คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ โลกใบใหม่
บทนำ โลกใบใหม่
---------------------------------------
โลกพัฒนาก้าวหน้าไปอย่างก้าวกระโดด ของใช้เริ่มมีความทันล้ำสมัยมากขึ้น ซึ่งแม้แต่เกมออนไลน์ก็ดูล้ำหน้าจนต้องอุทานว้าวกันไปตามๆกัน
เกมออนไลน์ปรมาจารย์ลัทธิมารที่จะพาพวกคุณเข้าไปในโลกเสมือนจริง คุณจะสามารถใช้ชีวิตได้แต่ใจต้องการไปพร้อมกับตัวละครที่พวกคุณชื่นชอบ
'ฟ่านซิง'หรือ'ฟ่านซือเยว่'อ่านคำโปรยข้างกล่องใบใหญ่ ก่อนทำการแกะมันออกมาพินิจชัดๆ
หมวกเชื่อม1ใบที่รูปทรงครับคล้ายครับคราเหมือนกับหมวดกันน็อคยังไงหยั่งงั้น
กับเครื่องส่งสัญญาณขนาดพกพาที่ต้องใช้คู่กับหมวกเชื่อมเท่านั้นถึงจะสามารถเข้าไปในเกมได้
"มีอยู่แค่สองชิ้น แต่ราคาปาเข้าไปล้านกว่าเนี่ยนะ!?"อดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา
หญิงสาวยัดซาลาเปาก้อนสุดท้ายเข้าปากแล้ว'ลาก'ตัวเองขึ้นไปนั่งบนเตียงโดยไม่ลืมที่จะหยิบเครื่องเกมของเธอมาด้วย
"ฮึ่บ!"
ใช้เวลาชั่วครู่ในการปีนขึ้นมานั่งบนเตียงโดยไม่ได้รับอันตรายใดๆ
ร่างระหงมองเรียวขาของตัวเองที่แม้จะดูปกติ แต่ยามจะใช้งานมันกลับอ่อนปวกเปียกจนหน้าโมโห
เป็นแบบนี้มาได้6ปี ไม่มีวิธีรักษาจนคนที่บ้านเห็นว่าเธอไร้ประโยชน์แล้วจึงทำการตัดหางปล่อยวัดไม่คิดจะมาสนใจใยดีกันอีก
ทว่าก็ยังคอยส่งเงินมาให้อยู่บ้าง ทำให้เธอไม่มีปัญหากับการละทิ้งในครั้งนี้สักเท่าไหร่
สามารถเอาเงินส่งมาซื้อเครื่องเกมราคาเป็นล้านแบบนี้คงไม่ต้องพูดถึงฐานะทางบ้านเธอหรอกเนอะ?
ฟ่านซิงส่วมหมวกเชื่อมเปิดเครื่องส่งสัญญาณมาวางไว้หัวเตียงพร้อมเอนหลังลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะหลับตาลง...
ในความมืดนั้นกระดานโฮโลแกรมปรากฏอยู่เบื้องหน้า ในกระดานนั้นมีช่องวางไว้ให้ผู้เล่นนั้นกรอกข้อมูลลงไปเพื่อง่ายต่อการใช้ชีวิตในโลกเสมือนจริงนั่น
ถ้าไปโผล่ในโลกนั้นโดยไร้ข้อมูลใดๆเลยคงใช้ชีวิตยากหน่อยแหละ
ฟ่านซิงไล่สายตาไปตามกระดานโฮโลแกรมว่าต้องกรอกข้อมูลอะไรลงไปบ้างซึ่งที่ต้องใส่ก็ข้อมูลปกติทั่วไป พวกนาม...นามรอง ตระกูล? อ่า...ต้องใส่ตระกูลลงไปด้วยสินะ
ถ้าเลือกที่จะอยู่ใน5ตระกูลเซียนยักษ์ใหญ่ก็ย่อมได้ แต่จะมีอีกกรณีหนึ่งที่น้อยคนนักจะเลือกวิธีนี้
การสร้างตระกูลขึ้นมาใหม่...
