คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนของฉัน 2.0
ส่วนน้อยหรือส่วนมากกันนะที่ไม่อยากไปโรงเรียน แต่ทว่าสำหรับใครบางคนแล้วนั้น แม้สถานที่ที่มีคนพรุ่งพล่านเกินสามคนเธอก็ไม่อยากไป
เหตุผลของมันชั่งลึกลับซับซ้อนสำหรับคนอื่น แต่กับเธอมันยากลำบากมากกว่านั้น
20.05.2011
"ฮานึลอ่า! เธอควรจ่ายพวกเราสิ เห็นแก่ตัวจริงๆ เราเพื่อนกันไง แม้จะเริ่มได้ห้าวันเองก็เถอะ"
นักเรียนหญิงพูดจาเหมือนไม่จริงจัง แต่เสียงเล็กแหลมของเธอเอาจริง พูดจบเธอก็ลงไม้ลงมือทันที่ เพื่อนอีกห้าคนของเธอก็รุมกระทืบเสริมเข้าไป พากันสนุกสนานกับการทำร้ายคนอื่น พากันหัวเราเยาะพอใจ ฮานึลที่โดนกระทำ ทำได้เพียงกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้
"พูดออกมาสิฮานึล ขอร้องฉันสิ"
ทั้งพูดทั้งกระทืบ แต่ปล่าวประโยชน์ ฮานึลนั้นไม่มีวันขอร้องคนพวกนี้ ฮานึลเตือนพวกเธอแล้วว่าอย่าแตะต้องตัวเธอ ฮานึลรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอ ลึกๆใจใจก็อยากให้เป็นแบบที่คิด
พวกเธอกระทืบจนรู้สึกเบื่อที่ไม่เป็นอย่างที่คิดจนเลิกทำไปเอง ทั้งไม่พอใจและไม่เข้าใจ
"ย่าห์! แกไม่ใช่คนรึไง ฟังไม่รู้เรื่องไง ขอเงินแค่นี้ยากนักรึ?"
เธอคนนี้คือจุนยอน ดูท่าทีของเธอแล้ว เธอหน้าจะเป็นหัวหน้าแก๊งเด็กนักเรียนหญิงที่เหลือ ดูจากที่พวกเด็กนักเรียนหญิงเชื่อฟังเธอ
คนถูกกระทำกลับหัวเราะเยาะยิ้มยียวนทั้งๆที่นอนจมกลางพื้นห้องน้ำ กวนโมโหคนได้เห็น
จุนยอนใช้เท้ากระทืบซ้ำอีกครั้ง แต่ฮานึลนั้นยังหัวเราะอย่างเคย จนทุกคนเริ่มวาดกลัว พากันมองหน้ากันเอง
"แกบ้าไปแล้วเหรอ"
จุนยอนพูดจบก็พากันกระทืบฮานึลอีกหลายต่อหลายครั้ง ฮานึลเริ่มน่วมไปทั้งตัว หัวก็แตกปากก็ด้วย เตะเธอเหมือนเป็นกระสอบทราย ทำกับเธอเหมือนไม่ใช่คน ทารุณเธอเหมือนดังสัตว์
"ขอโทษนะครับ"
???
ทุกคนหยุดการกระทำ หันไปหาเสียงทุ้มต่ำที่หน้าจะมาผิดที่ผิดจังหวะ เด็กนักเรียนชายคนนี้เขาเกิดกังวลขึ้นมา เมื่อเขานั้นได้เห็นในสิ่งที่พวกเธอทำ เขาไม่รู้ว่ามันควรเป็นเวลาแบบนี้มั้ย แต่เขาคิดว่ามันถูกต้องแล้ว
"ห้องน้ำชายไปทางไหนครับ"
"ฝั่งขวา"
นักเรียนที่ชื่อจังมีรีบตอบส่งๆให้จบๆเขาจะได้รีบไป เมื่อได้คำตอบเขาก็เดินไปทันที พวกเธอกลับมารุมฮานึลต่อ ฮานึลในตอนนี้เธอจะหมดสติอยู่แล้ว
" ฝั่งขวาไม่มีนะครับมันเป็นกำแพง"
เด็กนักเรียนชายคนเดิมกลับมาถามทางอีกครั้ง จังมีเป็นคนตอบอีกครั้ง คิ้วพวกเธอขมวดแทบจดกัน และก็เริ่มรำคาญเขาด้วย
"นายก็ลองฝั่งซ้ายสิ!"
เมื่อได้คำตอบเขาก็เดินจากไปอีกครั้ง พวกเธอก็พร้อมกลับมาเล่นสนุกกับฮานึลอีกครั้ง ขาพวกเธอเริ่มยกขึ้นและพร้อมจะวางมันลงไปบนตัวฮานึล แต่ว่าเหมือนโชคชะตาเป็นใจให้กับสาวน้อย
"แต่ว่า ผมไม่เห......"
เด็กนักเรียนชายคนเดินกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้ตอบเขาด้วยวาจาแต่เป็นการกระทำแทน จุดหมายปลายทางของเท้าพวกเธอได้เปลี่ยนทิศทางในทันที ตุ๊บตั๊บ! ตุ๊บตุ๊บ! ฝีเท้าเร่งเร้าขึ้นไปตามแรงสนุก
ฮานึลเห็นเต็มสองตาที่เด็กนักเรียนชายคนนั้นโดนกระทืบต่อหน้าเธอ แต่การตอบสนองของเขาทำเธอฉงน เธอเลิกคิ้วมองยิ่งงงเข้าไปใหญ่ เขามองฮานึลผ่านช่องเท้าส่งยิ้มมาให้แก่เธออีกด้วย ยังยิ้มรับฝีเท้าอันหนักหน่วงไปพร้อม เขาเจ็บนะแต่เขาทนได้เพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษจุฑาเทพ
นานหลายนาทีเลยหละที่พวกเธอสาแก่ใจแล้ว พวกเธอพากันเริ่มเบื่อ จากนั่นเดินหนีไปแบบดื้อๆ เงินก็ไม่ได้ยังมาอารมณ์เสียอีก พากันแยกเขี้ยวใส่เขาแล้วเดินจากไปเรียงเป็นแถว
เขาหัวเราะถอนหายใจออกมาด้วยความพึงพอใจ เมื่อตั้งสติได้ก็พยายามดันตัวเองขึ้น เขาเจ็บมากแต่ก็ยังแสร้งว่าไม่เป็นไร ลุกขึ้นได้ก็เดินดิ่งเข้าห้องน้ำหญิงไปหาเด็กนักเรียนหญิงที่เขารู้สึกสงสาร เขายื่นมือส่งไปให้คนที่นั่งพิงกำแพง ยื่นไปสักพักเธอไม่ตอบรับมือนั้น เขาดูแล้วเธอคงลุกไม่ไหวเขาต้องช่วยพยุงเธอ เขานั่งย่อลงหวังจะประคองเธอขึ้น แต่เธอกลับเอียงตัวหนี เขาไม่เข้าใจเลยทำไมเธอไม่รับความหวังดีนี้เอาไว้ เขาเลยลุกขึ้นแนะนำตัวให้เธอได้รู้จัก
"หวัดดีนะ เรา นัมจุน คิมนัมจุน"
เธอค่อยๆ ดันตัวเองอย่างทุลักทุเล เขาจะเขาไปช่วยเธอก็ยกมือขึ้นห้าม พลางบอกชื่อตัวเองกลับ
"ฉัน ฮานึล จอนฮานึล"
"เธอโอเคใช้มั้ย?"
"อือ!"
"ทำไมพวกนั้นทำกับเธอขนาดนี้ พ่อแม่เธอรู้รึยัง?"
"ฉันไม่สนใจพวกเด็กเหลือขอหรอก"
ทุกอย่างได้ตัดไปในตอนเย็น
"ยุนนา! ใหนแกบอกว่าตอนที่นังฮานึลมันอยู่โรงเรียนเก่ากับแก่ แก่ไถมันทุกวันแกได้ตลอดไง แกโกหกฉันเหรอ"
"ไม่นะ? มันของ่ายจะตาย"
เสียงในสายได้ตอบกลับน้ำเสียงจริงจัง
จุนยอนครุ่นคิดเรื่องเมื่อกลางวันตอนอยู่ในห้องน้ำ อ๋อ! เธอเลยคิดได้ว่า พากันกระทืบซะเละเลย พรุ่งนี้ต้องทำวิธีใหม่ซะแล้ว
"อืม!ขอบใจนะ"
อะไรไม่รู้ดลใจให้จุนยอนชวนเพื่อนๆมาบ้าน และคืนนี้เอง
ฝั่งจุนยอนดูจะมีอะไรให้ทำตลอดเวลา แต่กลับฝั่งฮานึลไม่ใช่แบบนั้น
ฮานึลกำลังยืนจ้องใบหน้าหญิงสาวคนนึงในห้องนอนตัวเอง ในห้องปิดไฟสนิทได้รับแสงจากทางนอกหน้าต่างเพียงเท่านั้น ทำให้ภายในห้องดูสะรัว ถึงอย่างนั้นใบหน้าของฝั่งตรงขัามยังชัดเจนอยู่ เธอคนนี้เป็นใคร เธออยู่กับฮานึลมาตั้งแต่จำความได้ แต่ทำไมนะ ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเธอถึงยังคงเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง ยิ่งฮานึลโตขึ้นเท่าไหร่ใบหน้าของเธอเองก็คล้ายกับเธอคนนี้มากขึ้นทุกวัน
สถานการณ์ตอนนี้ตึงเครียดขั้นสูงสุด เพราะว่ามันเกี่ยวข้องกับชีวิตคน ฮานึลโมโหความคิดร่วงหน้าของตัวเองอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮานึลตะคอกถามใส่หน้าเธอคนนี้ให้รู้แล้วรู้ลอด
"ว่างมากนักรึไง ถึงได้ค่อยมายุ่งเรื่องของฉัน เธอก็ควรอยู่ส่วนเธอสิ ฉันจะมีชีวิตแบบไหนมันก็เรื่องของฉัน ฆ่าเพื่อนฉันไม่พออีกหรือไง ต้องฆ่าใครเขาอีกเหรอ ไปให้พ้น"
