คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1
บทที่ 1
มหาวิทยาลัยแห่หนึ่ในรุเทพฯ
“พาย มานี่เร็ว”
“ปอน วิ่้าๆ หน่อย าพายะพันันแล้วนะ” ร่าเล็โวยึ้น เมื่อเาถูปอน เพื่อนรัเพียนเียวที่สนิทที่สุในรั้วมหาวิทยาลัยพาลาวิ่โยอ้าวมาที่หน้ามรม่ายอาสาพันา
“ถึแล้ว พี่รับอใบสมัรสอใบ” ปอนบอับรุ่นพี่ึ่นั่รับสมัรนัศึษาเ้าร่วมิรรมอมรม ายหนุ่มหน้ามเ้มส่ใบสมัรให้ปอนสอใบ
“อ่ะ อพายใบหนึ่ รอเลย ไปออ่ายอาสาัน”
“เี๋ยวปอน ไปวันไหน ไปี่วัน ูรายละเอีย่อน เผื่อเรามีนั” พายแย้ึ้น
“อี 3 วันเินทา แล้ว็ไปทำิรรม 5 วัน ้า 4 ืน ไปสร้าโรอาหารและเลี้ยอาหารลาวันให้น้อๆ นัเรียนที่ยาน โรเรียนแห่หนึ่ในอำเภอ่านมะามเี้ย .านบุรี”
“อี 3 วัน เินทาั้นเหรอ” พายทำท่านึ ใ้นิ้วเาะหัวเบาๆ “ไ้ๆ แ่เราไม่รู้ว่าพี่อเราๆ เราะยอมให้ไปไหมนะิ” พายทำปายื่นนิๆ
“โอ๊ย ุหนูพายรับ ุหนูพายโนหมาเลีย้นไม่ถึแล้ว หย่านมพี่ายสัที่เถอะรับ แล้วลอ้าวเินออาะลาสัรั้นะรับ แล้วะรู้ว่าโลภายนอนั้นีแ่ไหน” ปอนแผเสียบ่นอย่าหุหิ
“ปอน ไม่้อมาเรียเราว่าุหนูเลย เราไม่ใุ่หนูัหน่อย อ่ะ ไป็ไป ลอไปร่วมิรรมับทามรมสัรั้ ไม่เป็นอะไรหรอมั่” พายโวยปอนเสียุ่นเียวออมา ่อนะรอรายละเอียส่ให้รุ่นพี่ านั้นปอนพาพายเินไปที่ลานอรถอมหาวิทยาลัยเพื่อลับบ้าน
“เราสอน้อลอไปทำวามีบ้า โยเพาะพาย บาทีบุส่ผลให้พายไ้เอเนื้อู่เร็วๆ นี้ ็ไ้”
“ไม่้อมาอวยเราเลย เราอยู่แบบนี้สบายีอยู่แล้ว เราไม่เอาเรื่อปวหัวมาใส่ัวเราหรอ ใระโีเหมือนปอนล่ะ ไ้แฟนสุหล่อนิสัยีอย่าพี่แน”
“แหม วนมาว่าเรานไ้ ็เราแอบอบพี่เามาั้หลายปี พอเาเ้ามาีบเรา เรา็เินหน้าเ็มเหนี่ยว ับัวเรามัมือ มัเท้า ส่ัวให้พี่แนรับไปเป็นแฟน ปอนไม่ไ้่ายนะ แ่ทำไปเพราะแรรัล้วนๆ” ปอนหัวเราะิั
“ถึั้นมัมือมัเท้าเลยเหรอ” พายถามออมา เพราะวามสสัยเป็นเหุ
“บ้า เราพูเว่อร์ไปอย่านั้นเอแหละ อย่าิลึิ”
“อ้าว ็เรานื่อนี่”
“รับ ุพายผู้ไร้เียวสา” ปอนพูสวนหยอล้อับเพื่อน
พายฟาฝ่ามือน้อยๆ ลบนไหล่ปอนไปหนึ่ที เพราะอนเพื่อนว่านเอเป็นเ็ไร้เียสา วามริแล้วเาอายุ 20 ปีแล้ว ไม่ใ่เ็ อย่าที่ปอนว่าัหน่อย
