--เดี๋ยว!!!!! อย่าพึ่งอ่าน-- (อันนี้ไม่ใช่ชื่อเรื่องนะ-*-)

ลำดับตอนที่ #1 : ---*--- แล้วค่อยอ่านนะ---*---

1

       “ม่ายยยยนะ  ไม่เอา  พู่กันยังไม่พร้อม>o<”  เสียงของฉันดังก้องไปทั่วสนามบาส และทุกคนที่ยู่แถวนั้นก็พร้อมใจหันมาดูฉันอย่างงงๆ

       “อะไรเล่า พู่กัน พี่ไม่ได้มาขอเธอแต่งงานซักหน่อย พี่มาชวนเธอลงทีมบาสนะ” เสียงตอบที่ไม่พอใจของพี่โดมหัวหน้าชมรมบาสของโรงเรียน เจ้าของฉายาเจ้าชายนักรัก ที่มาของฉายานี้ก็คือ พี่แกมักจะเปลี่ยนแฟนอาทิตย์ละคน หรือวันละคนก็มี (สำส่อนชิบ-หาย)  --*--

       “อ่าว ก็พู่กันยังไม่พร้อมจริงๆนี่” ฉันพูดเบาๆ

       “พี่ไม่ได้ถามว่าพร้อมหรือไม่พร้อม พี่ถามว่าจะลงรึเปล่า” พี่โดมพูดด้วยเสียงเรียบๆ 

       เชอะ!! >_< ตานี่ มาขอให้ฉันเข้าชมรมแท้ๆ แทนที่จะพูดเพราะๆหน่อย อันนี้มาทำวางมาด เห็นว่าตัวเองดีนักรึไงย่ะ ก็แค่หล่อ ก็แค่รวย ก็แค่สูง ก็แค่ขาว ก็แค่เป็นรุ่นพี่ ก็แค่เป็นประธานนักเรียน ก็แค่เป็นประธานชุมนุม....ก็แค่........แค่...แค่นั้นเอง แหวะ ไม่เห็นจ่าพิศวาศตรงไหนเลย

       “ว่าไง จะลงทีมบาสรึป่าว” พี่โดมเร่ง

       “ทำไมต้องเป็นพู่กันด้วยหล่ะ >.<   คนอื่นมีตั้งเยอะ พู่กันเล่นบาสไม่เป็นหรอกนะ  เดี๋ยวจะไปเป็นตัวถ่วงทีมเปล่าๆ” ฉันพูดด้วยสายตาที่ออดอ้อนสุดขีด

       “ก็ชมรมบาสของเรามันไม่ค่อยมีผู้ชายหน่ะสิ  พี่เลยต้องหาผู้หญิงที่ค่อนข้างจะสวยหรือไม่ก็ค่อนข้างน่ารักมาเป็นแม่เหล็กไง  ช่วยพี่เถอะน่า”พี่โดมบอกเหตุผล  แต่ทำไมต้องใช้คำว่าค่อนข้างด้วยวะ (--*--)

       จริงสิ  ชมรมบาสโรงเรียนเราไม่ค่อยมีคนมาสมัครเลย โดยเฉพาะผู้ชาย จะมีก็แต่พวกที่หล่อๆรวยๆ แต่ก็มีน้อยคน สงสัยคนอื่นเค้าคงจะเหม็นขี้หน้าพวกนี้หล่ะมั้ง ฮ่าๆ พวกหน้าเหม็นเอ้ย

       “ลงทีมบาสกับพี่เถอะ  นะๆๆๆๆ” (>o<)  พี่โดมทำหน้าอ้อนสุดขีด  แหมทำมาเป็นน่ารัก  ก็น่ารักจริงๆละ

       “งั้น...ขอพู่กันคิดดูก่อนละกัน”ฉันขอผ่อนผัน

       “โอเค ไปนอนคิดให้พอใจละกัน  พี่ขอคำตอบพรุ่งนี้” พี่โดมพูดพร้อมหันหลังกลับไปที่แป้นบาส

       “แบร่ๆๆ ทำมาเป็นวางกล้าม  ใหญ่นักรึไงย่ะ”ฉันล้อเลียนพี่โดมลับหลัง  แต่ไม่ทันจะล้อเสร็จ พี่โดมก็หันมาพูดกับฉันจนฉันแทบหัวใจวายตาย

       “เอ่อใช่...พรุ่งนี้มาหาพี่ตรงนี้ตอนก่อนเข้าแถวนะ  มาแต่เช้าด้วย”พี่โดมหันมาอย่างรวดเร็ว

