเฉพาะตอนกลางคืนที่ไม่มีคนเท่านั้น และร้านของคุณเองก็ถูกตั้งอยู่ให้ห่างไกลจากผู้คนมากพอสมควรเลยล่ะ....
และเมื่อเวลาผ่านไปราวๆสองชั่วโมง...ท้องฟ้าก็มืดลง...
และในที่สุดพวกเขาก็มาถึง...
คุณหันข้างมองไปทางด้านซ้ายก็พบกับร่างของชายทั้งสามที่เดินออกมาจากป่า นี่ถ้าเป็นคนทั่วไปล่ะก็คงมีตกใจกลัวแล้วเผ่าป่าราบแน่ๆ เพราะคนหนึ่งสวมแมสปากยามกับแว่นส้มหนา เรือนมสีนํ้าตาลเข้ม ผิวสีซีด สวมเสื้อฮู้ดที่ลำตัวเป็นสีออกเขียวโทนเทากับเสื้อแขนยาวที่เป็นลายทางสลับสีกัน อีกคนก็สวมหน้ากากสีขาวที่คล้ายผู้หญิง ผมสีนํ้าตาล สวมเสื้อแจ็กเก็ตสีเหลืองและกางเกงยีนส์ขายาวสีนํ้าเงิน และคนสุดท้ายก็สวมฮู้ดสีเหลือง หน้ากากสกีสีดำที่ดวงตาและปากเป็นสีแดงและทำหน้าบึ้งกับกางเกงยีนส์ขายาวสีนํ้าเงินและถุงมือสีดำ บอกได้เลยว่าแต่ละคนนั้นเหมือนพวกคอสเพลย์แต่งตัวแปลกๆเลย แต่ในขณะเดียวกันก็แอบแฝงไปด้วยความน่ากลัว.....
แต่คุณไม่สน...เพราะพวกเขาทั้งสาม..คือคนที่คุณกำลัง 'รอ' อยู่....
คุณยิ้มให้พวกเขาทั้งสามเหมือนเป็นเรื่องปกติ คุณลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินไปหาพวกเขาอย่างไร้ความกลัว เมื่อมาถึงตัวพวกเขาแล้วคุณก็เข้าสวมกอดชายหนุ่มทั้งสามคนเช่นเดียวกับพวกเขาที่กอดคุณด้วยความรัก...
เพียงสักพักพวกคุณก็ค่อยๆผละออกจากอ้อมกอดแล้วมีการพูดคุยกันเล็กน้อย แต่บทสนทนาเหล่านั้นไม่สามารถที่จะได้ยินได้ไม่นานนักพวกคุณทั้งสี่ก็ได้เดินเข้าไปในป่าลึก...ลึกเข้าไป...
จนกว่าจะถึง 'ใจกลางมิติ' ของป่า...
ในอีกด้านหนึ่ง ทั้งสองสาวที่เป็นเพื่อนสนิทของคุณนั้นหลังจากที่ได้กลับมาจากการทำงาน พวกเธอก็อาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นต์เดียวกันและตอนนี้ทั้งคู่กำลังนั่งทานข้าวด้วยกัน...
"นี่มาธาห์...เธอคิดว่าชะตากรรมของอเล็กซ์จะเป็นยังไง"ในระหว่างทานอาหาร โอลิเวียก็ได้พูดถึงชายหนุ่มที่มักจะมาที่ร้านอาหารของพวกคุณ และเหมือนว่าจะมาเพื่อจีบคุณด้วย
"ตอบง่ายๆก็ปล่อยให้มัน 'ตาย' ก็จบแล้วนิ"มาธาห์ตอบอย่างไม่ใส่ใจและไม่ใยดีต่อลูกค้าคนนั้นเท่าไหร่พลางตักอาหารเข้าปาก
"หมอนั่นน่ะมันเคยแย่งเมีย เอ้ย! แย่งแฟนชาวบ้านมาเยอะแล้ว แถมยังชอบมีอะไรกับผู้หญิงที่ได้มาแล้วก็ทิ้งไปอย่างไม่ใยดี มันก็แค่ผู้ชายที่ชอบเห็นผู้หญิงเป็นเพียงแค่ของเล่นเท่านั้นแหล่ะ แล้วคราวนี้ก็คิดจะมาจีบโซเฟียทั้งๆที่โซเฟียก็บอกอยู่ว่าแต่งงานและมีสามีแล้ว เตือนก็แล้วว่าสามีของยัยนั่นมัน 'ขี้หึงมาก' และมันไม่ได้ขี้หึงแบบธรรมดาด้วย...."มาธาห์พูดแบบเว้นประโยคแล้วก็ยกแก้วนํ้าขึ้นมาดื่ม
"ขี้หึงมาก...ถึงขั้น 'ตาย' เลยล่ะเนอะ"โอลิเวียเป็นคนต่อประโยคนั้นให้พร้อมกับตักอาหารเข้าปากแล้วเคี้ยวมันให้ละเอียดจากนั้นพวกเธอทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาเบาๆเหมือนว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรเลยสักนิด
"ใช่แล้วล่ะโอลิเวีย ฉันคิดว่าในไม่ช้าชะตากรรมชีวิตของมันก็จะดับสูญแล้วล่ะ ไม่ตายก็อาจจะโดนจับทรมาณเล่นเลยด้วยซํ้า"สิ้นคำพูดอาหารบนจานก็หมดพอดี มาธาห์ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินอ้อมโต๊ะเข้ามาใกล้ๆแฟนสาวของเธอที่พึ่งจะนั่งทานเสร็จเช่นกัน มือข้างหนึ่งได้ถูกยื่นเข้ามาจับปอยผมแล้วสูดดมมันอย่างรักใคร่
"ช่างเรื่องชะตากรรมของไออเล็กซ์นั่นเถอะ ยังไงหลังจากนั้นพวกเราก็ต้องช่วยจัดการ 'ศพ' อยู่ดี แต่ก่อนที่จะถึงตอนนั้นพวกเรา 2 คนก็ขึ้นไปบนห้องกันดีกว่า ฉันมีอะไรอยากให้ดูด้วย"นํ้าเสียงของมาธาห์ฟังดูนุ่มและอ่อนโยนขึ้น โอลิเวียเมื่อได้ยินแฟนสาวเอ่ยเช่นนั้นเธอก็เงียบแต่ไม่นานก็หัวเราะออกมาเบาๆ
"ที่รัก เราคบกันมานานทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าเธออยากจะให้ดูอะไร แต่ฉันก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว"โอลิเวียกล่าวด้วยนํ้าเสียงและรอยยิ้มที่ขบขันแต่ก็มีความยินดีอยู่ลึกๆ มาธาห์เองก็หัวเราะออกมากับความรู้ทันของแฟนสาวเธอ
"งั้นมัวรออะไรล่ะที่รัก เรามาเก็บจานแล้วก็รีบขึ้นไปกันเถอะ"
ตัดมาทางคุณที่ได้กลับมาถึงบ้านหลังหนึ่งที่ซึ่งเป็นคฤหาสน์ที่มีขนาดใหญ่และอลังการบวกกับความทันสมัยและโกธิค หลังจากที่พวกคุณได้ทานอาหารคํ่ากันเสร็จแล้วภาพก็ตัดไปที่ห้องนอนห้องหนึ่งที่ถูกจัดแต่งออกแนวโทนสีเทาแต่ก็มีความหรูและสวยงามแบบเรียบง่าย ร่างของคุณที่พึ่งจะอาบนํ้าเสร็จก็ได้มาจัดการกับงานของคุณที่อยู่บนโต๊ะทำงานซึ่งถือว่าค่อนข้างเยอะพอสมควรเลยล่ะ...
*ก๊อก ก๊อก ก๊อก*
เสียงเคาะประตูดังขึ้น คุณละสายตาจากเอกสารที่คุณถืออยู่มองไปทางประตู คุณลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูโดยการส่องรูแมวเพื่อดูว่าใครกันที่มาอยู่นอกห้องคุณ แต่เมื่อคุณเห็นว่าคนนั้นคือใครก็ทำให้คุณยิ้มออกมาน้อยๆแล้วจากนั้นจึงเปิดประตูให้กับเขาก็ปรากฎร่างของชายหนุ่มสวมแว่นสีส้มหนาที่คุ้นเคย
"มีอะไรหรือเปล่า"คุณเอ่ยถามเขาด้วยรอยยิ้มบางๆเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่แล้วจู่ๆเขาก็ได้พุ่งตัวเข้าหาคุณจนคุณตกใจ แมสปากยามที่ถูกดึงออกแล้วกดริมฝีปากเข้ากับคุณอย่างรวดเร็ว คุณตกใจแต่คุณเองก็ไม่ได้คิดจะผลักไสหรือมีท่าทีต่อต้านกับจูบที่เขามอบให้เท่าไหร่ คุณตอบรับจูบที่แสนเร้าร้อนแต่กลับแฝงไปด้วยความอบอุ่นที่เขามอบให้...
ประตูได้ถูกปิดและล็อกกรอน ชายคนนั้นใช้มือทั้งสองข้างจับที่บริเวณสะโพกแล้วยกคุณขึ้นขณะจูบ แขนทั้งสองของคุณก็ไอบกอดรอบคอของเขาอย่างไม่คิดปฏิเสธจากนั้นคุณก็ถูกเขาพามาที่เตียงแล้วจร่างของพวกคุณทั้งคู่ก็ได้ล้มลงไปนอนบนเตียงแทบทันที...
บทจูบอันแสนเร้าร้อน หากแต่กลับแฝงไปด้วยความหอมหวานอบอวลไปด้วยความรัก เสียงบทจูบที่แสนดูดดื่มและการนัวเนียที่เกิดขึ้นอย่างไม่มีใครยอมใคร มืทั้งสองข้างของเขาได้เลื่อนขึ้นลูบไล้บริเวณต้นขาในขณะที่คุณใช้มือทั้งสองข้างสอดไปที่ใต้เส้นผมแล้วกดหัวของเขาให้จูบคุณต่อไป...
แต่ก่อนที่จะมีอะไรกันเกิดขึ้นไปมากกว่านี้ ก็ได้มีเสียงริงโทนโทรศัพท์ของคุณดังขึ้น จนคุณทั้งคู่ต้องหยุดกิจกรรมบนเตียงที่กำลังจะเกิดขึ้น ชายคนนั้นค่อยๆผละออกจากคุณ คุณมองไปที่โทรศัพท์แล้วจากนั้นจึงหยิบมันขึ้นมาเพื่อดูเบอร์โทร...
