คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 : begin
chapter 1 : begin
"มาม๊าช่วยหนูด้วยยยยย!"
"เบลแกล้งหนู!!" ร่างเล็กเจ้าของเสียงฟ้องกระโดดข้ามโซฟาตัวใหญ่เพื่อเพื่ออีกฝั่งตามมาด้วยร่างที่สูงผมสีเหลืองทองไล่(ล่า)ตามมาติดๆแถมในมือยังถือชุดสีชมพูฟูฟ่องอย่างกับชุดที่เจ้าหญิงในเทพนิยายชอบใส่กันด้วย มันดูสยองมากสวยอีก!
"ชิชิชิ หัวหน้านี้เรื่องของเจ้าชายนะ"
"ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งเรื่องของแกหรอกเหอะ!"พูดจบชายผมเงินก็เดินออกไปทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงจากความวุ่นวายที่ร่างเล็กพยายามดึงเขาเข้าไปร่วม
"ชิชิชิ หนีเจ้าชายไม่ได้แล้วน๊า~"
"กรี๊ดดด อย่าเข้ามานะ!"
"ไอ้เจ้าชายสวะ" โชคดีของกลัทโทนี่คนนี้โดยแท้ห่อนจะถูกเบลจับยัดใส่ชุดปัญญาอ่อนนั้นบอสแห่งวาเรียก็ปรากฎตัวได้อย่าทันท่วงที
สวรรค์ทรงโปรด T^T
"บอสตื่นแล้วเหรอชิชิชิ" ผมสีดำสนิดเหมือนนภามืดที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยตามฉบับคนพึ่งตื่นนอนมาหมาดๆมองกลับด้วยสายตาหงุดหงิดแทนคำตอบซึ่งเบลก็เข้าใจความหมายในทันที
"เจ้าชายป่าวเสียงดังนะ เจ้าเด็กนี้ต่างหาก" พางชี้นิ้วจิ้มลงบนเส้นผมสีขาวของคนที่โดนล็อกตัวเอาไว้ไม่หนี
"เบลนั้นแหละ!"
"เจ้าชายอยากให้ใส่ชุดสวยๆผิดรึไง"
"ตั้งใจแกล้งชัดๆ"
"ป่าวนะ เจ้าชายแค่........" สองคนเถียงกันถึงความผิดในครั้งนี้โดยลืมใครบ้างคนไปและนั้นเป็นการกระทำที่ไม่ควรทำสุดๆ
"หุบปากไปไอ้พวกสวะ!"
หลังจากนั้นก็เละกันตามท้องเรื่องพร้อมกับการสูญเสียครั้งใหญ่ แจกันกันมูลค่ามากกว่า 3.7 ล้าน ได้ลาโลกไปอย่างไม่มีวันหวนคืนทำให้มาม่อนถึงกับหลั่งน้ำตาเป็นสายเลือดกันเลยทีเดียว ส่วนตัวต้นเหตุทั้งสามคนก็ดูไม่ได้เดือดร้อนอะไร
"ให้ตายสิพวกแกหาเรื่องได้ทุกวัน!"สควอโล่หลังจากกลับมาจากภารกิจในช่วงเที่ยงรู้เรื่องจากคนที่หน้าปราสาทก็ตรงดิ่งมาดูผลงาน(?)อย่างรวดเร็ว ภาพของความเสียหายไม่ค่อยต่างจากที่คิดไว้สักเท่าไหร่แต่ก็อดเอามือกุมขมับไม่ได้
"มาม๊านี้สมเป็นมาม๊าเลย"
"หมายความว่าไงฟ่ะ!"
"ชิชิชิ หมายความว่าขี้บ่นไง"
"แกอยากตายหรอห๊ะ!" ไม่ว่าเปล่าชักดาบออกมาเตรียมตัวพุ่งใส่อย่างดี
"เจ้าชายแค่อธิบายเองนะ"
"เบลล~" เสียงออดอ้อนอย่างงัวเงีย
"ชิชิชิ ง่วงเหรอ"
"อือ!" ร่างสูงได้ยินดังนั้นก็ก้มลงจุ๊บหน้าผากก่อนลุกขึ้นอุ้มเอาเจ้าเด็กจอมงอแงพากลับไปห้องนอนของเจ้าตัวทันที โดยไม่สนสคอโล่ที่ก่นด่าตนอยู่
"ให้ตายสิ! มันเป็นพี่น้องกันแน่เหรอฟ่ะ!"
แกร็ก
เบลปิดประตูล็อกตามความเคยชินที่มักจะบอกให้กัสทำด้วยทุกครั้งที่เข้าห้องแต่ก็เหมือนพูดหูซ้ายทะลุหูขวาและตามมาด้วยข้ออ้างที่เธอตอบกลับมาประจำคือ'ลืม' เขาหละอยากจะจับมาทำโทษให้จำฝังลึกลงไปในหัวน้อยๆนั้นสะจริง(?)
"ชิชิชิ ถึงเวลานอนของเด็กแล้ว~" เบลพูดล้อเลียนพร้อมวางร่างเล็กลงบนเตียงแล้วห่มผ้าห่มให้จนเห็นแค่หัว
"ฉันโตแล้วนะ!"
"พูดไม่น่ารักเลยนะ" เบลพูดเสียงเรียบๆ
"นะ..หนูจะนอนแล้ว!" ให้ตายเถอะถึงเธอจะเคยรู้สึกว่าเสียงหัวเราะกับรอยยิ้มโรคจิตๆนั้นจะดูน่ารำคาญไปบ้างแต่เธอก็ต้องยอมรับว่ามันดีกว่าน้ำเสียเวลาที่เบล(สั่ง)สอนเธอมากเลยทีเดียว มันทำให้เธอเกร็งโดยไม่ตั้งใจ!
