รักเต็มร้อย เติมหัวใจให้นายแสนดี

ลำดับตอนที่ #1 : :: 1% Heart Complete ::

"นี่ยัยเฉิ่ม การบ้านวันนี้อยู่ที่โต๊ะเหมือนเดิมนะ"
เสียงคุ้นๆของยัยเชอรี่ดังขึ้นจากหน้าห้อง ทำให้ฉันมองไปที่พวกเธอ ก่อนที่จะผงกหัวอย่างไม่เต็มใจ

"เฮ้ ! ยัยเฉิ่มวันนี้ทำเวรให้ด้วยนะ"
เสียงของยัยแอปเปิ้ลดังขึ้นอีกครั้ง และทุกๆวัน ฉันจะต้องทำเวรให้พวกเขา -_- แน่นอนว่าฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ จนตอนนี้ฉันได้รับฉายาว่า เบ๊ของพวกเธอ

และในระหว่างที่ฉันกำลังบ่นกับตัวเองนี้ ก็มีวัตถุของแข็งอะไรสักอย่างกระแทกใส่หัวของฉันอย่างแรง.. ย้ำค่ะว่าแรง !!

โป๊ก !

โอ๊ย เจ็บ T_T....ฉันกุมหัวส่วนที่ถูกโดนแล้วหันไปหาไอ้สิ่งของนั้นทันที ซึ่งมันก็คือยางลบขนาดใหญ่เท่าควาย =_=;; หากปาแรงกว่านี้อาจทำให้ฉันเลือดออกหัวได้ ซึ่งใครมาปานั้น ก็คือยัยกีวี่ มีนอ นี่ล่ะค่ะ TT-TT ถามว่าทำไมฉันไม่ไปเด็ดหัวพวกมันแล้วเฉือนให้เป็ดกิน =_=;; เหมือนนางเอกในนิยายสยองขวัญ ? (ก็นิยายนี้ไม่ใช่นิยายสยองขวัญยังไงล่ะยะ -_-+)

เมื่อ 3 เดือนก่อน(ที่ไม่ค่อยน่าจดจำ)

"รุ่นพี่คะ.. คือหนูชอบรุ่นพี่ค่ะ.."

"คบกับฉันได้ไหมคะ"
อ๊าก ~ พูดออกไปแล้ว ฉันพูดออกไปแล้ว อ๊า >//< ฉันหลับตาปี๋ ตัวบิดเป็นเกลียว =_=;; ท่าทางแบบนี้ทำให้ฉันนึกถึงตอนที่อั้นปัสสาวะเลยแฮะ

เวลาผ่านไป ฉันรู้สึกว่ามีแต่ความเงียบปกคลุม ฉันเลยรวบรวมความกล้าลืมตาขึ้นมาดูโลก =_=;; แล้วพูดซ้ำๆอีกครั้ง

"..คบกับฉันได้ไหมคะ?"

อย่ามองฉันอย่างนี้ได้ไหม -O- ตอนนี้รุ่นพี่คนนั้นมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนที่จะพูดว่า

"คงไม่ได้หรอก"

"คือ ฉัน.. ชอบผู้ชายน่ะ"
นี่เป็นประโยคสุดท้ายที่รุ่นพี่ที่ฉันแอบชอบมาเป็นเวลา 3 ปีพูด.. ก่อนที่ความมืดจะครอบงำทั้งตัวและหัวใจ =_=

3 ชม. ต่อมา

ที่ห้องพยาบาล

ฉันตื่นขึ้นมา ภาพแรกที่ฉันเห็นก็คือชะนีป่าชนิดมีนอ 3 ตัว ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่ะ =_=;; จริงๆแล้วนั่นก็คือยัยเชอรี่ ยัยแอปเปิ้ล และ ยัยกีวี่มีนอ ไม่รู้ยัยพวกนี้มาทำไมกัน ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรให้ยัยพวกนี้แค้นเคืองอะไรนักหนาเลยนี่นา T_T

