FIC boku no hero academia X kimetsu no yaiba |Different world| #ฟิคเด๋อกับเด๋อมาเจอกัน

ลำดับตอนที่ #1 : เด๋อกับเด๋อมาเจอกัน : CHAPTER 01 (100/100)

คำเตือน

แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มีการอ้างอิงจากอนิเมะเรื่อง kimetsu no yaiba 

เป็นแนวข้ามโลก ตัวละครหลักคือ โทโดโรกิ โชโตะ

อยากเห็นโมเม้นคุณชายจอมเด๋อกับคุณกิยูผู้เด๋อกว่า ติดตามกันเยอะๆนะ♥

EP.01

*ยังไม่ได้แก้คำผิด*

ที่นี่คือที่ไหน?

ประโยคคำถามวนเวียนอยู่ในหัวมาตั้งแต่เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ดวงตาสองสีจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างมึนงง ทิวทัศน์รอบข้างที่ควรจะเป็นสนามฝึกคาบเรียนฮีโร่กับพวกพ้องที่กำลังฝึกท่าไม้ตายเพื่อไปสอบใบอนุญาตฮีโร่ชั่วคราวในอีกสามอาทิตย์ข้างหน้า ทั้งที่ตัวเขาเองก็กำลังยืนอยู่ ณ ที่ตรงหน้า ทว่าทำไมถึงได้กลายเป็นว่าตัวเขากำลังล่วงลงมาจากท้องฟ้าก่อนจะดิ่งลงบนพื้นที่มีแต่ป่าล้อมรอบพร้อมกับบรรยากาศน่าขนลุกยิ่งกว่าเจอวิลเลินที่ค่ายฝึกมหาโหดนั่นเสียอีก

‘โทโดโรกิ โชโตะ’ พยายามแค้นความคิดทั้งหมดของเขาลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่ตัวเองเดินตามเพื่อนสนิทอย่างมิโดริยะออกจากห้องไปเปลี่ยนเป็นชุดฮีโร่ ก่อนจะโดนอาจารย์ไอซาวะสั่งให้คิดค้นท่าไม้ตายของตัวเอง หลังจากนั้นก็มีมนุษย์ผู้หญิงห้องสนับสนุนเข้ามาพร้อมกับยิงอะไรบางอย่างมาทางเขาที่ยืนอยู่ใกล้หล่อนมากที่สุด

เดี๋ยวนะ!!...ยิงอะไรบางอย่างมางั้นเหรอ?

‘ขอทดสอบลูกรักตัวใหม่ล่าสุดกับเธอหน่อยนะ พ่อหนุ่มอิเคแมน’

‘ดะ...เดี๋ยวสิครับคุณฮัตสึเมะ! โทโดโรกิคุง!!!’

ตู้มมมมม

และนั่นคือประโยคสุดท้ายที่เขาได้ยินมาจากมิโดริยะ ก่อนที่ควันสีขาวจะปกคลุมทั่วร่างและภาพก็ตัดมายังตัวเขาที่ลอยอยู่บนฟ้าและล่วงลงมาด้วยความเร็วสูง โชคดีที่ตั้งสติได้ทันเลยใช้น้ำแข็งเป็นฐานรองรับร่างของตัวเองเอาไว้ก่อนที่หัวจะโหม่งลงบนพื้นจนเลือดอาบและตายอย่างน่าอนาถในสถานที่ปริศนาแห่งนี้

“ยัยฮัตสึเมะ”น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นกัดฟันเรียกชื่อยัยตัวต้นเหตุอย่างหมายมั่นว่ากลับไปได้เมื่อไหร่ เขาจะไปแช่ลูกรักของหล่อนทุกชิ้นให้สาสมกับการที่เขาต้องมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้

เด็กหนุ่มผมสองสีเดินผ่านต้นไม้สูงใหญ่อย่างระมัดระวังว่าจะเจอกับสัตว์ดุร้ายที่มักออกล่าเหยื่อตอนกลางคืน ยิ่งบรรยากาศวังเวงแบบนี้ด้วยแล้วมันทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์ที่ค่ายฝึกขึ้นมาทันที เขาได้จับคู่กับบาคุโกและเกมทดสอบความกล้าได้กลายเป็นสนามรบระหว่างเด็กนักเรียนฮีโร่กับเหล่าวิลเลินจนเกิดความสูญเสียมากมาย โดยเฉพาะสันติภาพอย่างออลไมค์

“เนซึโกะ หนีไปซะ!!!”

