นี่มันห้องนอนของฉันนะคนบ้า!!

ลำดับตอนที่ #1 : หนุ่มน้อยแสนซนคนรักแสงแดด

There’s a room where the light won’t find you
Holding hands while the walls come tumbling down
When they do, I’ll be right behind you

So glad we’ve almost made it

So sad we had to fade it

-----------------------------------------------------

Everybody wants to rule the world

------------------------------------------------------

Full

REGISTER

ชื่อ - นามสกุล: เจย์วิน เดย์ลาโน่ (Jayvyn Daylano)

อายุ: 17 ปี

รูปร่างลักษณะ:

เจย์วินเป็นชายหนุ่มรูปร่างสมส่วน ไม่ว่าจะน้ำหนักหรือส่วนสูงล้วนอยู่ในเกณฑ์ดีจนถึงดีมาก ส่วนสูง 185 เซนติเมตร และน้ำหนัก 72 กิโลกรัม ทำให้รูปร่างเขาพอเหมาะพอดี  หากจับเขาปลอกเปลือกจะพบว่านอกจากภายนอกดูดียามถูกลอกคราบก็ไม่ต่างกันนัก ไลน์กล้ามเนื้องดงาม แข็งแรง ยืดหยุ่น เป็นคำบรรยายที่เหมาะกับตัวเขาอย่างยิ่ง

เจย์วิน เดย์ลาโน่ เขาไม่ได้มีดีเพียงรูปร่างแต่ใบหน้าเองก็หล่อเหลาน่ามอง แม้ไม่อาจบอกได้ว่าน่าหลงไหลสะกดใจผู้คน แต่ก็กระตุ้นสายตาใครต่อใครให้ต้องเหลียวมองได้ไม่ยาก เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนเจือประกายสีทองดูเหมาะกับเขาราวกับถูกกำหนดไว้แล้ว ผิวของเขาไม่ขาวนักเพราะเป็นคนที่ไม่อยู่ติดที่และชมชอบการอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์มากกว่าการอุดอู้อยู่ที่ใดที่หนึ่งเป็นเวลานาน คิ้วเรียวเข้มเมื่อประกอบเข้ากับดวงตาสีครามดูเหมาะเจาะอย่างที่ไม่มีอะไรสมกันไปมากกว่านี้ จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากที่มักยิ้มรับกับทุกเหตุการณ์ส่งให้เขามีบุคลิกเบาสบาย อีกนัยหนึ่งก็ดูน่าพึ่งพาและน่าคบหาอย่างไม่น่าเชื่อ

เขามักแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดาแบบที่วัยรุ่นคนหนึ่งจะหยิบจับมาสวมใส่ โดยปกติตัวเขาเองไม่ได้ใส่ใจกับเสื้อผ้าหน้าผมนัก ออกจะตามใจตัวเองจนน่าเวียนหัว เส้นผมสีน้ำตาลเจือสีทองนั่นหากไม่ยาวจนเริ่มเกะกะก็ไม่คิดจะจัดการตกแต่ง หากยาวเกินโควต้าและยังขี้เกียจเกินกว่าจะตัดก็จะรวบไว้ลวกๆอย่างไม่ใส่ใจ ในด้านของการแต่งกายหากไม่มีใครคอยชี้แนะเขาก็มักจะสุ่มหยิบมาใส่แบบไม่คิดหน้าคิดหลัง ส่วนใหญ่มักจะไม่มีอะไรแปลกประหลาด แต่ในบางครั้งก็เหมือนสุ่มกาชาได้การ์ดแรร์แพลตตินั่ม แต่การ์ดแรร์แพลตตินั่มในที่นี่ออกจะประหลาดอยู่บ้าง เพราะอาจจะพบว่าเขาใส่เสื้อสีสันประหลาดและการตกแต่งที่แหวกยุค ซึ่งคงไม่มีใครอยากพบเหตุการณ์แบบนั้นสักเท่าไร