"เดี๋ยวฉันมานะ"
"ค-ค-ใคร ใครโทรมางั้นเหรอท-ที่รัก?"
"ลูกค้าเจ้าประจำน่ะ แต่ดึกป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าจะโทรมาทำไมเหมือนกัน รอสักแป๊บนะ"คุณหันไปบอกกับคนรัก ไม่สิ...สามีของคุณแล้วหันไปจุมพิตที่แก้มของเขาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ระเบียงเพื่อที่จะคุยกับลูกค้าแบบส่วนตัว...
"ฮัลโหลค่ะ ดิฉันโซเฟียเจ้าของร้านพูดค่ะ"คุณกดรับสายแล้วจากนั้นจึงเอ่ยขึ้น
-"สวัสดีครับโซเฟีย นี่ผมเองอเล็กซ์"-
และคนที่โทรมาก็คือลูกค้าขาประจำของคุณนี่เอง คุณเองก็สงสัยว่าเขาจะโทรมาทำไมดึกดื่นป่านนี้แต่คุณก็มีความใจแม่ค้า(?)เลยถามกลับไป
"สวัสดีค่ะคุณอเล็กซ์ ตอนนี้ร้านปิดแล้วนะคะ ไม่ทราบว่าโทรมาดึกดื่นป่านนี้จะสอบถามอะไรหรือเปล่าคะ?"คุณเอ่ยถามกลับตามมารยาทและตามหน้าที่ของเจ้าของร้านแบบคุณ เพราะคุณไม่ต้องการที่จะมีความสัมพันธ์ที่มากกว่านั้นเท่าไหร่
-"อ้าวอย่างงั้นเหรอครับ ขอโทษด้วยครับพอดีผมลืมไปเลยว่าร้านของคุณปิดตอน 2 ทุ่มน่ะ ฮะๆ"-
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าอย่างงั้นหากคุณต้องการจะสอบถามอะไรก็บอกได้นะคะ แต่ตอนนี้ดึกมากแล้วยังไงก็ขอตัวก่อนนะคะ"คุณพูดแล้วกำลังจะวางสาย แต่ทว่าอเล็กซ์ก็ดันมาดักคุณไว้จนคุณต้องลอบถอนหายใจออกมา
-"ด-เดี๋ยวก่อนครับ! ค-คือว่า...ช่วงวันอาทิตย์คุณว่างหรือเปล่าครับ ค-คือผมอยากจะชวนคุณไปเที่ยวหน่อยน่ะครับร-เราจะได้สนิทกันมากขึ้นไงครับ"-
"คุณอเล็กซ์คะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ช่วงวันอาทิตย์ฉันคงไปไม่ได้หรอกค่ะถ้าจะไปกัน 2 คน เพราะคนรักฉันขี้หึงมาก"คุณพูดอย่างใจเย็น
-"ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่บอกไปว่าคุณไปกับเพื่อนก็ได้นิครับไม่เห็นเป็นไรเลย"-
"ฟังนะคะคุณอเล็กซ์ ดิฉันมี สามี แล้วและสามีของดิฉันก็ขี้หึงมาก เขาไม่รู้จักคุณและคุณไม่รู้จักเขาฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ ดิฉํนเตือนเพื่อตัวคุณเองนะคะ หากอยากจะสนิทกับดิฉันแบบเพื่อนดิฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ตอนนี้ดิฉันเป็นห่วงความปลอดภัยมากกว่าค่ะ หากไม่มีอะไรแล้วดิฉันคงต้องขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณค่ะ"คุณไม่เสียเวลารอให้อีกฝ่ายพูดอะไรมากคุณจึงกดวางสายในทันที เพราะคุณรู้สึกเบื่อและไม่ค่อยพอใจเล็กๆกับความไม่ยอมแพ้ของเขา คุณเดินออกมาจากระเบียงแต่ก็พบว่าสามีของคุณดันมายืนแอบฟังจนได้
"ท-ท-ที่รัก ม-มันเป็นใคร? ทำไมมันถึงมายุ่งกับเธอ"เขาเอ่ยเสียงตะกุกตะกักที่เป็นปกติของเขา คุณจึงตอบกลับไปว่า
"เป็นแค่ลูกค้าน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันเตือนเขาไปแล้วว่าฉันมีสามีแล้วแถมสามีขี้หึงมากด้วย"คุณพูดแต่ก็มีความขบขันเล็กน้อยเมื่อพูดว่าสามีขี้หึงมาก แต่คุณก็สะดุ้งจนร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆคนรักของคุณก็ดึงคุณเข้าไปนั่งตักแล้วแถมยังสวมกอดคุณไว้โดยการที่คุณหันหน้าเข้าหากันแต่คุณก็กอดคอเขาไว้หลวมๆ
