คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Start SS.1 : Before back to school.
ตู๊ดดด ตู๊ดดดดด
“ครับ อากิฮิโระครับพ่อ” เสียงชายหนุ่มผู้กำลังกินอาหารประจำชาติ ที่จะต้องกินเฉพาะวันอาทิตย์เท่านั้น ณ ดินแดนลอนดอนอย่าง Sunday Roast อย่างเอร็ดอร่อย
“ตอนนี้ฮิโระอยู่ลอนดอนสินะ”
“มันก็ใช่อยู่หรอกฮะ แต่ว่าใกล้จะกลับแล้วหล่ะ ก็มันใกล้กำหนดเวลานั้นแล้วหนิ” พูดไปปากก็กำลังจะสั่งเมนูของหวานไป อ่าา ก็มันน่ากินหนิ
“ก็ที่พ่อจะมาพูดก็เรื่องนั้นแหละ แต่ว่ามาคุยที่ญี่ปุ่นดีกว่า แต่ว่านี่ลูกรู้ไหมเนี่ยว่าป๊าก็อยู่ลอนดอน แถวๆที่ลูกอยู่เลยนะ” คนฝั่งเป็นพ่อพูดไปพลางเซ็นเอกสารงานไปพลาง
“ฮ๊ะ ว่าไงนะครับป๊าอยู่นี่ พ่อช่วยส่งที่อยู่โรงแรมของป๊าได้ไหมครับ” ไม่กินมันแล้วว ของหวานหน่ะตอนนี้ต้องไปตามหาป๊า
“อืมเอาสิ แต่ว่าลากป๊ากลับมาด้วยนะหมดเวลาสนุกแล้วหล่ะ” หึยพ่อครับยังมีหน้ามาหัวเราพอีกนะครับ
“55555 ครับผมทราบแล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะครับ”
“ลูกก็เหมือนกันนะ”
หลังจากที่คุณพ่อวางสายไป ข้อความบนแอพริเคชั่นสื่อสารก็ส่งข้อความแจ้งเตือนมา สงสัยคงเป็นที่อยู่ของป๊าหล่ะมั้ง เอาล่ะไปหาม๊ากันน
ห้อง 805 นี่สินะห้องของป๊าเอาล่ะ ลุยได้
ก๊อกๆๆๆ
“ป๊าครับ ผมอากิฮิโระเองครับป๊าผมมารับแล้วววว” หลังจากพูดจบผมพร้อมใจผลักประตูไปในทันที คิดถึงป๊าจัง
“อ้าว อากิคุงมาได้ยังไงเนี้ย พ่อเป็นคนบอกใช่ไหม” ว่าจบก็เดินไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็นพร้อมยื่นให้ลูกชายของตน
“ใช่ครับ แหะๆๆ”
“เห้อเอาเหอะ ว่าแต่ที่รีบกลับมาเนี่ย คือมาตามกลับบ้านใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“ปะ กลับสู่บ้านเรากัน”
หลังจากที่สองป๊าลูกได้คุยกันซักพัก คนของคนลูกก็มาแจ้งว่าเตรียมเครื่องบินให้แล้ว ได้เวลากลับบ้านเสียที
ณ สนามบินโตเกียว
“เอาหล่ะ อากิคุงกระเป๋าเดินทางครบนะ” พูดไปพลางก็มองตัวลูกของตน น่ารักจริงๆลูกของเรา
“ครับป๊า ไปกันคุณพ่อคงรอนานแล้ว”
หลังจากที่ทั้งสองคุยกันจบ ก็ได้เดินทางไปที่ประตูรอรับผู้โดยสาร พอประดูอัตโนมัติได้เลื่อน ก็เจอกับพ่อของตน “โดจิมะ งิน” ใช่แล้วพ่อของผมคือโดจิมะที่เป็นอันดับหนึ่งของสิบหัวกะทิ และเป็นผู้จัดการใหญ่ของโรงแรมโทซึกิทุกสาขา
“พ่อครับบ ผมคิดถึงพ่อจังเลยย”หลังจากผมพูดประโยคนัันไป ก็กระโดดไปกอดเลยครับ ป๊าก็ป๊าเหอะตอนนี้ผมคิดถึงพ่อ