เจย์วินเป็นคนที่มีร่างกายยืดหยุ่นและปราดเปรียวจนน่าตกใจ ซึ่งก็เหมาะสมกับตัวเขาดี นอกจากนี้ลักษณะท่าทางอื่นๆเองก็ล้วนแต่เป็นธรรมชาติไร้การปรุงแต่ง โดยเฉพาะเวลายิ้มที่เหมือนกับทำให้รอบๆสว่างขึ้นมาทันตา น้ำเสียงและวิธีพูดแสดงออกถึงความเป็นคนใจกว้างและเปิดเผย ในบางครั้งดูทะเล้นเสียด้วยซ้ำ เสียงของเขาค่อนข้างทุ้ม แต่ไม่ได้ต่ำจนฟังแล้วอึดอัด หรือสูงแหลมจนน่าหงุดหงิด มันให้ความรู้สึกน่าฟังและชวนฟัง แม้เรื่องที่เขาพูดจะมีสาระหรือไม่ก็ตาม

ลักษณะนิสัย:

นิสัยเรียบเรื่อยเบาสบาย แต่บางครั้งก็ขี้เล่นทะเล้นจนน่าตี นิสัยพื้นฐานของเขาคงกล่าวได้แบบนี้ ซึ่งก็ไม่ต่างจากการใช้ชีวิตของเขานัก ทั้งเรียบง่ายและบางครั้งก็ไม่มีระเบียบ เขาชอบทำอะไรตามใจแต่สิ่งนั้นมักผ่านกระบวนการคิดมาอย่างดีแล้ว เจย์วินเป็นพวกรักอิสระจนตีกรอบไม่ค่อยได้ แต่ก็เป็นคนรู้กาลเทศะ เขารู้ว่าเวลาไหนควรเล่นและเวลาไหนควรจริงจัง แต่แม้จะจริงจังแค่ไหนใบหน้าก็ไม่ขาดรอยยิ้มเลยสักนิด ยกเว้นว่าเรื่องนั้นจะเหนือบ่ากว่าแรงจนเกินที่เขาจะรับไหวจริงๆ

คุณเดย์ลาโน่เป็นพวกเก็บสีหน้าเก่งอย่างไม่น่าเชื่อ แม้ยามปกติเขาจะยิ้มได้แทบทุกสถานการณ์ หรือกล่าวได้ว่าเป็นลูกรักของรอยยิ้ม แต่ในบางครั้งมันก็เหมือนหน้ากากที่เขาสวมไว้เพื่อปิดบังความรู้สึกบางอย่างของเขาเท่านั้น เขาชอบที่จะแสดงตัวตนด้านที่น่ามองของตนให้ใครต่อใครได้เห็นมากกว่า นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นพวกเจ้าเล่ห์เพทุบายแต่อย่างใด เพียงแต่เขาชอบที่จะเห็นทุกคนสบายใจมากกว่าทุกข์ใจ และเขาก็ไม่ชอบเอาความทุกข์ใจของตัวเองไปประเคนใส่ศีรษะของใครให้หนักเล่น เขาจะหาวิธีจัดการกับปัญหาของตัวเองโดยที่ไม่คิดจะไปเพิ่มภาระให้ใคร และหากมันหมดสิ้นหนทางจริงๆเขาถึงจะยอมแชร์ปัญหาของตนให้ใครสักคนฟัง แน่นอนว่าคนๆนั้นต้องเป็นคนที่เขาไว้ใจ

เขาโกหกได้แนบเนียนจนน่ากลัว ด้วยใบหน้ายิ้มๆนั่นทำให้ใครต่อใครไว้ใจเขาโดยง่าย แต่ถึงจะบอกว่าโกหกได้แนบเนียนเพียงใดเขาก็ไม่ได้เอานิสัยนี้มาใช่พร่ำเพรื่อ เขามักจะใช้มันเฉพาะเวลาที่จำเป็นต่อการใช้ เพราะโดยส่วนตัวเขาไม่ใคร่จะชอบการโป้ปดสักเท่าไรนัก มันเหมือนว่าเขากำลังทำผิดมหันต์ต่อคนอื่นๆหรือคนที่เขากล่าวคำโกหกด้วย