"ฉ-ฉัน ฉันไม่ชอบข-เขา ฉันไม่ชอบให้มันมายุ่งกับเธอท-ที่รัก"เขาเอ่ยพร้อมกับใบหน้าที่ซุกเข้ากับหน้าอกของคุณอย่างหวงแหนและเริ่มกอดรัดคุณแน่นขึ้น แต่คุณเองก็ทำเพียงแค่ส่ายหน้ายิ้มๆแล้วกอดเขาไว้
"ไม่เป็นไรหรอกที่รัก ฉันมีแค่พวกคุณ ฉันไม่สนใจผู้ชายแบบนั้นหรอกก็ในเมื่อฉํนมีสามีที่รักและจริงใจกับฉันขนาดนี้นิ"คุณพูดด้วยรอยยิ้มและนํ้าเสียงที่อ่อนโยนและเหมือนว่ามันจะช่วยทำให้เขาใจเย็นลงได้บ้าง ใบหน้าของชายหนุ่มค่อยๆเงยหน้ามองคุณ
"ถ-ถ้าหากว่ามันยังมารังควานอีก ฉ-ฉ-ฉัน ฉันจะ 'ฆ่า' มันซะ"เขาพูดด้วยนํ้าเสียงที่เหี้ยมโหดขึ้นกับสายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความดุร้ายและจริงจังผ่านแว่นส้มนั่น
"เรื่องนั้นฉันคงห้ามคุณไม่ได้หรอกนะคะที่รัก หากเตือนแล้วเขาไม่ฟังฉันก็ไม่มีสิทธิ์ห้ามคุณอยู่แล้วนิ"คุณค่อยๆโน้มใบหน้าก้มลงมาจูบที่จมูกของเขาอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วคุณก็ร้องเสียงหลงแต่ก็ยังคงยิ้มเมื่อคุณถูกคนรักจับพลิกลงไปนอนบนเตียงอย่างรวดเร็วและถูกคนรักขึ้นมาอยู่บนร่างของคุณ
"ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉ-ฉันต้องการคุณมากเลยนะที่รัก"เขาพูดพร้อมกับมือของชายหนุ่มที่ค่อยๆถอดเสื้อผ้าของคุณออกทีละชิ้น...ทีละชิ้น แต่คุณก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร
"หื่นนะที่รัก หึๆๆ"คุณพูดยิ้มๆแล้วยื่นมือไปถอดเสื้อผ้าของเขาออกเช่นกันจนร่างกายของพวกคุณทั้งคู่เหลือเพียงแค่ชุดชั้นในกับบล็อกเซอร์ของเขา..สัมผัสทางกายที่เหมือนแรงดึงดูดของแม่เหล็กได้ดึงดูดพวกคุณเข้าหากัน สายตาทั้งสองที่สบตากันจากนั้นก็ค่อยๆประกบริมฝีปากของกันและกันอย่างช้าๆ...ปล่อยให้บทรักนั้นมันดำเนินต่อไป...
อ่าห๊ะ...
แล้วยังไงต่อล่ะ?
ในเช้าวันอาทิตย์ของคืนหนึ่งหลังจากที่คุณทำงานเสร็จ คุณก็มานั่งรอที่เดิม..ที่ที่คุณมักจะมานั่งรอคนรักของคุณ ส่วนเพื่อนทั้งสองคนของคุณก็กลับอพาร์ทเม้นต์ของพวกเธอไปเหลือเพียงแค่คุณคนเดียว...
"โอ้ สวัสดีครับคุโซเฟีย"เสียงหนึ่งของลูกค้าประจำคนหนึ่งที่คุ้นเคย อเล็กซ์ที่เดินมาหาคุณส่วนคุณเมื่อเห็นเขาในใจก็นึกอยากถอนหายใจออกมาแต่ก็ทำไม่ได้ คุณทำเพียงแค่ส่งยิ้มให้เขาเป็นเชิงทักทาย "สวัสดีค่ะคุณอเล็กซ์ คุณมาเดินเล่นหรอคะ?" คุณพูด
"ครับ แต่ผมคิดได้ว่าคุณมักจะเดินกลับบ้านคนเดียวเลยอยากจะพาคุณไปส่งน่ะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณอเล็กซ์ ฉันมารอสามีน่ะค่ะ เดี๋ยวเขาก็คงมาแล้วล่ะค่ะ"คุณพูดแล้วส่ายหน้าปฏิเสธเขาอย่างสุภาพ คุณรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ช่างน่ารำคาญเสียจริงๆเลย
"ไม่ได้หรอกนะครับ ถ้าเกิดว่าสามีของคุณไม่มาจะทำยังไง ให้ผมไปส่งดีกว่านะครับ มันอันตรายนะครับตอนกลางคืนน่ะถ้าเกิดสามีทิ้งคุณไว้แบบนี้"อเล็กซ์พูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาคุณ แต่คุณก็ถอยห่างจากเขาทุกครั้งที่เขาพยายามจะเดินเข้ามาใกล้คุณ
"ไม่ค่ะขอบคุณสำหรับความมีนํ้าใจ แต่ฉันรอได้ค่ะคุณอเล็กซ์"คุณพูดและเริ่มรู้สึกได้ถึงอันตรายที่กำลังจะเข้ามา แต่แล้วข้อมือของคุณก็ถูกจับไว้แล้วดึงเข้ามาหาเขากึ่งกระชากจนคุณตกใจ
"เลิกเล่นตัวจะได้มั้ยวะ บอกแล้วว่าฉันจะพาไปส่งยังไงล่ะ!"
