Our Fantasy

ลำดับตอนที่ #1 : สอบวันแรก

      ชายผมยาวดำสลวยดุจหญิง และดวงตาสีขาวอันเป็นสัญลักษณ์เผ่าวาโยเหม่อลอยไปยังฟ้าไกล เสียงเกวียนดังเป็นระยะๆ

    "คราฟ วันนี้ลูกเป็นอะไรไป เหม่อตั้งแต่เช้าแล้ว"

     ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่ในเกวียน เอ่ยด้วยความเป็นห่วง

     "เปล่านี่"

     เด็กหนุ่มตอบเรียบๆ แต่ยังคงเหม่อต่อไป

     คราฟ เป็นลูกคนที่สามของตระกูลฟาเรล ตระกูลเก่าแก่ที่มีอาชีพค้าขายมานาน วันนี้เป็นวันที่เขาจะต้องไปสอบเข้าเพื่อเรียนต่อในชั้นมัธยมต้น พ่อกับแม่เขาออกจะดีกับเขามากๆ แต่เขากลับไม่รู้สึกดีเอาซะเลย

     "ถึงแล้วล่ะลูก"

      ผู้เป็นพ่อโผล่หัวออกมาเรียกเขากับแม่ให้ลงไป ทันทีที่คราฟเดินลงมา เห็นปราสาทสีอิฐตั้งตระหง่าน ประตูบานใหญ่เปิดกว้าง สำหรับรับนักศึกษาที่จะเข้าใหม่ สีหน้าเขาก็...ยังเรียบเฉย

      พ่อกับแม่พาเขาไปลงทะเบียน ก่อนที่จะแยกกัน เนื่องจากสถานที่สอบไม่อนุญาตให้ผู้ปกครองเข้าไป

     คราฟ เดินไปเรื่อย เขาไม่สนใจสิ่งรอบข้างเอาเสียเลย ทั้งๆที่โรงเรียนเวทย์วิทยาเป็นโรงเรียนที่ใหญ่และเก่าแก่มากว่า 100ปี เธอเดินไปเดินมาอย่างไม่รู้ตัว จนกระทั่งเสียงประกาศจากลำโพงดังขึ้น

     "ผู้เข้าสอบทุกท่าน ขณะนี้เวลา 8.20 น. ในอีก 10 นาที ขอให้ผู้เข้าสอบทุกท่านไปพร้อมกันที่หอประชุมใหญ่ เพื่อรับบัตรประจำตัวสอบ ซึ่งท่านจะต้องพกติดตัวตลอด 3 วันที่ทำการสอบ โดยวันนี้สอบรอบแรกจะเริ่มในเวลา 9.00 น.เป็นการสอบข้อเขียน ใครช้าแม้แต่วินาทีตาย!! เอ้ย หมายความว่า สอบตกค่ะ ขอบคุณค่ะ"

     ทุกคนออกอาการขำเล็กน้อยกับการหลุดของผู้ประกาศ แล้วก็ทยอยกันไปหอประชุมใหญ่โดยหวังว่าจะไปถึงเป็นคนอันดับต้นๆ

--------------------------------------------------------------

     ณ หอประชุมใหญ่


     เด็กนักเรียนมากมายกำลังรอรับบัตรเป็นคิวยาว คราฟก็อยู่ในแถวนั้นด้วย แต่เขาดูจะหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อทุกครั้งที่มีคนออก ก็จะมีคนแซง จนแถวไม่ขยับไปไหนซะที

     "นี่"

     หญิงสาวคนนึงทักคราฟ เมื่อคราฟหันไปมองก็พบเด็กสาวใส่แว่นกรอบสี่เหลี่ยมรูปร่างท้วมนิดๆ ดวงตาสีเหลืองขุ่นเล็กน้อย

    "คราฟ เราเอง โก้ ที่เคยอยู่ห้องเดียวกับนายไง"

     คราฟทำท่าเหมือนเพิ่งจำได้ ดวงตาสีขาวส่อแววสงสัยเล็กน้อยว่าทักทำไม

   "เราขออยู่ด้วยได้ป่ะ"

     โก้ทำท่าขอร้องสุดๆ

    "ไม่!"