พระพาย อัรบวร ายหนุ่มเ้าอใบหน้าหวาน น่ารั รูปร่าเล็ ผิวาวเนียนนวล นิสัยเรียบร้อย ไม่ทันน เ้าน้ำา อ่อนไหว่าย ทำให้บรราพี่น้อเป็นห่วพายมาที่สุ แ่พาย็ยืนยันับพี่น้อทุนว่าสามารถูแลัวเอไ้ เพราะไม่อยาเป็นภาระให้ใร
“โอ๊ย พาย เ็บนะ นี่มือหรือีนเนี่ย”
“ไม่้อมาร้อโอรวเลยนะปอน พายีไหล่เบาๆ เอนะ” พายมอ้อน้วยหาา
“แหะ แหะ ล้อเล่น อย่ามอเราแบบนี้ิ เราไม่อบสายาแบบนี้อพายเลย อย่าอนันเลย ีันๆ นะ น่ะ”
“ิ ็ไ้ ี้วย็ไ้” พายพูับทออมา
ู่ๆ มือถืออพายัึ้น ร่าเล็รีบล้วมือถือึ้นมาระเป๋าาเ รับสายทันที โยไม่ลืมูหน้าอว่าใรโทรมา
เพลิ
“ว่าไเพลิ”
(“วันนี้ว่าไหม นัเอันหน่อย”)
“ไ้ิ วันนี้พายว่าพอี”
(“เอันที่ไหนี”)
“ร้านาแฟหน้ามหาลัยอพาย็ไ้”
(“ามนั้นแหละ”)
“เี๋ยวเพลิ ใรมาบ้า ินับลมาหรือเปล่า”
(“มา”)
“แล้วเอันนะ” ว่าแล้วพายวาสายล หันไปมอเพื่อนๆ ยิ้มแ้มปริอยู่้าๆ นเอ
“นี่ๆ ให้ปอนไป้วยไ้ไหม ปอนอยาไปเห็นพี่น้อฝาแฝอพายนะ” ปอนระพริบาปริบๆอ้อนวอนให้พายพาเาไป้วย
“อยาไปริๆ ั้นเหรอ” พายถามให้แน่ใ ่อนะมอเลยหลัปอนไป
“ใ่ ปอนอยาไป้วยริๆ นะ น่ะ ไป้วยน”
“ปอน้อถามแฟนปอนแล้วล่ะ ว่าอนุาให้ปอนไปเอิ๊ไ้หรือเปล่า” พายพยัหน้าให้ปอนหันไปมอ้าหลั
เมื่อปอนหันไปเท่านั้นเอ โอาสที่ะไ้ไปเห็นหน้าฝาแฝอพายับวูบลในพริบา
“อ้าว ปอนเลิเรียนแล้วเหรอรับ” แน นรัอปอนเอ่ยถามึ้น พร้อมับลี่รอยยิ้มหวานอบอุ่นออมา
“รับ เลิแล้วรับ ำลัลับบ้านับพาย พอีเอพี่แนเสีย่อน”
“ั้นลับพร้อมพี่เลยละัน” แนมอเลยไปที่พาย
ร่าเล็ยิ้มแหยๆ “ผมเอารถมารับ อยู่ทานั้น” พายี้ไปที่รถอัวเอ โยไม่ไ้มอว่ามีนเินมา้าหลัหรือเปล่า
นิ้วเรียวไปนับแ้มอายหนุ่มเ้าอใบหน้าหล่อ มเ้ม รูปร่าสูให่ ถ้าเปรียบับพายแล้ว พายเหลือัวนิเียว เหลือัวเท่ามน่าะไ้
พายเบิาโพล้วยวามใ “อโทษรับ” ร่าเล็ยมือไหว้อโทษทันที ใบหน้าหม่นเศร้าึ้นทันใ
“ไม่เป็นไรรับ” ายหนุ่มว่าออมา วัสายามอพาย รู้สึสนใในัวพาย อบหน้าาวๆ หวานๆ
“เ็บมาไหมรับ พายอโทษทีุ่่ม่ามี้นิ้วไป้าหลั โยไม่ไู้ว่าพี่เินอยู่่อนแล้ว” พาย้มหน้า ัปานิๆ รู้สึผิับารไมู่าม้าาเรืออนเอ ิะี้ ็ี้ไปเลย นทำให้นอื่นบาเ็บ
“พี่ไม่ไ้เ็บอะไร” ายหนุ่มว่าออมา
“ไอ้เพร มึเินภาษาอะไร ทำไมไม่มอน้อพายวะ ใลอยไปหาสาวไหนอมึ” แนโวยถามเพื่อนรั
