เรื่องเล่าของเพื่อน

ลำดับตอนที่ #1 : ขอบคุณนะ...เพื่อน

ขอบคุณนะ…เพื่อนorange can 

ในโลกปัจจุบัน การแข่งขันในชีวิตของคนเราเต็มไปหมด มีตั้งแต่ การแข่งขันในการทำงาน การแข่งขันของการได้รับเงินเดือน การแข่งขันของการชิงดีชิงเด่น ซึ่งการแข่งขันต่างๆนั้น ไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะกับ คนกลุ่มหนึ่งที่เรียกตัวเอง ว่า ผู้ใหญ่ แต่การแข่งขันนี้ ยังระบาดมาถึงเด็กๆ อีกด้วย การแข่งขันเรื่องคะแนน การแข่งขันที่จะสอบเข้าโรงเรียนดีดี การแข่งขันที่จะเป็นคนเก่ง คนดัง แต่ฉันไม่ใช่คนเก่งอะไร ฉันไม่ใช่คนที่จะชนะในการแข่งขันต่างๆ แต่มีเพื่อนคนหนึ่ง ได้สอนสิ่งที่ฉันสามารถ จะเป็นผู้ชนะได้ 


          เพื่อนของฉัน เธอชื่อเนม ตอนนี้เราไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันแล้วหล่ะ เนม เนี่ยเป็นคนที่มีการเรียนอยู่ในระดับที่เรียกว่า ดี เชียวหล่ะ เนมเป็นคนที่เก่งเลขมากๆ จนบางทีก็เก่งจนน่าประหลาดใจ แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่เราไม่เข้าใจก็คือ เนมเนี่ยเป็นคนที่มีเพื่อนน้อยมากเลย แถมยังมีคนที่ไม่ชอบเนมก็เยอะเหมือนกัน แต่สิ่งที่ฉันรู้ คือ เนมเป็นคนที่น่าคบมาก
 

          มีอยู่ครั้งหนึ่ง ที่คะแนนสอบกลางภาคของฉันออกมา ฉันค่อนข้างเตรียมใจไว้แล้วหล่ะ ว่าจะมีตกหลายวิชาอยู่เหมือนกัน แล้วฉันก็ต้องไปซ่อมตามระเบียบ แต่มีอยู่วิชาหนึ่งที่ฉันซ่อมไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็ยังตกอยู่ วิชานั้น ก็คือ วิชา วิทยาศาสตร์ ทั้งห้องมีฉันกับเพื่อนอีกคนเดียวเท่านั้นที่ยังตกวิชานี้อยู่ คุณครูก็เลยให้ฉันสอบในห้องเรียนเลย ตอนนั้นปลายเทอมแล้วหล่ะ คาบเรียนก็เหลือด้วย

          พอหลังจากที่เพื่อนๆสอบจุดประสงค์กันเสร็จแล้ว ครูก็ให้ข้อสอบฉันกับเพื่อนอีกคนมานั่งทำกันที่โต๊ะ ที่ห้องวิทย์เนี่ย เราจะนั่งกันเป็นกลุ่มๆ กลุ่มละ 4 คน ในกลุ่มของฉันเนี่ย ก็จะมีเนม แล้วก็เพื่อนอีก 2 คน ซึ่ง 2 คนเนี่ยเป็นคนเก่งของห้องเลยก็ว่าได้ แต่พอสอบเสร็จ เขาก็ไปนั่งคุยกับกลุ่มของเขา เหลือเพียงฉันกับเนม ที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะ

         ฉันก็ก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบไป รอบนี้ ครูอนุญาต ให้เปิดหนังสือดูได้ด้วย ขณะที่เวลาก็ค่อยเดินผ่านไปเรื่อยๆ อยู่ดีดีก็มีหนังสือวิทยาศาสตร์เล่มหนึ่งมาวางอยู่ตรงหน้าของฉัน พอฉันเงยหน้าขึ้น สิ่งที่ฉันพบ ก็คือ คำตอบที่ฉันกำลังหาอยู่ ฉันมองไปที่เนม เห็นเธอ ยิ้มให้ ฉันก็ได้แต่พูดเบาๆว่า "ขอบคุณนะ" 

         ในขณะที่เพื่อนในกลุ่มของฉันเนี่ย ไม่มีใครมาช่วยฉันหาคำตอบเลย ทุกคนในกลุ่มของฉัน เอาแต่จับกลุ่มคุยกัน คงจะมีแต่เนมที่นั่งอยู่ในห้อง ที่ไม่ได้คุยกับใคร

         ฉันเห็นเนมมองไปที่หน้าห้อง ฉันมองตาม ครูเห็นที่เนมเปิดหนังสือ แล้วเอามาให้ฉันดู แต่ครูไม่ว่า เนมก็เลยลุกขึ้นมานั่งข้างๆฉัน แล้วก็ช่วยฉันเปิดหนังสือต่อไปเรื่อยๆ มีบางคำถามเหมือนกันที่จะต้องใช้การวิเคราะห์ เพราะในหนังสือไม่มีเขียนไว้ตรงๆ เนมก็จะพูดแนะให้ แล้วก็จะถามฉันว่า ฉันรู้อะไรบาง เนมก็จะฟังที่ฉันพูดก่อน ถ้าดี เนมก็จะบอกให้เขียน แต่ถ้าไม่ดี เนมก็จะพยายามอธิบายให้ฉันเข้าใจ ในขณะที่เพื่อนฉันไม่มีใครที่จะมาช่วยฉัน หรือ อธิบายให้ฉันเลย