    คราฟปฏิเสธเสียงแข็ง แววตาฉายแววตำหนิ

    ...คนอื่นเขาเข้าแถวกันตั้งนาน จะมาแซงกันง่ายๆอย่างนี้เรอะ ฝันไปเถอะ

     "น่านะ เพื่อนกัน"

    โก้อ้อนวอนอีกครั้ง

     "จำไม่ได้ว่าเป็นเพื่อนกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่"

     เสียงของคราฟเย็นเยียบ ไม่ใช่การล้อเล่น แต่เป็นความจริง โก้ถึงกับจ๋อยสนิท จึงยอมไปยืนต่อแถวแต่โดยดี


-----------------------------------------------------------

    "ขณะนี้เวลา 8.55น. ให้ผู้เข้าสอบทุกท่านเตรียมตัวเข้าสอบได้แล้วค่ะ สาย ตาย!!!~โป้ก!  เฮ้ย อะไรวะ...."

    เสียงเตือนดังเรียกความขำขันแก่ผู้เข้าสอบอีกครั้ง ซึ่งดูเหมือนจะมีการทำสงครามเล็กน้อยก่อนปิดประกาศ

    หลังจากนั้นทุกคนก็ทยอยกันเข้าสอบ

    ภายในห้องสอบเป็นห้องเดียวที่ไม่ใหญ่แต่มโหฬารเลยทีเดียว โต๊ะถูกวางเรียงกันต่อๆกัน นับพันโต๊ะ

    แต่ละโต๊ะมีกระดาษเพียง 1 ใบเท่านั้น!!!~

    คราฟเดินตรงไปยังโต๊ะหมายเลย 698 ตามบัตรประจำตัวที่ได้รับมา เขาสำรวจกระดาษที่ตั้งบนโต๊ะเธอ แต่ก็ไม่มีข้อความใดๆเลย เขาประหลาดใจเป็นครั้งแรกของวัน

    "ผู้เข้าสอบทุกท่าน กรุณานั่งตามที่นั่งของท่านด้วย"

     เสียงประกาศดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อทุกคนนั่งในที่ของตัวเองเรียบร้อย เสียงประกาศก็ดังที่รอบ

    "กระดาษที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ ให้ท่านใช้เขียนตามคำสั่งของเรา คำสั่งมีทั้งหมด 3 ข้อ แต่ละข้อให้เวลาทำหนึ่งชั่วโมง"

    เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีในห้องสอบ

    "คำสั่งข้อแรก"

    เสียงประกาศเว้นช่วงให้ทุกคนเงียบลง

    "เขียนความรู้ทุกอย่างของคุณ"

    ...อะไรกัน แล้วนี่จะเขียนอะไร จะให้เขียนมาทั้งหมด5 วันก็ยังไม่หมด

      คราฟคิดอย่างเคร่งเครียด พลางเหลือบมองคนข้างๆที่ยิ้มร่า แล้วเติมลงไปอย่างรวดเร็ว แต่ว่าโต๊ะมันห่างกันเกินไป ทำให้ไม่เห็นคำตอบ

     ...ฮึ่ม

       คราฟหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดพราย เธอเขียนลงไปในกระดาษอย่างรวดเร็ว

       59 นาทีผ่านไป

       "คำถามข้อที่สอง"

        นักเรียนหลายคนที่ยังบรรยายความฉลาดของตัวเองไม่หมด ก็โวยวายอย่างหงุดหงิด แต่ดีที่ไม่มีกรรมการคุมสอบ

      "ให้เขียนอดีตของตัวเอง"

        นักเรียนหลายคนตีหน้าเคร่งอีกครั้ง แต่คราฟกลับไม่เครียดเหมือนเดิมแต่ในทางกลับกัน เขาเขียนคำตอบเสร็จพร้อมคนที่นั่งข้างๆเขา สาวผมหยิกหันมายิ้มให้ เขายิ้มตอบ ก่อนจะฟุบลงไปนอน

      ...อีก 59 นาที หลับสบาย...