หากมีเรื่องอึดอัดคับข้องใจต้องการระบายกับใครสักคนแต่ก็ต้องการให้มันเป็นความลับสามารถติดต่อนายเจย์วิน เดย์ลาโน่ได้ 24 ชั่วโมง ความลับไม่มีในโลก...ตราบใดที่โลกนั้นไม่มีเจย์วิน เขาเป็นคนเปิดเผยก็จริง แต่ในด้านการเป็นรักษาความลับเขากลับทำได้ดีเสียยิ่งกว่าเวทย์รักษาสัจจะใดๆ ไม่จำเป็นต้องทำพันธะสัญญา ไม่จำเป็นต้องใช้คำสาปเพื่อปิดปากเขา ขอแค่บอกว่าเรื่องนี้คือความลับ เขาก็พร้อมที่จะเก็บมันไว้ใต้ก้นหีบและไม่คิดจะแตะต้องมันจนกว่าผู้เป็นเจ้าของความลับนั้นจะอนุญาตให้เผยแพร่ และหากคนๆนั้นไม่ต้องการเขาก็พร้อมจะเก็บมันไว้จนตายไปพร้อมกับตัวเอง หากคิดจะง้างปากเขาน่ะหรือ? คุณมั่นใจแค่ไหนว่าจะสามารถแยกแยะได้ว่าเรื่องที่เขาพูดออกมาคือความจริง

กล้าได้กล้าเสียแต่ก็รอบคอบ แม้ดูเหมือนคนทำอะไรไม่ค่อยคิดแต่ใครจะรู้ว่าเขาวางแผนทุกอย่างไว้อย่างดีแล้ว เขาจะไม่ยอมหาเรื่องใส่ตัวเด็ดขาดหากคำนวณออกมาแล้วพบว่ามันมีแต่เสียมากกว่าได้ ทุกการตัดสินใจเขามักจะตั้งอยู่บนความปลอดภัยและระมัดระวัง หากพบว่ามันไม่คุ้มเอาเสียเลยเขาก็พร้อมจะถอยออกมาเพื่อตั้งหลัก และเริ่มหาวิธีการใหม่มารับมือ

โกรธยากแต่อย่าให้โกรธจะดีกว่า ด้วยนิสัยพื้นฐานที่ชอบให้ทุกคนสบายอกสบายใจมากกว่าหนักใจ จึงเป็นเรื่องยากที่ใครจะทำให้อารมณ์เขาขุ่นมัว เขาจัดการกับอารมณ์แย่ๆของตัวเองได้ดีจนน่ายกย่อง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไร้ซึ่งอารมณ์พื้นฐานทั้งเจ็ดของมนุษย์ปุถุชน แต่สิ่งที่ไม่ควรทำให้เกิดขึ้นมาที่สุดคือโทสะ ยามปกติเขาเหมือนพระอาทิตย์ที่บางทีก็อบอุ่นและบางครั้งก็ร้อนแรง แต่คงไม่มีใครอยากเป็นอย่างอิคารัสที่คิดท้าทายความร้อนของพระอาทิตย์จนมีจุดจบที่ไม่สวยสักเท่าไร ใช่...เจย์วินโกรธยากแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าโกรธไม่เป็น หากเขามีโทสะเขาอาจจะร้อนแรงจนเผาอะไรก็ตามให้เป็นจุล นี่คือการเปรียบเปรยแต่ความจริงก็ไม่ต่างกันนัก หากคุณไปหาเรื่องคนอื่นก็อาจจะแค่ท้าต่อยแล้วแยกทาง แต่หากไปกระตุกหนวดของเจย์วิน คุณอาจจะพบว่าชีวิตนี้ของคุณช่างเต็มไปด้วยขวากหนาม...แม้แต่ทางเดินก็มีแต่เศษแก้วคมๆที่พร้อมจะทิ่มแทงเท้าของคุณเวลาก้าวเดิน