"นี่คุณ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคะ! ปล่อย!!"
คุณที่ถูกอีกฝ่ายที่พยายามดึงกึ่งกระชากคุณให้เข้าไปในป่าและคุณก็พยายามที่จะสะบัดแขนให้หลุด คุณรู้ทันทีว่าอะไรจะเกิดขึ้นจึงใช้ไม้ตายสุดท้ายนั่นคือการยกแขนของเขาขึ้นแล้วกัดเข้ามที่มือข้างที่เขาจับไว้จนเกิดเสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บแสบของเขาและเขาก็ปล่อยมือคุณ คุณใช้โอกาสนี้วิ่งหนีเข้าไปในป่าให้เร็วที่สุดโดยไม่สนใจเสียงของอเล็กซ์ที่ตะโกนไล่หลังคุณ
"บัดซบเอ้ย! กลับมานี่นะนังตัวดี!!!"อเล็กซ์กัดฟันกรอดด้วยความโกรธและลูบมือของตัวเองที่ถูกกัดจากนั้นจึงรีบวิ่งตามคุณเข้าไปในป่าเช่นกัน...
ภายในป่าที่ดูเหมือนปกติ แต่หากเข้าไปในป่าลึกล่ะก็มันจะมีสิ่งที่เราไม่คาดฝันเกิดขึ้น คุณวิ่งเข้าไปในป่าลึกให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และหวังว่าจะได้พบเจอกับใครสักคนที่พอจะช่วยคุณได้แม้ต่อให้ต้องเจอกับ 'พวกเขา' แล้วอาจจะทำให้อเล็กซ์ตายคุณก็ยอม เสียงฝีเท้าของคุณตามมาด้วยเสียงของอเล็กซ์ที่ตามหลังคุณมา
คุณพยายามวิ่ง แต่แล้วก็มีมือหนึ่งได้เข้ามาดึงคุณเข้าไปหลบในที่แห่งหนึ่งจนอเล็กซ์ไม่ทันได้สังเกต....
อเล็กซ์ที่วิ่งตามคุณมาติดๆแต่เมื่อเห็นว่าอยู่ๆคุณก็หายไปก็ทำให้เขาเกิดความหงุดหงิด "เฮ้! เธอกำลังเล่นซ่อนหาอยู่งั้นเหรอ!" อเล็กซ์พูดพร้อมกับยิ้มแสยะ ในหัวและจิตใจอันดำมืดของเขาที่เต็มไปด้วยการมุ่งร้ายที่มนุษย์มีแต่กับผู้ชายคนนี้คงขอเป็นข้อยกเว้น...
"ออกมาเถอะน่าเจ้ากระต่ายน้อยเอ๋ย ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า ฉันแค่จะพาเธอไปส่งแค่นั้นเอง"อเล็กซ์พูดแล้วค่อยๆเดินหาคุณ ฝีเท้าของเขาที่กระทบกับใบไม้แห้งจนเกิดเสียงที่สามารถทำให้คนที่ซ่อนตัวอยู่สั่นได้ แต่ว่าภายในป่าแบบนี้...ป่าที่เงียบสงัดไร้ผู้คนแบบนี้เนี่ยน่ะเหรอ?
"นี่! ออกมาเถอะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ หรือว่าเธออยากจะเล่นซ่อนหากับฉันจริงๆล่ะ ได้สิ! ถ้าเธอคิดจะเล่นล่ะก็ฉันจะเล่นด้วยก็ได้!"อเล็กซ์เอ่ยขึ้นราวกับเป็นเรื่องสนุกและรอยยิ้มที่แสยะอย่างเจ้าเล่ห์ แววตาของเขามันเหมือนกับสัตว์ล่าเนื้อที่หิวกระหาย และแน่นอนว่าหากเขาหาคุณเจอล่ะก้...มันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ และตอนนี้เขาเริ่มที่จะตามหาคุณ...
อเล็กซ์พยายามมองหาคุณแทบจะทั่ว ทว่าเขาก็ดันหันไปจ้ะเอ๋เข้ากับบุคคลหนึ่งที่ยืนอยู่ทางด้านขวาของเขาที่อยู่ห่างกันเพียงแค่สามถึงสี่เมตรเท่านั้นจนอเล็กซ์ตกใจ ร่างของชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานั้นเป็นชายที่มีรูปร่างสูงเหมือนวัยรุ่นราวๆ 175-180 เซน สวมฮู้ดสีเหลืองกับหน้ากากสกีสีดำที่ดวงตากับรูปปากสีแดงที่ทำหน้าบึ้ง สวมถุงมือสีดำและกางเกงยีนส์สีนํ้าเงิน อเล็กซ์เมื่อได้เห็นที่ตอนแรกๆเขาก็ตกใจและคิดว่าอาจจะเป็นคนแปลกๆที่ใส่คอสเพลย์...
แต่ทว่าเขากลับสัมผัสได้ถึงกลิ่นอาย...และออร่าบางอย่างที่แผ่ออกมาจากตัวชายคนนั้น...มันเหมือนมีจิตสังหารที่แผ่ออกมา...