ในขณะที่โชโตะกำลังเดินคิดถึงความทรงจำสมัยเก่าอยู่นั้น เสียงตะโกนของเด็กหนุ่มนิรนามก็ดังลั่นทางฝั่งขวาของเขา พร้อมกับเงาบางอย่างกำลังพุ่งมาทางนี้ด้วยความเร็วไม่คงที่ ดวงตาสองสีเบิกกว้างเล็กน้อยทั้งที่ใบหน้าก็ยังเรียบนิ่งดั่งรูปปั้นเช่นเดิม ก่อนที่ขาของเขาจะถูกเงาปริศนากอดรัดเอาไว้แน่นพร้อมกับเสียงอู้อี้ดังออกมาไม่ได้ศัพท์

“เด็กผู้หญิง?”แถมยังคาบกระบอกไม้ไผ่อีกต่างหาก

โชโตะมองดวงตาใสแป๋วสีชมพูของเด็กผู้หญิงแปลกประหลาดที่กอดขาของเขา ก่อนจะเคลื่อนไปยังคนมาใหม่ที่เป็นเด็กผู้หญิงอีกคนกำลังเดินส่งยิ้มบางอยู่บนใบหน้าเหมือนจะเป็นมิตร แต่ดาบที่หล่อนถือมานั้นมันทำให้สัญชาตญาณของเขาส่งเสียงร้องเตือนว่าเด็กสาวตรงหน้าไม่ใช่คนที่จะนั่งจับเข่าคุยกันด้วยชาเขียวสูตรดั้งเดิมแน่ๆ

“คุณก็เป็นพวกเดียวกับเธองั้นเหรอ”

“….”

“ถ้าคุณไม่ตอบก็ต้องถูกกำจัดไปพร้อมกับอสูรตนนั้น”

อสูร??

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากตอบ แต่ไม่รู้จะตอบอะไรกลับไปมากกว่า ยิ่งใบหน้าตายด้านกับสายตาอึนๆดูเหม่อๆมันเลยทำให้หล่อนคิดว่าเขายอมรับในคำถามชวนมึนงงของหล่อน ไม่ทันได้อ้าปากตอบอะไรกลับไปดาบเล่มยาวก็ฟาดมาทางเขาด้วยความเร็วสูงจนแทบจะมองตามไม่ทัน

เคร้ง!!!

สันน้ำแข็งสีฟ้าใสพุ่งออกจากปลายรองเท้าบูทสีขาวกระทบกับดาบคมกริบจนเกิดเสียงสะท้อนดังก้องทั่วป่า ดวงตาสีม่วงใสมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อว่าสิ่งที่กระทบกับดาบของเธอนั้นจะเป็นสันน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่มีความหนาและแข็งจนแม้แต่ดาบของเธอก็ฟันไม่ขาด

อสูรผู้ใช้มนต์โลหิตงั้นเหรอ?

หรือเป็นหนึ่งในอสูรจันทรา?

โชโตะที่เห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่ยืนสับสนอยู่ที่เดิมไม่ได้คิดขยับเข้ามาทำร้ายเขาอีกรอบ เด็กหนุ่มผมสองสีใช้โอกาสนี้คว้าร่างน้อยๆของเด็กประหลาดขึ้นอุ้มพาดบ่าและหันหลังวิ่งออกจากสถานการณ์ตึงเครียดไป ทิ้งให้อีกคนยืนทำหน้าสับสนอยู่ที่เดิม

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”ดวงตาสองสีเหลือบมองคนสวมชุดกักคุรันที่ต่างพากันตะโกนพร้อมกับตวัดดาบใส่ไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง และคนกลุ่มนั้นก็ถูกเขาแช่แข็งครึ่งล่างจนขยับไม่ได้

“หยุดนะเจ้าอสูรร้าย!!!”

“ตัดคอมันให้ได้!!”

“ใครก็ได้ไปเรียกท่านชิโนบุกับท่านโทมิโอกะให้มาที่นี่เร็ว!!”

“แบบนี้มันไม่ใช่โลกที่เราอยู่แล้ว”

โทโดโรกิ โชโตะพึ่งเข้าใจเมื่อกี๊นี้เองว่าเขาไม่ได้ถูกยัยฮัตสึเมะส่งมาที่อื่นเพียงอย่างเดียว แต่นี่มันต่างโลกเลยต่างหาก แถมคนพวกนั้นก็เอาแต่บอกว่าเขาเป็นอสูรร้ายที่ตั้งถูกกำจัดด้วยการตัดคอ รวมไปถึงเด็กที่พาดอยู่บนบ่านี่ด้วย

แล้วไอ้อสูรที่ว่ามันแตกต่างจากวิลเลินมากขนาดไหนกันล่ะ!!

