ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EP.01 - CLOSER
EP.01
CLOSER
รอไแออน
"ยัเหลือหนัสือปรุยาอีหนึ่เล่มนะ" ร่าเล็ปัฝุ่นาหนัสือที่หยิบลมาและวาบนอหนัสือที่ัวเอำลัหอบอยู่
"ริ้วยาฮยอน ันเือบลืมไปเลยแหนะ" มินะเบิาว้า ท่าทาน่ารัๆแบบนี้ไม่แปลใเลยว่าทำไมพี่ายอัวเอถึหลนหัวปัหัวปำนานั้น
"นี่พวเธอ! หนัสือปรุยาอยู่ล็อนู้นนะ!"
ูยอนพูเสียัให้เ็สาวทั้สอนไ้ยิน อนนี้เาำลัปีนึ้นไปหยิบหนัสือบาเล่มอยู่
"นายหาหนัสืออะไรหรอูยอน?" าฮยอนเยหน้าถามนัวสูที่ำลัุ่นอยู่ับารเี่ยหาหนัสือที่ัวเอ้อาร
"เปล่าหรอ ัน็หาหนัสืออ่านไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ" เาอบและหันลับไปหา่อ าฮยอนไม่ไ้ิใอะไร เพราะูยอนอบหาหนัสือนอบทเรียนอ่านอยู่แล้ว เาเป็นหนอนหนัสือที่เธอรู้สึอิามาๆเลย ูยอนน่ะเป็นมัเิ้ลที่เ่...เ่ว่าเลือบริสุทธิ์แบบเธอะอี
"หนัสือประวัิศาสร์เวทย์มนร์อปี 4 หนาะมัเลย ันน่ะเบื่อวิานี้ที่สุแล้ว" าฮยอนเินไปบ่นไปนมินะเผลออมยิ้มออมา เป็นเพราะเธออบวิานี้แถมยัเป็นัวท็อปอั้นอี่าหา แ่เพื่อนอเธอลับไม่อบและเผลอหลับเือบทุรั้เวลาเรียนวิานี้
หมับ!
ยัไม่ทันที่าฮยอนะไ้เอื้อมมือไปหยิบหนัสือปรุยาบนั้น ็ถูมืออใรบานว้าเอาไว้่อน
'อ แฮยอน'
าฮยอนหันวับไปมอ้วยสายาที่ไม่สบอารม์นั พอเห็นนรหน้ามีท่าทีอารม์เสียแฮยอนึเผลอยิ้มมุมปาเล็น้อย
"มีอะไร?" าฮยอนมวิ้วเ้าหาัน่อนะิปา้วยวามไม่พอใเล็น้อย
"เปล่า มือเธอวาทาอ่ะ ันะหยิบหนัสือ" แฮยอนพูพลาแล้ยับัวเบียาฮยอนไปหยิบหนัสือนร่าบาเือบเสียหลัล้ม
"นี่! เป็นบ้าอะไรห้ะ?" าฮยอนมีหรือะยอมให้แฮยอนแล้ เธอออแรผลัไปที่ไหล่อแฮยอน...แู่เหมือนแรอเธอมันะไม่่อยมีผลับร่าสูัเท่าไหร่
แฮยอนหันมามอพร้อมับทำหน้าไม่หยี่ระแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรและหันไปหยิบหนัสือเล่มหนามาวาลบนอหนัสือที่นรับใ้ำลัหอบอยู่
"วนประสาท" าฮยอนถอนหายใออมาเฮือให่้วยวามไม่พอใพร้อมับหยิบหนัสือปรุยาลมาวาบนอ้อมออัวเอและไม่ลืมที่ะหยิบอีเล่มลมายื่นให้มินะ้วย
"มินะ เราไปันีว่า ันไม่่อยอยาะยืนหายใอยู่รนี้เท่าไหร่ ป่านนี้ลูัสับูยอนหาหนัสือรบแล้วมั้" าฮยอนลับหลัหันและเินไปโยมีมินะามหลั
"ูยอน มันอีแล้วหรอ" แฮยอนมอามหลันัวเล็และพึมพำออมาเบาๆ เาไม่่อยอบนายนั่นเท่าไหร่...ไม่สิ...เาเลียูยอนนเ้าไส้เลยล่ะ...