“เห้ยๆฮิโระ อย่าลืมป๊าสิไปช่วยป๊ายกของเร็วเข้าเดี๋ยวก็งอนหรอก”
“ค้าบๆๆ”
เอาหล่ะในที่สุดพวกผมก็ได้ออกจากตัวสนามบินซักที ตอนนี้พ่อกับป๊าก็ได้คุยกันอยู่ ป๊าของผมชื่อ “โดอะ ฮิโรชิ” นั้นเอง ถามว่าผมเกิดขึ้นมาได้อย่างไรก็คงบอกได้ว่าเกิดมาจากการอุ้มบุญของน้องสาวป๊าผมเองครับ จริงๆตอนแรกผมก็เกือบจะไม่ได้เกิดมาเหมือนกัน5555 แต่ว่าคุณน้าของผมนั้นเป็นโรคที่รักษาไม่ได้และหมอบอกว่าอีกสองปีคุณน้าจะเสีย ป๊าบอกว่าตอนนั้นทุกคนเสียใจมากครับ แต่ว่าความฝันของคุณน้าคือ อยากมีลูก เพราะคุณน้าเป็นหมอเด็กครับแถมแกก็รักเด็กมาด้วย เลยอาสาอุ้มบุญให้
แต่คุณหมอบอกว่าถ้าคลอดผมนั้นจะทำให้คุณน้าอายุสั้นขึ้นอีก แต่สุดท้ายคุณน้าก็ตกลงท่ามกลางเสียงคัดค้านของคนในตระกูล เพราะอย่างว่าคุณน้าเป็นน้องสาวคนสุดท้องโดนโอ๋ตั้งแต่เด็ก แต่คุณน้าก็ไม่ยอมฟังและยอมรับข้อตกลง หลังจากนั้นก็ได้นำน้ำเชื้อของคุณพ่อและผสมกับคุณน้าแล้วเลี้ยงเด็กในเชื้อก่อน แล้วค่อยเอาไปฝังในรังไข่ของคุณน้า
หลังจากที่คุณน้าของผมได้คลอดผมออกมา ร่างกายของคุณน้าก็เริ่มที่จะทรุด และได้เสียชีวิตในอีกสองเดือนต่อมา คนในตระกูลเสียใจมากครับ แต่ไม่เคยเลยที่จะลงมาโกรธโทษกับผม แถมยังจะมาโอ๋ผมแทนอีก555 ก็ตระกูลนี้รักใคร่กันจะตาย แถมตระกูลฝั่งคุณพ่ออีกนะโคตรจะเห่อหลาน555 แต่ก็อย่างว่า ตอนแรกมันก็ต้องมีการกีดกันกันบ้างแหละ แต่ว่าพอทั้งสองฝั่งไปมาหาสู่กัน ปรับความเข้าใจกัน ก็ยอมรับพ่อกับป๊าผมในที่สุด
ส่วนป๊าของผมนั้นทำอาชีพอะไรขออุบไว้ก่อนนะครับ พอดีอยากให้ทุกคนสงสัยก่อน มันก็ไม่สนุกหน่ะสิ55
[โทซึกิ รีสอร์ท]
เอาหล่ะ ถึงซักทีโรงแรม ถึงใจจริงอยากไปหาคุณปู่มากกว่าก็เหอะ แต่ว่าท่านไปทำธุระเสียได้ อดเจอกันเลย แล้วที่ไม่อยากมาโรงแรม เพราะมีอีกหนึ่งสาเหตุที่โคตรจะสำคัญสุดๆไปเลยหล่ะ นั้นก็คือ
"เอาหล่ะ อุสาห์มาที่นี่ปีหล่ะครั้งทั้งทีนะฮิโระ พร้อมรับโจทย์ยัง" มาแล้วมันกำลังมาสิ่งที่ผมไม่อยากทำที่สุดเพราะความเหนื่อยสะสมนี้
"โจทย์ของวันนี้คือ วิปปิ้งครีม หกร้อยจานภายในสองชั่วโมงนะ นี่ใกล้จะเย็นแล้วพ่อให้เวลาเตรียมตัวก็แล้วกัน พอหกโมงเย็นเริ่มจับเวลานะ" เอาหล่ะครับตอนนี้ บ่ายสามแล้วววววว อีกสามชั่วโมง
โจทย์คือวิปปิ้งครีม ดีที่วันนี้พ่ออารมณ์ดี เพราะถ้าอารมณ์เสียเนี่ยได้เจอกับการไปให้หาวัตถุดิบเอง55555 วันนี้โชคดีจังได้วัตถุดิบพร้อมเลย เย้!!!
