คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : >เด็กชายกับเด็กชาย
----เด็กชายกับเด็กชาย----
[JARK/JACKMARK]
แจ็คสันเป็นเด็กที่อยู่คลุกคลีกับป่ามาตั้งแต่เด็ก พ่อของเขาเป็นนายพรานที่เก่งที่สุดในหมู่บ้าน ดังนั้นแจ็คสันจึงพอได้เรียนรู้อะไรมาบ้าง
เขามีหน้าที่ที่ต้องทำในทุกๆวัน การเก็บของป่าใกล้ๆบ้าน จนไปถึงการหาฟืนเล็กๆน้อยๆคือสิ่งที่เด็กคนหนึ่งพอจะทำได้ เขาไม่ล่าสัตว์ พ่อบอกว่าในป่าไม่เหมาะสำหรับเขา
ในหมู่บ้านไม่มีโรงเรียน ไม่มีคนมีความรู้เข้ามาสอนหนังสือ เพราะที่นี่มันใกล้ป่า ถึงจะอากาศดีแต่ก็อันตรายเกินไป แจ็คสันอ่านออกเขียนได้ก็เพราะว่าผู้เป็นมารดาพยายามสอนเขา เท่าที่ความรู้ที่มีอยู่จะพอช่วยได้
"ในป่าอันตราย ห้ามเดินไปไหนคนเดียว และต้องอยู่ใกล้ๆพ่อเข้าไว้"
บทเรียนสำคัญในวันนี้คือการเดินเข้าป่าเป็นครั้งแรกในชีวิต หนุ่มน้อยอายุ 12 พยักหน้าเข้าใจ และจดจำในสิ่งที่ผู้เป็นบิดาบอก การเข้าป่าจะต้องสนุกมากแน่ๆ!
ไม่สนุกเลย...
ตอนนี้แจ็คสันกำลังหลงทาง
เมื่อตอนกลางวันเขาเห็นผีเสื้อสีฟ้าสวยบินผ่านสายตาไป ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงเดินตามไป จนเพิ่งนึกได้ว่าตนเองหลงกับผู้เป็นบิดาเสียแล้ว
เด็กชายสะพายย่ามใบโต ที่ข้างในมีข้าวสองห่อสำหรับเขาและพ่อ เพื่อทานในตอนกลางวัน
แจ็คสันเพิ่งเคยเข้าป่าเป็นครั้งแรก เขาไม่รู้ทางกลับบ้าน ไม่รู้ว่าควรจะพาตัวเองไปทางไหน หรือแม้แต่ทำอะไร รู้เพียงแต่ว่าอะไรในป่าที่กินได้ หรือกินไม่ได้
สองขาเริ่มล้า เขาจึงเลือกที่จะนั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่
หอบหายใจเพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าว
เสียงเท้าย่ำลงบนกิ่งไม้ใบไม้ เรียกความสนใจจากหนุ่มน้อย เสียงมันดังมาจากอีกฝั่งของต้นไม้ เขาเกือบจะวิ่งนี้แล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงที่ทักขึ้นมา
"เฮ้! ใครน่ะ"
แจ็คสันชะงัก เขาหันกลับไปมอง
เห็นเป็นเด็กผู้ชายผิวขาว หน้าตาดี แต่งกายด้วยชุดราคาแพง แต่ชุดพวกนั้นมันกลับเปรอะเปื้อนไปด้วยดิน
และมือขวาที่ถือดอกกุหลาบสีแดงสดเอาไว้...
เขาไม่เข้าใจ ไม่ว่าจะพ่อหรือแม่ ก็ไม่เคยเล่าให้ฟังว่าในป่าแห่งนี้จะมีคนอยู่ หรือว่าจะเป็นเทพารักษ์เหมือนในนิทานนะ?