เจย์วินจะไม่ตอบโต้ใครด้วยความรุนแรงแต่จะตอบโต้ด้วยการทำให้คนๆนั้นรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดพลาดเหลือเกินที่หาเรื่องให้เขาโกรธ เจย์วิน เดลาโน่เป็นคนเปิดเผยจริงใจ แต่ใช่ว่าไม่มีด้านมืด เขามีวิธีเจ็บๆแสบๆมากมายที่พร้อมจะนำมาใช้เพื่อตอบแทนคนที่ทำให้เขารู้สึกแย่ โดยที่ใบหน้าหล่อเหลาชวนมองนั่นไม่เปลี่ยนไปสักกระเบียดนิ้ว และหากคุณคิดจะเปิดโปงว่าเขานั้นร้ายกาจคุณอาจจะต้องพบกับความผิดหวัง...ก็ใครจะเชื่อล่ะว่าคนที่ยิ้มแย้มได้น่ามองอย่างเจย์วินจะมากลั่นแกล้งใครต่อใคร

เจวินย์ไม่ใช่คนร้ายกาจ แต่ก็ไม่ใช่คนดีจนไร้จุดด่างดำ

ประวัติความเป็นมา:

เจย์วิน เดย์ลาโน่ ความหมายชื่อและนามสกุลของเขาล้วนหมายถึงแสงสว่าง ซึ่งเหมาะสมกับเขาจนไม่อาจปฏิเสธได้ เขาเกิดมาพร้อมกับพระอาทิตย์ยามเช้า ท้องฟ้าในวันนั้นปลอดโปร่งจนพระอาทิตย์สามารถทอแสงได้สะดวกไร้เมฆบดบัง แต่ถึงอย่างนั้นอากาศในวันนั้นกลับไม่ได้ร้อนอบเหมือนเดินในทะเลทราย แต่อบอุ่นและชวนให้รู้สึกอยากออกมาเล่นกีฬากลางแจ้งหรืออย่างน้อยๆก็ออกมารับแสงแดด

ตระกูลเดย์ลาโน่เป็นตระกูลเก่าแก่ในระดับหนึ่ง ต้นตระกูลนั้นเป็นเพียงชาวสวนเล็กๆที่จับพลัดจับผลูค้าขายพืชผลทางการเกษตรของตนได้กำไรจนสามารถเงยหน้าอ้าปากได้ จากชาวสวนก็มาเป็นเจ้าของกิจการ จากเจ้าของกิจการก็ขยับมาเป็นเศรษฐีเล็กๆ และจวบจนปัจจุบันก็เป็นคหบดีที่ใครๆก็เคารพนับถือ ส่วนในด้านของธุรกิจนั้นจากที่ขายแค่พืชผลทั่วๆไป ก็มีการแปรรูปเพื่อเพิ่มมูลค่าของมันจนตอนนี้ผลิตภัณฑ์ที่พวกเขาส่งออกมีมากจนนับแทบไม่ไหว

เจย์วินคือลูกชายคนเล็กที่ทั้งบิดาและมารดาภาคภูมิใจ เขายังมีพี่ฝาแฝดชายหญิงที่อายุมากกว่าเขาถึง 5 ปี คือ เอ็ดการ์ และ เอเลน เดย์ลาโน่  ทั้งคู่ล้วนประสบความสำเร็จในชีวิตอย่างงดงาม ส่วนเขาคือน้องเล็กที่ถูกพี่ๆพากันรุมล้อมเพื่อกลั่นแกล้ง แม้จะบอกว่ากลั่นแกล้งมันก็แค่การหยอกล้อเล็กๆน้อยๆในแบบของคนในครอบครัวเดียวกันเท่านั้น