"มาับพวมัเิ้ลอีแล้วหรอาฮยอน?" แฮยอนเอ่ยถาม่อนที่พวเธอะเินออาร้าน
"ทำไม? มาับูยอนแล้วมันทำไมหรอ?" าฮยอนะัและหันมามอเ้าอำถาม เธอมอเา้วยสายาแ็ร้าว มออย่าที่เยมอมาลอ....
"เปล่าหรอ แ่บับพวเลือสีโลนไม่ลัวพ่อแม่เธอรู้หรือไ? อ่อ แ่็ปิบัมาไ้ั้เือบ 4 ปีแหนะ" แฮยอนยื่นหน้าเ้าไปใล้ร่าเล็ที่ำลััริมปาแน่น้วยวามโรธ
ใ่...เารู้ว่าาฮยอนำลัโรธ...โรธทุรั้ที่เาพูว่าูยอนเป็นพวเลือสีโลน
"เาไม่ใ่เลือสีโลน เาเป็นมัเิ้ล หยุพูำสปรๆแบบนั้นออมาัที!" าฮยอนำมือแน่น ใบหน้าแล่ำอเธอทำให้แฮยอนอยาแล้มาึ้นไปอี
"เลือสีโลนไม่่าอะไราสัว์โสโร" เาเน้นประโยหลัและมอไปทีู่ยอน่อนะหันลับมามอนรหน้าที่ำลััวสั่นเทิ้ม้วยวามโรธ ฝ่ามือำแน่นนมือแ ใบหน้าีาว่อยๆแึ้น รวมไปถึสายาที่ำลั้อเาอย่าเอาเรื่อ
ิมาฮยอนมีเหุผลอะไรที่้อออัวโรธแทนมันนานั้น...
หรือว่ายัยนั่นะอบมัน...?
"สัว์โสโรแล้วไอ่ะ แล้วมัน่าานที่อบเหยียหยามนอื่นแบบนายรไหน!?" แฮยอนบรามแน่น้วยวามโรธ ยัยนี่ำลัทำให้เาโรธเพราะเอาัวเาไปเทียบับสัว์โสโร
"ิมาฮยอ...!"
"อ้าว! หนูาฮยอน" ยัไม่ทันที่แฮยอนะเอ่ยบประโย็ถู 'อยุนโฮ' พ่ออัวเอเ้ามาััหวะเสีย่อน
"ุยุนโฮ สวัสี่ะ" าฮยอนล่าวทัทายผู้มาใหม่้วยท่าทีที่ำลั่มวามโรธ
"เป็นยัไบ้า แล้วนี่มาื้อหนัสือนเียวหรอ?" ยุนโฮถามพลาวาสายาไปมอเพื่อนๆที่อยู่้าหลัาฮยอน
"เปล่า่ะ หนูมาับเพื่อน" เธอพูพลาผายมือไปทาเพื่อนที่ยืนอยู่้าหลั "ีเลย ว่าแ่นั่นูยอนใ่ไหม? มัเิ้ลน่ะ?" ยุนโฮพยัเพยิไปทาูยอนที่ยืนนิ่อยู่
"ใ่รับ ผมลีูยอน" ูยอนพูพลา้มหัว้วยวามนอบน้อม และเยหน้ายิ้มให้อย่าเป็นมิร่อนะวาสายาไปมอแฮยอนที่ำลั้อเม็มาที่เาอย่าไม่สบอารม์
"ยินีที่ไ้รู้ันะ เอ้อ หนูาฮยอน ฝาอวยพรวันเิอุแทยอน้วยนะ อให้มีวามสุมาๆ"
"่ะุยุนโฮ" าฮยอนยิ้มามหลัยุนโฮและยืนมอเาเินออไปนลับสายา
"นายไม่ไปรึไ?" เธอเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าแฮยอนยืน้อหน้าเธออยู่นาน
