/ฟิคบารามอส/\ความเศร้าในใจ/โรเวน-วิเวียน

ลำดับตอนที่ #1 : อดีตแห่งความเจ็บช้ำ

   จันทร์คืนนี้ สวยงามเหลือเกิน แต่ ไร้ซึ่งดาว ที่จะคอยเติมแสงสว่างให้กันและกัน

เหมือนฉันใช่ไหม ที่เพียบพร้อมไปทุกอย่าง  หน้าตาสวยสดงดงามดั่งนางฟ้า

ฐานะเล่า ก็เปนถึง จักพรรดินีแห่งเวนอล  ทรัพย์สมบัติก็ไม่ด้อยไปกว่าเมืองไหน


แต่ทำไม  ใจยังคงหนาวเหน็บเฉกเช่นทุกคืนที่ผ่านมา  ใจดวงนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปสักนิด


แม้จะแสร้งทำตัวเข้มแข็งเพียงใด แต่ภายใน กลับยิ่งอ่อนแอขึ้นทุกวัน


แกล้งทำเป็นไม่สนใจใยดี ไม่รัก ไม่ห่วงใย เพียงเพื่อหวังให้ใครคนนั้นหันกลับมามองบ้าง



ร่างบางอรชร เม้มริมฝีปากสีกุหลาบแน่น กลั้นเสียงสะอื้นราวจะขาดใจ


แล้วเป็นอย่างไรเล่า  แม้สายตาอาทรห่วงใยที่เคยให้เทอตลอดมา ก้อไม่หันกลับมามองเทออีกแล้ว




ความอบอุ่นที่เคยได้รับเสมอมาเมื่อครั้งเปนเด็ก  ในวันนี้ มีแต่ความเย็นชา เพิกเฉย

ราวกับคนไม่เคยรู้จักกัน 

"ถ้าวันนึง หญิงเปนคนที่ดีกว่าใครๆ พี่อาจจะมารับไปเจมิไนก้อได้"  คำพูดนี้ ที่ทำให้เทอพยามทุกวิถีทางที่จะเป็นคนที่ดีกว่าใครๆ



หรือ เทอยังดีไม่พอ เจ้าพี่จึงเมินเฉย


แต่ เทอต้องดีกว่านี้เท่าไหร่กัน ถึงจะดีพอ สำหรับเจ้าพี่  หรือ อาจจะไม่มี ไม่มีวันนั้น
วันที่เทอจะดีพอ สำหรับเค้า


อาจจะเป็น เพราะ เลือดขัตติยา ทำให้เราไม่อาจจะมีรักได้อย่างสามัญชนคนธรรมดา


เพราะ หญิง เปนจักพรรดินีแห่งเวนอลใช่มั้ย  ท่านพี่จึงต้องตัดสายสัมพันธ์ระหว่างเราลงเพียงแค่นั้น



แต่ท่านพี่จะรู้หรือไม่ วันที่ท่าน กล่าวคำตัดรอนความสัมพันธ์ของเรานั้น  ท่านรู้บ้างมั้ย

ว่าใจของเทอ แตกสลายไปแล้วในวันนั้น ไม่มี ไม่มีทาง ที่มันจะกลับมาเหมือนเดิม


ท่านพี่เดินจากไป เหมือนกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่านพี่ ไม่ปวดร้าวใช่มั้ย  ท่านพี่ไม่เจ็บสักนิดเลยงั้นเหรอ

ไม่รู้สึก แปลบๆที่ใจบ้างเลยเหรอ  



เดินจากไป จะหันกลับมาสักนิดก้อไม่มี  หันกลับมา เพื่อให้หญิงรู้ว่า อย่างน้อย ท่านพี่ก้อเปนห่วงหญิง 



แต่ ไม่มี ไม่มีจริงๆ  ท่านพี่เดินจากไปจริงๆ จากไปพร้อมกับสายฝนที่กระหน่ำลงมาราวรับรู้ความรู้สึกของหล่อน


มีเพียงหล่อนที่เจ็บ


มีเพียงหล่อนที่ปวดร้าวซ้ำซากกับความรักที่เป็นไปไม่ได้


เจ็บแล้วไม่จำ จำใส่ใจได้มั้ย ว่าเพราะเค้าหล่อนจึงต้องเปนเช่นนี้


อยากจะลืม ลืมว่าเค้าเปนใคร ลืมว่าเคยรักคนๆนี้ มากเพียงใด




..แรงสะอื้นสุดท้ายพลันหยุดลง พร้อมกับร่างของจักพรรดินี ที่ทรุดลงบนพื้นข้างน่าต่างข้างที่บรรทม  ใบหน้างดงามซีดเซียวราวคนป่วยหนัก

เลือดสดๆไหลรินจากข้อมือเรียวเล็ก..

คำพูดสุดท้ายดังแผ่วเบาออกจากปากสีกุหลาบ



"หญิงรักเจ้าพี่"