ถึงชีวิตของเจย์วินจะราบรื่นมาตลอดแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีรอยด่างพร้อยเลย ในวันที่เขาอายุ 10 ขวบ เขาถูกใครบางคนลักพาตัวในตอนที่กำลังกลับจากการเที่ยวเล่น เด็กชายเจย์วินในตอนนั้นไม่ได้แข็งแกร่งและเก่งกาจเกินเด็กในวัยเดียวกัน เขาถูกพาตัวไปอย่างง่ายดาย และถูกขายทอดตลาดในฐานะทาส  จากคุณชายกลายเป็นทาส ใครได้ยินก็ได้แต่อดสูเวทนา เด็กชายหน้าตาน่ารักย่อมขายได้ราคาดี เขาถูกพาไปประมูลทอดตลาดเหมือนสินค้าที่ใครคิดจะหยิบจับไปเป็นของตัวเองหรือยกให้ใครก็ได้ เขาโชคร้าย...ที่ดันถูกใจเศรษฐีจิตไม่ปกติเข้าเต็มเปา

เขาถูกพาไปยังสถานที่ที่ทั้งเหม็นอับและมืดสลัว กลิ่นอายความตายยังอบอวลขึ้นมาทุกครั้งยามที่เขาในตอน 7 ปีให้หลังนึกถึงมัน ความทรงจำช่วงนั้นไม่ประติดประต่อนักแต่ก็พอจำได้เลือนลาง เขาคือของบูชายัญ ถูกจับยัดเข้าไปในกรงขังที่ทั้งแคบและมืดนั่นทำให้แม้หลังจากนั้นเขาเป็นโรคกลัวที่แคบไปโดยปริยาย เจย์วินในตอนนั้นยังมีอารมณ์และความคิดแบบเด็กคนหนึ่ง เขาทั้งหวาดกลัวและผวากับทุกสิ่งที่เข้ามา สิ่งที่คนพวกนั้นบูชาเขาในความทรงจำที่เลือนลางเต็มทีทำให้เขาไม่แน่ใจว่าคือเทพหรืออะไร จำได้เพียงว่ามันมีหน้าตาราวกับอสรพิษร้ายไร้ขา เขาจำได้แค่นั้นก่อนที่มีดคมจะปราดมาจ่อที่ลำคอ แต่ก่อนที่จะถูกจับปาดคอเพื่อบูชายัญแสงสว่างก็ปรากฏตรงหน้า คนของทางการกรูเข้ามาจากทั่วทุกทางเข้าออก ปิดหนทางดิ้นหนีของเหล่าผู้กระทำผิด ในตอนนั้นเขาก็เกิดคิดขึ้นมา

อา...แสงสว่างนี่มันดีจริงๆเลยนะ

ถึงเรื่องราวนี้จะดูเหมือนตราบาปในชีวิต แต่เจย์วินไม่คิดแบบนั้นสำหรับเขามันคือบทเรียนและประสบการณ์อย่างหนึ่ง เขายังคงใช้ชีวิตอย่างที่เคยเป็นแม้เรื่องราวที่น่ากลัวและสะอิดสะเอียนนั่นจะยังอยู่ในความทรงจำแต่สำหรับเขาที่โตขึ้นกว่าแต่ก่อนมันก็เป็นเพียงภาพอดีตเท่านั้น หากมีใครถามถึงเรื่องวันนั้นเขาก็สามารถเล่าได้โดยที่ยังคงท่าทางราวกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศที่ไม่เกี่ยวกับตนได้ หากอยากฟังเขาก็จะเล่าให้ฟังด้วยรอยยิ้มที่ไม่เคยจางหาย เห็นทีก็คงมีแต่ฝ่ายนั้นที่ต้องละอายที่ขอให้เขาเล่าให้ฟัง

หลังจากนั้นเขาก็เติบโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสดใสอยู่ดี เมื่อก่อนเป็นแบบไหนทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้นไม่เปลี่ยนแปลง….