"ไม่้อไล่หรอ ันไปแน่" แฮยอนเินเ้ามาหาาฮยอนพลายื่นหน้าเ้ามาใล้นทำให้ร่าบาย่นอหนีและรีบหันหลัลับเินามพ่ออเาไป
านาลาที่ 9 ¾
"ุแทยอนมาส่โยอับาฮยอนนเียวหรือรับ?" อยุนโฮเอ่ยถามหลัาที่พวเาเินมาเอันที่บริเวรถไฟที่มารอรับลูอพวเาไปยัโรเรียนฮอวอส์
"รับ พอีุนายิมไม่สบายนิหน่อยน่ะ"
"อใหุ้นายิมหายไวๆนะรับ"
"รับ ว่าแ่นี่แฮยอนใ่มั้ย ไม่ไ้เห็นหน้าั้นานยิ่โยิ่หล่อเหลาริๆ เ้าาฮยอน็เป็นเพื่อนเธอแ่ไม่ยัะเยพูถึ หึ" แทยอนพยัเพยิไปทาแฮยอน่อนะยิ้มและหัวเราะในลำอเบาๆ ็ริอย่าที่บอ...ลูสาวอเาไม่เยพูถึแฮยอนนแทบะลืมไปแล้วว่าพวเาเรียนอยู่ปีเียวัน
"็ไม่แปลใหรอรับพ่อ อยู่โรเรียนัันะาย โอ๊ย!" โยอร้อลั่นหลัาที่โนน้อสาวัวเอีเ้าให้ที่แน แฮยอนแอบอมยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าบูบึ้อร่าบารหน้า
"ยัยาฮยอน ไปีพี่เาทำไมหื้ม?" แทยอนหันไปุลูสาวัวเอเบาๆ่อนะหันลับไปยิ้มให้ับรอบรัวอ
"รถไฟะออแล้ว ผมไป่อนนะรับ!" โยอพูลา่อนะวิ่ึ้นรถไฟ้วยวามรีบนแทบะระโึ้นเลยทีเียว
"อ่าวๆ เ้าโยอพาน้อไป้วยสิ หึๆ เ้านี่" แทยอนเรียลูายัวแสบอัวเอแู่เหมือนะไม่ทันเสียแล้ว เาึทำไ้เพียแ่หัวเราะแห้ๆออมา
"ั้นเี๋ยวหนูาฮยอนไปับแฮยอน็ไ้ ไปลูพาเพื่อนึ้นรถเร็ว" หนุ่มวัยลานพูพลาหันไปบอแฮยอนและพยัหน้าไปทาาฮยอนที่ำลัเม้มริมฝีปา่มอารม์อยู่ แฮยอนพยัหน้าเป็นเิรับรู้
"โอ้ยหนิ!" ร่าบาร้อลั่นและหันไปมอ้อนใส่หลัาที่แฮยอนทิ้น้ำหนัแนลบนไหล่เล็
"ไปเร็ว ป่านนี้เพื่อนเธอรอนานแล้วมั้ ผมไป่อนนะรับ" แฮยอนโบมือลาายหนุ่มทั้สอน่อนะันัวาฮยอนให้รีบึ้นรถไฟ
"แล้วมันเี่ยวอะไรับนาย?" าฮยอนถามเบาๆระหว่าที่แฮยอนบัับให้เธอเินเพราะเรว่าหาุยุนโฮไ้ยินเ้าเธอะลายเป็นเ็ไร้มารยาททันที
.
.
.
.
.
.
.
"าฮยอน! ทานี้!" ื่อวีะโนเรียหลัาที่เห็นว่าาฮยอนำลัเินผ่านู้รถไฟที่เธอ ลูัส มินะและูยอนำลันั่อยู่
ูยอนเผลอียิ้มออมาเมื่อเห็นว่าาฮยอนยืนอยู่รปาประู แ่รอยยิ้ม็หายไปทันทีหลัาเห็นนที่เาเลียเินามาฮยอนมาิๆ
"อะไรเนี่ย พวเธอมา้วยันหรอ?"
