เรื่อง ปิ๊งรักนายเพลย์บอยรสสตอเบอรี่

ลำดับตอนที่ #1 : [ [ ส า ว น้ o ย ช่ า J I ผ้ อ ] ]

        "แล้วเจ้าหญิงสุดสวย กับเจ้าชายสุดหล่อ ก็ได้ครองคู่กันอย่างมีความสุข" อาจารย์มิอาโกะอ่านพร้อมกับกลั้นหัวเราะเต็มที่ แล้วก็.......... 
        "ฮะๆๆ ...ฮ่าๆๆ.." ว่าแล้วทั้งห้องก็หัวเราะกับนิยายสุดโรแมนติกของฉัน
        "อะ.. เอาละทุกคน สงบสติอารมณ์ได้แล้ว" มิอาโกะตะโกนบอกนักเรียนในห้อง  
        "อาจารย์ค่ะ!!" ฉันตะโกนเรียก
        "นิยายของหนูมันตลกขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ"
        "เธอจะให้ครูพูดความจริงหรือจะให้โกหกละ " ดู๊....ดูคนเป็นครูพูดกับลูกศิษย์แบบนี้ได้ไงเนี่ย
        "ก็พูดความจริงสิค่ะ" ฉันเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ
        "ก็ตลกนะสิ ฮะๆๆๆ มีหรือที่เจ้าหญิงสุดสวยกับเจ้าชายสุดหล่อนะ มันไม่มีในโลกหรอกไอจัง " มิอาโกะพูดและมองฉันอย่างขำๆ
        "เดี๋ยวค่ะ แล้วแบบไหนถึงจะมีอยู่ในโลกละค่ะ" ฉันยังคงเถียงต่อ แต่ก่อนที่มิอาโกะจะได้ตอบฉัน ออดก็ดังซะก่อน
        "อ้าว ออดดังแล้ว เห็นทีเธอต้องไปถามเพื่อนเอาละนะ ว่าแบบไหนถึงจะมีอยู่ในโลกนะ เอาละนักเรียนบอกทำความเคารพ "
        "นักเรียนเคารพ"
        "สวัสดีค่ะ/ครับ" แล้วมิอาโกะก็เดินออกไปโดยที่ยังไม่ลืมหันมองฉันและกลั้นหัวเราะอีกรอบ 
       
        สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ มินาคาว่า ไอ อยู่ ม.ปลายปี 1 ฉันเป็นดาวของโรงเรียนค่ะ โฮ๊ะๆๆ เพื่อนๆ มันจะเรียกฉันว่า ยัยจอมเผ้อ 
      
        "ฮึ่มๆๆ อะไรกัน อะไรมันจะตลกขนาดนั้น ชายหญิงหน้าตาดี จะเกิดมาเป็นเนื้อคู่กันไม่ได้รึไงย่ะ มารินะ ตอบฉันมาตามตรง นิยายของฉันมันตลกขนาดนั้นเลยเหรอ" มารินะเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเริ่มทำหน้าเครียด
       "ใช่!! มันตลกจริงๆ" เธอพูดแล้วค่อยๆ ยิ้ม แล้วก็หันหลังให้ฉัน
       "นี่!! มารินะ" ฉันพูดและจับหลังเธอ ก่อนจะ
       "นี่เมื่อไหร่จะเลิกหัวเราะซักที ห๊า!! ฉันหิวจนจะเขมือบหัวเธอได้แล้วนะ" ฉันพูดเสียงดัง เอ...มันคงจะทำให้เธอสำนึกผิดได้บ้างสินะ 
       "ขะ...ขอโทษนะ เป็นดาวโรงเรียนต้องไม่ทำหน้ายังงี้นะ ดูสิ เดี๋ยวหน้าสวยๆ ก็เป็นรอยหมดสิ"
       "นั่นสินะ คนสวยๆ อย่างฉันจะมาคิดมากทำให้กับนิยายบ้าบอนั่น" ฉันพูดและเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วยิ้มด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม
       "จ้าๆ ไปกินข้าวกันเถอะแม่คนสวย ไหนบอกหิวจนจะเขมือบหัวฉันได้แล้วไง" มารินะสะกิดฉัน
       "อุ๊ย!! ตายแล้ว ทำไมใช้ภาษาอย่างงั้นละจ๊ะ โฮะๆๆ " แล้วฉันก็หัวเราะอย่างมาดเจ้าหญิงก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยมีนางกำนัลตามมาด้วยความหมั่นไส้

ณ โรงอาหาร 
      
        "อุ้ย รุ่นพี่มินาคาว่านิ"
       "มองยังไงๆก็สวยเนอะ"
       "นั่นสิ ทั้งสวย ทั้งนิสัยดี ทั้งเก่ง อะไรจะเพอร์เฟกขนาดนั้น" 
       
        อิอิ คนมันสวยจ่ะ รุ่นน้องที่น่ารักของฉันทั้งหลาย ถ้าไม่มีฉันโรงเรียนนี้ก็คงเหมือนดอกไม้เหี่ยวๆอิอิ นั่นก็หมายความว่า ฉันก็คือดอกไม้ที่บานได้ทุกวัน ทุกฤดูกาลยังไงล่ะ ฉันพูด(ในใจ )ขณะที่กำลังต่อแถวเพื่อรับอาหารกลางวัน 
      
       "น้องไอจัง" ฮิโรกิ ผู้ที่คอยตามฉันได้ทั้งวี่ทั้งวัน
       "มีอะไรเหรอค่ะ" ฉันยิ้มและถามออกไป แต่ในใจ มันจะมาพูดกับเราทำไมเนี่ย เหม็นขี้หน้าชะมัด
       "พี่รู้ว่าวันนี้น้องต้องทานร้านนี้แน่นอน พี่ก็เลยหยิบมาเผื่อ " ฮิโรกิพูดและยิ้มจนเห็นฟันครบ 32 ซี่ 
  
        นายจะหยิบให้ฉันทำไม๊ ฉันเหม็นขี้หน้านายจะตายอยู่แล้ว เอ๊ะ.. ฉันว่าเมื่อกี้ฉันเห็นอะไรนะ มีเด็กปี 1 บอกเพื่อนและชี้มาทางนี้ว่านายนี่เอาข้าวของเด็กคนนั้นมาเหรอ ดีละ... 
      