โดยจะต้องลงข้อมูลรายละเอียดต่างๆลงไปซึ่งสามารถสร้างได้แต่ใจนึก แต่หากผู้เล่นสร้างตระกูลที่ดูอลังการมากเกินไป ระบบเกมจะรีเซ็ตและเปลี่ยนแปลงข้อมูลด้วยตัวของมันเอง
เธอเลือกที่จะสร้างตระกูลขึ้นมาเองโดยตระกูลเป็นแซ่เดียวกับเธอ
แซ่'ฟ่าน'
'นาม ฟ่านซือเยว่
นามรอง ฟ่านซิง
ตระกูล ฟ่าน'
ส่วนเรื่องประมุขตระกูลร่วมถึงประวัติเธอให้ระบบสร้างเอง เพราะขี้เกียจไปนั่งคิดประวัตโคตรเหง้าศักราชของต้นตระกูล
เมื่อลงประวัติเสร็จก็ถึงเวลาของการสร้างรูปลักษณ์ ซึ่งก็มี2วิธีเช่นกัน
1.คือการใช้ร่างจริงของคนเอง
2.สร้างร่างใหม่ขึ้นมาตามแต่ใจชอบ แน่นอนคนมักเลือกวิธีที่2 ใครๆก็อยากสรรค์สร้างตัวเองให้ออกมาหล่อสวยทั้งนั้นแหละหนา
ซึ่งเธอค่อนข้างมั่นใจในรูปโฉมของตัวเองพอตัวจึงเลือกวิธีที่1ไป
ดีไม่ดี เธอเลือกวิธีที่2อาจจะกลายเป็นว่าสร้างตัวเองให้กลายเป็นสัตว์ประหลาดไปก็ได้=_=
เมื่อการลงข้อมูลเสร็จครบสมบูรณ์ รอบข้างของเธอก็กลับมาดำมืดอีกครั้ง หญิงสาวหันซ้านหันขวา ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
พรึบ!?
ทว่าเพียงเธอหลับตาลงไม่ถึงเสี้ยววิ ทัศนียภาพรอบตัวเธอก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ฟ่านชิงกำลังนอนนิ่งอยู่บนตั่งนอนขนาดกลางในห้องกว้างดูเรียบหรู
ลองยกฝ่ามือขึ้นมาพินิจดูก็รู้สึกได้ถึงความเรียบเนียนกว่าปกติมาก ลูบหน้าเบาก็แปลกประหลาดพิกล
มือเผลอไปคว้าคันฉ่องมาโดยบังเอิญ ก่อนนำมายนโฉมของตนเอง
"นี่มันลายเส้นอนิเมะเลยนี้หว่า!?"
แม้หน้าตาจังยังดูเหมือนเดิมแต่ โครงหน้ากลับแปลกไปเหมือนไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา ซึ่งสามารถหาดูได้ทั่วไปตามYoutube
ก็การ์ตูนนั่นแหละ...
ฟ่านซิงเอามือก่ายหน้าผาก ไม่นึกว่าตัวเกมจะทำออกมาได้เพอร์เฟคขนาดเปลี่ยนลักษณะของมนุษย์ได้ด้วย
แต่ก่อนจะคิอฟุ้งซ่านไปมากกว่านั้น เสียงดังจากหน้าเรือนก็ดังขึ้นขัดซะก่อน
"ศิษย์พี่หญิงตื่นได้แล้วนะขอรับ รีบตื่นก่อนที่ซิ่นฟูเหรินจะมีโทสะเถอะนะขอรับ"
เสียงกล่าวแก่มเว้าวอนจากหน้าประตูทำเธอร่างกระตุกไปชั่วครู่อย่างทำตัวไม่ถูก แต่เมื่อได้ยินเสียงคล้ำครวญราวกับจะร้องไห้ของร่างหน้าประตูก็เรียกสติกลับมาได้
"ข้าตื่นแล้วๆรอสักครู่ข้าจะรีบตามไป"
"ขอรับ!"
เมื่อร่างหน้าประตูเดินห่างออกไปจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้า ฟ่านซิงก็ขยับตัวเพื่อไปแต่งตัวตามที่ปากว่าไว้ แต่ขณะที่เท้าจะแตะถึงพื้นเธอก็ชะงักไป
นานมากแล้วที่คุณหนูฟ่านซซือเยว่ไม่สามารถเดินเหินได้อย่างคนปกติทั่วไป แต่ต้องคลานไปมาอยู่กับพื้นไม่ก็นั่งรถเข็น
แต่ตอนนี้...เธอจะได้สัมผัสกับมันอีกครั้ง
จะได้โลดแล่นบนพื้นอย่างอิสระ ไม่ต้องทนทุกข์ติดเตียงอย่างวันวาน...