ชอบ : พระอาทิตย์ | แสงสว่าง | อาหารแปลกๆ | การออกกำลัง

เกลียด : คนที่ไม่เคารพคนอื่น | วันที่ไร้แสงตะวัน | การอุดอู้หรืออยู่ที่ใดที่นึงโดยไม่ได้ขยับตัว

กลัว : ที่แคบ | งู (ทั้งสองอย่างนี้อาจจะทำให้เจย์วินช็อคได้)

แพ้ : ----

สายเวทย์: Elemental ธาตุไฟ

อาวุธ(เฉพาะ Worshipper): (ฟรีสไตล์ค่ะ แต่อย่าเวอร์เกิน ได้คนละชิ้น/เซ็ต โลกนี้มีปืนแล้ว)

ความสามารถพิเศษ:  : การต่อสู้ระยะประชิด | เล่นดนตรีได้หลายชนิด | ภาษาต่างประเทศ

บท: นักเรียน

เพิ่มเติม:

          ในด้านรสนิยมความชอบ เขาตัดสินทุกอย่างตามสัญชาตญาณมากกว่า อย่างเรื่องของความรักใคร่ชอบพอ เจย์วินไม่ได้เก็บเอามาคิดใส่ใจว่าต้องเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย หากเขาชอบก็คือชอบ อย่างอื่นไม่มีผลต่อการตัดสินใจ

          เห็นแบบนี้แต่เจย์วินสุภาพกว่าที่คิด เขามีกาลเทศะเสมอ แค่เป็นพวกไม่ค่อยอยู่เฉยจนถึงอยู่นิ่งๆไม่ค่อยเป็น เหมือนเด็กหลังห้องที่ชอบแอบทำอะไรเงียบๆ ดูเหมือนไม่สนใจอะไรแต่ในด้านการเรียนกลับไม่ย่ำแย่ ออกจะดีกว่าที่คิดด้วยซ้ำ

          พี่ชาย(เอ็ดการ์) แต่งงานแล้วกับลูกสาวชาวสวนธรรมดาแต่เพราะเธอเป็นคนขยันและเข้มแข็งมากๆเอ็ดการ์เลยตกลงปลงใจด้วย ส่วนพี่สาว(เอเลน)กำลังคบหาดูใจกับบุตรชายขุนนาง ได้ข่าวว่าแม่คุณร่ำๆจะไปขออีกฝ่ายแต่งงานเองอยู่รอมร่อเพราะขี้เกียจรอให้ชายหนุ่มมาสู่ขอแล้ว

          ธุรกิจทางบ้านเกี่ยวของกับการเกษตรเกือบทั้งหมด สินค้าที่ส่งออกก็มาจากฟาร์มที่เป็นของตระกูลและฟาร์มของเกษตรกรอื่นๆ เดย์ลาโน่รับซื้อทุกอย่างในราคาที่เป็นธรรมนั่นทำให้ซื้อใจบรรดาเกษตรกรได้ไม่ยาก ตระกูลเดย์ลาโน่เลยมีชื่อเสียงในด้านนี้ไม่น้อย สินค้าที่ขายดีที่สุดตลอดกาลคือ วิสกี้และไวน์แดงที่ทำจากผลไม้ตามฤดูกาล (อันนี้แค่สินค้าขายดี แต่จริงๆคือนางขายทุกอย่างที่ได้จากการเกษตร)

ถ้าลูกของคุณติด แต่ไม่ติดในบทที่ต้องการ อยากให้เราใส่บทอื่นให้ หรือว่าจะรับกลับคะ? : ยังไงก็ได้ค่ะ

☀▼☀▲☀▼☀▲☀▼☀

คิดอย่างไรกับการที่สภานำคทาบรุดเวิร์ธที่โด่งดังนั้นมาเก็บไว้ในโรงเรียน คิดว่าทำถูกแล้วหรืออันตราย? แล้วอยากจะเห็นมันกับตาซักครั้งในชีวิตไหม?