"นายเป็นชาวบ้านแถวนี้ใช่ไหม?" เสียงหวานๆเอ่ยถาม แจ็คสันเกิดความสงสัยว่าคนตรงหน้านี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันนะ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ดูละมุน ดูนุ่มนิ่มไปหมด
"ใช่"
เด็กชายสองคนนั่งคุยกันอยู่ใต้ต้นไม้ 'มาร์ค' บอกว่า หลงทางระหว่างเข้ามาในป่า เด็กชายตั้งใจจะเข้ามาเก็บดอกกุหลาบในป่าตามคำบอกของหนังสือนิทานเล่มโปรด แจ็คสันแอบหัวเราะความประหลาดของคนตรงข้าม ทำไมต้องดอกกุหลาบป่าด้วยนะ?
"บ้านเราอยู่ใกล้น้ำตกล่ะ" มาร์คบอก
แจ็คสันคิดว่าคงเป็นน้ำตกที่ห่างจากหมู่บ้านเขาพอสมควร ที่นั่นคือที่ของคนรวย มีบ้านหลังใหญ่ มีไฟฟ้า และความสะดวกสบายมากมาย เขาล่ะอิจฉาจริงๆ
ทั้งสองคุยกัน เดินบ้างหยุดบ้างจนตะวันคล้อย ใกล้จะตกดินเต็มที
มือขาวนุ่มนิ่มเอื้อมมาจับมือคนอายุน้อยกว่าเอาไว้ กระชับให้แน่นและเดินนำอย่างมั่นใจ
เวลาที่เดินผ่านพุ่มไม้ที่ขึ้นรก ผิวขาวๆนั่นมักจะโดนกิ่งไม้ขูดจนเป็นรอยแดง แต่คนข้างหน้าก็ยังไม่หยุดเดิน
สุดท้ายแล้ว เด็กทั้งสองก็สามารถออกจากป่าได้ โดยได้รับความช่วยเหลือจาก ชาวบ้านที่เข้ามาล่าสัตว์ ก็ถือว่าโชคดีไป...
มาร์คถูกพาไปส่งที่บ้านของเขา ในขณะที่แจ็คสันต้องเดินตามผู้เป็นบิดากลับบ้าน ที่บัดนี้โกรธจนเขาเหมือนจะเห็นควันออกหูเลยล่ะ พ่อคงไม่ให้เข้าป่าอีกแล้ว...
แต่พ่อไม่รู้หรอกว่าเขาสัญญาอะไรกับคนที่เพิ่งรู้จักกันวันนี้ไว้... :)
ค่ำคืนดึกสงัดผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว เด็กชายคว้าเอาย่ามใบโปรด หยิบผลไม้สองสามผลใส่ย่าม แล้วจึงค่อยๆย่องออกมาจากบ้านหลังน้อย
แจ็คสันสัญญากับมาร์คไว้ว่าจะมาเจอกันที่ชายป่า
นั่นไง! เขาเห็นแล้ว มาร์คโบกมืออยู่ตรงนั้น!
ร่างขาวๆนั่นกอดหนังสือนิทานเล่มโปรดไว้แนบอก ยกมือขวาขึ้นโบกไปมา เพื่อให้เด็กชายอีกคนที่นัดกันไว้เห็นเขา
"มาร์ค!" แจ็คสันยิ้มร่า รีบวิ่งเข้าไปหาอย่างไม่รีรอ
เด็กทั้งสองทักทายกัน หาเรื่องคุยกัน ส่งเสียงหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน
"มาร์ค ชอบนิทานเรื่องนี้ขนาดนั้นเลยหรอ"
คนอายุน้อยกว่าถามอย่างสงสัย
มาร์คพยักหน้า สองมือเปิดหนังสือเล่มโปรด พลิกจากหน้านึงไปอีกหน้านึง แจ็คสันขยับเข้าไปใกล้ด้วยความสนใจ ในหนังสือมีภาพการ์ตูนสีสันสดใส มีตัวหนังสือเขียนบรรยายไว้ด้านล่าง แจ็คสันอ่านออกเพียงบางคำที่เข้าใจง่าย
เขาจับใจความได้ว่า มันพูดถึงเจ้าหญิงที่โปรดปรานดอกกุหลาบเป็นที่สุด
เธอประกาศว่าจะแต่งงานกับชายที่สามารถหาดอกกุหลาบที่งามที่สุดให้กับเธอได้เท่านั้น... และแล้วก็มีชายคนหนึ่งมอบดอกกุหลาบที่งามที่สุดให้กับเธอ เขาบอกว่าเขาได้มันมาจากในป่า เจ้าหญิงจึงทำตามสัญญาโดยการแต่งงานกับชายคนนั้น และทั้งสองก็ครองรักกัน โดยมีดอกกุหลาบดอกนั้นเป็นพยาน...
