รักสบายสบายฉบับนายโรเซอร์ติก

ลำดับตอนที่ #1 : พบกันครั้งแรก

ฉันชื่อกรุ๊งกริ๊ง เป็นคนไทยแต่มาเรียนที่เกาหลี
(ดูจากชื่อก็น่าจะรู้แล้วว่าไม่ใช่คนเกาหลี)

ฉันเด็กร่าเริงแจ่มใส >> <จิงอ๊ะป่าว> แต่วันนี้เนี่ยสิทำไมฉันถึงโชคร้ายแบบนี้ T_T
ฉันต้องมาทำความสะอาดโรงเรียนหลังจากเลิกเรียนแล้ว

ก็เพราะนาฬิกาปลุกเฮงซวยของฉันเนี่ยสิมันดันมาพัง  ทำให้คนน่ารักๆอย่างฉันต้องมาโรงเรียนสาย +_+

"เอ่อนี่ก็เย็นแล้วนี่น่ากลับบ้านดีก่า อิอิ!โดดแค่ไม่กี่นาทีคงไม่เป็นไรมั้ง" ฉันคิด ^_^
ขณะที่ฉันกำลังเดินกลับบ้าน ก็เดินไปชนผู้ชายคนหนึ่ง

"โอ้โห! ผู้ชายคนนี้สูงจัง แถมหล่อด้วย  ผมก็ยาวระต้นคอ  ตาคมกริบเหมือนพระเอกในการ์ตูน  จมูกก็โด่ง  ริมฝีปากบาง อมชมพู  ผู้ชายอะไรหล่อชะมัดเลย" ฉันคิด

หลังจากอึ้งในความหล่อของเขาอยู่นานจึงเอ่ยไปว่า "ขอโทษค่ะ"
แล้วฉันก็ลงไปนั่งเก็บของให้เขา

จู่จู่ เขาก็มาจ้องหน้าฉันเขม็ง แล้วก้อพูดกับฉันอย่างไม่สบอารมณ์ว่า " นี่เธอ! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือรึไง  ทางนะหัดมองซะบ้าง  ไม่ใช่มีตาไว้เท่ๆ เป็นผู้หญิงประสาอะไรซุ่มซ่ามชะมัดยาด  ไม่เป็นกุลสตรีซะเลย  ชาตินี้อย่างเธอจะหาแฟนได้มั้ยเนี่ย   คงขึ้นคานตลอดชีวิต เซ็งๆๆๆๆๆ "

" ผู้ชายอะไรปากจัดชะมัดยาด ถ้าชั้นไม่ไปเดินชนเขานะ ป่านนี้ก็คงจะโดนเป็นชุดแล้ว " ฉันได้แต่คิด (เกิดอาการอึ้งเล็กน้อย)

"นี่เธอ! มัวแต่ยืนอึ้งอยู่ได้ เสื้อของชั้นยับหมดแล้ว แถมเปื้อนด้วย  เดี๋ยวชั้นจะไปหาสาวๆ ที่ไนท์คลับด้วย " พอเขาพูดเสร็จเขาก็ลากชั้นไปขึ้นรถเขาทันที

" แล้วชั้นจะทำยังไงดีละเนี่ย " ฉันพยายามจะขัดขืนแต่แรงของเขาเยอะจริงๆ

" ช่วยด้วยๆๆ " ฉันตะโกนออกไป เพราะคิดว่านั่นเป็นหนทางเดี๋ยวที่จะทำให้ฉันรอดพ้นจากเงื้อมือของนายนี่ได้

เขาจึงโอบฉันไว้ แล้วก็จูบฉัน

ฉันหายใจไม่ออก จึงผลักเขาออกไป

"เพี้ย!!! "
โอ้ว... เสียงดังฉาดใหญ่ดังสนั่นรถ  ชั้นตบหน้านายนั่นไป โทษฐานจูบคนน่ารักๆอย่างชั้น...