ฮานึลต่อว่าเธอหนักขนาดนี้ เธอยังยืนนิ่งไม่ไปไหน บนใบหน้านิ่งเฉยดวงตาที่ไม่มีแววนั้นได้เปลี่ยนเป็นสีแดง ฮานึลรู้ว่าทุกอย่างกำลังมาเยือน
และเช้าของอีกวันเรื่องที่ฮานึลคิดไว้ก็เป็นจริง
------------------------------------------------------------------
6วันต่อมา
เมื่อเสียงนาฬิกาจากโทรศัพท์ส่งเสียงดัง สองเปลือกตาก็เปิดทันใด ฮานึลตื่นเช้าเหมือนกับทุกวัน เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวให้ไว เธอทำทุกอย่างให้เสร็จก่อนหกโมงเสมอ เมื่อเสร็จกิจแล้วเธอก็เดินลงมาจากชั้นสอง
บ้านของฮานึลนั้นชั้นล่างได้เปิดเป็นร้านอาหารเล็กๆ พ่อและแม่เปิดร้านแต่เช้าได้เห็นลูกสาวออกจากบ้านแบบนี้ทุกวันเป็นประจำ พากันมองตามลูกแต่ลูกกลับรีบเดินออกจากบ้านไปเลยไม่เคยร่ำลาสักวัน
เธอมายืนรอขึ้นรถไฟที่เดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิม มีคนนึงกำลังเดินเข้ามาประชันชิดใกล้ตัวเธอ เธอค่อยๆขยับออกห้าง เข้าก็ขยับเข้ามาใกล้ จนเกือบจะโดนตัวเธอ เธอทนไม่ไหวเลยถามเข้าไปตรงๆ
"คุณต้องการอะไร"
ไม่รู้ว่าเขายิ้มหรือเปล่าเพราะเขาใส่หน้ากากอนามัยปิดปากเอาไว้ แต่เธอได้ยินเสียงขำเบาๆของเขา
"ขอทิศชู้หน่อยได้มั้ยครับ พอดีผมทำกาแฟหกใส่กางเกงตัวเอง"
ตอนนี้กลายเป็นเธอหัวเราะออกมาซะเอง ก็นึกว่าอะไร แต่เธอไม่มีมันหรอกนะ
"ขอโทษนะคะ ฉันไม่มีสักแผ่นเลย"
"อ๋อไม่เป็นไรครับ"
เขาพูดจบก็เดินจากไป ขบวนรถไฟที่เธอรอได้มาเทียบชานชาลาเป็นที่เรียบร้อยพอดี เธอไม่รอช้า ก้าวขาขึ้นไปทันที นั่งรถไฟประมาน20นาทีก็ถึงหน้าโรงเรียน
ทุกอย่างกลับมาปกติอีกครั้ง แต่ที่มากกว่านั้นคือทุกคนเริ่มกลัวฮานึลเพิ่มขึ้นมากกว่าแต่ก่อน
โต๊ะที่ว่างข้างๆฮานึลนั้นมันเคยเป็นของคนที่เคยแกล้งเธอ จุนยอนจะไปในที่ดีๆหรือเปล่านะ
ฮานึลดึงหนังยางที่มัดผมไว้ออกแล้วปล่อยผมสยายยาวหลับดวงตารับลมริมหน้าต่าง เธอรู้สึกถูกปลดปล่อยจากห้วงของความทุกข์ทั้งปวง เมื่อลืมตาขึ้นก็มองไปยังสนามฟุตบอลมองพวกนักเรียนชายแต่ฟุตบอลกัน มันไม่สนุกหรอกแต่มันคงดีกว่าถ้ามองเข้ามาในห้องเรียน
คุณครูประจำชั้นปล่อยให้เวลาอบรมก่อนเรียนร่วงเลยทิ้งไปหลายนาที ทำให้นักเรียนในห้องพากันเสียงดัง บ้างก็พากันวิ่งไล่จับกันเหมือนยังเป็นเด็ก พวกผู้หญิงส่วนมากก็พากันแต่งหน้าทำผม ผิดกับฮานึลที่ไม่แต่งหน้าใดๆ เธอหันมาแว็บนึงแล้วหันกลับไปยังหน้าต่างอย่างเคย ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเธอต่างมุ่นเวียนไปตามกาลเวลา ส่วนฮานึลนั้นเหมือเวลาของเธอไม่เคยเดินไปข้างหน้าเหมือนคนอื่นๆเลย เธอยังอยู่ในความทุกข์
"เข้าที่เข้าที่ เงียบด้วย วันนี้ครูมีเรื่องจะคุยด้วย"
นักเรียนต่างพากันเข้าที่เขาทาง นั่งเป็นระเบียบเรียบร้อย ตั้งหน้าตั้งตารอฟังครูประจำชั้น
"ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำ เพื่อนพึ่งย้ายมา มาจากอเมริกา ดูแลเพื่อนด้วยนะ"
นักเรียนหญิงคนนึงยกมือขึ้นด้วยใบหน้าตื่นเต้น
"ครูคะผู้ชายเหรอคะ?"
