คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1
ห้อสมุ
“อยามีแฟนโว๊ย!!”
“เียบหน่อยฟอร์ ทุนหันมามอนายแล้วนั้นนะ นเาะอ่านหนัสือ”
“็ันอยามีแฟนนี่นะ เธฮ็เห็นันโสมาั้นานล่ะนะ เมย์ะ”
เมย์ หันหน้าหนีแล้วแอบหัวเราะ
“เธอแอบหัวเราะันหรอเมย์”
“เปล่าะหน่อย” เธอหันหน้ามาอบลับ้วยรอยยิ้ม
ผมับเมย์เป็นเพื่อนสนิทันมานานั้แ่สมัยอนุบาลแล้ว วันแรที่ผมรู้ัเธอ เธอเป็นนนิ่เียบไมุ่ยับใร ุรูพยายามให้บอให้เธอไปเล่นับเพื่อน แ่เธอ็ยัแสท่าทานิ่เียบไม่โ้อบอะไร
แ่ในอนนั้นผม็เิวามสสัยว่า
‘เธอเป็นุ๊าหรอ?’
ผมึเินเ้าไปถามเธอโยร แ่เธอลับไม่อบลับมาแ่อย่าไรแถมเธอยัเมินผม้วย ผม็เลยเินหน้าหอยๆลับไปเล่นอเล่น่อ
แ่ผม้วยวามสสัยที่ไม่สิ้นสุอผม ผมึแอบสัเารระทำอเธอ นเวลาผ่านไปสัพั ูเหมือนเธอเริ่มหาอะไรทำแ้เบื่อ เธอ็เลยเอื้อมมือไปหยิบระเป๋า แล้วหยิบหนัสือเล่มหนึ่ออมา
มันูล้ายับหนัสือที่ผมเยอ่าน ผม็ไ้แ่แอบมอเธออ่านหนัสือ เธอูอบมันมาเลยทีเียว ผม็เิสสัยว่า
‘เธออบอ่านหนัสือหรอ?’
ผมึเินเ้าไปถามเพื่อลาย้อสสัยอผม
“นี่เธอ อบอ่านหนัสือเล่มนั้นหรอ”
เธอลับเมินผม ผมึเริ่มวนเธอุย
“ผมอบนะหนัสือเล่มนี้ มันเหมือนผมเปิโลว้าเลย ผมไ้รู้ัสัว์ที่ไม่รู้ัเยอะแยะเลย ผมอบัวหนึ่มัน ัวให่ๆอ่ะ มีน อบลิ่นน้ำผึ้อ่ะ”
“เอ๋...มันัวอะไรว๊า นึไม่ออแหะ ลืมแล้วอ่ะ”
“หมีไ” เธอพูแทร้วยน้ำเสียที่เบา
“เธอพูว่าไนะ” ผมไ้ยินเสียพูเธอไม่่อยั แ่ผมพอรู้ว่าเธอพูอะไร
“อ่อ! ใ่หมี อบุนะ” ผมบออบุ้วยวามริใ
่อานั้นผม็เลยุยเรื่อ่าๆในหนัสือที่เธออ่าน ูเหมือนว่าเวลาที่ผมนึื่อสัว์ไม่ออเธอมัะบอื่ออสัว์้วยน้ำเสียที่เบา แล้วหลัานั้นผมพวเรา็เริ่มุย้วยันไ้มาึ้น
วัน่อมาผม็ไ้วนเธอมาเล่นอเล่นและพูุยเรื่อหนัสือ ในวันนั้นเอที่เธอเริ่มเปิใเรื่อที่ว่าทำไมวันแรเธอถึนิ่เียบ เธอบอผมว่า เธอไม่เยเอับใรแล้วเธอ็ทำัวไม่ถู้วย แล้วหลัานั้นพวเรา็เริ่มสนิทันมาึ้น นลายเป็นเพื่อนสนิทันั้แ่นั้นมา
“ว่าแ่เมย์”
“ว่าไ?”
“พวเรา็เป็นเพื่อนสนิทันมานานล่ะนะ ันยัไม่เยเห็นเธอมีแฟนหรือบอว่าอบใรเลยนิ?”
“็ันไม่อยามีนี่น๊า!”เธออบปัพร้อมสีหน้าทีู่เินๆ
“แล้วทำไมนายถึมาถามเรื่อนี้ล่ะ?” เธอถามลับ้วยสีหน้าทีู่ะเินอาย
“็ันสสัยนิ ทำไมันนะ เมย์ออะน่ารัและเรียนเ่้วย ็้อมีใรมาอบแน่นวย หรือมีนที่อบอยู่แล้วันน๊า” ผมแอบแวเธอเล่น
“็นายไล่ะ” เธอพูเสียเบามา นเาไม่ไ้ยิน
“เมื้อี้เธอพูว่าอะไรนะ”เาสสัยมา
เสียระิ่ั
“หมาบว่าแล้วนะฟอร์ เราไปเรียนันีว่าเี๋ยวโนุรูหัะแนนยิ่าบที่ะไปเรียนเป็นอรูสมพรอี”เธอเปลี่ยนเรื่อไ้อย่ารวเร็ว
“ร้าบๆ ะไปเี๋ยวนี้แหละรับ”
เธอไ้ฝาวามสสัยไว้ในหัวผม
‘เี๋ยวผมลืมไ้เอล่ะมั่’
ไ้เริ่ม้นึ้นแล้วเรื่อราวารหาแฟน่อนบม.ปลายอผมมันะเป็นริไหมนะ‘ยาันะ หาแฟนเนี่ยะ!'
ความคิดเห็น