" ไอคนโรคจิต ไอหื่นกาม ไอคนบ้า ไอบ้า ไอบ้า ฉันเกลียดนาย ไอทุเรศ "
๐_๐ ฮี่ๆ ในที่สุดคำที่ชั้นแค่คิด มันก็หลุดออกมาเป็นคำพูดจนได้

"นี่พอรึยัง"หลังจากที่นายนั่นฟังชั้นสวดศพอยู่นาน

" ยังย่ะ!! -_- "

" เทอชื่ออะไร" นายนั่นถาม

- - - - แต่ชั้นไม่ตอบเค้า

" ฮะ!!!!!"

" ว๊าย!!!...นายจะตะคอกชั้นทามมายเล่า "

" ก็ชั้นถามแล้วทำไมเธอถึงไม่ตอบล่ะฮะ "

"ก็ชั้นไม่อยากบอกนี่นา"

"ทำไมชื่อเทอเชยขนาดนั้นเลยหรอ" อีตานั่นมองชั้นยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ

" อ๊าย!! บอกก็ได้ย่ะ ชั้นชื่อ กรุ๊งกริ๊ง มินตราวดี เป็นคนไทย แต่มาเรียนเกาหลี"

"อ่อ^_^ยัยตุ๊งติ๊งนี่เอง"

"นี่นายชั้นไม่ได้ชื่อตุ๊งติ๊งนะ"

"ส่วนชั้นชื่ออาโน เมทานนท์ เป็นลูกครึ่งไทยอเมริกา"

" ชิ ใครถามนายเล่า" ฉันคิด แล้วฉันก็หัวเราะออกมา

"เทอหัวเราะอะไรยัยตุ๊งติ๊ง"

"ป่าวย่ะ นายอาโนเน๊ะ" โอ้ย!!! สะใจจริงๆเลยยัยกริ๊งเอ้ย

"นี่ชั้นไม่ได้ชื่ออาโนเน๊ะนะ เทอเรียกชั้นอย่างนี้ได้ยังไงหาอยากตายนักรึไง"

"เชอะอย่าคิดว่าชั้นกลัวนายนะ นายอาโนเน๊ะ 555+"

จู่นายนั้นก็เบรกรดดงเอี้ยด!!!! ดีนะที่ฉันรัดเข็มขัดไว้ ไม่งั้นต้องเสียโฉมแน่เลย

แล้วนายอาโนเน๊ะ ก็จ้องมองถนนที่ยาวไกลไปจนสุดสายตา แล้วย้อนกลับมามองฉันด้วยสายตาที่โกรธมากเลย!!!

ยิ่งเห็นแล้วชั้นก็ยิ่งมีความสุข....แต่นายนั่นเขยิบหน้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆๆ จนฉันเองค่อยๆเคลิ้มไปกับตาสีเหลืองสวยของเขาคู่นั้น เกือบแล้ว!!

ปัง!!ฉันกับนายโนเน๊ะ(หดลง)สะดุ้งอย่างตกใจ เขาอารมณ์เสียนิดๆ ฉันเองก็เสียดายเหมือนกัน นายโนเน๊ะเดินลงจากรถแล้วก็เดินไปคุยกับหญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่ง ฉันสงสัยจึงลงไปดู

"โอ้โห!!...นายโนเนะทำไมรถมันบุบอย่างนี้หล่ะยะ" ฉันถามพลางเอานิ้วจิ้มไปที่กระโปงรถด้านหลัง  แล้วฉันก็หันหลังไปเห็นว่ายัยป้าหน้าเสียคนนั้นมองฉันด้วยสายตาดูถูก 

ด้วยความที่ฉันปากไวยังกะปรอท ฉันก็ไม่พอใจทันที "มองชั้นทำไมหรอคะคุณป้า หน้าชั้นเหมือนคุณป้าตอนสาวๆหรอคะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
แล้วคุณป้าก็ทำหน้าเจื่อนๆไป พร้อมกับหันไปเคลียร์กับนายโนเนะต่อ