    เจย์วินกระพริบตาปริบแต่ใบหน้านั้นไม่ได้ปราศจากรอยยิ้มเลยสักนิดเดียว เขาโคลงศีรษะไปมาเบาๆจนเส้นผมสีน้ำตาลประกายทองนั้นพลิ้วไปมาตามการขยับ ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยตามข่าวสารเท่าไรแต่ข่าวนี้กลับดังมากจนแม้แต่ตัวเขาที่ชอบแวบไปมาจนไม่ตามข่าวยังรู้เรื่อง เขาไม่ได้มีปัญหากับการตัดสินใจของใครก็ตามที่มีอำนาจมากพอที่จะตัดสินใจว่าคฑาเจ้าปัญหานี่ควรไปอยู่ที่ไหน แต่เขาก็พอจะรู้สึกได้ว่าคฑาบรุดเวิร์ธคงไม่ได้นำมาแต่เรื่องดีๆแน่...ก็ดูอย่างซูพรีมลีดเดอร์คนที่อยู่ในข่าวนั่นสิ จบไม่สวยเห็นๆ…

“อืม...นั่นสินะ ผมคิดว่าที่เขานำคฑามาไว้ที่นี่ก็คงเพราะมั่นใจว่าที่แห่งนี้ปลอดภัย เท่ากับว่าเขากำลังบอกกลายๆว่าที่นี่ล้วนแล้วแต่มีคนเก่งพอที่จะสามารถดูแลและปกป้องของสำคัญแบบนี้ได้อย่างดี แต่ก็นั่นล่ะ เขาอาจจะลืมไปแล้วว่านอกจากคณะอาจารย์ที่เก่งกาจ ก็ยังมีเด็กนักเรียนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ด้วย หากตามความเห็นของผมมันออกจะอันตรายอยู่บ้าง”

เจย์วินเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง พร้อมกับขยับตัวเปลี่ยนอิริยาบท ดวงตาสีครามเลื่อนมองไปนอกหน้าต่าง พระอาทิตย์ดวงโตลอยอยู่ด้านนอกนั่น มันยังคงดูอบอุ่นในแบบที่เขาชอบเสมอมา

“แต่ผมคิดว่าเรื่องนี้ทุกฝ่ายที่มีอำนาจคงตัดสินใจมาดีแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าความคิดเห็นเล็กๆของผมคงไม่มีผลอะไรกับมันนัก”

เขาตอบไปตามสิ่งที่คิดอยากจะขอตัวออกไปข้างนอกเต็มที เขาไม่ใคร่จะชอบการอยู่ในที่ใดที่หนึ่งนานๆเสียด้วย แถมเรื่องพวกนี้ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเขาเสียหน่อย...ไม่เกี่ยวใช่ไหม?

อาหารที่ชอบกินที่สุดคืออะไร เพราะอะไร?

“เอ๊ะ...ยังมีคำถามอีกเหรอครับ” เขาชะงักในตอนที่กำลังคิดจะลุกขึ้นเพื่อหนีไปข้างนอก “ของที่ชอบงั้นเหรอ…”

โดยปกติเจย์วินไม่ใช่คนเลือกทาน เขาสามารถทานได้เกือบทุกอย่างโดยเฉพาะอาหารแปลกๆจำพวกอาหารต่างถิ่น ด้วยความที่ชอบลองของอยู่เป็นทุนด้วยแล้ว.. แต่หากจะให้เขาบอกว่าอะไรที่ชอบที่สุดก็คงเป็น “สตูว์เนื้อล่ะมั้งครับ”

“ส่วนที่ชอบนี่คงตอบไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะมันเป็นอาหารที่คุณแม่ทำอร่อยที่สุดแล้วมั้งครับ ผมถึงชอบ” เขาบอกอีกฝ่าย “เพราะคุณแม่ท่านเคี่ยวเนื้อได้เปื่อยดีกว่าที่ผมเคยทานมาจากที่คนอื่นทำด้วยสิ”

เขาโคลงศีรษะไปมา เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรหรือถามอะไรต่อก็ได้โอกาสแวบออกมาจากห้องสอบสวน-- พระอาทิตย์อุ่นๆกำลังรอเขาอยู่ต่างหาก ใครจะทนอุดอู้อยู่แต่ในนั้นได้กัน...

? cactus