“มึะบอว่าูผิ ที่เินไม่ไู้เ็มึ ว่าั้นเถอะ”
“ไอ้เี่ยเพร แฟนูนนี้” แนโอบไหล่ปอนให้เ้ามาแนบินเอมาึ้น
“ส่วนนั้น เพื่อนแฟนู มึวอนให้ปอนเ้าใูผิแล้วไ ไอ้เพื่อนเลว”
“ใเย็นๆ ันนะรับ พายว่า่อยๆ พูัน็ไ้ ไม่เห็น้อ่าทอันเลยรับ เพื่อนันน่าะุยันีๆ ็ไ้” พายยิ้มเื่อนๆ ทำให้แนับเพรมอหน้าันแล้วหัวเราะ
“นี่ น้อพายรับ พี่ับไอ้เพร ่อให้หน้าันนยับเยิน หรือทะเลาะันมานาไหน ็ไม่เลินันหรอรับ” แนมอพายำๆ
“อโทษรับ” พายพูโพลึ้นมา ้มหน้าุ เพราะว่านเอปล่อยไ่เล้าให่ออไปหรือเปล่า
“น้อพายไม่้อพูอโทษหรอ นผิือไอ้เพร ไม่ใ่น้อพาย”
เพรหันหน้าไปมอแน พร้อมสายาาโทษเพื่อนรัเอาไว้
พายยิ้มหน้าแหยๆ ่อนเหลือบมอหน้าอเพรเล็น้อย มอหาทาหนี้ /แบบนี้ พายะไปร้านาแฟไ้ไ/
เสียมือถืออพายัึ้นอีรั้ พายรีบล้วาระเป๋าาเ รับสายทันที โยไม่ทันไู้ว่าใรโทรมา
“พายพูรับ”
(“นี่ินเอนะพาย อย่าลืมนัล่ะ”)
“ไม่ลืมหรอิน เี๋ยวเอันที่ร้านาแฟนะ”
(“เร็วๆ ล่ะ”)
“อืม ินนั่นแหละที่้าทุที”
(“แหม ไ้ทีว่าินเลยนะ”)
“เอันที่ร้านาแฟละัน” ว่าแล้วพายวาวายาิน แล้วหันไปมอแน ับปอน และเพร
“พายอัว่อนนะรับ พอีมีนันะรับ” พายยิ้มเหยๆ ่อนเินลิ่วๆ ไปที่รถอนเอ และสาร์ทรถู่ใฮอน้า ิี้สีาว ับออัวพุ่ทะยานออไปาลานอรถ้วยวามรีบร้อน
“นี่ๆ ปอนไปออ่ายับพวพี่หรือเปล่า” แนหันไปถามนรั
“ไปรับ ปอนลาพายไปเป็นเพื่อน้วยรับ อยาให้พายไปสัมผัสอะไรแปลใหม่บ้า” ปอนยิ้มให้นรั ่อนที่แนะพานรัึ้นรถพาไปส่ที่บ้าน
ส่วนเพรนั้นเินไปที่รถอนเอเ่นัน สาร์ทรถฮอน้า แออร์สีำ ับออัวไป้วยวามเร็วมุ่รไปยัอนโอนเอ
“”
เมื่อพายมาถึร้าน ปราว่ายัไม่มีใรมาเลยสัน ึเินไปนั่รอที่ร้าน ไม่นานเพลิ็เินทามาถึ พายพูุยับเพลิ ทำให้รู้ว่าเพลิถูแฟนนอใ เพลิเอไ้ทำเรื่อไม่สมวรทำไป้วย นั่น็ือ ไปทำร้ายนรัใหม่อแฟนเ่า
เพลิมาปรับทุ์ับนเอ ไม่นานินและล็มาร้าน ทั้หมพูุยามประสาพี่น้ออยู่สัพั่อนแยย้ายันลับไป
“”
“”
ะที่พายแวะื้อับ้าวมื้อเย็นในลานัแห่หนึ่ใล้ๆ ับอนโที่นเอพัอยู่
พายลับมาึ้นรถสาร์ทรถู่ใ เพื่อับลับอนโ ปราว่าสาร์ทรถี่รั้่อี่รั้็ไม่ิ ร่าเล็ัสินใลารถมาเปิฝาระโปรรถนเอู พายไม่มีวามรู้เรื่อเรื่อยน์เลย ึไ้แ่มอ โยไม่รู้ว่ารถนเอเป็นอะไร
