คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 : เม่น
A piece of the moon : วามเยาที่พอี
Chapter 1 : เม่น
ี่รั้ี่ราวแล้วที่เรื่อราววามรัอฮยอนบล้วยน้ำาแห่วามโศเศร้า วามรั
นรัที่ีๆ ะไม่เวียนมาหาเาบ้าเลยหรือ
วามรัที่ทำร้ายหัวใฮยอนรั้แรเป็นเพราะเมบ้าๆที่อีนเล่นพนันับเพื่อน เล่นับหัวใอันแสนใสื่อบริสุทธิ์อเาในวัย 14 ปี
นพวนั้นทำลายวามเื่อในรัรั้แรอเาไปนสิ้น
พอเริ่มะทำใไ้ พอเริ่มะเปิใให้ใรอีสัน
พอเาเลือที่ะลืมวามเ็บปวในรัรั้แร ็โนหัหลัาทั้นรัและเพื่อนรัอน
ฮยอนเริ่มเรียนรู้ที่ะปป้อหัวใอนเอบ้าแล้ว
ฮยอนนัวย 22 ปี มีวามรัอีรั้
วามรัในวัยที่โึ้น
ฮยอนาหวัับรัรั้นี้มาว่ามันะีว่าที่ผ่านมา เานำประสบาร์วามรัร้ายที่ไ้เรียนรู้มาเป็น้อัสินอนรันนี้
ึ่เาสามารถผ่าน่าน่าๆอฮยอนไ้อย่า่ายาย
นรัในวัยทำาน ทั้สออายุห่าัน 8 ปี
นรัที่ฮยอนวาฝันไปนถึอนาที่ะมีรอบรัวร่วมัน
รอบรัว
รอบรัวที่อีนมีอยู่แล้ว โยที่ฮยอนไม่รู้เลยสันิ
ำว่าแย่สามีาวบ้าน ำว่าู้
ำว่ามือที่สาม
ยัเป็นราบาปในใเามานถึทุวันนี้
วันที่ฮยอนเริ่มที่ะหมศรัทธาและหวาลัววามรั
เาสร้าเาะ่าๆึ้นมาป้อันัวเออีรั้
แ่รั้นี้มัน่าแน่นหนาว่ารั้่อนๆมา นนที่พยายามะทำลายำแพนั้นมาลอ 5 ปี ยัไม่เห็นแม้แสสว่าอปลายทา
มินฮยอน นที่พยายามทำลายำแพนั้นอฮยอนมาลอ 5 ปี แม้ะไม่เห็นปลายทา แ่ยัมีวามหวัอยู่เสมอ
มินฮยอนผู้ที่อยอยู่เีย้าฮยอนมาลอั้แ่เริ่มบับนหลอลวนั่น อยู่เีย้าแม้วันที่โนสัมราหน้า อยับมือให้ำลัใ
อยประับประอนฮยอนผ่านวันที่เลวร้ายนั้นมาไ้
มินฮยอนผู้ยัอยำอบลอฮยอนเสมอ
เารู้ว่าฮยอนผ่านเรื่อราววามรัร้ายๆ
มามามายนะหมศรัทธาอยู่แล้ว
แ่เานี่แหละที่ั้ปิธานไว้แล้วว่าะสร้าวามศรัทธาในวามรัที่ี ที่ื่อสัย์
ที่บริสุทธิ์ให้ับหัวใอันอ่อนแออฮยอนอีรั้
ถามว่าเาเหนื่อยไหมที่อยวิ่ามแบบที่ไม่มีุหมายอย่านี้
เหนื่อยสิ
แ่เาเ็มใ
และวันนี้็เป็นอีรั้ที่เาสอนนัันทาน้าวเย็น และเป็นอีวันที่เาะอฮยอนเป็นแฟนอีรั้ รั้ที่เท่าไหร่แล้วนะ...
ลอ 5 ปีที่ผ่านมา
สำหรับฮยอนที่อยมอวามพยายามทั้หมอมินฮยอน
หรือเาวระอบลสัทีนะ
อืม.......
หวัว่าวามรัรั้นี้ะีว่าที่เป็นมานะ
ฮยอนอบลเป็นแฟนับมินฮยอนแล้ว
มีวามสุ
ทั้สอมีวามสุมา
มานฮยอนแทบะลืมเรื่อราววามผิหวั้ำๆที่ผ่านมานสิ้น
หรือมันะเป็นแ่่ว้าวใหม่ปลามัน
่วโปรโมั่นัน
สำหรับมินฮยอนือผู้ายที่มั่น รัเียวและื่อสัย์ับนรัอน
สำหรับฮยอนือายผู้ที่วามเื่อมั่นในวามรัสั่นลอน สร้าเราะปป้อวามรู้สึนเอมาเนิ่นนาน
2 ปี
2 ปี สำหรับวามรัอมินฮยอนและฮยอนำลัะสิ้นสุล
“เราห่าันูไหมรับ”
“.....”