"มาร์ค..."
"หืม?"
"มาร์คอยากเป็นเจ้าหญิงไหม"
"อยากสิ เราจะได้มีดอกกุหลาบสวยๆไง"
"งั้นเราจะไปหาให้เอง ถ้าเราหาได้ มาร์คต้องแต่งงานกับเรานะ"
แจ็คสันไม่อยากให้มาร์คหลงทางในป่าอีก
ไม่อยากให้ผิวขาวๆนั่นเป็นรอยอีก ถึงจะดูเข้มแข็งขนาดนั้น แต่เขาคิดว่าอีกคนบอบบางเกินไปเสียด้วยซ้ำ
"ได้สิ"
"สัญญานะ"
"สัญญา^^"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วันนี้ก็เป็นอีกวันนึง ที่เขาจะได้เจอกับมาร์ค
เด็กทั้งสองแอบเจอกันแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว แล้วก็เป็นการดีทีเดียวที่ยังไม่มีใครจับได้
เขาชอบมาร์คมากๆ ถ้าแจ็คสันโตกว่านี้ ก็สามารถที่จะแต่งงานกับมาร์ค หนุ่มน้อยหมายมั่นอย่างนั้น...
สองขาก้าวไปตามเส้นทางที่ลัดเลาะแนวป่า เด็กน้อยคุ้นชิน เพราะเป็นทางเดิมๆที่เดินในทุกๆวัน ถึงจะไกลหน่อย แต่แค่ได้รู้ว่าข้างหน้าจะมีใครรออยู่ เขาก็แทบอยากจะวิ่งให้ถึงเร็วๆแล้ว
แจ็คสันมาถึงที่หมาย...
เสียงใบไม้ลู่ลมไหวๆ อยู่ริมทางไร้ซึ่งคนที่ควรจะยืนรอ
หรือว่ามาร์คยังมาไม่ถึงนะ?
ถึงแม้โดยปกติแล้วคนอายุมากกว่าจะมาถึงก่อนก็เถอะ
แต่ไม่เป็นไรเขารอได้...
สองขายืนอย่างมั่นคงอยู่ตรงจุดนัดหมาย ตอนนี้เริ่มเข้าฤดูหนาวแล้ว สองแขนป้อมคว้ากอดตัวเองแน่น ดวงตาใสแดงก่ำคลอน้ำตา เนื่องมาจากลมที่ปะทะเข้าใบหน้า
จะยืนจนผิวเย็นชืดแทบเป็นน้ำแข็งก็แล้ว
ยืนจนเห็นพระอาทิตย์ตรงปลายสุดขอบฟ้าก็แล้ว...
มาร์คไม่มา...
แจ็คสันมายืนรอแบบนี้จนมืดค่ำอยู่หลายวัน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่ามาร์คจะมาตามคำสัญญาเหมือนเดิมเลย
เขาได้ยินผู้ใหญ่ในหมู่บ้านพูดกันว่า พวกคนรวยแถวน้ำตกนั่นย้ายออกไปหมดแล้ว ซึ่งน่าจะรวมถึงมาร์คด้วย
พอมาถึงตรงนี้ เขาก็อยากจะร้องไห้ออกมา การจะหาเพื่อนใหม่ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา แต่คงไม่มีใครเหมือนมาร์คหรอก...