"อ๊ะ" ร่างสูงลุกออกจากเก้าอี้ข้างเตียงเปลี่ยนมาคร่อมเธอแทน กลิ่นกายที่คุ้นเคยโอบล้อมเธอเอาไว้แม้น้ำหนักตัวของเขาจะโถมทับเธอจนหนักแต่เธอกลับไม่ต้องการปล่อยออกจากอ้อมกอดที่เขามอบให้เลยสักนิด ไม่ว่ากี่ครั้งกอบอุ่นอยู่เสมอ
"หลับได้แล้วนะเจ้าเด็กดื้อของเจ้าชาย" พางลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน
ทั้งสองคนเจอกันตอนที่เขาไปทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายและกำลังจะกลับปราสาทแต่ตาดันเหล่ไปเห็นผู้หญิงร่างเล็กผอมบางที่นั่งกอดเขาอยู่ให้ซอกตึกส่วนในมือเธอยังกำปืนพกไว้แน่นนั้นอีกมันทำให้เขาสนใจเธอไม่น้อยอบ่างน้อยเขาก็อาจจะได้ของเล่นน่าสนใจกลับไปด้วย
"ชิชิชิ มานั่งทำอะไรเหรอ?" เสียงกวนๆของเขาดังขึ้นดึงความสนใจของเจ้าร่างเล็กออกจากหลุมความคิดของตัวเอง
"....." เธอไม่ตอบ เด็กผู้ชายที่น่าจะอายุมากกว่าเธอสัก2-3ปีผมสีเหลืองทองสวมมงกุฎที่ดูจะหลุดอยู่รอมร่อกับผมเส้นผมที่ลงมาปกหน้าจนเธอมองไปเห็นดวงตาของเขาและเสียงหัวเราะชิชิชินั้นมันทำให้เธอไม่ไว้ใจ
"ชิชิชิ เจ้าชายถามนะ"
"......"
"เจ้าชายไม่ชอบใจแล้วนะ"
"......."
"เห้! เจ้าชายถามก็ตอบสิ!" เขาขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิด เขาเป็นเจ้าชายนะมาเมินกันได้ยังไง!
".........!!" เด็กหญิงสะดุงตกใจกลับน้ำเสียงของคนตรงหน้าจึงเขยิบถอยไปชิดกับกำแพงของซอกตึก เห็นดังนั้นเขาเลยเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายจนระยะห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว
"ยะ..อย่าเข้ามานะ!" ไม่พูดเปล่าปืนพกในมือเล็กถูกเล็งไปทางชายแปลกหน้าทันที
"ชิชิชิ ของแบบนั้นทำอะไรเจ้าชายไม่ได้หรอกนะ" เขาเตะปืนออกจากมือของเด็กสาวแล้วใช้มีดจี้คอเธอจนเลือดไหล
"ทีนี้ตอบเจ้าชายได้รึตั้ง"
"ไม่รู้"
"หื้อ" แววตาของเธอไม่ได้โกหกหรือถ้าโกหกจริงๆก็คงเก่งเกินไปแล้วที่หลอกเจ้าชายคนนี้
"ฉันไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย" เธอไม่ได้ความจำเสื่อมเธอมั่นใจ เพียงสับสนเท่านั้นความทรงจำในหัวเธอมันแปลกเกินไป แปลกจนเธอเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
"ชิชิชิ งั้นมากลับเจ้าชายสิ"
"..?"
"เจ้าชายจะให้เธอเป็นน้องสาว"
"....." เธองุนงง
หลังจากนั้นเธอก็โดน(ลัก)พาตัวกลับไปยังปราสาทวาเรีย ตอนแรกทุกดูตกใจที่เบลเฟกอลพาใครมาไม่รู้และยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่พอเบลบอกว่าเป็นน้องสาว ตอนนั้นเธอก็ได้แต่พยักหน้าตามที่เบลบอกแต่พอมาตอนนี้เธอแทบอยากกับไปตบหัวตัวเองตั้งแต่ยอมให้เบลลักพาตัวไปง่ายแล้ว
"มาแล้วเหรอไอ้เจ้าชายสวะ" เสียงทักจากบอสวาเรียที่กำลังนั่งเอามือเท้าคางอยู่หัวโต๊ะห้องประชุม
"เจ้าเด็กน่ารำคาญนั้นหละ" คร่าวนี้เป็นสวอโล่ที่ถามขึ้น
"ชิชิชิ หลับไปแล้ว"
"ก็ดี!" เปลี่ยนจากท่านั่งเท้าคางมาเป็นนั่งตัวตรงทำให้บรรยากาศของพวกคนในห้องประชุมเริ่มจริงจังขึ้น
"แล้วจะไม่บอกหนูกัสจริงๆเหรอจ๊ะ" ลูซซูเรีย
"ไม่ต้อง! ถึงยัยสวะนั้นรู้ก็ไม่ช่วยอะไรอยู่ดี" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ทุกคนรู้ดีว่าจริงๆบอสเป็นห่วงเด็กคนนั้นเพราะทุกเองก็เช่นกัน เธออายุน้อยเกินไปที่จะให้มายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ถึงอายุเธอจะพอกับเบลแต่ก็ยังต่างกันอยู่ดี เธอบริสุทธิ์เกินไป
"งั้นเริ่มประชุมกันสักที!"
ประชุมแผนบุกยึดวองโกเล่ยังไงละ
นี้เป็นเรื่องแรกเลยที่เขียนอย่างจริงจังมีอะไรต้องแก้ก็บอกกันได้น๊าา
ปล.อย่าว่าเค้าแรงนะใจบาง
ปล.2ฝากหนูกลัทโทนี่(กัส)ด้วยนะ!
ความคิดเห็น