คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ทิพย์พิมานนาคา
ิ่ลึสุู่ลสู่ใ้บาาลสีเียวใสั่มร ท่ามลาลื่นน้ำอันนุ่มนวล
ปราเมือบาาลใ้พิภพท้อทะเลที่าม ที่ถูประับประา้วยเปลือหอยมุอันล้ำ่าแลปะารัหลาสี
่อให้เิรัศมีเรือรอระยับ และรอบเมือบาาล มีปลาน้อยให่หลาหลายสายพันธุ์เวียนว่ายวนอ้อยอิ่
ใลาเมือบาาลนี้ มีปราสาทสูระห่าน ั้อยู่ลาสายน้ำวน
ปราสาทนี้มีสีรุ้พร่าพราวราวทิพย์พิมาน และ้วยลื่นเลียวน้ำที่หมุนวนลอปี
ึทำให้ไม่มีสัว์น้ำสามันไหนสามารถผ่านเ้าไปในปราสาทไ้
ะมี็แ่ผู้บำเพ็เพียรนแ่ล้าเท่านั้น
ึะสามารถเียผ่านลื่นน้ำเลียววนนี้ไ้ หรือไม่็..้อเป็นผู้มีาิำเนินาีนาาเท่านั้น
ึะมีฤทธามหาพลัที่สามารถทะลวผ่านเลียวน้ำวนที่แว่แรโยไม่ไ้รับบาเ็บ
พานาหนุ่มสุวรรนาา ราาพระอ์ใหม่แห่เผ่าพันธุ์นาาและนาีแถบฝั่ทะเลทิศพายัพ
พลันสะุ้ื่นพระทัย เมื่อไ้สับเสียหวีรีเป็นสัาาหอยสั์ที่ัมาาายหาทะเลเบื้อบน
ร่าสูำยำอันามส่าอสุวรรนาา พลันผลุลุึ้นาแท่นอาสนะ
แล้วแปลพระวรายเป็นพานาร่ายาวให่มีเล็สีทอระยับ พุ่ทะยานาใ้บาาลทะเลลึสุหยั่
ึ้นสู่ผิวน้ำในบัล
ที่ริมฝั่ทะเล ปราร่าามสะราในุยาวสีาวปัเลื่อมไหมทอ ทอายเหยียยาวบนผืนทรายาวสะอา
นาเอนหลัพิหิน้อนให่ แล้วำลัเป่าหอยสั์ในมือ
ใบหน้าอนาระ่าผ่อมีรัศมีแห่เทพ หาแ่แฝไป้วยวามเ็บปวลึล้ำ
ร่ายาวสูให่ราวภูเาอพานาา เมื่อโผล่พรวึ้นมาาผิวน้ำทะเล ไ้่อให้เิลื่นให่หนุนสูเป็นระลอมหึมา
แ่่อนที่ลื่นยัษ์นั้นะัโถมเ้าใส่ร่าอันบอบบาอสรีสาว
พลันพานาา็สะบัปลายหาเ้าไปำบัลื่นยัษ์นั้น ั่เป็นำแพยาวหนาที่สัั้นแรถาโถมอลื่นยัษ์
นทำให้ลื่นมหึมาำัโถมย้อนลับไปสู่ท้อทะเลไลโพ้น
ใบหน้าามนวลระ่าอหิสาวพลันปรารอยยิ้มโรยอ่อน
วาำลับที่ส่อประายวาววับั่อัมีสีนิลอนา เลื่อนมอไปที่ร่ายาวให่มหึมาอสุวรรนาา้วยีใ
พานาสุวรรนาา ราาหนุ่มรูปามแห่วับาาลฝั่พายัพึรีบลายร่าลับืนเป็นายหนุ่มหน้าามายหล่อเหลา
พระอ์ถลาเ้าไประอประออหิสาวนานั้นอย่าทะนุถนอม
“อัปสรัลยา พี่ิถึเ้าเหลือเิน” สุวรรนาารับสั่เบา
“พระอ์” มือเรียวาวนวลผ่ออหิสาวยึ้นแะแผ่วที่้าแ้มอนาาหนุ่มรูปาม้วยวามรั
สุวรรนาาทอพระเนรวพัร์ามอหิสาวแล้วเิเอะใ
ึัไ้ว่า “อัปสรัลยา น้อูมีสีหน้าไม่ใร่ีนั เ้ามีเรื่ออันใหรือ?”