        ( OoO )    “ค่า แหะๆ”  ฉันพูดอย่างอ่อนน้อม ( ทีอย่างนี้หล่ะไม่กล้า ) (-- o --“)

       “โอ้ย..ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยยายปิ๊ง แค่ฉันประกวด Miss popular prettyได้รางวัชนะเลิศ แล้วฉันต้องมากลายเป็นยายถึกนักบาสเพียงแค่ชั่วข้ามคืน อยากจะบ้า” ฉันบ่นกับยัยปิ๊งเพื่อนรักขณะที่เดินไปห้องซ้อมดนตรี

       “คิดมากน่า อย่างน้อยเธอก็จะได้ออกกำลังกายและก็ใกล้ชิดกับ4หนุ่มสุดป๊อปของโรงเรียนเพทายวิทยาเลยนะ” ยัยปิ๊งพูดพร้อมกับลูบหลังฉันเป็นการปลอบใจ

       โรงเรียนเพทายวิทยาที่ยัยปิ๊งพูดไปเมื่อกี๊นี้คือโรงเรียนสาขาพี่น้องของโรงเรียนไพรินทร์วิทยาซึ่งเป็นโรงเรียนที่ฉันกำลังเรียนอยู่ในตอนนี้ ส่วนเรื่อง4หนุ่มป๊อปโรงเรียนนั้นหน่ะหรอ พวกเขาเป็นเพื่อนกับพวกนักบาสโรงเรียนฉันเอง ก็อย่างที่บอก ทีมบาสโรงเรียนฉันไม่ค่อยมีผู้ชายมากเท่าไหร่ เพราะเหม็นขี้หน้าพวกป๊อปทั้งหลายหล่ะมั้ง

       “กว่าจะมาได้นะคุณผู้หญิงทั้งหลาย” นี่เป็นเสียงของไอ่บอยเป็นหัวหน้าวงดนตรีที่ฉันเป็นนักร้องนำอยู่

       “กราบขออภัยเพคะเด็ดพี่ น้องผิดไปแล้ว” ยัยปิ๊งแกล้งแหย่นายบอย

       “เอ่อๆๆ พวกเจ้าสมควรตาย ทหาร จับนังพวกนี้ไปประหาร” ไอ่บ้าบอยมันทำท่าน่ากลัวมากเลยค่ะท่านผู้อ่าน

       “พวกแกจะเอาไง จะซ้อมรึจะซ้อม” ไอ่ป๋องมือกลองแทรกขึ้นขณะที่พวกเรากำลังเล่นอย่างสนุกสนาน

       “ฮา ฮา ฮา” พวกเราหัวเราะพร้อมกันอย่างสนุกสนาน

       “เอาหล่ะๆ ฟังทางนี้ก่อน” ไอ่บอยพูดหน้าตาจริงจัง และกระโดดขึ้นไปนั่งบนลำโพงก่นที่มันจะพูดต่อ…

       “วันมะรืนนี้พวกเราจะต้องไปประกวดวงดนตรีสากลระดับเครือข่าย พวกที่เข้าประกวดก็จะมีพวกโรงเรียนเราประมาณ 6-7 วง และพวกโรงเรียนเพทายอีกประมาณ 10 วง การประกวดจะเริ่มประมาณ ทุ่มครึ่ง ที่โรงเรียนเรา เท่าที่เราดูนะ วงของโรงเรียนเรามันไม่เท่าไหร่ แต่วงโรงเรียนเพทายที่พึ่งได้มือกลองใหม่นะ ค่อนข้างน่ากลัวหน่อย”บอยหยุดพูดเหมือนจะเว้นช่องไฟให้เราถาม แต่ที่ไหนได้มันหยุดพูดเพื่อหันไปจ้องไอ่อ๊อฟมือเบส ที่กำลังก้มน้าคุยโทรศัพท์โดยที่ไม่สนใจอะไรเลย

       “ครับ ครับ รักครับ ก็บอกกับน้องอีฟคนเดียวนั่นแหละ พี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ ต้องคิดถึงน้องอีฟทุกวินาทีอย่างนี้เนี่ย ถ้าไม่มีคนคิดถึงตอบคงจะแย่แน่เลย จริงๆนะ.... ถึงจะบ้า ก็บ้ารักอีฟคับ...ฯลฯ...”มันยังคงหน้าม้อคุยโทรศัพท์ต่อไป โดยที่ไม่รู้ว่าหายนะกำลังมาเยือนแล้ว….