"ว่าไงยะ น้ำเย็น"
ยัยเชอรี่ทักขึ้นก่อนอย่างไม่ค่อยเป็นมิตร ในขณะนั้นตาขวาของฉันก็กระตุกซะด้วยสิ TT^TT อ๊าก ~ มันต้องมีลางอะไรไม่ดีแน่ๆ

"มีอะไร =_=;;"

"เธอคงจำเรื่องที่เธอไปบอกรักกับรุ่นพี่ม.6 ได้สินะ"
ยัยเชอรี่พูดกลั้วหัวเราะ แล้วพักพวกของเธอก็หัวเราะตาม แล้วจู่ๆภาพที่ฉันมิอาจลืมเลือนเมื่อไม่นานก็ผุดขึ้นมา โอ้วโน้วววว ไม่นะ !! TOT

"ละ แล้วทำไม เธอรู้ได้ยังไง"

"ฉันรู้ก็แล้วกันย่ะ หรือเธออยากให้ฉันบอกเรื่องนี้กับใคร? ^ ^"
ยัยเชอรี่พูดแล้วท้าวเอวอย่างดัดจริต TOT ยัยนี่.. คิดแบล็คเมล์ฉันหรือไงยะ !! TT^TT

"ไม่นะ !! เธอต้องการอะไร TT_TT"

"อื้มม ฉันต้องการให้เธอเป็นเบ๊ฉันยังไงล่ะ ฉันถึงไม่บอกใคร"
นังเชอรี่ บูด เน่า เสียว่า คนอย่างฉัน ฆ่าได้ แต่หยามไม่ได้เฟ้ย เพราะฉะนั้นฉันก็เลยตอบไปว่า

"ก็ได้ !! T_T"
อ๊าก !! ปากหนอปาก .. ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากกัดลิ้นตายซะจริงๆ =_=;; แต่จะทำไงได้ล่ะ ฮือๆๆ เวรกรรมของฉันจริงๆ !!

กลับสู่ปัจจุบันสุดแสนรันทด

พอนึกถึงเรื่องนี้ฉันรู้สึกหงุดหงิดทุกที เฮ้อ.. รู้ไหม ฉันอุตส่าห์เล่าเรื่องอันเลวร้ายให้พวกท่านผู้อ่านฟังไปด้วยแล้วก็ทำการบ้านไปด้วย T_T

และแล้วก็ถึงเวลาที่ฉันจะต้องทำเวร ซึ่งขณะนี้เป็นเวลา 6 โมง เพลงชาติพึ่งจบไปเมื่อกี้นี้ =_= ในขณะที่ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างตามสเต็ป อา ~~ ท้องฟ้าวันนี้มันมืดมนชะมัด ฝนต้องตกแน่ๆเลย ฉันลืมเอาร่มมาด้วยสิ TT^TT

ฉันรีบจัดแจงทำเวรให้เสร็จ และในขณะที่ฉันพึ่งทำเวรเสร็จนั้นฝนมันก็ตกตามคำทำนายของฉันซะด้วย อ๊า !! นี่ฉันจะต้องเดินตากฝนกลับบ้านใช่ไหมเนี่ย >_<

"ฮัดเช่ย !! ใครบ่นฟะ =_="
ผมบ่นในขณะที่กำลังเดินทางกลับบ้าน ฝนตกนี่แย่ชะมัดเลย แต่ดีที่ผมพกร่มมาด้วย =_= ที่ผมกลับช้านี่ก็เพราะพวกน้องๆเชอร์รี่นี่แหละ ผู้หญิงพวกนี้น่ารำคาญชะมัด

"ตุ๊บ !"
อะไรสักอย่าง กระแทกผมทำให้ผมเซล้มลงไป ก้มผมจะหักไหมเนี่ย =_=^^ ว่าแล้วผมก็ลืมตาทันที สายตาก็พลันไปปะทะกับผู้หญิงคนหนึ่ง..