"น-นั่นแกเป็นใคร! ใส่ชุดแปลกๆแบบนี้เป็นพวกประหลาดแต่งคอสเพลย์หรือยังไง!!"อเล็กซ์พูดและพยายามที่จะข่มความกลัว แต่แล้วชายที่สวมหน้ากากสกีสีดำหน้าบึ้งก็ได้ยกปืนขึ้นเล็งมาทางอเล็กซ์ อเล็กซ์ตกใจมากเสียงปืนที่ลั่นไกได้ดังขึ้นแต่อเล็กซ์ก็หลบมาได้อย่างหวุดหวิดพร้อมกับออกตัวเร่งฝีเท้าวิ่งหนีออกมาเพื่อที่จะตั้งหลัก...
อเล็กซ์วิ่งมาไกลนิดหน่อย แต่แล้วเขาก็ดันถูกบุคคลหนึ่งมาดักหน้าเขา เป็นชายที่มีความสูงใกล้เคียงกับชายเมื่อครู่ที่เขาเจอ แต่คนๆนี้มีผมสีนํ้าตาลกับสวมหน้ากากสีขาวที่หน้าตาคล้ายผู้หญิงและริมฝีปากสีดำ สวมแจ็กเก็ตสีเหลืองส้มแบบคอกลมปกคลุมคอกับสวมกางเกงขายาว แต่ว่า...คนๆนี้กลับมีท่าทางที่แปลกและน่ากลัวกว่าคนเมื่อกี้ที่เขาเจอมายังไงไม่รู้...
ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาอเล็กซ์จนแทบจะวิ่งพุ่งเข้าแต่ทว่าอเล็กซ์ก็รีบวิ่งหนีออกมาแทบทันที ความกลัวได้เริ่มค่อยๆเข้าครอบงำเขาและท่าทีที่เขามีความมั่นใจเมื่อตอนแรกนั้นได้หายไป และถูกแทนที่ด้วยความกลัวเท่านั้น...
อเล็กซ์วิ่งไปเรื่อยๆและหวังว่าเขาจะหาอะไรมาใช้เป็นอาวุธหรือหาที่หลบซ่อนได้ และเหมือนว่าเขาจะยังโชคดีพอที่ดันมาเจอบ้านกระท่อมร้างหลังหนึ่งเข้า เขาเร่งฝีเท้ารีบวิ่งเข้าไปหลบในนั้นและปิดประตูในทันที เขากำลังคิดอยู่ว่าเจ้านั่นมันตามมาหรือไม่ แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้ตามเขามาแล้วจึงทำให้เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
"ทีอย่างงี้วิ่งหนีหางจุกตูดเลยนะคะคุณอเล็กซ์..."เสียงหวานทุ้มแต่บัดนี้กลับแฝงไปด้วยความเฉยชาและนิ่งเรียบและเมื่อเขาหันไปเขาก็ได้พบกับคุณที่ยืนกอดอกมองเขาด้วยแววตาที่ดูไร้อารมณ์...เหมือนกับตุ๊กตาที่ไร้ชีวิต
เหมือนกับว่าสภาพของคุณในตอนนี้ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป...
"ธ-เธอ!!?"
"ว่ายังไงล่ะคะคุณอเล็กซ์ คุณคงได้เจอสามีของดิฉันแล้วสินะคะ เป็นยังไงบ้าง...สามีของดิฉันน่ะขี้หึงมากเลยใช่มั้ยล่ะคะ"คุณพูดด้วยรอยยิ้ม...ที่ไร้อารมณ์และไร้ชีวิตแตกต่างจากภาพลักษณ์ในตอนแรกที่คุณดูเป็นแม่ค้าผู้อ่อนหวานและใสซื่อโดยสิ้นเชิง
"ว่ายังไงล่ะคะคุณอเล็กซ์ คุณคงได้เจอสามีของดิฉันแล้วสินะคะ เป็นยังไงบ้าง...สามีของดิฉันน่ะขี้หึงมากเลยใช่มั้ยล่ะคะ"คุณพูดด้วยรอยยิ้ม...ที่ไร้อารมณ์และไร้ชีวิตแตกต่างจากภาพลักษณ์ในตอนแรกที่คุณดูเป็นแม่ค้าผู้อ่อนหวานและใสซื่อโดยสิ้นเชิง
"สามี? ใคร? ฉันไม่รู้เลยว่าคนไหนคือสามีของเธอ!! นี่พวกเธอคิดจะเล่นตลกอะไรกับฉัน!!"อเล็กซ์ตะโกนด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวและสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คุณหัวเราะออกมาเบาๆแต่มันกลับเป็นเสียงหัวเราะที่ดูสมเพศเวทนาและเจ้าเล่ห์เสียเหลือเกิน...
"ก็คนที่คุณเจอมาเมื่อครู่นั่นแหล่ะค่ะ..สองคนนั้นน่ะคือสามีของฉัน..แต่ยังเหลืออีกคนหนึ่งที่ยังไม่ปรากฎตัวเลยคาดว่าในไม่ช้าเขากำลังจะมาที่นี่..."คุณพูด อเล็กซ์ก็กำลังจะเข้ามาหาคุณแล้วยื่นมือหมายที่จะกระชากคุณ แต่ทว่าเขากลับถูกบางอย่างช๊อตเข้าที่ตัวของเขาเข้าอย่างจังจนทำให้เขารู้สึกชาและล้มลงไปกับพื้นทันที...