พอมาคิดแล้วช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิเพื่อเริ่มการศึกษาใหม่หนิ เห็นตอนขับเข้ามาเจอเด็กเยอะเลย เอาหล่ะ!คิดออกแล้ว เอาเป็น ‘สปาเก็ตตี้คาโบนาร่า’ แล้วก็ ‘ไอศครีม’ ก็แล้วกัน เริ่มการเตรียมของได้
ในที่สุดก็ได้เวลาเริ่มแล้วสินะ พอหกโมงเย็นปุ๊บคุณพ่อก็จับเวลาเลย นั้นไงลูกค้าคนแรกและคนต่อๆไปกำลังมา
สองชั่วโมงผ่านไปแล้วในที่สุดก็หมดเวลา เอาหล่ะวันนี้ได้สถิติใหม่ด้วย!!! วันนี้ได้ไป 703 ชาม !!!!
“พ่อครับผมทำลายสถิติได้แล้วครับ!!”ผมพูดไปพลางเก็บมีดประจำตัวผมไปพลาง
“เก่งมาฮิโระเอาหล่ะ ไปอาบน้ำแล้วก็มาห้องพ่อได้เลยนะ”
“ครับ”
………………………………………………
อาบน้ำมาสบายจริงๆเลยนะครับเนี่ย เอาล่ะเรื่องที่พ่อจะคุยด้วยคืออะไรนะ น่าสงสัยจริงๆ ว่าแต่นี่ก็ใกล้เวลาที่คุณพ่อจะนัดด้วยหนิ เอาล่ะไปกัน
ก๊อกๆๆๆ
“ขออนุญาติเข้าห้องครับ”
“เชิญ” รอเสียงตอบรับไม่นานข้างในห้องก็มีคนขานรับทำให้ผมไก้เปิดประตูเข้าไป
“เอาล่ะ ฮิโระ เรื่องที่พ่อจะพูดวันนี้ก็คือสิ่งนี้” งินได้พูดพร้อมยื่นจดหมายมาสองฉบับ โห๋รู้เรื่องเลยครับ ว่ามันคืออะไร ว่าแต่ผมต้องสอบไหมเนี้ยไม่ได้ไปที่นั้นนานเลย
“อย่างที่ลูกนั้นแหละ ฉบับนี้คือศบับที่เชิญลูกเข้าได้เลยโดยที่ไม่ต้องผ่านการสอบ เพราะว่าลูกก็เลยเรียนม.1ที่นั้นแล้วหนิ แต่ว่าขอสอบไปเรียนแลกเปลี่ยนสองปี ทำให้ลูกเข้าม.ปลายได้เลยไม่ต้องสอบ ส่วยอีกฉบับหนึ่งลูกอ่านเองเหอะแล้วก็ตัดสินใจเอานะ”
“หึ คงหนีไม่พ้นจริงๆสินะ”
“งั้นผมตกลงครับพ่อ เดี่ยวผมไปแจ้งให้ทราบเอง ส่วนจดหมายอีกฉบับแยกเป็นของคุณปู่นาคิริน่ะครับ ว่าให้ผมไปหา ว่าแต่ป๊าล่ะครับ” พูดไปพลางกวาดสายตามองหาป๊าของตนไปพลาง
“อ๋อ ป๊าไปจัดการตามคำสั่งของตาอยู่น่ะ”
“เข้าใจแล้วครับ งั้นราตรีสวัสดิ์นะครับ”
……………………………………………………
ณ ห้องประชุมของสภาสิบหัวกะทิ ประจำโรงเรียนโทสึกิ
“เอาหล่ะทุกคน มากันครบแล้วสินะ” เสียงชายที่นั่งเก้าอี้อีแกะสลักหมายเลข 7 กล่าวขึ้นมา
“ยังหรอก วันนี้มาแปลกนะที่เด้าอี้ตัวนั้นถูกนำมาวางน่ะ” ผู้หญิงผมสีเขียวก็ได้ตอบบทสนทานานั้น พร้อมชี้นิ้วไปยังเก้าอี้ว่างเปล่า ที่ติดจอมอนิเตอร์ด้วย
ฟรึบ!
