รักจังเลยนะ คนนี้น่ะ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนแรก เรื่องมันเริ่ม

"เฮ้"

อารายวะ ทำไมไอนี่มันรู้สึกเพี้ยนๆ ไม่ค่อยจะพูดจะจากันเลย แต่ว่าผมก็รู้สึกแปลกๆกับเพื่อนคนนี้นะ คือพอเวลาที่อยู่ใกล้ๆกับเค้าแล้ว ผมรู้สึกได้เลยว่า มันรัก แบบ ตื่นเต้น อาย ไม่กล้าจะพูดคุยด้วย แต่ก็อยากเจอเค้า แค่อยากให้มาอยู่ใกล้ๆก็เท่านั้นเอง คือรู้สึกมีความสุขเวลาที่เจอกัน เป็นความรู้สึกที่พิเศษที่สุดเท่าที่เคยมีมาในชีวิตสิบกว่าปีของผมที่ผ่านมา ผมรู้สึกว่านี่คือ "รัก"

รักครั้งแรกหรอครับ โอ๊ย สมัยประถมโน่น ย้อนกลับไปประมาณ 6 ปีกว่าๆได้ ผมรู้จักเพื่อนคนนึง ที่ผมรู้สึกคล้ายๆกันแบบนี้แหละ รู้สึกว่า อยากจะอยู่ใกล้ๆกัน เวลาคุยกันน่ะ แทบจะไม่กล้าคุยเลย อาย ไม่กล้า คือแบบ เข้าใจใช่มะครับ คือว่าง่ายๆ ผมขี้อายแหละ
แต่จะว่าไปแล้ว เรื่องรักครั้งนั้นเป็นความรักแบบเด็กๆที่ผมมาคิดดูตอนนี้แล้วว่า มันยั่งยืนตรงไหนวะ (คือติดว่าทำอะไรแล้วมันต้องยั่งยืน ไม่ใช่มาทิ้งๆขว้างๆ) แต่ก็ขอเล่าเรื่องเล็กๆน้อยๆละกันครับ

คือว่าตอนนั้นเนี่ย รู้จักกัน เราก็เรียนอยู่ห้องเดียวกัน ก็ชอบกันน่ะ คือถ้าเรียนอยู่ห้องเดียวกันมันก็มีโอกาสเจอกันบ่อย ทีนี้ตอนนั้นเค้าต้องย้ายห้องเรียน ไม่มีใครเข้าเป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องอะไรทั้งสิ้น มีก็มีแต่ผมนี่แหละ ที่ไปพูดๆๆๆใส่คุณครูว่า ไม่ยอมให้ย้าย เพราะว่าไม่อยากได้เด็กไม่ดีห้องอื่นมา ซึ่งจริงๆแล้วเป็นเหตุผลเพื่อจะรักษาคนที่ผมรักเอาไว้ในห้องนั่นเอง แต่สุดท้าย เป็นผมกับเพื่อนๆคนอื่นที่ต้องย้ายออกไปเรียนห้องอื่น

ตอนนั้นน่ะเหรอครับ ก็ตื่นเต้นดีที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่ ก็มันก็ดีอยู่หรอกครับที่มีเพื่อนใหม่ แต่ว่าแหม เสียดายคนที่ผมรู้สึกว่า"รักจังเลย" เวลาเลิกเรียนก็อยากจะยกของไปส่งคุณครูที่ห้องพักครู เพราะจะได้เดินผ่านห้องที่เขาเรียนอยู่ แล้วมันก็เป็นอย่างงี้ทุกที คือว่าจะต้องทำของหล่นเพื่อเก็บ เพื่ออยากจะเจอเค้า หรืออย่างน้อยให้เค้าเห็นเราก็ยังดี เป็นอย่างงี้อยู่นานครับ จนวันสุดท้ายของประถมปลาย ก็ยังไม่ได้คุยกัน แยกย้ายกันไป...

จบตอนนี้ไปก่อนนะคร้าบ ใกล้สอบแล้ว ขออ่านหนังสือก่อนดีกว่า แล้วจะมาเขียนใหม่คร้าบ