"คุณนี่มันเป็นมนุษย์ที่...น่ารำคาญเสียจริงๆนะคะ..."คุณพูดด้วยนํ้าเสียงที่ไร้อารมณ์กับในมือของคุณที่มีเครื่องช็อตไฟฟ้าที่คุณมักพกติดตัวไว้ตลอด...
จนกระทั่งมีเสียงบางอย่างที่กำลังถูกจาม คุณมองไปทางประตูก็พบว่ามันมีบางอย่างกระแทกประตูด้วยของมีคม เสียงดังตุ้บไม่ก็แกร๊ก!ดังขึ้นและมันก็ฟาดประตูอย่างแรงด้วยขวานจนกระทั่งมันก็ได้ถูกเปิดออกด้วยแรงถีบของคนบางคน ปรากฎเป็นร่างของชายทั้งสามที่เจอมา..รวมถึงชายหนุ่มแว่นส้มหนากับปากยามที่คุ้นเคย..
"ท-ที่รัก ธ-เธอไม่ควรออกมาจากที่ซ่อนนะ"ชายคนนั้นพูดแต่คุณก็ยักไหล่เล็กน้อย
"ฉันแค่มาพูดอะไรนิดหน่อยก่อนที่เขาจะไม่อยู่บนโลกแค่นั้นแหล่ะค่ะ"คุณพูดราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ คุณหันมามองอเล็กซ์ที่ยังคงนั่งนอนมองพวกเขาด้วยความประหลาดใจกับใบหน้าที่ซีดเซียวเหมือนคนเจอผี
"ฉันขอแนะนำให้คุณรู้จักนะคะคุณอเล็กซ์...คนที่สวมแว่นส้มกับปากยามคือ 'ทิคกี้โทบี้' หรือโทบี้ ส่วนคนที่สวมหน้ากากสีขาวคือ 'แมสกี้' และคนสุดท้ายที่สวมฮู้ดคนนั้น..คือ 'ฮู้ดดี้' ทั้งสามคนนี้คือ 'สามี' ของฉันเองค่ะ"คุณพูดซึ่งเมื่ออเล็กซ์ได้ยินแบบนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจและประหลาดใจในเวลาเดียวกัน
"พ-พวกนี้ ส-สามีของเธอ ท-ทั้ง 3 คนเลยเหรอ!!?"
"ใช่ นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมดิฉันถึงไม่อยากให้คุณมายุ่ง ถึงได้เตือนคุณตลอดไงคะว่าสามีของดิฉันขี้หึงมาก แต่ไม่ใช่ขี้หึงแบบคนปกติธรรมดา....หึงจน 'ตาย' เลยล่ะค่ะ"เมื่อคุณพูดจบ คุณก็เดินผ่านร่างของอเล็กซ์โดยไม่สนใจเขาที่กำลังอ่อนแรงและคุณก็ได้เดินไปบอกทั้งสามคนรักของคุณว่า "ฉันจะรอพวกคุณข้างนอกนะคะที่รัก" เมื่อกล่าวจบคุณก็ได้เข้าไปหอมแก้มทั้งสามคนแล้วจึงเดินออกมาจากกระท่อมร้างนั้นทันที เพราะคุณยังไม่อยากเห็นฉากฆาตกรรมที่โหดร้ายในตอนนี้...
เสียงปิดประตูดังปึกตามมาด้วยเสียงร้องอันแสนโหยหวนและการฆาตกรรมที่คุณเชื่อว่ามันคงทารุณกรรมน่าดู แต่จะทรมาณขนาดไหนคงต้องถามใจเธอดูแล้วล่ะ(?) จะสังเกตเห็นว่าที่หน้าต่างนั้นตอนแรกไม่ได้มีอะไรกระทั่งเลือดสาดกระเซ็นที่หน้าต่างพอดี
เวลาผ่านไปราวๆสองนาทีเสียงนั้นก็ได้เงียบลงไป ตามมาด้วยประตูที่ถูกเปิดออกกับร่างของคนรักทั้งสามของคุณที่ตอนนี้ตัวเปื้อนเลือดเต็มตัว สงสัยงานนี้คงได้มีซักผ้าแน่ๆเลยงานนี้...
แทนที่คุณจะตกใจหวาดกลัว แต่คุณกลับถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเดินเข้าไปหาพวกเขาทั้งสามคนแม้จะรู้สึกกลัวแต่มันก็ไม่ได้กลัวจนถึงขนาดที่ว่าจะหนีไปจากพวกเขาเสียหน่อยนิ เพราะคุณรักพวกเขา
แต่ยังไม่ทันที่คุณจะได้เอ่ยปากพูดอะไร คุณก็ถูกมือหนาดึงกระชากแขนของคุณโดยชายสวมหน้ากากสีขาว เขาดึงหน้ากากให้เห็นแค่ท่อนปากจากนั้นจึงบดขยี้ริมฝีปากของคุณอย่างดูดดื่ม คุณตกใจแต่ก็ตอบรับจูบของเขาตามมาด้วยมือหนึ่งที่สวมถุงมือนั้นได้เข้ามาลูบไล้ตามร่างกายของคุณ สายตาของคุณกวาดมองไปพบว่าคนที่ทำคือชายสวมหน้ากากสกีสีดำที่ได้ถอดหน้ากากแค่ครึ่งทอ่นเผยให้เห็นริมฝีปากที่ตอนนี้ได้เข้ามาซุกไซร้ซอกคอของคุณอย่างเมามันส์แต่ก็ขบกัดจนเกิดเลือดซึ่งทำให้คุณนั้นครวญครางด้วยความเจ็บแต่เพราะถูกคนตรงหน้าจับใบหน้าของคุณให้จูบกับเขาเลยมีเพียงแค่เสียงอู้อี้และเสียงครางในลำคอ...