เท้าเรียบสัมผัสลงบนพื้นไม้เบาๆก่อนร่างระหงจะค่อยๆพยุงร่างของตนเองให้ลุกขึ้นมา แม้จะเซบ้างเพราะไม่ชินแต่ใช้เวลาไม่นานเธอก็สามารถยืนเต็มความสูงได้อย่างสมบูรณ์
เธอเดินไปเปิดประตูเรือน ชมทิวทัศน์รอบตัวอย่างเพลิดเพลิน
ทิวทัศน์รอบกายเธอล้อมรอบไปด้วยทุ่งดอกไม้นานาพันธ์ ส่งกลินหอมชวนให้เคลิบเคลิ้ม
ฝีเท้าเริ่มเดินไปตามทางกลิ่นอายของพื้นหญ้าและสัมผัสชวนจั๊กจี้นั้นยิ่งทำเธอรู้สึกคึกคะนอง
จากเดินเริ่มกลายเป็นกระโดด จากกระโดดเริ่มกลายเป็นวิ่งเต็มแรงขาที่มี
หญิงสาวไม่สนแล้วว่าตอนนี้ตนเองกำลังอยู่ในชุดผ้าไหมตัวบาง เธอสนเพียงแค่ว่าในวินาทีนี้เธอจะสามารถวิ่งไปได้ไกลสักแค่ไหนโดยไม่มีสิ่งใดมาขวางกั้น
เสียงหัวเราะใสดังก้องกังวานไปทั่วทุ่งมวลบุปฝา เหล่าศิษย์น้อยใหญ่ต่างหันมามองเป็นตาเดียว
จิตใจที่เหมือนถูกปิดกั้นมานานถูกปลดปล่อยในที่สุด ร่างระหงวิ่งบ้างม้วนตัวตีลังกาบ้างนับไม่ถ้วน
จะหยุดได้ก็ตอนที่ศิษย์คนหนึ่งเข้ามาเรียกไว้นั่นแหละถึงได้กลับเข้าเรือนไปแต่งตัวได้
ฟ่านซิงออกมาจากเรือนอีกครั้งในชุดประจำตระกูลสีโทนแดงดอกชบา ผมถูกมัดรวบไว้เป็นจุกด้านหลังมัดด้วยผ้าสีโทนเดียวกับเสื้อ
ศิษย์คนเดิม ที่เธอรู้จากกระดานแนะนำว่าชื่อ'ฟ่านซิ่ว'อนุชนสกุลฟ่านที่ร่ำเรียนอยู่ที่สกุลฟ่านมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย อีกฝ่ายเดินนำหน้าไปยังลานฝึกปากก็บ่นงุบงิบฟังไม่ได้ศัพท์ไปมาราวกับตัดพ้อสิ่งใดอยู่
"ศิษย์พี่หญิงบอกจะรีบตามมาแล้วใยไปวิ่งเล่นแบบนั้นล่ะขอรับ"
"วันนี้อากาศดี แค่อยากออกไปชมนกชมไม้ยามเช้าก็เท่านั้น"เธอกล่าวไม่ยี่หระ
"ยามอู่ไม่นับว่าเช้าแล้วนะขอรับ=*="
ยามอู่? อ้อ น่าจะช่วง11โมงถึงเที่ยงๆล่ะมั้ง ใช่มั้ยนะ?
"หยวนๆกันได้นา"
ศิษย์คนนั้นถอนหายใจราวกับปลงตกเต็มที ก่อนจะหยุดลงเมื่อมาถึงโถงใหญ่อันเป็นที่ประหาร-เอ้ย! ที่ฝึกซ้อมของพวกตน
"ทำไมมาช้าขนาดนี้ห๊ะ!!"
เสียงคำรามราวกัมปนาทสะเทือนไปทั่วลานฝึก จนสองร่างที่เดินตามกันมาสะดุ้งโหยง
ฟ่านซิงมองไปยังบัลลังก์ที่มีสตรีนางหนึ่งนั่งอยู่ เธอเป็นสตรีเพศที่สง่างาม ดูพึ่งพาได้อย่างมาก เรือนผมถูกรวบไว้จนหมดเหลือไว้แต่ปอยผมบางส่วนที่ปล่อยไว้
กระดานแนะนำปรากฏขึ้นตรงหน้า ฟ่านซิงไล่อ่านทุกตัวอักษรไม่มีตกหล่น
'ซิ่นเฟยหลง'บุตรีตระกูลซิ่นรับทำหน้าที่ดูแลการฝึกศิษย์ควบตำแหน่งฟูเหรินของตระกูลฟ่าน
โอ้โฮเฮะ นอกจากหญิงแม่อวี๋จื่อเยวียนฟูเหรินท่าน้ำดอกบัวแล้วยังมีนางเซียนที่ดูน่าเกรงขามขนาดนี้อยู่อีกเหรอ0.0
สำรวจได้ไม่ทันไรดวงตาคมสีอร่ามก็ตวัดมองเธอจนหลุดสะดุ้ง
ฟ่านซิงนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กล่าวทักทายจึงรีบประสานมือแล้วโค้งลงทำความเคารพ
"ซิ่นฟูเหริน"
ซิ่นเฟยหลงขมวดคิ้ว
"เจ้าเป็นศิษย์พี่ของพวกเขา ใยไม่รู้จักวางตัวให้เป็นแบบอย่าง นี่อะไร นอนกินบ้านกินเมืองยามอู่แล้วยังไม่คิดลุกออกจากเตียง!"มาเป็นชุดเลยจ้า
คนกระทำความผิดได้แต่ก้มหน้างุดมองพื้นราวกับวิฟารน้อยโดนดุ แต่ก็หาได้รับความเห็นใจจากฟูเหรินตระกูลฟ่าน
"พอเถอะอาเฟย อาซิงเป็นศิษย์ที่ดีมาตลอดเจ้าก็รู้ดี"จู่ๆก็มีสตรีอีกนางเดินเข้ามา ร่างนางดูอ้อนแอ้นกว่าซิ่นเฟยหลงมากนัก ผมถูกม้วนเป็นจุกและครอบด้วยที่ครอบสีหวาน
ไม่รอให้เอ่ยขอ กระดานแนะนำก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
/'ลี่เฟิงมี่'บุตรีคนรองตระกูลลี่ ฟูเหรินตระกูลฟ่าน/
ห๊ะ ฟูเหรินอีกแล้ว?