        "รุ่นพี่ฮิโรกิค่ะ" ฉันพูดกระแทกเสียงออกไป
       "มีอะไรเหรอครับ น้องไอจัง" นายนี่พูดและก็เดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น ยี๊...ออกไปนะ
       "ถ้ารุ่นพี่จะโกหก ก็โกหกให้มันเนียนๆ หน่อยสิค่ะ ไอรู้นะค่ะ ว่าพี่นะไปเอาข้าวของเด็กคนนั้นแล้วก็ทำมาเป็นหยิบมาเผื่อไอ จะบอกให้น่ะ ไอน่ะเกลียดคนพวกนี้ที่สุดเลย
       " ฉันพูดเสียงดังทำให้คนที่โรงอาหารเริ่มหันมามอง อิอิ เอาล่ะ ทำให้นายนี่เริ่มอายบ้างละ
       "อะ...ไอจัง พูดอะไรน่ะ พี่หยิบมาให้ไอจังจริงๆน่ะ " นายนี่ยังคงเถียงกับฉันอยู่
       "อ๋อ...งั้นเหรอค่ะ นี่!! เธอปี 1 ที่อยู่ตรงนั้นน่ะ มานี่หน่อยสิจ๊ะ " ฉันพูดและยิ้มให้เด็กคนนั้น
       "ระ..รุ่นพี่มีอะไรเหรอค่ะ" เด็กสาวเดินมาด้วยท่าทางกลัวๆ จะกลัวอะไรกันเนี่ย
       "นี่ข้าวของเธอใช่มั้ยจ๊ะ" ฉันพูดและชี้ไปที่ข้าวของนายฮิโรกิ
       "ชะ...ใช่ค่ะ พอรุ่นพี่มา เขาก็เดินมาแล้วบอกว่าขอข้าวนี้ละกันแล้วยังพูดอีกว่า ถ้าโวยวายชีวิตหนูจะอยู่ไม่สงบสุขแน่ 
      " เด็กสาวพูดและเดินมาจับเสื้อฉันแน่น 
      "รุ่นพี่ค่ะ แล้วพี่จะอธิบายยังไง " ฉันพูดอย่างหาเรื่อง
      "โธ่เอ้ย!! ก็แค่ข้าวเอง อะ..ให้ก็ได้ โถ่เอ้ย" หมอนี่พูดแล้วก็ทำท่าหงุดหงิด  
      "แล้วเมื่อไหร่รุ่นพี่จะไปสักทีค่ะ" เมื่อฉันพูดจบ นายฮิโรกิก็เดินไปแบบอารมณ์บูดสุดๆ แล้วนี่ฉันจะได้กินข้าวมั้ยเนี่ย
      "รุ่นพี่ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ รุ่นพี่เนี่ย ทั้งสวย ทั้งใจดีอย่างที่เขาลือกันจริงๆ หนูชอบพี่มากเลยค่ะ " เด็กนี่พูดและก็ยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินจากไป 
      
       อิอิ อะไรกันเขาลือกันแบบนี้จริงๆเหรอ แต่มันก็จริงน่ะ 
     
      "หนูไอ เห็นยืนเถียงกันตั้งนาน นึกว่าจะไม่กินของป้าซะแล้ว" ป้าขายอาหารพูด 
      "แหม!! ป้าละก็...พูดอะไรไม่รู้ วันนี้หนูขอหมูกับผัดผักนะค่ะ หมูเอาไม่ติดมันนะค่ะ"
       หลังจากที่ฉันได้รับอาหารแล้ว ฉันก็เดินไปยังโต๊ะที่เพื่อนๆ ฉันนั่งรออยู่
      "ยัยไอ ทำไมไม่มาพรุ่งนี้เลยละจ๊ะ " คริสตี้ 1 ในเพื่อนที่หวังผลประโยชน์จากฉันพูดกระแทกเสียง 
      
        คริสตี้ เธอเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ เธอเป็นลูกครึ่งอังกฤษ ญี่ปุ่น ฟังดูแล้วเหมือนยัยนี่จะหน้าตาดีน่ะ แต่ว่า..จริงๆแล้วตัวใหญ่อย่างกับหมีความแน่ะ หน้าก็บานอย่างกับกระด้ง เธอคบกับฉันก็เพราะ เธอหวังว่าซักวันหนึ่ง จะมีชายหล่อๆมาหลงรักเธอเข้า เนื่องจากชายหล่อๆ ของเธอนั้นถูกฉันสลัดรัก แล้วเธอก็เป็นคนดูแลหัวใจให้ วุ๊ย!! น้ำเน่ากว่านิยายที่ฉันแต่งส่งครูเสียอีก 
      
       "ก็นายฮิโรกิบ้านั่นนะสิ มาตื้ออยู่ได้" ฉันพูดอย่างอารมณ์เสีย
       "แหม....ฉันว่าเขาก็เหมาะกับเธอดีน่ะ" ยัยมารินะพูด
       "นี่!! เดี๋ยวก็โดนหรอก" ฉันเริ่มอารมณ์เสียมากขึ้น
       "ล้อเล่น หุหุ" เธอพูดและทานอาหารไปอย่างหน้าตาเฉย