บ้า! โลกนี้มันบ้าไปแล้ว!!

เด็กหนุ่มยังคงวิ่งหลบดงดาบที่ฟาดใส่ไม่มีหยุด เขาอยากจะใช้ไฟด้านซ้ายเผาทำลายไปให้หมด แต่มันติดอยู่ที่จิตสำนึกของเขาในการเป็นฮีโร่ว่าไม่สมควร เพราะต่อให้คนพวกนี้มันเป็นวิลเลินสายพันธุ์ใหม่ ก็แค่ทำให้บาดเจ็บและสลบไปก็พอ

แต่ดูเหมือนอีกฝั่งคิดจะฆ่าเขาเพียงอย่างเดียวนี่สิ

เคร้ง!!!

สันน้ำแข็งพุ่งกันคมดาบของผู้มาใหม่ที่เกือบจะฟาดผ่านคอของเขาอย่างฉิวเฉียดดวงตาสองสีสบเข้ากับดวงตาสีครามหม่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ บรรยากาศที่คล้ายคลึงกันหลายส่วนนี่มันชวนให้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาตงิดๆ แน่นอนว่าคนมาใหม่ก็รับรู้ได้เช่นกันถึงได้มีสีหน้าประหลาดออกมาแบบนี้

“อู้วๆๆ”

“หืม?”

ไม่ทันได้เปิดศึก เสียงอู้อี้ของเด็กผู้หญิงที่โชโตะอุ้มมาตลอดก็ส่งเสียงขึ้นพร้อมกับดวงตาสีชมพูที่พอสังเกตอีกทีพบว่ามันคล้ายกับดวงตาของสัตว์ร้ายจำพวกงู พยายามส่งข้อความอะไรบางอย่างให้กับผู้ชายที่สวมฮาโอริสองสีที่ไม่น่าเข้ากันรับรู้ ซึ่งดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้จักกับเด็กคนนี้ล่ะมั้ง

“น้องสาวคุณเหรอ?”

“….”

“ไม่ใช่สินะ”

“….”

“….”

“อาระ บรรยากาศที่มันมืดหม่นพอกันนี่มันคืออะไรกันนะ”

โคโจ ชิโนบุมองชายหนุ่มเพื่อนร่วมงานกับเด็กหนุ่มที่ผมสองสีกำลังยืนจ้องหน้ากันด้วยสีหน้าและแววตาดังรูปปั้นหิน บรรยากาศของคนถูกเกลียดมันลอยตลบอบอวลไปหมดจนเธออยากจะหัวเราะออกมาดังๆให้กับความเหมือนราวกับพี่น้องที่พลัดพรากจากกันมาเนิ่นนานอะไรอย่างงั้นแหล่ะ

ถ้าบอกว่าเด็กคนนี้เป็นน้องชายของคุณโทมิโอกะล่ะก็ เธอเชื่อตั้งแต่ยังกล่าวประโยคไม่จบแน่นอน

ตอนแรกเธอกับคุณโทมิโอกะกำลังจะกลับไปศูนย์ใหญ่เพราะอีกาส่งสารบอกว่าให้พาตัวเด็กหนุ่มที่ชื่อ ‘คามาโดะ ทันจิโร่’ กับน้องสาวที่ชื่อเนซึโกะกลับไปด้วย แต่ระหว่างทางได้รับรายงานมาว่ามีอสูรตนใหม่กำลังหิ้วอสูรที่พวกเราต้องการหลบหนีไปทางทิศใต้ แถมอสูรตนนั้นก็ฝีมือเก่งกาจหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว แถมยังแช่แข็งลูกน้องของเธอจนขยับไม่ได้ ไหนจะสันน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่โชว์ตระหง่านห่างจากจุดนี้มาตั้งไกล แต่เธอยังมองเห็นภูเขาน้ำแข็งนั่นอยู่เลย

เก่งกาจราวกับเป็นหนึ่งในสิบสองอสูรจันทรา

แต่พอลองสังเกตดีๆแล้ว เด็กหนุ่มผมสองสีเหมือนจะเป็นมนุษย์มากกว่าอสูรนะ

ไม่มีกลิ่นอายของอสูร แต่น้ำแข็งนั่นมันเหมือนกับมนต์อสูร

จะทำยังไงดีล่ะ ฆ่าทิ้งเลยหรือพากลับไปศูนย์ใหญ่ดี?

