คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อารัมภบท i'll see you in my dreams
เสียสายฝนโปรยปลายลระทบหลัา เสียสายลมที่พริ้วไหวพั้นไม้ราวับว่าะรี้นไม้ให้าเป็นสอท่อน ลิ่นไอินล่อลอยหอมรุ่นอบอวล เสมือนะเป็นารบอลาฤูร้อนที่แสนอบอ้าว ในอนเ้า
ผมื่นนอนอย่าเื่อ้า และ เอื่อยเื่อย้วยวามี้เีย "ิในใบรรยาาศน่านอน่อริๆ" แล้วหันมอไปมอนาฬิาที่เินอย่ายันันแ็ที่ี้บอเวลา ผมสะุ้ลุอย่าเร็วไว ''เ็โมรึ่แล้ววว ะสายแล้วโว้ยยยยย" ผมรีบว้าุนัเรียนมาใส่ เพื่อะ้อรีบไปให้ทันพิธีปมนิเทศ ในวันเปิภาเรียนใหม่ มัธยมปลายั้น ปีที่ 1 ผมเินออาบ้าน ลาร่มแล้วเินไปโรเรียนระแวบ้าน โยที่ยัไม่ไ้ทานอาหารเ้า ฝนปรอยๆ ราวับว่าะัวาไม่ให้ผมไปไ้ทัน
แ่ระหว่าทาผม็ไ้รุ่นิถึ เรื่อวามฝันในอนเ้า มันทำให้ผมิย้อนลับไปในอี อนที่ผมที่อายุประมา 11 วบ ในอนนั้นผมยัศึษาใน่วประถม อนนั้นเป็น่วเวลาที่น่าหหู่เหลือานับ พ่อและแม่ผม้อเิเหุารแยทาัน โยผม้อเลือว่าะ้ออยู่ับใร ผมึเลืออยู่ับแม่ เลยะ้อย้ายบ้านมาอยู่บ้านเิอแม่ที่่าัหวั ผมเลย้อเ้าเรียนลาัน อนนั้น ผมเป็นนี้อาย เล่นีฬาไม่เ่ ึไม่่อยไ้พูุยับใร เลยทำให้ไม่มีเพื่อนในห้อเลย แ่ผม็ไม่ไ้ใส่ใมานัเพราะ ไม่ี่ปี ผมะ็บารศึษาแล้ว อนพัเที่ยพอผมรับประทานอาหารลาวันเสร็ ผม็ะรไปยัห้อสมุที่แสนะเียบสบ เพราะ นส่วนให่ะออไปวิ่เล่น เะฟุบอล หรือเล่นเมาร์ันับเพื่อนๆ เลยไม่มีใรสนใมาใ้ห้อสมุเลย บ้ารั้ผม็เลยแอบนอนหลับบ่อยๆ โยที่ไม่มีใรรู้ หรือ สนใเลย ถือว่าเป็นาร่าเวลา่วพัลาวันที่ีที่สุ
และแล้วุเปลี่ยนอผม็ือ..... เป็นหนึ่ในวันหยุ ผมำไ้ว่า วันนั้นผมเินไปสั่้าว ที่ร้านอาหารแถวบ้าน ผมเปิประูร้านแล้วรไปที่เาน์เอร์สั่แล้วอาหารแล้วนั่รอเหมือนปิ ระหว่านั้นผม็วาสายาไปทั่วๆร้าน แ่ว่าวันนี้ ผมไ้สบสายาับเ็ผู้หินหนึ่ ที่ำลัหันหน้ามาพอี เธออมาที่หน้าผม สัพัแล้วเธอ็เริ่ม ยิ้ม้วยน่าาหยีๆ ให้วามรู้สึที่อ่อนโยนอย่าที่บอไม่ถู ไม่รู้ทำไมผมรีบหันหน้าหนีทันที เป็นเพราะ ผมอาะเินเธอ็เป็นไปไ้ แ่็เป็น่วเวลาที่อาหารอผมเสร็พอี ผมรีบ่ายเิน่าอาหารแล้วออาร้านทันที วันถัมาผม็ไปโรเรียนามปิ เหมือนะเป็นโะาอผม ไม่รู้ทำไมระหว่าที่ผมฟุบหลับบนโ๊ะที่ห้อสมุามเย ผมเลิ้มสุๆ แ่็เหมือนไ้ยินเสียเรียเบาๆเป็นระยะ ผมไม่สนใแล้ว ทันในั้นผม็สะุ้โหย มีนเอานิ้วมาิ้มที่แ้มผม ใ้แล้วือเธอ เ็ผู้หิที่ร้านอาหาร เธอนั่บนเ้าอี้ร้ามผม เธอมอมาที่ผม้วย ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนเ่นเย---
รู้สึัวอีที ผม็ยืนอยู่หน้าโรเรียน หยาฝนที่เยโปรยปลาย็เหมือนะหยุับพลัน ผมมอึ้นไปบนท้อฟ้า พร้อมหุบร่มบนมือ เห็นหมู่เม่อยๆแยัว แสให้เห็นแสอาทิย์สาส่อ พร้อมลมอ่อนๆพัใส่ใบหน้า ผมสูหายใเ้าเ็มปอ ำร่มในมือแน่น ้าวเินเ้าประูโรเรียน เริ่ม้นีวิเ็ม.ปลาย พร้อมสบถถ้อยำ
"ภายใ้ท้อฟ้า เหมือนมีเราสอ ไ้รอู่ พรรนาหมื่นแสนถ้อยำ หลั่ไหลพรั่พรู เป็นวามเลือนลา หาื่นาฝัน นิรันร"
ความคิดเห็น