ครูกำลังจะตอบ แต่เด็กนักเรียนชายอีกคนรีบถามขึ้น
"ผู้หญิงเหรอครับ สวยมั้ยครับ"
นักเรียนหญิงที่ถามก่อนไม่พอใจที่นักเรียนชายพูดขัด เธอเลยตอบแทนครู
"ไม่สวยเขาก็ไม่เอาแกหรอก"
นักเรียนทุกคนได้ยินคำตอบ พากันหัวเราะยกใหญ่
"เอาหละๆ ผู้ชาย หน้าตาดีเลยหละ"
เมื่อรู้ว่าเป็นเด็กนักเรียนชาย เพื่อนผู้ชายพากันหน้าบูดหน้าบึ้งโฮ่ร้องตามๆกัน ผิดกับเพื่อนผู้หญิงพากันเพ้อฟันต่างๆนาๆ
เด็กนักเรียนชายคนใหม่ก็ได้เดินเข้ามาในห้อง เขาหน้าตาดูดีเหมือนที่คุณครูได้บอกไว้จริงๆ เขายิ้มทักทายเพื่อนๆ จากนั้นก็แนะนำตัวเองอยากเป็นทางการ แนะนำตัวเรียบร้อย คุณครูเลยบอกให้เขาไปหาที่นั่ง
และเขาก็เห็นที่ว่าง ข้างๆด้านหลังริมหน้าต่าง เขามุ่งหน้าไปยังโต๊ะเรียนว่างตรงนั้นทันที นักเรียนหญิงต่างพากันส่งยิ้มมองตามทุกฝีก้าวของเขา แต่พอได้เห็นที่เขาเลือกนั่งมันทำให้ทุกคนตกใจ เขานั่งลงบนเก้าอี้ หันไปหาเพื่อนๆ ก็เห็นสีหน้าของเพื่อนๆมองแปลกๆมาที่ตัวเอง แต่พอมองเพื่อนแต่ละคนดีๆ เขาก็ได้หันไปตามสิ่งที่เพื่อนๆมองกัน สายตาทุกคนเหมือนจะมองเลยเขาไปหน่อยนึง คนที่นั่งข้างเขานั้นเอง นักเรียนหญิงคนนี้ไม่ได้สนใจภายในห้องแต่อย่างไร
สายลมพัดปลิวไสวทำให้ปลายเส้นผมโต้คลื่น เหมือนมีแสงประกายสองอยู่รอบตัวเธอไม่เว้นสักวินาที หน้าเพียงครึ่งซีกบวกกับจมูกคมเป็นสัน ทำให้นักเรียนชายคนใหม่ของห้องเพ้อฝันไปไกล
คนถูกจ้องเหมือนสัมผัสได้ว่าถูกมองนานเกินไปแล้ว เลยหันกลับไปพร้อมชักสีหน้าไม่พอใจ แต่พอได้รู้ว่าใครคือคนนั้น เธอมีท่าทีประหลาดใจเล็กน้อย เบิกตากว้างมองให้ชัดเจนขึ้น เขาหน้าตาคุ้นๆมากเลยเหมือนเธอเคยเห็นเขาไม่กี่วันมาก่อน เธอเผลอเรียกชื่อที่เขาเคยบอกเอาไว้
"คิม....นัม....จุน...."
"ออ! ฉันเอง หวัดดี ฮานึล.............ทำไมเธอไม่ให้ทิศชู้ฉันหละ"
"ฮะ!!!!???"
ความคิดเห็น