ในขณะที่ชิโนบุกำลังตัดสินใจอย่างเคร่งเครียด ทางฝั่งที่มีคนสองคนกับบรรยากาศเหมือนกันราวกับฝาแฝด กำลังยืนจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร สายตาอึนๆที่เหม่อมองกับแรงกดดันที่ทำเอาอสูรน้อยเนซึโกะอยากจะวิ่งกลับไปสู่อ้อมกอดของพี่ชายที่ไม่รู้ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

“มากับพวกเรา”กว่าจะพูดออกมาได้สักประโยค ก็ล่อกินเวลาไปตั้งสิบกว่านาที ดวงตาสีครามหม่นของชายหนุ่มสวมฮาโอริสองสีส่งแรงกดดันมาเพื่อเป็นการบ่งบอกว่าให้เขาตามไปด้วยแต่โดยดี

เดิมทีนิสัยของโทโดโรกิ โชโตะก็มักจะเออออไปกับพวกมิโดริยะอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าเพื่อนหัวเขียวจะพูดหรือให้ทำอะไรเขาก็ยอมทำแต่โดยดีไม่มีการขัดขืนหรืออิดออดใดๆทั้งสิ้น แต่พอคนตรงหน้าที่ให้ความรู้สึกไม่ถูกชะตามาเอ่ยสั่งให้เขาทำตาม มันเลยอยากจะขัดขืนขึ้นมาซะงั้น

“ไม่”

“งั้นก็ต้องใช้กำลัง”

“คิดว่าทำได้ก็ลองดู”

“….”

“….”

ยืนจ้องกันอยู่สักพัก ก่อนที่ชายหนุ่มผมดำจะเป็นฝ่ายเริ่มพุ่งเข้าหาหวังจะใช้ฝ่ามือสับลงบนต้นคอให้สลบ แต่โชโตะกลับอ่านการเคลื่อนไหวนั่นออกสันน้ำแข็งขนาดพอดีพุ่งขึ้นกันฝ่ามือของอีกฝ่ายเอาไว้ พร้อมกับร่างที่สวมชุดเครื่องแบบฮีโร่ดีดตัวถอยออกห่างจากชายหญิงทั้งสองที่คาดคะเนว่าต้องแข็งแกร่งเทียบเท่ากับโปรฮีโร่ที่โลกของเขาแน่ๆ

ชักจะไม่เข้าท่าแล้วแฮะ

ทางด้านชายหนุ่มที่ถูกน้ำแข็งสร้างแผลเล็กน้อยบนมือ จ้องมองหยาดเลือดที่ไหลออกจากบาดแผลนิ่งอย่างไร้ความรู้สึกเจ็บปวด ก่อนจะหันไปมองคนที่สร้างประติมากรรมน้ำแข็งที่กำลังโอบอุ้มอสูรเด็กไปด้วยและคอยหลีกหนีการจับกุมของเขาไปด้วย

ดวงตาสีครามหม่นเปล่งประกายอยู่แวบเดียวก่อนจะกลับมาเรียบนิ่งเช่นเดิม ร่างที่มีอายุมากกว่าพุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มผมแปลกประหลาดยิ่งกว่าฮาโอริที่เขาสวมใส่อีกครั้ง พยายามใช้กำลังด้วยฝ่ามือทั้งสองข้างแทนดาบที่มักจะตวัดตัดคออสูรมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ สัญชาตญาณมันร้องเตือนเขาว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่อสูรและก็ไม่ใช่มนุษย์ในโลกนี้ ดูจากเครื่องแต่งกายกับพลังที่คล้ายกับมนต์อสูรไหนจะกลิ่นเลือดที่ลอยแตะจมูกนี่อีก

เด็กคนนี้มีเลือดหายากชนิดพิเศษ

หากปล่อยให้อยู่เพียงลำพังต่อให้เก่งกาจมากแค่ไหน ก็ถูกอสูรที่เห็นพวกเลือดหายากเป็นโปรตีนชั้นยอดจับกินแน่นอน

เพราะฉะนั้นเขาต้องพาเด็กดื้อด้านกลับศูนย์ใหญ่ให้ได้!!