         เนมอยู่ช่วยฉันทำข้อสอบจนเลยเวลาเลิกของคาบเรียนนี้ไปแล้ว แต่ว่าพอหมดคาบวิทย์นี้ ก็จะเป็นเวลาพัก เนมก็ยังอยู่ช่วยฉันจนการทำข้อสอบซ่อมชิ้นนี้เสร็จด้วยดี และเร็วกว่าเพื่อนอีกคนที่ตกเหมือนฉัน แต่ต่างกันที่ว่า เพื่อนคนนั้น เขามีกลุ่มเพื่อนรายล้อมช่วยเขาในการตอบคำถาม

         ฉันกับเนมเราเดินกลับไปที่ห้องพร้อมกัน ระหว่างทางฉันก็หันไปขอบคุณเนม เนมบอกกับฉันว่า "เราช่วยเธออ่ะ เพราะเราเป็นเพื่อนกัน แล้วอีกอย่าง ฉันก็เห็นว่า ถ้าเธอทำเองคนเดียวเนี่ย กว่าจะเสร็จคงอีกนานเลยนะ เราก็เลยช่วย"
         "ขอบคุณนะ ที่มาช่วยเราทั้งๆที่ เราก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากมาย"
         "คนเราอ่ะนะ ถ้าเป็นเพื่อนแล้วก็ต้องช่วยเพื่อนสิ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนแบบไหนสำหรับฉันนะ ถ้าเขาเกลียดฉัน แต่ฉันสามารถช่วยเขาได้ ฉันก็จะช่วย ถึงแม้ผลที่ออกมาเขาจะทำดีกับฉันมากขึ้นหรือไม่ก็ตาม"
         "แต่เราคงช่วยเธอไม่ได้หรอกนะ เพราะเราเรียนแย่ยิ่งกว่าเนมอีก"
         "คนเราอ่ะ ถ้าไม่ได้ปิดโอกาศตัวเองแล้ว ฉันเชื่อว่าแต่ละคนมีจุดที่เก่งกันคนละด้าน เพียงแต่ว่าตอนนี้หาเจอหรือยังเท่านั้นเอง ไม่ใช่ว่า เราจะเป็นผู้แพ้ในชีวิตตลอดไปหรอกนะ อย่างน้อยในชีวิตเนี่ย ถ้าเรารู้จักที่จะอยู่ร่วมกับผู้อื่น พึ่งพาตนเองให้มากที่สุด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เราจะต้องเหยียบคนอื่น เพื่อความก้าวหน้าของตนเอง"

         ฉันคิดถึงคำพูดของเนมหลังจากนั้น จนถึงห้อง ฉันเดินผ่านโต๊ะครูฉันเห็นว่ามีสมุดโน้ตเล่มหนึ่งวางอยู่ ฉันก็เลยหยิบมาเปิดกะจะดูว่าเป็นของใคร

         'มนุษย์นะก็เป็นสัตว์สังคม ไม่มีใครที่จะอยู่เพียงคนเดียวในโลกได้
          มนุษย์มีความคิดเป็นของตนเอง ซึ่งแตกต่างจากสัตว์อื่น
          มนุษย์ มักจะมองคนเพียงด้านเดียวที่เห็น และเมื่อเจอด้านไม่ดี ก็มักจะมองด้านนั้น เป็นด้านสุดท้าย'

        "นั้น สมุดโน้ต ของเราเองนะ มีอะไรหรือเปล่า"
        "ไม่มีอะไรหรอก เนม"

        จากตอนนั้น ฉันก็เข้าใจเพื่อนคนนี้มากขึ้น เนมไม่ใช่เพื่อนสนิทฉัน ฉันเองก็มีเพื่อนสนิท แต่เมื่อยามที่ฉันต้องการคนช่วยเหลือ เพื่อนสนิทของฉันกลับไม่อยู่ เนมที่เป็นแค่เพื่อน เป็นเพียง เด็กหลังห้องที่ไม่มีใครในห้องสนใจ เนมกลับเป็นคนที่ยื่นมือมาช่วยฉัน เนมกลับเป็นคนที่สอนฉันว่า คนเราจะต้องมีดีกันคนละที่ ไม่มีใครที่จะชนะตลอดไป และก็ ไม่มีอะไรที่จะแน่นอนตลอดไป
  
        ถึงแม้ฉันจะไม่ได้เจอเนมมาได้สักพักแล้ว เนมก็ยังเป็นเพื่อนที่ฉันยังจำได้ และไม่มีวันลืมเลย คนดี กับ คนเก่งอาจจะไม่ใช่คนเดียวกัน คนที่ไม่ดีในสายตาคนอื่น ก็ไม่ได้หมายความว่า เขาจะไม่มีอะไรดีเลยในตัวเขา

..................................................