หิามแะที่หน้าท้อที่ยัูราบเรียบอเธอ ่อนะล่าวเสียเบาว่า
“พระโอรสอท่าน ะถึำหนลอแล้ว”
พัร์ามหล่อเหลาอราาพานาาปรารัศมีเิ้าแห่วามยินี
ทรรัสว่า “ไม่ใ่นะเ้า ไม่ใ่พระโอรสอพี่ แ่เป็นโอรสน้อยอเราทั้สอ
ไปเถิน้อรั พี่ะพาเ้าลไปลอบุรใ้เมือบาาล”
“เพะ รีบพาน้อไปเถิ ่อนที่เหล่าุนศึสวรร์ะามน้อลมาทัน
รานี้..น้อหลบหนีลมาะทันหัน เทวานาฟ้าบาอ์ไปราบทูลฟ้อเบื้อบนแล้ว น้อเรว่า
ถ้าพวเาหาน้อเอเมื่อไหร่ น้อะ้อถูสวรร์นำไปลทั์เป็นแน่”
นาาเ้าบาาลสับฟัเ่นนั้น็ไม่รอ้า
รีบรวบร่าหอมรุ่นออัปสรัลยาึ้นแนบอ ่อนะพาร่านาเินไปยัผิวน้ำ เพื่อะำิ่ลสู่ใ้ทะเลลึ
สุวรรนาาแะโอษ์ที่ริมฝีปาอนา พร้อมับายลูแ้วลมใสป้อนใส่ปาอนา
“ถึเ้าะเป็นนาสวรร์ แ่็อยู่ใ้น้ำไ้ไม่นานนั ลืนแ้ววายุนี้ไว้อย่าไ้ายออ
เพราะมันะทำให้น้ออยู่ใ้บาาลไ้นานเท่านานามปรารถนา”
พานาารูปาม พาร่านรัิ่ลึลไปใ้น้ำ แม้ทะเลลึะเป็นระแสน้ำเย็นเยียบ
แ่็หาไ้ระายผิวและอาภร์อนาฟ้าอัปสรัลยาแ่อย่าใ
ยิ่ิ่ลึลใ้ท้อทะเล อาารเ็บรรภ์ออัปสรัลยา็ถี่ทวีมาึ้น
นหัถ์บาเผลอิเล็บแน่นไปบนบ่าอนาาผู้เป็นสามี
รั้นเ้าสู่ทิพย์พิมานใ้บาาลทะเลลึ พาสุวรรนาา็่อยๆ้อนวาร่าออัปสรัลยาลบนพระแท่นบรรทมอย่าแผ่วเบา
เหล่าบริวารนาีที่เป็นหิ ่าเ้ามาแวล้อมูแล เพื่อให้ารประสูิอโอรสแห่พานาาเป็นไปอย่าราบรื่น
เวลาเียวันนั้นเอ พานาาปราบไรภพ นาาผู้รอแว้นมหาสมุทรฝั่ทิศหรี
พลันสัมผัสไ้ถึไ้ถึลิ่นายหอมออัปสรัลยา นาสวรร์ที่เามีใใฝ่ฝันหาั้แ่ราแรพบ
แม้ว่า นาะมีใรัให้ับสุวรรนาา แ่ปราบไรภพ็ยัไม่อาะัใานาไ้
แม้ะรู้ว่าทั้สอลอบมีวามสัมพันธ์อันลึึ้ และหลัานั้น อัปสรัลยา็ลับสู่แนสวรร์
แ่ปราบไรภพ็ยัเฝ้ารออยวันที่อัปสรัลยาะหวนลับมายัพื้นพิภพอีรั้
้วยหทัยที่รุ่นะนึหามานาน พานาปราบไรภพไม่รอ้า รีบแปลายาเป็นพานาาให่ยัษ์มหึมา
มีเล็สีแเ้มุั่ทับทิมสยาม พานาาปราบไรภพนำอทัพฝ่าลื่นน้ำไปยัอีฝั่มหาสมุทร
หวัเ้าโมีเวียวัใ้บาาลอสุวรรนาาู่แ้น
แล้วินาสวรร์ลับมาเป็นอน
“้าะินาสวรร์มาเป็นอ้า”