"ขะ ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะ"
เธอพูดซ้ำๆขึ้นหลังจากที่ผมรู้สึกตัว แล้วเธอก็ยกมือไหว้ถวายบังคมผม ... แล้วเธอก็ควานหาอะไรก็ไม่รู้ตามพื้นดูเผินๆอาจจะเหมือนตัวอะไรสักอย่างที่ดิ้นไปมาบนกระทะ =_= แล้วนี่ก็กลางฝนด้วยนะ? และนั่นก็ทำให้ผมสงสารเธอ

"หาอะไรเหรอ? ให้ฉันช่วยไหม"

"เอ่อ.. หาแว่นน่ะค่ะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ ^ ^"
เธอปฏิเสธ ผมพยักหน้าช้าๆ ก่อนที่จะหยิบร่มให้เธอ เธอหันมามองผมอย่างงงๆ แต่ก่อนหน้านั้นผมได้ยินเสียงอะไรดังเป๊าะๆก็ไม่รู้ ? =_=

"ให้ยืมนะ"
ผมพูดแล้วยิ้มให้ ผมทนเห็นผู้หญิงกลางสายฝนไม่ได้หรอก =_= แต่เธอกลับมองที่เท้าผม หน้าตาของเธอตอนนี้ทำท่าเหมือนกับญาติของเธอเสียไปแล้ว .. ผมไปฆ่าญาติของเธอตอนไหนกันครับเนี่ย ?


"แว่นของฉัน TT^TT"
เธอพูด แล้วชี้ไปที่เท้าของผม


"แว่น ?"
ผมทวน แล้วมองไปที่พระบาทของผม โอว =_=;; ซึ่งสิ่งของใต้พระบาทของผมตอนนี้แหลกเหลวเป็นชิ้นดี


"ขะ ขอโทษนะ"


"ฮือออ แว่นของฉัน T_T"


"งั้นเดี๋ยวฉันซื้อใหม่ให้นะ"


"ไม่ !! ฉันจะไม่ใส่แว่นใหม่เด็ดขาด นี่แว่นที่ย่าของฉันซื้อให้ก่อนเสียเชียวนะ TOT โฮๆ"
ผมสะดุดกับประโยคกลางๆของเธอ ว่าแล้วผมก็มองไปที่แว่นอีกครั้ง = =;; มันคือแว่นหนาๆขนาดหนังสือแฮร์รี่ โอว.. ยัยนี่กล้าหยิบมาใส่ได้ยังไงเนี่ย


"แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงเนี่ย ฮือๆๆ TOT"
เธอพูดอีกครั้ง ประกอบกับสีหน้าอาลัยอาวรณ์


"งั้นให้ฉันไปส่งให้ไหม? บ้านฉันอยู่ใกล้แค่นี้เอง เดี๋ยวขี่มอไซไปส่งก็ได้"


"มะ ไม่เป็นไร"
เธอปฏิเสธ ไม่ไว้ใจผมรึไงกัน =_=? แต่ก็ช่างเธอเถอะ =_=^^ ในเมื่อเธอไม่รับความหวังดีของผม ผมก็ไม่รู้จะถามไปทำไม







ฮ่าๆ เปิดเรื่องมาก็ติงต๊องเลย =_=


พระเอกมาแล้วนะจ๊ะ อิๆๆ อ้อ บอกให้ก่อนนางเอกชื่อ น้ำเย็น พระเอกชื่อ ฟีเวอร์ นะคะ


พบกันได้ในตอน 2 ค่ะ


อ้อ ส่วนชื่อตอน 1% นี่ไม่ใช่เนื้อเรื่อง 1% นะคะ อย่าเข้าใจผิด T_T


% ที่อัพจะอยู่ท้ายชื่อตอนนะคะ


P$. 1 เม้น = 1 ตอน ขอเป็นเม้นอย่างจริงใจนะคะ ^____^