“ลอห่าๆันไป เผื่ออะไรๆะีึ้น เผื่อเราสอนะรู้ใันมาึ้น”
“....”
“ะไม่พูอะไรหน่อยหรอรั้บฮยอน”
“อโทษ”
“....”
“อโทษที่ระแวมินฮยอน อโทษที่เราทำลายเราะนั้นไม่ไ้สัที มินฮยอนพยามยามนานี้แล้วแท้ๆ เราผิเอ
เราอโทษ”
“ไม่เลย ฮยอนไม่ผิหรอ อย่าร้อไห้เลย”
“ฮึ อโทษ”
“อย่าที่ผมบอ เราลอห่าันูไหมรับ
เผื่อวามห่านี้ะทำให้ฮยอนยอมทำลายำแพนั้นและิถึหรือโหยหาผมบ้า”
“แ่เราไม่ไ้อยาเลิับมินฮยอนนะ”
“ผมรู้ ผม็เหมือนัน
แ่ฮยอนิูนะ
เราะมานั่ระแว
ทะเลาะันทุวันอย่านี้หรอ
มันไม่มีใรมีวามสุสันหรอนะ
ลอๆห่าันไป
ให้วามเหาวามห่า่อยๆัเาะวามไม่เ้าันอู่เราลบ้า แล้วหาเรายั้อารหรือรัันอยู่ วันหนึ่เราะวนมาเอันอีรั้”
“แล้วถ้าเราทำไม่ไ้ล่ะ”
“....”
“โอเ เราเ้าใแล้ว
เราะรอวันที่เราวนลับมาเอันอีรั้นะ
อโทษอีรั้ที่ทำให้มิฮยอนรู้สึแย่ๆมาลอ 2 ปี”
“ไม่เลยรับ ผมมีวามสุมา”
“โนเรา่าทุวันสุรไหน”
“รที่อย่าน้อย็ทำให้รู้ว่าฮยอนสนใปละยัรัผมอยู่ไ
แ่็นั้นแหละีวิู่วามรัอย่าเียวมันไม่พอ วามเื่อใ”
“ที่เราไม่มีสินะ”
“ผมรู้ว่าฮยอนพยายามแล้ว”
“อื้ม อบุสำหรับที่ผ่านมานะ เราะรอวันนั้น โีมินฮยอน”
“รับ ผม็ะรอเหมือนัน โีนะรับฮยอน”
รอยยิ้มที่ส่ออมาานทั้สอ่าัับแววาที่แสนเศร้าอทัู้่
แม้มินฮยอนะพยายามมาแ่ไหน แ่เาไม่สามารถที่ะ่อสู้ับปีศาวามทรำอฮยอนไ้เลย
ยิ่บันนานวันเท่าไหร่วามทรำที่มินฮยอนพยายามยามทำลายลับยิ่เิบโึ้น
ฮยอนนำประสบาร์วามรัอันเลวร้ายอนมาัสินเาแทบทุเรื่อ หวาระแวเานเาลัว
ลัวว่าวันหนึ่เาะเสียฮยอนไปนิที่มอหน้าันไม่ิ
มินฮยอนัสินใแล้วว่าะไปเรียน่อเมือนอ
และัสินใแล้วว่าะอห่าับฮยอน
ไม่ใ่เลิ เพราะเรายัรัันทัู้่
แ่เาำ้อห่าันเพื่อรัษาวามรัที่มีบาแผลเหวอะหวะให้ลับมาเหมือนเิมมาที่สุ
ให้เวลารัษาเราทัู้่
เราะป้อันวามรู้สึที่ฮยอนเพียรสร้ามาป้อันัวเอาวามผิหวัเรื่อวามรั เราะที่เาเพียรสร้ามาหลายปี สุท้ายแล้วมันำลัถล่มทับเาอย่านั้นหรือ
ะสายไปไหมหาเาะพยายามหยิบเศษวามรู้สึเหล่านั้นโยนออไปให้ไลาัวเอ
ะสายไปไหมหาเาะพยายามลับมาเป็นนที่ศรัทธาในวามรัอีรั้
ะสายไปไหมหาเา้อารให้มินฮยอนลับมาอยู่ลับเาเหมือนเิม
สุท้ายแล้วสิ่ที่เาสร้ามาเพื่อปป้อหัวใัเอ สิ่ที่เาิว่ามันีับัวเาที่สุแล้วำลัทำร้ายัวเาเออย่านั้นหรือ
ไม่สิ
ทำร้ายนที่รัเาและนที่เารั
สุท้ายแล้วฮยอน็้ออยู่นเียวอีรั้หรือ
ความคิดเห็น