และชั้นก็เห็นว่าแถวนี้มันใกล้กับบ้านของยัยโจกี้ จึงเรียกแท๊กซี่เพื่อไปหายายโจกี้

"ไปบ้านอึนยีค่ะ" ด้วยความที่ยัยโจกี้เป็นนักร้องที่มีชื่อเสียง แท็กซี่ซึ่งยังหนุ่มยังแน่นจึงรู้จัก แล้วก็ไปถูก

"ขอบคุณค่ะ"แล้วชั้นก็จ่ายตังค์ให้เค้าไป แต่แปลกแหะนายคนขับแท็กซี่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ฉันอยู่ได้ เฮ้อ!!

ฉันกดกริ่งที่บ้านของยัยโจกี้...โอ้โหไม่ได้มานาน บ้านยัยโจกี้หลังใหญ่ยังกะวัง แถมกริ่งก็อยู่สูงจนชั้นกดไม่ถึง

" มาแล้ว มาแล้ว มาแล้วค่า " พี่มนคนรับใช้ประจำบ้านยัยโจกี้

"อ้าว นู๋กรุ๊งกริ๊งเองหรอ เข้ามาก่อนสิจ๊ะ"

" ค่ะ "

"พอดีวันนี้โจกี้ไม่อยู่นะจ๊ะ คงกลับดึกหน่อย"พี่มนพูด

"ดึกมากมั้ยคะ"ฉันถามต่อ

"ก็คงประมาณ 4 ทุ่ม อ่ะจ่ะ" พี่มนตอบ

"เอ่อ.. ง้านคืนนี้นู๋ขอนอนค้างที่นี่ได้มั้ยคะ" ฉันพูดเสียงออดอ้อน

"อ่อ...ได้สิจ๊ะ "

"โอ้ว..คนบ้านนี้ช่างใจดีอะไรอย่างนี้" ฉันคิด

แล้วฉันก็เดินเข้าไปในตัวบ้าน "ว้าว๐_๐ เอิ๊ก!!! บ้านหรูหรามั่กๆ โอ้แม่เจ้าขออยู่ตลอดชีวิตได้มั้ยคะเนี่ยพี่มนคนสวย" แล้วฉันก็เดินขึ้นบันได และก็เจอพ่อกับแม่ยัยโจกี้

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ คุณแม่"

"จ้า  แล้วมายังไงล่ะลูก"

"นั่งแท็กซี่มาค่ะ พอดีมีเหตุขัดข้องนิดหน่อย" และแล้วใบหน้าที่ฉันเกือบลืมก็ลอยกลับมาในหัวของฉัน โอ้ย!นายอาโนเน๊ะเมื่อไรนายจะออกไปจากหัวของฉันเนี่ย สมองฉันยิ่งมีรอยหยักน้อยๆอยู่ๆ ไว้จำเรื่องอื่นดีกว่าอีก

"กริ๊งๆๆๆๆ" มีคนกดกริ่งอยู่หน้าบ้านยัยโจกี้ พี่มนก็ดันไปอาบน้ำซะเนี่ย แล้วชั้นก็ต้อง
เดินออกไปเปิด<สวมบทเป็นคนใช้แล้วยัยกรุ๊งกริ๊ง 55+>

"มาแล้ว ค่า............" ฉันตะโกนออกไปบอกคนกดกริ่ง

"นึกแล้วเชียว" ผู้ชายคนนั้นพูด

"แต่เอ๊ะ! ...เสียงนายคุ้นๆนะ"แล้วฉันก็เงยหน้าไปมอง

ช่วยกันอ่านตอนต่อต่อไปด้วยนะคะ  ดีไม่ดียังไงก็บอกด้วยนะคะ
ขอบคุณที่ช่วยกานอ่านค่า