ไม่ทันที่คำพูดของฝ่ายชายจะกล่าวตอบ ภาพบนจอก็ปรากฏให้เห็นบุคคลๆหนึ่งที่เอาผมมาปิดบังใบหน้าตัวเอง ถึงจะอย่างนั้นพวกหัวกะทิสิบคน ไม่สิเก้าคนต่างรู้จักกันดี เพราะคนๆนี้นั้น อยู่ตำแหน่งนี้มาสามปีแล้ว ซึ่งมาก่อนพวกเขาที่จะขึ้นมาเป็นสิบหัวกะทิเสียอีก ถึงคนข้างนอกจะไม่รู้จักเขา แต่ถ้าใครเข้ามาในหัวกะทินี้แล้วจะทราบดีถึงความเก่งกาจของบุคคลๆนี้ ผู้ที่สภาถูกเรียกขานมาทุกรุ่น “จุดสูงสุดของสิบหัวกะทิ”
ตำแหน่งอย่างทางการก็คือ หัวกะทิลำดับที่ “ศูนย์” นั้นเอง ลำดับนี้นั้นมีสิทธิตัดสินมากกว่าอันดับหนึ่งเสียอีก เป็นบุคคลที่ใกล้ชิดกับผู้อำนวยการที่สุด แต่จะต้องเป็นกลางที่สุดมีหน้าที่คอยชี้แนะเท่านั้น และที่บอกมีสิทธิตัดสินก็คือเฉพาะในกรณีที่เสียงโหวตเป็นห้าต่อห้าเท่านั้น ถึงอย่างไรก็ตามสุดท้ายแล้วก็ต้องเป็นอันดับศูนย์อยู่ดีที่ต้องเป็นคนเซ็นต์ยอมรับเอกสาร หรือบางทีอาจต้องบริหารโรงเรียนแทนผอ.เลยก็มี
พูดถึงว่าสภาตอนนี้มีเก้าคน ใช่แล้วที่เรียกมาประชุมในวันนี้คือมาหารือเรื่องอันดับที่สิบ และ การรับเข้านักเรียนม.ปลายนั้นเอง
“ตอนนี้ก็มาครบแล้ว จริงไหมครับซาโตชิคุง” และมีเพียงแค่หนึ่งอย่างที่พวกหัวกะทิรู้กันคือ อันดับศูนย์นั้นเป็นผู้ชาย นอกจากนั้นที่มา ชื่อ ใบหน้า ต่างไม่มีใครทราบเลย
“อืมเอาหล่ะ งั้นหัวข้อแรกที่เราจะพูดกันนะครับนักเรียนเข้ามาใหม่ในชั้นปีการศึกษานี้” ได้เวลาเข้าสู่โหมดจริงจังแล้ว บรรยากาศช่างต่างจากตอนที่บุคคลที่ในสภากล่าวถึงบุคคลนั้นว่า “โซว์”ก่อนจะเข้ามาลิบลับ
“ค่ะปีนี้ทางผอ.ได้ให้ คุณนาคิริ ไปทำการทดสอบค่ะ แล้วก็ไดเผลแจ้งมาว่าไม่มีใครสอบผ่าน แต่ว่าเราได้รับทางสายด่วนจากท่านผอ.ว่าให้รับ ยูคิฮิระ โซมะ เป็นกรณีพิเศษค่ะ” ว่าจบคุณเนเน่จังก็ได้ปิดแฟ้มรายงานผลทันที