       59 นาทีผ่านไป

       "คำสั่งข้อสาม"

       เสียงนักเรียนโวยวายขึ้นมาอีกรอบ

      "บรรยายความคิดของตัวเองต่อสิ่งรอบข้าง"

      คราฟชะงักเล็กน้อยก่อนปากกาจะเริ่มเขียน

      ....แย่ ข้อนี้คงต้องทำแล้ว

      ผ่านไป 60 นาที

      "หมดเวลาทำข้อสอบ ให้ทุกคนออกจากห้องสอบภายใน 1 นาที มิฉะนั้นจะถือว่าสอบตก"

      เด็กนักเรียนหลายคนรีบรุดออกจากที่นั่งมุ่งไปยังประตูทางออก เพราะห้องนี้ถึงจะกว้างใหญ่ บรรจุคนได้ พันกว่าคน แต่มีทางเข้าออกเพียง 2 ทาง การจะให้คนกว่าพัน ออกไปใน 1 นาทีแทบเป็นไปไม่ได้
     คราฟจึงลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วยืนรอจนคนออกไปหมด ซึ่งแทบเหยียบกันตาย จึงทำให้คนหายไปได้อย่างรวดเร็ว ก็กลายเป็นการเปิดทางให้เขาเดินสบายๆออกไป

     ปึง!!!

     ทันทีที่เขาก้าวออกจากห้องประตูก็ปิดลงอย่างรุนแรง เขามองดูนาฬิกาข้อมือ

     ...หนึ่งนาทีพอดี   เกือบไป


     "ขอให้ผู้เข้าสอบทุกท่าน รับประทานอาหารตามอัธยาศัย ในเวลา 13.00 น. จะประกาศผล และรายละเอียดการสอบรอบถัดไป ขอบคุณค่ะ"

     รู้สึกว่าการประกาศคราวนี้จะเป็นไปโดยสวัสดิภาพ ไม่มีการติดขัด 

------------------------------------------------



     คราฟเดินไปเรื่อยๆ ตามร้านของกิน แต่ก็ไมได้ชายตามองอาหารอันน่าอร่อยเลย เขาเดินอย่างเหม่อลอยย

     ...เฮ้อ สอบตกแน่เรา ก็ดันตอบไปแบบนั้น แต่ช่างเถอะ ยังไงซะ คนที่อยากเข้าไม่ใช่เราอยู่แล้ว

     "เฮ้ย หาเรื่องกันรึไงวะ"

      คราฟสะดุ้งจากห้วงคิด เมื่อร้านข้างๆมีชายฉกกรรจ์ร่างสูงยืนหาเรื่องหญิงสาวคนหนึ่ง

     "ขอโทษจริงๆค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเหยียบ พระบาท คุณ"

     คำพูดแม้นจะดูสุภาพแต่กลับยั่วยวนยำพระบาทานัก

     "ยัยนี่วอนซะแล้ว"

     ชายหนุ่มง้างหมัดปล่อยออกไปอย่างแรงเข้าหน้าหญิงสาว แต่ก่อนที่จะได้ปะทะกับหน้าอันงดงาม ก็กระทบเข้ากับบางสิ่งที่ปลิวไป

     "หึ ไอ้หนุ่มนี่วอนซะแล้ว"
 
    ชายร่างใหญ่ทำถ้าจะเข้าไปซ้ำเติมผู้ที่เข้ามาแทรกการตั้งศาลเตี้ย ซึ่งตอนนี้มีฎีกาใหม่เข้ามาแล้ว

     เด็กหนุ่มเช็ดเลือดที่มุมปาก แววตาสีขาวแข็งกร้าวท้าทาย
 
     "อย่าทำเค้าเลยนะคะ"