ทั้งคู่ต่างผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างไม่มีใครยอมใคร ความดื้อด้านอยากเอาชนะมันช่างเหมือนกันจนบุคคลที่สามอย่างชิโนบุอยากจะตะโกนให้ลั่นป่า แต่เธอก็เห็นด้วยกับคำพูดของคุณโทมิโอกะที่ว่าต้องการพาเด็กคนนี้กลับไปด้วย และตอนนี้ทั้งสองที่มัวแต่วิ่งไล่จับจนลืมเธอที่ยืนอยู่ตรงนี้มันหมายความว่ายังไงไม่ทราบคะ!!

เสาหลักแมลง ส่งยิ้มหวานทว่าสายตามันช่างเหี้ยมเกรียมจนลูกน้องที่แอบดูอยู่ห่างๆอดจะขนพลองสยองเกล้าไม่ได้ มือเรียวสวยตวัดเข็มฉีดยาในกระเป๋าขึ้นมาควงเหมือนควงดาบที่เหน็บอยู่ตรงเอวของเธอ ก่อนที่จะดีดตัวเข้าหาเด็กหนุ่มผมสองสีที่เผลอหันหลังให้กับเธออย่างเหมาะเจาะ

แข็งฉีดยาปักลงบนต้นคอพร้อมกับสารสีใสข้างในไหลเข้าไปในเส้นเลือดทีเดียวหมดหลอด ดวงตาสองสีเบิกตากว้างเหม่อลอยเห็นภาพชายหนุ่มผมสีดำหลายคน ก่อนที่ร่างกายจะไร้เรี่ยวแรงและหงายหลังล้มลงกับพื้นโดยบนตัวมีอสูรเด็กเนซึโกะนั่งแหมะอย่างมึนงง

“แค่นี้ก็พากลับศูนย์ใหญ่ได้แล้วล่ะค่ะคุณโทมิโอกะ~”

“….”

“แหมๆ คำว่าขอบคุณสักคำก็ไม่มีให้เลยนะคะ เพราะแบบนี้ไงถึงถูกเสาหลักคนอื่นเกลียดน่ะ”

เปรี้ยง!!

เหมือนมีสายฟ้าล่องหนผ่าเข้าสู่ร่างของชายหนุ่มอย่างจัง แม้ใบหน้าจะนิ่งแต่ข้างในมันสั่นไหวคล้ายจะร้องไห้เพราะคำพูดแทงใจดำของอีกฝ่าย โทมิโอกะพยายามหาคำพูดโต้แย้งเหมือนทุกครั้ง แต่พอเห็นว่าหนึ่งในลูกน้องของเธอทำท่าจะอุ้มเด็กหนุ่มที่ไม่ถูกชะตาเพียงเพราะมีบรรยากาศเหมือนกัน ร่างกายมันก็ขยับเข้าไปคว้าแขนของคาคุชิคนนั้น พร้อมกับประโยคราบเรียบที่สร้างความฉงนให้กับเสาหลักแมลงและคาคุชิคนอื่นๆกันทั่วหน้า

“ฉันจะหิ้ว(?)ไปเอง”

“เอ๋???”

ไม่กล่าวซ้ำรอบสอง เสาหลักวารีผู้เงียบขรึมและถูกเกลียดก็จัดการดึงร่างไร้สติของเด็กหนุ่มผมสองสีขึ้นมาแนบข้างเอวอีกข้างที่ไม่มีดาบเหน็บเอาไว้และเดินออกไปอย่างหน้าตายเฉย ทิ้งให้เสาหลักแมลงอย่างชิโนบุและคาคุชิในหน่วยกระพริบตาปริบๆอยู่ด้านหลัง

หิ้วไปจริงๆด้วย

[100/100]

#ฟิคเด๋อกับเด๋อ

แท็กนี้เอาไว้เล่าความเด๋อของทั้งสอง (หรือสามกันนะ) หลังจากอ่านจบนะคะ

มาตอนแรกก็บอกว่าไม่ถูกชะตากันซะแล้ว 555555

ไม่รู้ว่ามีคนชอบไหม เพราะอย่างที่บอกว่าอ้างอิงมาบางส่วนนะ

ภาษาอาจจะไม่สวยเท่าไหร่ต้องขออภัยด้วยนะคะ

ชอบก็เม้น ถูกใจก็ติดตามจ้า

ปล.มีคนบอกว่าน้องเสาหมอกก็เด๋อเหมือนกันใช่ไหม งั้นเอาเป็นทริปเปิลเด๋อเลยค่ะ