ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Hold the smile | โอบอรุณ ☼

    ลำดับตอนที่ #1 : PROLOGUE

    • อัปเดตล่าสุด 2 พ.ย. 62








    PROLOGUE









                         ในช่วงเวลาที่ท้อแท้ของชีวิตก็ยังหลงเหลือเสียงโฆษณาลิโพดังขึ้นเพื่อปลอบใจ วันที่ฝนตกหรือแดดออก ก็ยังคงมีเสียงของตัวเองดังก้องในหูเสมอ เหนื่อยล้ามากก็เพียงแค่เงยหน้ามองผืนฟ้าสาธารณะที่คอยฉาบสีเปลี่ยนผันไปตามช่วงเวลาเหมือนงานศิลปะผลัดยุคสมัย แม้ในวันที่ไม่เหลือกระทั่งแรงจะก้าวเดิน ขอให้คุณเอนหัวลงซบหมอนใบโปรดที่เคยหนุน พักสายตาสักหน่อยนะ ทุกอย่างบนโลกนี้ก็เหมือนแบบฝึกหัดในหนังสือเรียน หน้าแล้วหน้าเล่าในรายวิชาชีวิตจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ หลักสูตรตลอดชีวิตอะไรทำนองนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าจะยื่นคำร้องขอลาออกได้จากที่ไหน ความจริงก็พูดประชดไปงั้นแหละ ยังไงก็ยังคิดขวนขวายหาความสุขให้ตัวเองอยู่ต่อ


              นี่หนอมนุษย์

              เหนื่อยล้าก็อยากตาย

              ใกล้ความตายก็ร้องขอชีวิตให้อยู่ต่อ..

             


                       ถ้าบอกว่าสภาพของตัวเองเหมือนคุณลุงวัยใกล้จะเกษียณก็อาจใช่ เหงื่อโชกตั้งแต่หัวไปจนถึงกลางหลังไหลลงสู่ที่ต่ำถึงร่องก้นขนาดนั้น คนที่ได้ชื่อว่าเป็นมนุษย์เงินเดือนลอบถอนหายใจกับตัวเอง ช้อนสายตามองนาฬิกาข้อมือที่วิ่งวนมาเกือบจะหมดวันแล้ว ยืนเบียดกับคนวัยทำงานด้วยกันบนรถเมล์ตอนหกโมงเย็นไม่สนุกเลยสักนิดเดียว


                        ใบหน้าคมคล้ำกร้านโลกเสมือนว่าผ่านโลกมาแล้วครึ่งชีวิตเบี่ยงหน้าหนีลมหายใจมีกลิ่นเจือบุหรี่อ่อนจากปากเด็กหนุ่มในชุดทันสมัยที่ยืนหันหน้ามาแนบใกล้ ไม่ใช่คนสาธารณะไม่ต้องซุกเข้ามาก็ได้ นั่นเป็นเพียงเสียงความคิดของคนที่ต้องใช้อากาศร่วมกันหายใจ  


                       วันทั้งวันไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไร ผู้คนแบบไหน อากาศยังไง หรือแม้แต่อารมณ์ตัวเองในโหมดไหนเหมือนกัน เหมือนไปตายเอาดาบหน้าอย่างนั้นแหละ กระทั่งจุดโฟกัสสายตาเลื่อนไปหยุดตรงหลังของคนแปลกหน้า เสี้ยวหน้าโน้มลงเล็กน้อยทั้งยังมีร่องรอยความเจ็บปวดจากคราบน้ำตาที่ย้อยมากองกันที่คางก่อนจะหยดติ๋งลงบนกระดาษ แพร่กระจายความเปียกเป็นวงกว้าง เออ ชีวิตมันก็อย่างนี้ สุขเศร้าเคล้าบุหรี่จริงๆ


     