"ใ่ นายมีปัหาอะไรอ่ะ" แฮยอนอบลูัส้วยน้ำเสียวนประสาท่อนที่ะรวบเอวาฮยอนเ้าไปประิัว
"หนิ! ปล่อยไ้แล้ว พ่อนายไม่อยู่แล้ว" าฮยอนุและรีบแะมือแฮยอนออาเอวอัวเอ แู่เหมือนร่าสูะแล้เธอ้วยารระับให้แน่นึ้น
"แฮยอน!" าฮยอนะอใส่แฮยอน้วยวามเหลืออ ไม่ไหวแล้ว หมอนี่ัะวยโอาสมาเินไปแล้ว
"ั้นันอนั่้วยละันนะ" แฮยอนพูพลาะเินเ้าไปแ่ทว่าโนาฮยอนห้ามไว้เสีย่อน เธอลัวว่าหาแฮยอนอยู่ที่นี่็ะพูทำร้ายิใูยอนเหมือนที่เยทำมา
ูยอนะเ็บเอาเปล่าๆ....
"ทำไมาฮยอน?"
"นายะ้อไม่นั่ที่นี่"
"อ่า ั้นเธอ็ไปนั่ับันสิ" แฮยอนยื่น้อเสนอ่อนะยิ้มเ้าเล่ห์ออมา เารู้ีว่าทำไมาฮยอนถึไม่ยอมให้นั่ที่นี่ เพราะยัยนั่นลัวว่าเาะพูทำร้ายิใไอู้ยอน เพื่อนสุรัสุหวอเธอ และำอบอาฮยอน็ไม่ลาไปาที่ิไว้เท่าไหร่
"เอันที่โรเรียนนะ" าฮยอนไม่อบอะไรแ่หันไปบอลาเพื่อนๆที่ำลัทำหน้าุนันอยู่ยเว้นูยอนที่เ้าใีทุอย่า
"อบมันนานั้นเลยหรอ?" แฮยอนถาม้วยน้ำเสียเรียบเย่อนะทิ้ัวนั่้ามับนัวเล็ที่ำลัเมินหน้าไปทาหน้า่า
"ถามไม่ไ้ยินหรือไ?"
"ไ้ยินแ่ไม่อยาอบ" าฮยอนบิริมฝีปาและมวิ้วเ้าหาันเหมือนที่เยทำทุๆรั้เวลาอยู่ับเา
"ั้นแสว่าอบ"
"ะิยัไ็ิไปเถอะ รำา นั่อยู่เยๆไม่ไ้รึไันเล่า"
"เออ เียบ็เียบ" แฮยอนิ้วมว่อนะทอสายาไปยัวิว้านอหน้า่าเ่นัน
ไม่นานนัร่าเล็็่อยๆผล็อยหลับล หัวเล็ำลัเอนไปพิับผนัโยที่เธอไม่รู้ัว แฮยอนย้ายัวไปนั่เบาะเียวับาฮยอน่อนะ่อยๆประอหัวและไหล่ให้นอนลบนัอัวเอ้วยวามเบามือ
"อะไรัน นอาหลับ่ายแล้วยัื่นยาอี หึ" แฮยอนระบายยิ้มออมา้วยวามรู้สึที่อัแน่นราวับลูโป่อัแ็สที่รอวันระเบิ
มือหนา่อยๆเลี่ยลุ่มผมสีม่วที่ปรใบหน้าอนบนัอย่าอ่อนโยน แฮยอน่อยๆเลื่อนมือมาลูบบนแ้มอมมพูระเรื่อ เาใ้นิ้วโป้เลี่ยไปเลี่ยมาอยู่อย่านั้นนพอใ
ถ้าหาาฮยอนรู้ว่าเาอบ เธอ้อเลียเามาึ้นไปอีแน่ๆ เพราะะนั้นเา้อหยุวามรู้สึนี้เอาไว้และัใเสียที
TBC.
//////////////////////////////////////////////////////
อย่าลืมเฟบให้ำลันัเียน้วยนะะ;-)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น