     หญิงสาวเมื่อสักครู่วิ่งมาบังหน้าเด็กหน่ม แต่แค่ชายร่างใหญ่จับไหล่บางผลักไปด้านหลัง หญิงสาวก็ปลิดไปตามแรง

     "อยากทำตัวเป็นพระเอกดีนัก"

      ชายร่างใหญ่เอ่ยอย่างหมั่นไส้ แล้วปล่อยหม้ดไปยังร่างที่นอนอยู่ ก่อนจะเรียกเพื่อนๆมารุมซ้อม

     "อ๊อก"

     เด็กหนุ่มกระอักเลือดออกมา จากสภาพที่เคยดูดี บัดนี้เสื้อผ้าหลุดลุ่ย เปรอะเปรื้อยไปด้วยฝุ่นดิน ในหน้าที่หล่อเหลา โชกไปด้วยเลือก และรอยปูดบวม

    "หยุดเถอะค่ะ ฮือๆ ฉันผิดเอง อย่าทำอะไรเค้าเลยนะคะ"

     หญิงสาวยังคงอ้อนวอนไม่อยู่ ทั้งที่ยังถูกลูกน้องคนนึงจับอยู่ ที่เธอร้องไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เจ็บใจ ที่ตัวเองเป็นต้นเหตุให้คนอื่นเดือดร้อน...อีกแล้ว

    "เฮ้ย พวกคณะกรรมการมา"

     หนึ่งในพรรคพวกมันตะโกนบอก พร้อมกับชี้ให้เห็นกลุ่มคนที่แหวกชาวมุงอยู่

    "ใส่บาทาหมาโว้ย"

     หัวหน้ามันหยุดจากการกระทืบแล้วหนีไปอย่างว่องไว หญิงสาวหลังจากถูกปล่อยตัวก็วิ่งเข้ามาหาผู้มีพระคุณทันที

     "ฮือๆ ขอโทษนะคะ คุณไม่น่ามาช่วยฉันเลย"

     หญิงสาวสะอื้นอย่างอดไม่ได้ เธอไม่น่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะเธออีกเลย แต่ มันก็ยังคงเป็นอยู่ร่ำไป

     ชายหนุ่มหมดสติไปแล้ว เหล่าพวกคณะกรรมการรีบส่งคราฟเข้าห้องพยาบาลทันที

     ..."เพราะฉันอีกแล้ว ฮือๆ"

    เสียงใครน่ะ

     ..."ถ้าฉันไม่ซุ่มซ่าม เธอก็คงไม่ต้องเจ็บตัว ฮือๆ"

   ใครกัน

     ..."ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง ยังไง ฉันก็จะปกป้องเธอ"

    ใคร

  ..."ปกป้องฉัน แล้วทำให้เธอเป็นอย่างนี้ ฉะ ฉัน ฮือๆๆ"

  ..."อย่าร้องสิ เธอร้องแล้วไม่น่ารักเลย"

  ..."ตะ แต่ว่า ฮือๆ ฉันทำให้เธอเจ็บตัว ฉันทำให้เธอเดือดร้อน"

  ..."ยัยบ้า ยิ่งเธอร้องฉันยิ่งไม่สบายใจนะ หยุดซะทีสิ"

  ..."ฮึก ฮือๆ"

  ..."เธอห้ามร้องนะ เพราะฉันจะปกป้องเธอ จะไม่ให้เธอร้องไห้ ถ้าเธอร้องไห้ ก็คือฉันปกป้องเธอไม่ได้ ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ฉันช่วยเธอก็แล้วกัน"

  ..."ฮึก กะ ก็ได้"

  ..."อือ ดีแล้ว น่ารักขึ้นเยอะ ฉันจะปกป้องเธอเองนะ ไม่ต้องกลัว"

  ..."ปะ ปกป้อง"

  ..."ฮื่อ ฉันจะปกป้องเธอเอง"