ัหวะนั้นเอเพรเินลับมาที่รถ หลัาที่ื้ออาหารเย็นาลานั รถอายหนุ่มอรถอยู่้าๆ รถอพาย ึเห็นร่าเล็มอรถอนเอ้วยใบหน้าเร่เรีย
“รถเป็นอะไร” เพรเอ่ยถามร่าบาึ้น
พายไ้ยินเสียัึ้น ึหันไปมอหาเ้าอเสีย เห็นเพรยืนอยู่ใล้ับรถอน
“พี่เพร”
“รู้ัื่อพี่้วยเหรอรับ”
“็อนที่อยู่มหาลัย ไ้ยินพี่แนเรียนะรับ” พายอบอ้อมแอ้มออมา
“รถเราเป็นอะไร” เพรถามอีรั้หลัาเอาถุอาหารทั้หมเ็บหลัรถเรียบร้อยแล้ว ึเินมาที่รถอร่าเล็
พายส่ายหน้าไปมา “ไม่รู้รับ อยู่ีๆ รถมัน็สาร์ทไม่ิึ้นมาเยๆ นะรับ”
เพรพยัหน้ารับ ่อนะึ้นบนรถอพายเพื่อสาร์ทเรื่อยน์ แ่็ไม่มีทีท่าว่าะิเลย ึลมาารถ
“้อเอาเ้าอู่แล้วล่ะ” เพรหันไปพูับร่าเล็ พายทำหน้าหม่นเศร้า ่อนะมอเพรแล้วถอนหายใหนัๆ ออมา เพราะว่าพายไม่รู้ัอู่่อมรถ รถอพายไม่เยเเราเลยสัรั้ นอารั้นี้
“รถพาย ไม่เยเ้าอู่่อมรถเลยรับ ไม่รู้ว่า้อไป่อมที่อู่ไหน”
“พี่พอรู้ัอู่่อมรถอยู่ที่หนึ่เป็นอู่อพ่อเพื่อนพี่เอ เี๋ยวพี่โทรให้เามาลารถไปละัน”
“อบุรับ”
เพรมือถือโทรออไปหาอู่รถที่สนิทันมาลารถอพายไป่อม
เมื่อวาสายาอู่ เพรหันไปมอพาย “เี๋ยวอู่ะให้่ามาลารถไป”
“รับ”
เพรยืนรอเป็นเพื่อนนระทั่่ามาาอู่ เพื่อลารถอพายไป่อม ่าให้นามบัรับพายไว้ และให้พายเ้าไปุยที่อู่ในวันพรุ่นี้ เพราะอนนี้เย็นแล้ว
พอรถอพายถูลาเ้าอู่ไปแล้ว ายหนุ่มหน้ามเ้มหันไปถามพายอีรั้ “เราพัอยู่ที่ไหน เี๋ยวพี่ะไปส่”
“อนโใล้ๆ แถวนี้นะรับ”
“อืม” เพรรารับในลำอ ่อนะหันไปหาพายอีรั้ “ึ้นรถ”
“มันะีหรือรับ ือว่าพาย เอ่อ” พายพูอึอั เหลือบมอเพรอย่าลัวๆ
“มีอะไร ็พูมา ไม่้ออ้ำอึ้ พี่ไม่ัหรอ”
“ือว่าพี่เพรับพายพึ่เอันไม่ถึวันเลย้วย้ำ แุ่ย้ามหน้า ้ามามาไม่ถึ 10 นาที ้วย้ำ แล้วอยู่ๆ พี่เพระให้พายึ้นรถพาไปส่ที่อนโ พายิว่า มันไม่สมวรนะรับ”
“ไม่สมวรยัไ ไหนบอิ”
“แบบว่าพายับเพรเพิ่รู้ััน เพิ่เยเห็นหน้าันรั้แร”
“แล้วไ เพิ่รู้ััน แล้วพายะให้พี่เป็นนใำ ไม่่วยเหลือนที่ำลันเือร้อนอย่าพายั้นเหรอ”
“ือว่าพายไม่ไ้ว่าพี่ใำสัหน่อยนี่รับ” พายแ้ัวพูเสียแผ่วๆ
