สุดที่รักปากร้ายของยัยขี้เซา

ลำดับตอนที่ #1 : ผู้หญิงวายร้าย...ผู้ชายปากหมาน

ณ ริมถนนสายหนึ่ง  บรรยากาศอันคุ้นเคยของชาวกรุงเทพ กับรถราที่ติดกันยาวเหยียด แถมด้วยเสียงแตรรถที่แสนจะน่ารำคาญ

                “มนุษย์โสสิ อามะ ภันเต  คนรึเปล่าใช่ครับ OH! YEAH ........” เสียงเรียกเข้าจากมือถือเครื่องเดิมดังขึ้น...

                “ โว้ยยย  รู้แล้วน่า ยัยกันย์ !!  ช้านนก็รีบอยู่นี่งาย   แต่รถยังไม่มานี่หว่า  ช้านไม่มีรถอย่างแกนี่จะให้รีบไปถึงไหนเนี่ย  ถ้าช้านนนเหาะได้  คงเหาะไปนานแล้ว แล้วแกไม่ต้องโทรมาบ่อยหรอกน่า ฉันรู้บ้านแกมีตังค์ แต่ฉันเสียดายแทนโว้ยย ”  บราลีบ่นออกมาเมื่อเพื่อนสาวใจร้อนโทรตามจิกหล่อนทุกห้านาที                                                         

                ก่อนที่หล่อนจะวางสาย.. หากสายตาที่หล่อนมองไปเบื้องหน้า แลเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังจะข้ามถนน โดยที่ไม่รู้ว่า มีรถหรูคันหนึ่งกำลังวิ่งใกล้เข้ามา  หญิงสาววิ่งสุดชีวิตเพื่อจะปกป้องเด็กผู้หญิงคนนั้น

                “ เอี๊ยด”  

                “ เอ๊ะ !  ทำไมไม่เจ็บเลยสักนิดอ่ะ   หรือว่าลูกตายแล้วจริงๆ ใช่ไหมคะ  แล้วปะป๊ากับหม่าม๊าของหนูโบว์อยู่ไหนอ่า... ฮือๆๆๆ  U_U ไหนปะป๊ากับหม่าม๊าบอกหนูงายยย .......ว่าจะรอหนูอยู่ที่สวรรค์อ่า แง๊ๆๆๆ   ปะ.ป๊ากะหม่าม๊า โกหกหนูโบว์นี่ เอ๊ะ! หรือว่าที่นี่ไม่ใช่สวรรค์ หรือว่าที่นี่จะเป็น....แง๊ ๆๆ  หนูโบว์ไม่อยากลงนรก หนูโบว์ไม่เคยฆ่าใคร ไม่เคยเป็นกิ๊กกับครายเลยน๊า ฟงแฟนยังหาไม่ได้เลยอ่า... เค้าม่ายอยากลงนรก  เค้าม่ายอ๊าววววววว” หญิงสาวนึกพลางโอดครวญในใจ ( นึกเป็นตุเป็นตะเลยนะเธอ  ยัยบราลี!!)++

            “ยัยบ้าลืมตา   ซะทีสิ”     เสียงทุ้มห้าวตะคอกดังๆ

            “เอ๊ะ  !  อ้าว ! นี่ฉันยังไม่ตายหรอกเหรอ ” หญิงสาวพึมพำออกมา.เมื่อได้สติอีกครั้งก็ตะโกนร้องดังๆอย่างลืมตัว 

                 “เย้ ! ฉันไม่ตายแล้ว  ไม่ต้องลงนรกแล้ว เย้ๆ”  

                “ นี่ยัยบ้า ตกใจจนเสียสติหรือไง  จะดีใจอีกนานไหม  ไม่อายคนอื่นเค้าบ้างเหรอไง อย่างเธอคงจะไม่อาย  แต่ฉันอายรู้ซะบ้าง แล้วนี่! เธอเป็นบ้าอะไร อยู่ดีๆมาวิ่งตัดหน้ารถฉันน่ะ  นี่ถนนนะไม่ใช่ลู่วิ่ง อยากจะวิ่งก็ไปที่อื่น ไป๊!  ดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันเหยียบเบรครถทัน ไม่งั้นเธอได้ตายสมใจเธอแน่ ”  ชายหนุ่มตะคอกใส่หญิงสาวเป็นชุด เธอได้แต่อ้าปากค้างอีตานี่ไม่ยอมเปิดช่องว่างให้หล่อนเถียงสักคำ.

            “ผู้ชายอะไรฟะ  ห่วยแตก ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษสักนิด ขอโทษสักคำก็ไม่มี  ว่าคนอื่นๆฉอดๆอยู่ได้ ผู้ชายจริงเปล่าวฟะ เนี่ยน่ะเหรอคนอาย  แล้ว X คนบ้าน่ะ  มันควรจะเป็นนาย มากกว่านะ  ขับรถไม่หัดดูบ้างรึไง  จะรีบไปตายที่ไหน ห๊า!!    จะชนเด็กอยู่แล้วตาถั่วหรือไง มัวทำอะไรอยู่ในรถล่ะ ถึงไม่ดูตาม้าตาเรือ  ก่อนจะว่าคนอื่นหัดดูตัวเองซะก่อนสิ  * ~:) %$....”  บราลีว๊ากกลับเมื่อขาดคำของชายหนุ่ม (เยี่ยมมาก!! ยัยขี้เซา เอ๊ย!ยัยบราลี ของเจ๊..)

                หลังจากเถียงกันหน้าดำคร่ำเครียด (มันก็ไม่อายชาวบ้านกันทั้งคู่แหละว้า!!) ก็เกิดความเงียบขึ้นพักใหญ่

จนเสียงเล็กๆของหญิงสาวโวยวายขึ้น

                “ เฮ้ย! จะไปไหน คิดจะชิ่งเหรอ เจ้าข้าเอ๊ย! ใครไม่เคยเห็นผู้ชายหน้......อุ๊บส์” ชายหนุ่มรีบเอามือปิดปากหญิงสาวก่อนที่หล่อนจะทำให้เค้าอับอายมากกว่านี้

                “ยัยบ้า ตะโกนให้นายกฯ ประธานาธิบดี แห่กันมารึไง”  ชายหนุ่มโวยขณะที่มือยังปิดปากหญิงสาวอยู่

“อ้าย อ้า อ่อยอ๊านนน....อ้ายอน อ๋วยโออาด  อ้ายอุ๊เอ้ด  อ่อยอิโอ๊ยยย ( แปลได้ใจความว่า  X บ้า...  ปล่อยช้านนน อ้ายคนฉวยโอกาส   อ้ายทุเรศ ปล้อยสิโว้ยยย”  เสียงอู้อี้ ของหญิงสาวร้องขึ้นเมื่อชายหนุ่มเอามือปิดปากเธอ พร้อมๆกับร่างเธอก็ดิ้นตามไปด้วย

            “เอ้า!! ร้องเข้าไป  ดิ้นเข้าไป แม่คุ๊ณณณ!!  เอาให้เหนื่อยไปเลยจะได้หยุดสติแตกซะที ถ้าไม่หยุดก็กอดกันอยู่ตรงนี้แหละ ไม่องไม่อายแล้ว หยุดบ้าเมื่อไหร่ ฉันถึงจะปล่อย”  ชายหนุ่มบอกหล่อนมือหนึ่งโอบเอวหล่อนจากด้านหลัง มืออีกข้างเอามือปิดปากไว้สภาพเลยดูเหมือนหล่อนถูกชายหนุ่มกอดจากด้านหลัง