“อืม ยูคิฮิระสินะ 5555 นามสกุลนี้มันคุ้นจริงๆ ปีนี้มีแค่คนเดียว ไม่สิสองคนสินะ ใช่ไหมเอย์ชิคุง” คงเป็นคนเดียวด้วยแหละที่กล้าพูดท้าทายอันดับหนึ่งมากขนาดนี้
“ใช่ครับ โซว์จัง ตอนนี้ทางเขาได้ตอบรับมาแล้วครับคนที่ชื่อ “โอดะ อากิฮิโระ” เป็นบุคคลที่ทางผอ.เป็นคนเชิญมาเอง อ่ามวนท้องจัง” สงสัยคงฝืนไปแล้วสินะ
“เอาเหอะคุณพักซักครู่เสียแล้วกัน อย่างว่าหล่ะครับ เดี๋ยวผมจะเข้าไปวันเปิดเทอมนะครับ เดี๋ยวจะไปเคลียร์เอกสารด้วย รบกวนหาโต๊ะเอกสารให้ทีนะครับ” เอาหล่ะสิครับจากที่ทุกคนได้เครียดอยู่แล้ว เครียดหนักกว่าเดิมอีก!!! ใครใช้ให้อันดับศูนย์อยู่ดีๆมาโรงเรียนในปีนี้หล่ะ!!! ไม่เคยมีใครเจอมาก่อนแต่อยู่ดีๆก็จะมา
“555อย่าหน้าตรึงกันสิครับ พอดีคุณเซ็นซาเอม่อนเชิญไปจิบน้ำชาน่ะ เลยจะแวะไปเคลียร์เอกสารและทักทายสิบหัวกะทิรุ่นนี้เสียหน่อยเสียหน่อย หวังว่าผมไปที่นั่นแล้วทุกอย่างจะเรียบร้อยนะครับ แล้วก็ใครบางคนที่คิดจะเริ่มสืบเรื่องผม ด้วยความกลหวังดีมันเสียเวลาเปล่าครับ”
“หัวข้อต่อไป อันดับสิบสินะ มีใครเสนอมาบ้างล่ะ อย่าบอกนะว่าคุณหนูนาคิริ เอรินะน่ะ”
“ใช่ขอรับทางพวกระผมได้ข้อสรุปมาแล้วว่านาคิริได้เป็นอันดับสิบขอรับ” ยังเป็นคนพูดแปลกๆดหมทอนเคยนะเนี่ย คุณโซเมย์
“นี่~ มันเกิดอะไรขึ้นหรอโซว์จัง ทำไมหรอ นาคิริมีปัญหาหรอ” อ่าคุณรินโดเริ่มแล้วนะครับความกวนเนี่ย
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ผมได้รับการแจ้งในวันที่หล่อนไปเป็นคนตรวจคนเข้าเรียนที่นี่ ซึ่งไม่ค่อยพอใจในความถือตัวของลิ้นเทพเสียเท่าไหร่หรอก แต่ว่าช่างเหอะในเมื่อพวกคุณมัติเอกฉันท์แล้ว เดี๋ยววันเปิดเทอมผมไปเซ็นต์ผ่านให้เอง เอาหล่ะจบการประชุมได้ เจอกันอีกสองวันข้างหน้านะครับ”
ความคิดเห็น