“ถึะเพิ่รู้ััน แ่เรียนมหาลัยเียวัน ้อ่วยเหลือันไม่ใ่หรือไ หรือพายะให้พี่เป็นนใร้ายทิ้พายอยู่ที่นี่ ส่วนัวเอับรถหนีเพื่อเอาัวรอ ให้พายเินเท้าลับอนโเอล่ะ”
พายส่ายหน้าไปมา ่อนเหลือบมอหน้าอเพร “อโทษรับ”
“ึ้นรถไ้แล้ว เี๋ยวพี่ไปส่ พี่็อยาลับไปพัผ่อนบ้าแล้วเหมือนัน”
“รับ” พายรารับเสียอ่อยๆ เม้มปาเ้าหาัน
พายเินทำหน้าละห้อยเินึ้นรถอเพรแ่โยี ืนไม่ึ้นละ็ พายโนเพรับหัว ับัว เมือบินไปทั้ัวเป็นแน่
เมื่อทัู้่ึ้นรถแล้ว เพรึับรถออไป้วยวามเร็วไม่มานั พายอยบอทาไปอนโอนเอ
นระทั่เพรเลี้ยวมาอที่ลานอรถออนโ
“อบุรับพี่เพรมานะรับ มีน้ำใมาส่พายที่อนโ” พอพูบ พายทำท่าะลารถ
“เี๋ยว” เพรึมืออพายเอาไว้่อน
พายหันไปมอเพร แล้ว้มมอมืออเพรึ่ับ้อมือเาอยู่
“พายอยู่ที่นี่เหรอ”
“ใ่รับ”
“อยู่ั้นไหน”
“ั้น 7 รับ พี่เพรถามทำไมเหรอรับ”
“พี่อยู่อนโเียวับพาย พี่อยู่ั้น 10 น่ะ”
“ริเหรอรับ พี่เพรอยู่อนโเียวับพาย”
“อืม พี่อยู่ที่นี่ริๆ หรือพายะไปพิสูน์โยารไปูห้อพัพี่็ไ้นะ”
พายเบิาว้า ส่ายหน้าไปมา “ไม่ไปหรอรับ”
“ทำไมล่ะ”
“็พายไม่รู้ะไปทำไมนี่รับ” พายพูอ้อมแอ้ม ใบหน้าออสีแั ร้อนหน้าผ่าวๆ เพราะเป็นรั้แรที่ถูผู้ายหล่อวนึ้นห้อ
เพรมอพายำๆ ่อนะเอื้อมมือไปลูบหัวอพายเบาๆ พายรู้สึถึวามอ่อนโยนอเพร ทำให้ใบหน้าที่แอยู่แล้วแัึ้นไปอี
“ทำไมพายหน้าแๆ หรือว่าไม่สบาย มียาแ้ไ้ินหรือเปล่า”
หายส่ายหน้าไปมา “พายไม่ไ้เป็นอะไรหรอรับ เพียแ่ เอ่อ”
เพรเลิิ้วสู “อะไรั้นเหรอ”
“ในรถมันร้อนนะรับ พายอึ้นห้อ่อนนะรับ” ว่าแล้วร่าเล็็พรวพราลารถ เพราะพายแสอาารเินอาย่อหน้าเพร ทั้ๆ ที่ไม่วรให้เาไ้เห็น
“เี๋ยว่อนพาย” เพระโนเรีย ทว่าพายลับไม่ไ้ยิน วิ่ลิ่วๆ ไปแล้ว
เพร้มมอับ้าวอพายที่ออยู่บนรถ “ะเอาอย่าไับถุับ้าวพวนี้ี เฮ้อ ถามีๆ ว่าทำไมถึหน้าแ ถึลับวิ่หนี ลืมับ้าวไปเลย” ายหนุ่มบ่นึมำอยู่นเียว
“”
เมื่อพายเปิประูเ้ามาในห้อนเอแล้ว เาถอนหายใหนัๆ ออมา
“นึว่าะแย่เสียแล้ว ทำไมหัวใเรา้อเ้นแรแบบนี้้วย” พายยมือมาทาบที่หัวในเอเบาๆ ไ้ยินเสียหัวใเ้นระรัว
พอเสียหัวใเ้นเ้าที่เ้าทาแล้ว พายมอหาับ้าวนเอที่ื้อมาาลานั นนึไ้ว่าน่าะลืมที่รถอเพร
ร่าเล็ยมือึ้นบหน้าผานเอเบาๆ “พายอมบ๊อเอ๊ย ลืมับ้าวไ้ไเนี่ย”
“”
ความคิดเห็น