                       จุดหมายย่อมมีปลายทาง มนุษย์เงินเดือนในวัยสามสิบสี่ปีย่างเท้าลงจากรถเมล์ สูดเอาอากาศไม่บริสุทธิ์เท่าไหร่เข้าปอดเพื่อประทังชีวิต ตบจังหวะเท้าหนักๆไปตามฟุตบาทเพื่อเดินเข้าซอยกลับบ้านพักของตัวเอง ระหว่างทางก็มองแสงไฟยามค่ำแข่งกันส่องแสงแยงตาคนที่หลอกตัวเองว่าใกล้เกษียณให้จมจ่อมอยู่กับเท้าใหญ่ที่กำลังก้าวไปข้างหน้า พอผ่านร้านอาหารรถเข็นก็ถือโอกาสตบเปาะที่กระเป๋าสตางค์ตัวเอง ก่อนจะมุ่งหน้าไปเลือกเมนูอิ่มท้องสำหรับวันนี้


                        มื้อค่ำนี้เป็นบะหมี่หมูแดงน้ำซุปกลมกล่อมหอมขนาดที่กลิ่นทะลุถุงมาเตะจมูกยั่วเย้าให้ท้องร้องเป็นเสียงดนตรีน่าขบขัน  มือหนาแบรับเงินทอนเป็นเหรียญ ส่งยิ้มบอกลาแม่ค้าที่คุ้นเคยดีก่อนจะเดินตบเท้าเดินต่อไปบนฟุตบาทที่ทอดยาว


              “ลุงครับ..ลุงลืมถุงเครื่องปรุง” คนอายุสามสิบสี่ชะลอฝีเท้าหลบตามองถุงบะหมี่ในมือ


              “....” เงยหน้ามองไปยังต้นเสียง


                       เจ้าของเสียงเมื่อครู่พูดคุยกับลูกค้าอีกคนที่เป็นลุงวัยเกษียณของแท้เดินหิ้วถุงบะหมี่กลับมารับถุงเครื่องปรุงแล้วก็พูดคุยกันอีกเล็กน้อย ให้ตาย แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าก็ใกล้เกษียณแล้วเถอะ ทั้งที่อายุเพิ่งจะสามสิบสี่ก็อดสะดุ้งกับคำว่าลุงไม่ได้

     



                       ร่างสูงเดินทอดน่องไปยังโต๊ะกลมขนาดกลางที่ตั่งตระง่านรอคอยเจ้าของบ้านให้กลับมาใช้งาน เทบะหมี่ลงชามอย่างไม่รีรอ พลางช้อนน้ำซุปเข้าปากเป็นการเรียกน้ำย่อย พอได้ลิ้มรสชาติแสนหวานก็จัดการยกย้ายชามบะหมี่ไปนั่งทานหน้าทีวีพร้อมกับกดเปิดเสียงข่าวให้ดังขึ้นหน่อย


              “บะหมี่หน้าปากซอยอีกแล้วเหรอ” เสียงนุ่มหวานทักถามคนที่กำลังอ้าปากรับเส้นบะหมี่


              “หม้า?..เดินมาทำไมค่ำๆมืดๆ”


              “อย่าทำตัวเป็นลุงได้มั้ย..ก็เดินมาทุกวี่ทุกวัน” เอ่ยปากบ่นพลางวางจานผัดผักกับปลาทูทอดลงบนโต๊ะ


              “สามสิบสี่แล้วนะหม้า”  


              “ถึงต้องหาใครมาดูแลไงคะลุงโอบ” คนตัวสูงกลืนก้อนบะหมี่ลงคอเงียบๆ










    ฉามฉิบฉี่ไม่แก่มากแต่นิสัยลุงมาก แค่กๆ 








    02/11/62 

             ถือโอกาสเปิดเรื่องยาวเอาไว้  ฝากเนื้อฝากตัว ฝากคูมลุงผู้กร้านโลกไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ 

     ฝากไปเล่นแท็ก #โอบอรุณ  กันได้นะฮะ นกสีฟ้าจะพาคุณไป ฟิ้ววว  และสามารถหยอดกำลังใจแปะคอมเมนต์เอาไว้ได้ คูมหมีจะรออ่าน. 


    ปัจิมลิขิต ๑ 

                 จากนี้ไปเรียกไรท์ว่าคุณหมีได้นะคะ เพื่อนบอกแกหน้าหมีขั้วโลกมาก แงะ 


    หมีขั้วโลกเขียน.




             


    B
    E
    R
    L
    I
    N
     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×