"เฮอะ! เพราะมีเจ้าคอยให้ท้ายน่ะสิ ศิษย์ที่ดีของเจ้าถึงได้ประพฤติตัวเช่นนี้"ซิ่นเฟยหลงกล่าวประชด
"อย่าโกรธสิ ข้ากล่าวเพราะหวังดีนะ~"
"เห๊อะ!"
การเถียงง้องแง้งของสองสตรีทำบรรยากาศมาคุนั้นมลายหายไปสิ้น เหลือไว้แค่เสียงหัวเราะแห้งของเหล่าศิษย์ในตระกูลที่ต้องมายืนดูสตรีมากประสบการณ์ทั้งสองทะเลาะแง่งอนกัน
เมื่อจบการวิวาทขนาดย่อม ลี่เฟิงมี่ก็หันมายิ้มหวานให้กับเธอพร้อมเอ่ย
"ท่านพี่ฮุ่ยเหอเรียกหาเจ้าอยู่แหนะ รีบไปพบนางเถอะ"
ฟ่านซิงรับคำก่อนเดินแยกตัวออกมา ต้องขอบคุณตัวเกมที่มีกระดานโฮโลแกรนขึ้นบอกข้อมูลต่างๆให้กับผู้เล่นใหม่ ซึ่งจะอยู่เพียง48ชั่วโมงเพื่อให้ผู้เล่นได้ทำความเข้าใจด้วยตัวเอง แต่ผู้เล่นยังสามารถดูค่าความสามารถต่างๆของตนเองได้อยู่เหมือนเดิม
อย่างตอนนี้จอโฮโลแกรมกำลังบอกเส้นทางไปยังห้องโถงใหญ่ตระกูลฟ่าน รวมไปถึงเส้นทางต่างๆภายในนี้อีกด้วย
"โถง บุปผา...เริง ระบำ?"
ฟ่านซิงไล่อ่านอักษรภาษาจีนไปทีละตัว ก่อนเริ่มทำการสำรวจไปรอบๆ ห้องโถงถือว่าจัดได้ดูหรูหราแต่ก็ไม่ฟูฟ่าจนเกินไป นิยามของคำว่าเรียบหรูโดยแท้จริง
บนบัลลังก์กลางโถงใหญ่นั้นมีร่างสองร่างนั่งหลังตรงดูงามสง่า หนึ่งคือบุรุษที่มีรูปร่างกำยำสวมอาภรณ์เต็มยศที่มองตั้งแต่ปากทางเข้ากูซูยังดูออกเลยว่าคนผู้นี้เป็นประมุขแห่งตระกูลฟ่านอย่างแน่นอน
ส่วนสตรีที่นั่งอยู่เคียงข้างนั้นก็เพียงส่งยิ้มมาให้กับเธอ มือทั้งสองข้างประสานไว้บนหน้าตัก กิริยาดูเพรียบพร้อมอย่างหาที่เปรียบมิได้
/'ไป่ฮุ่ยเหอ'ฟูเหรินตระกูลฟ่าน/
อ่า...สรุปคือฟูเหรินตระกูลฟ่านหมดเลยสินะ อย่าบอกนะว่าประมุขฟ่านจะเป็นพวกตัณหากลับ เจ้าชู้ประตูดิน ถ้าเป็นงั้นฟ่านซิงถือแผ่นป้ายเตรียมออกจากสกุลเลยได้มั้ยนะ?