*****************
หมู่บ้านพัฒนามากขึ้น
ตอนนี้ที่หมู่บ้าน ก็ไม่ต่างอะไรกับเมืองใหญ่ มีไฟฟ้า และสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย จะเว้นก็แต่ป่าใกล้หมู่บ้านที่รัฐบาลสั่งไม่ให้มีการเข้าไปลุกล้ำเด็ดขาด
แจ็คสันทำงานในร้านอาหารแห่งหนึ่งเพื่อช่วยครอบครัว ในทีแรกเขาเป็นเพียงแค่คนล้างจานและเด็กเสิร์ฟ แต่ 3 ปีต่อมา เขาได้เลื่อนขั้นขึ้น ทำงานเพียงตอนรับลูกค้าและเสิร์ฟอาหารนิดๆหน่อยๆ
ดูเหมือนวันนี้จะมีครอบครัวใหญ่มาที่ร้านของเขา คงจะต้องออกไปดูแลความเรียบร้อยสักหน่อย...
เมื่อครอบครัวนั้นมาถึง
เขาก็ต้อนรับและดูแลความเรียบร้อยตามปกติ แต่มีสิ่งนึงที่สะดุดตา เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวสุขภาพดี ในเสื้อเชิ้ตสีขาว ทำให้เขาดูดีเป็นไหนๆ ไหนจะใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคนในความทรงจำนั่นอีก
"มาร์ค..."
เผลอเรียกออกไป ด้วยความคิดถึง...
เดินเข้าไปใกล้หมายจะมองใบหน้าให้ชัดขึ้น แต่ก็ต้องหยุดทำในสิ่งที่ตั้งใจ เนื่องจากหมดเวลาของเขาแล้ว
ตอนนี้เป็นเวลาของครอบครัวนั้นต่างหาก
แจ็คสันโค้งให้คนที่อยู่ในห้อง ก่อนจะก้าวออกมา
สมองก็คิดประมวลผลในสิ่งที่เห็น หรือเขาจะเข้าใจผิดนะ? มาร์คจะกลับมาที่นี่ทำไม ในเมื่อย้ายออกไปแล้ว
เวลาผ่านไปจวบจนเวลาเลิกงาน แจ็คสันกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดที่บ้าน ก่อนจะเดินออกมาตามเส้นทางที่คุ้นเคย ตลอด 10ปีที่ผ่านมา เขายังคงเดินมาที่นี่ตลอดในทุกๆวัน ถ้าหากมีเวลาว่างมากพอ เขามักจะยืนรออยู่ตรงจุดที่เคยสัญญากับใครอีกคนไว้ ยืนมองอยู่อย่างนั้น ก่อนจะกลับบ้านไปเมื่อได้เวลา
แต่วันนี้มันต่างออกไป
สายตาสบเข้ากับร่างๆหนึ่งที่ยืนอยู่ ณ จุดหมายปลายทาง ร่างนั้นดูช่างคุ้นตาจนเขารู้สึกแปลกใจ ยิ่งเดินเข้าใกล้เท่าไร ก็ยิ่งชัดเจน ร่างนั้นหันควับมามองเมื่อได้ยินเสียงก้าวเท้า ก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
"แจ็คสัน!?"
"นายคือแจ็คสันใช่ไหม? นายคือเด็กคนนั้น!"
อ่า ทำไมโชคชะตาช่างเล่นตลกกับเขาอย่างนี้
มาร์คมารอเขาที่เดิม...
เหมือนตอนนั้นเลย...
END.
อาจจะดูตัดจบแบบลวกๆไปหน่อย แต่มาได้แค่นี้จริงๆค่ะT^T
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ>3♡
ความคิดเห็น