และคนสุดท้ายชายคนที่สวมแว่นสีส้มหนาคนนั้นได้เข้ามาใช้มือลูบไล้บริเวณท้องของคุณ เขาใช้มือข้างหนึ่งเลิกเสื้อคุณขึ้นจากนั้นก็เปิดปากหน้ากากยามและใช้ลิ้นไล่เลียไปจตามท้องน้อยและจากนั้นก็ขบกัดราวหิวกระหายจนเกิดเลือดซึมหน่อยๆ ยิ่งสร้างเสียงครางจากคุณได้มากขึ้น แม้จะรู้สึกเจ็บแต่มันกลับแฝงไปด้วยความรักและความหวานในรสจูบของเขา...
เพียงสักสามนาทีพวกเขาจึงยอมผล่อยให้คุณเป็นอิสระ แมสกี้ค่อยๆถอนริมฝีปากจากคุณ สายตาของคุณจ้องมองไปที่เขากับร่างกายของคุณที่แทบจะอ่อนแรงและเหมือนร่างกายจะถูกสูบวิญญาณอย่างไรอย่างงั้น
"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ Sunshine เธอกำลังทำให้พวกฉันคลั่งนะ หรือว่า...อยากจะไปต่อที่ห้องดีล่ะ"เสียงของแมสกี้เอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เผยออกมา คุณตีเข้าที่แขนของเขาไม่แรงไม่เบานักด้วยความอาย
"ย-หยุดความคิดนั้นซะ พวกนายนี่มันหื่นจริงๆ"คุณพูดอย่างเขินและรู้สึกอายกับคำพูดของแมสกี้อย่างมาก
"พ-พวกฉันเป็นแบบนี้ ก-ก็เพราะเธอไงล่ะที่รัก"โทบี้พูดขึ้น
"นี่ฉันคิดถูกหรือเปล่าเนี่ยที่ยอมมาเป็นเมียพวกคุณเนี่ย"คุณพึมพัมกับตัวเองเบาๆ...แต่มันก็คงได้ยินกันทั้งสามคนนั่นแหล่ะนะ ฮู้ดดี้เข้ามาสวมกอดรอบเอวของคุณและกระซิบข้างหูคุณ...
"ต่อให้คิดยังไง...เธอก็ต้องยอมตกเป็น 'เมีย' พวกฉัน...และหากคิดหนี..ก็อย่าหวังว่าจะหนีรอดพ้นนะที่รัก"
คุณได้ยินก็รู้สึกขนลุกซู่ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก เพราะสามีทั้งสามของคุณน่ะ...มันไม่ได้ขู่แบบธรรมดา...มัน 'ทำจริง' แน่ๆ หากคุณคิดหนีคุณก็คงมีโอกาสจะถูกคนรักทั้งสามตามล่าแล้วจากนั้นก็คงจะโดนสับขาสับแขนแน่ๆ...
แต่ตอนนี้...คุณก็เผลอใจไป 'รัก' พวกเขาแล้ว...
"จะให้ฉันหนียังไงล่ะ ก็ในเมื่อตอนนี้ฉันเผลอใจรักพวกนายไปแล้วนิ?"คุณพูดออกมาแบบตรงๆ แต่คุณก็ไม่รู้หรอกว่าทั้งสามตอนนี้กำลังแสดงสีหน้าแบบไหน เขินหรือเปล่า? เพราะพวกเขาสวมหน้ากากกันทั้งคู่เลยอ่ะ แต่แล้วคุณก็ถูกอุ้มโดยฮู้ดดี้นี่แหล่ะ แถมตอนนี้คุณถูกอุ้มในสไตล์เจ้าหญิงซะด้วย!
"กลับกันเถอะที่รัก...เรายังต้องต่อจาก 'เมื่อกี้' อีกนะ"เสียงของแมสกี้พูดซึ่งนั่นทำให้คุณรับรู้ชะตากรรมเลยว่าคืนนี้คุณคงจะได้โดนรุมแน่ๆและคาดว่าพรุ่งนี้คุณอาจจะต้องลาหยุดสักวันสองวันเลย...แต่ยังไงคุณก็ยอมแหล่ะนะ
และแล้วพวกคุณทั้งสี่ก็เดินเข้าไปในป่าลึกจนหายลับเข้าไปในป่า...เหลือเพียงแค่กระท่อมร้างหนึ่งที่มีคราบเลือดติดอยู่....
หากอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงมาแต่งงานกับคนพวกนี้ได้...
ก็คงต้องขอย้อนกลับไปเมื่อราวหลายปีก่อนแล้วล่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น