นาาร่าสีำแประาศ้อนสะเทือนเลือนลั่นท้อทะเล
เพลานั้น อัปสรัลยาโอร้อเพราะอาารเ็บรรภ์ ราาแห่นาาไ้แ่เินวุ่นวายไปมาอยู่หน้าห้อบรรทม ทันในั้น..พลันบัเิลื่นน้ำมหาศาลอัรอบทิศทาเมือบาาล นทำให้สะเทือนเลือนลั่นไปทั่วมหาสมุทร สัว์ทะเลน้อยให่่าพาันว่ายน้ำหลบหนี ้วยไม่อาะ้านแรฤทธาอมหานาาปราบไรภพไ้
“เิเรื่อแล้วพ่ะย่ะ่ะ พานาาปราบไรภพนำพลเ้ามาล้อมวัแล้ว”
บริวารนาาผู้หนึ่เ้ามาทูลรายาน
“ปราบไรภพ” สุวรรนาารูปามเ้นเสียอย่าโรธเรี้ยว
และยับายหมายะออไป่อสู้
“อพระอ์ประทับรนี้่อนเถิ นาสวรร์อัปสรัลยา้อารพระอ์นะพะยะ่ะ
ทรมอบให้เป็นหน้าที่อเล้าระหม่อมออไป่อรับอทัพปราบไรภพเอเถิ”
ุนพลพานาานามว่าอิสรานาา รับอาสาออศึ
เสียหวีร้ออนาสวรร์อัปสรัลยาร้อัแผ่ว
ทำให้สุวรรนาาำ้อมอบหมายให้เป็นหน้าที่ออิสรานาา
อิสรานาาน้อมรับำสั่ทันที แล้วนำพลออไปเผิหน้าับพานาปราบไรภพในบัล
“พระโอรสประสูิแล้วเพะ” นาีหินาหนึ่ออมาาห้อนั้น พร้อมมาราบทูลรายาน
พานาารูปามปรี่เ้าไปในห้อ้วยวามีใ
“ลูพ่อ เ้า่ารูปามยิ่นั สมแล้ว..ที่เ้ามีสายเลือสวรร์และนาา
เมื่อเ้าเิบให่ เ้าะมีอิทธิฤทธิ์เรียไร ยิ่ให่สะท้านสะเทือนสามโล
เพียแ่..” วเนรสีอำพันเ้มอสุวรรนาาปราริ้วรอยัวลใ
นทำให้นาอัปสรัลยา้อยื่นมือไปแะใบหน้าเา
“เพียแ่ลูเรายัเล็นั” วพัร์สะราออัปสรัลยาูเศร้าสร้อย
วเนรเลื่อนลมอทารน้อยผิวาวอมมพู ที่เปล่รัศมีแห่เทพผ่อสว่า
แล้วล่าวว่า
“พอเ้าเิ ภัย็มาถึัวเสียแล้ว” อัปสรัลยาร่ำรว
น้ำพระเนรไหลหลั่อาบปรา์นวลผ่อ
บันั้น วับาาลสะเทือนเลือนลั่น ราวับว่า
ลื่นพลัน้ำาน้ำมือปราบไรภพ ำลัะีทิพย์วิมานออมาเป็นเสี่ยๆ
สุวรรนาายี้ฝ่ามือัวเออย่าโรธแ้น ิาร์หาทาอออย่าว่อไว
้วยรู้ัวีว่า ั้แ่พระอ์ฝ่าฝืนสวรร์
ลัลอบมีสัมพันธ์ับนาฟ้าอัปสรัลยา อิทธิฤทธิ์เาอพระอ์็หายไปว่ารึ่
เสมือนนที่ถือศีลมานานหลายพันปี แ่็มาาศีลเพราะิเลสรั
บันี้..ถึเวลาำนน่อลิิเราะห์รรมแห่น แ่ว่า..ลูเมียยั้อารารปป้อ
นี่ือสิ่สำัยิ่ว่าลมหายใ
ความคิดเห็น