"ยืนบื้ออะไรอยู่ไม่รีบทำความเคารพล่ะ!?"ซิ่นเฟยหลงตวาดเสียงไม่เบานัก ทำให้เธอก็เร่งประสานมือคารวะบุรุษและสตรีเบื้องหน้าอย่างเร่งรีบ
ส่วนคนที่เอ่ยดุเธอก็เดินไปนั่งลงบนบัลลังก์ด้วยเช่นกัน
ฟ่านซิงมัวแต่สำรวจสตรีทั้งสามจนเผลอไปสบเข้ากับในตาคมของประมุขฟ่านเข้า อีกฝ่ายเอามือเท้าคางกับแท่นวางมืออย่างไม่รักษากิริยาที่ประมุขพึงกระทำ ก่อนยกยิ้มแล้วหัวเราะเสียงกังวาน
"ฮ่าๆๆวันนี้เจ้าเป็นอะไรไปอาซิง ใยทำท่าทางราวกับจะถูกประหารเยี่ยงนั้น เสี่ยวเฟยรังแกเจ้างั้นหรือ?"อีกฝ่ายถามติดตลกซึ่งก็โดนสายตาของซิ่นเฟยหลงทิ่มแทงไปที โทษฐานป้ายความผิดกันซึ่งๆหน้า
"ข้ายังไม่ทันทำอะไรนางเลยด้วยซ้ำ"คนถูกพาดพิงบ่น
ประมุขฟ่านทำเพียงหัวเราะในลำคอกับปฏิกิริยาของฟูเหรินตน ก่อนหันมาสนใจเธออีกครั้ง
"อีกไม่กี่วันเจ้าก็ต้องเดินทางไปร่ำเรียนที่อวิ๋นเซิ่นปู้จื่อฉู่แล้ว จงตั้งใจศึกษาเล่าเรียน อย่าให้ใครมาข่มขี่ว่าเจ้าเป็นเพียง'สตรี' จงจำคำสอนของมู่อันไว้"
ฟ่านซิงโค้งรับคำสั่งสอนของท่านประมุขอย่างนอบน้อม ความคิดที่ว่าอีกฝ่ายเป็นเฒ่าตัณหากลับนั้นมลายหายไปสิ้นเหลือไว้เพียงความเลื่อมใสศรัทธา
ทั้งที่เธอกำลังอยู่ในยุคจีนโบราณที่ผู้คนเห็นค่าบุรุษมากกว่าสตรีอย่างเธอ แต่ประมุขฟ่านกับเอ่ยส่งเสริมเธออย่างเต็มที่
เมื่อพูดคุยสัพเพเหระได้หนึ่งเค่อฟ่านซิงก็ขอตัวออกมา อ้างเหตุผลว่าไปเตรียมของเดินทางในอีกไม่กี่วัน
หลังแยกตัวออกมาสำเร็จฟ่านซิงก็ได้รู้ว่าตัวเธอนั้นมีความสนิทกับท่านประมุขและฟูเหรินทั้งสามพอสมควร
ไม่ให้สนิทได้ไง ในเมื่อเธอเป็นถึงบุตรีบุญธรรมของท่านประมุขเลยเชียวนะ
ส่วนฟูเหรินทั้งสามก็เป็นสตรีที่ร่วมกันกราบไหว้ฟ้าดินอย่างถูกต้องกันทั้งสามคน ไม่มีใครคัดค้านหรือต่อต้าน
ไม่มีศึกวังหลังอย่างที่เธอแอบกลัวด้วย...
นางทั้งสามนั้นมีพรสวรรค์ที่แตกต่างกันซึ่งนับเป็นประโยชน์ต่อประมุขฟ่านอย่างยิ่ง และแน่นอนนางทั้งสามก็ได้รับความรักจากท่านประมุขกันอย่างเท่าเทียม
เรื่องครอบครัวถือว่าสมบูรณ์ดี...
ส่วนการดำเนินชีวิตที่เหลือ ก็ขึ้นอยู่กับเธอเองแล้วล่ะฟ่านซิง
ประมุขฟ่าน
และฟูเหรินทั้ง3
---------------------------------------
#สร้างตระกูลเองนักเลงพอ(แต่ขี้เกียจคิดประวัตเนี่ยนะ?)
#ฟูเหรินทั้งสามงานดีมั้ยคะ? นอกจากงานดีแล้ว ความสามารถยังพร้อมด้วยนะ>^<
#คอมเม้นเป็นกำลังใจกันด้วยน่า~~
ความคิดเห็น