รักวุ่นๆ ของยัยซุ่มซ่าม

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงง

     นั่นเป็นเสียงนาฬิกาปลุกของฉันเองแหละมันดังอย่างนี้ทุกวันและวันนี้ก็เช่นเคย แน่นอนฉันก็ต้องมากดปิดมันทุกครั้งด้วยเช่นกันแต่ก็ไม่วาย...

     "โอ๊ย!" ตกเตียงเป็นประจำทุกครั้งไป

     "เป็นอะไรรึเปล่าเจน"

     เสียงของแม่ตะโกนเรียกฉันดังมาจากข้างล่าง

     "หนูไม่เป็นไรหรอกค่ะเรื่องนี้แม่ก็รู้อยู่ว่าเป็นเรื่องธรรมชาติเกิดขึ้นทุกวันอยู่แล้ว"

     ฉันตะโกนตอบแม่ไป ก็เรื่องนี้มันต้องเกิดขึ้นทุกวันเกิดขึ้นทุกครั้งไม่ว่าฉันจะอยู่ไหนมันก็ต้องเกิดขึ้นเสมอแม้กระทั่งวันหยุดราชขการก็ตามมันก็เกิดขึ้นตลอด  (ว่าไปนั่น - -)

     "เร็วๆ นะลูกเดี๋ยวจะไปโรงเรียนสายเอาได้" เสียงแม่ยังตะโกนเรียกฉันอย่างไม่ขาดสาย

"ค่าเดี๋ยวจะรีบๆ ลงไปนะคะ"

สิ้นสุดเสียงของเราทั้งสองคนฉันก็รีบแต่งตัวแล้วลงมาข้างล่างทันที

"งั้นหนูไปโรงเรียนก่อนนะคะ"

"นี่เดี๋ยวสิลูกแล้วอาหารเช้าล่ะ"

"วันนี้หนูไม่กินก็แล้วกันนะคะขืนกินมีหวังไปโรงเรียนสายแน่ แม่ไม่ต้องห่วงนะคะหนูไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกค่ะ" ฉันบอกกับแม่ก่อนจะรีบวิ่งตรงไปที่โรงเรียนทันทีระหว่างทางไปโรงเรียนเกิดไปวิ่งชนกับใครคนหนึ่งเข้า

"ขอโทษค่ะ"

แย่ล่ะฉันเดินชนใครไม่ชนแล้วเขาเป็นใครล่ะเนี่ยท่าทางคงรวยน่าดูมีบอดี้การ์ดตั้งหลายคนแน่ะ

"เดินให้มันระวังหน่อยสิ"

"ขะ..ขอโทษค่ะ"

"แต่ก็เอาเถอะฉันไม่อยากมาเสียเวลากับคนอย่างเธอ"

เรื่องนี้ฉันยอมไม่ได้หรอกนะเรื่องไรมาพูดกับผู้หญิงอย่างนี้ล่ะ

"คนอย่างฉันมันเป็นยังไงเหรอคะ"

"ก็คนอย่างเธอเท่าที่ฉันดูคงจะไม่ค่อยมีฐานะเท่าไหร่หรอกนะแล้วก็ยังซุ่มซ่ามอีกต่างหากฉันถึงไม่อยากเสียเวลามาคุยกับคนอย่างเธอเพราะมันไม่คุ้มกับที่ฉันจะต้องยอมลดฐานะไปพูดคุยกับคนอย่างเธอ"

"นี่นี่คุณมันจะมากไปรึเปล่าถึงฉันจะไม่รวยเท่าคุณแต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีพอนะ เห๊อะว่าแต่ฉันแล้วคุณล่ะอย่าคิดนะว่ารวยแล้วจะมาข่มคนอย่างฉันได้ไม่ว่าคุณจะมาจากไหนหรือฐานะจะเป็นยังไงคุณก็ควรให้เกียรติผู้หญิงด้วย เคยได้ยินมั้ยคะความเป็นสุภาพบุรุษน่ะค่ะ"

"เธอ!"

"คะ มีอะไรงั้นเหรอคะแต่รีบๆ หน่อยนะคะเพราะฉันมีเวลาไม่มากพอฉันต้องไปให้ทันโรงเรียนเข้าด้วย"

"จะให้ผมจัดการมั้ยครับ"

อีตาบอดี้การ์ดของเขาอะไรมันจะโหดปานนั้นแม้ผู้หญิงก็ไม่เว้นเลยเหรอแต่ฉันก็ไม่กลัวหรอกขืนมาแตะต้องตัวฉันแม้แต่นิดเดียวได้เจอดีแน่ถึงจะใหญ่มาจากไหนก็เหอะ

"ไม่ต้อง"

"นี่คุณคะฉันมีเวลาไม่มากพอนะคะมีเรื่องอะไรก็กรุณาฉันเถอะค่ะช่วยพูดดดดออกมาซักทีเหอะ"

"ไม่มีอะไรเธอไปได้แล้ว"

ไม่มีอะไรเธอไปได้แล้วมันหมายความว่ายังไงกันฉันไม่ใช่คนใต้บังคับบัญชาของเขาซักหน่อยนะ  แต่ก็ช่างเหอะ

"ยังไงก็ต้องขอบคุณค่ะที่ยอมปล่อยตัวของฉันไปขอบคุณมากจากใจจริงเลยค่ะ"

ฉันพูดด้วยอารมณ์กวนนิดๆ ก่อนจะเดินต่อไปจากบริเวณนั้นแต่ก็อดขำไม่ได้จริงๆ ก็หน้าตาของเขาดูโกรธฉันมากมันแดงกล่ำจนแทบจะเก็บเกี่ยวได้อยู่แล้วนะเนี่ยตลกชะมัด ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ในที่สุดฉันก็เดินมาถึงโรงเรียนทั้งๆ ที่กะว่าวันนี้คงมาทันแน่แล้วแต่มันก็ไม่ใช่ น่าโมโหจริงๆ เป็นเพราะอีตาถือตัวคนนั้นคนเดียวแท้ๆ ถึงทำให้ฉันมาสายเนี่ยอุตส่าห์ไม่กินข้าวเช้ามารู้งี้อยู่ที่บ้านต่อก็ดีอ่ะ ฉันล่ะอยากจะร้องไห้ ฮือๆ

หลังจากที่ถูกทำโทษจากการที่มาสายเรียบร้อยแล้วฉันจึงรีบวิ่งขึ้นชั้นเรียนทันทีแต่ก็ต้องหยุดเพราะเห็นใครคนนึงเข้านั่น...ถ้าจำไม่ผิดคงเป็นคนที่เจอเมื่อเช้าแต่...เขาจะมาที่โรงเรียนนี้ทำไมล่ะ

"ว่าไงโทโมโยะมาสายอีกแล้วนะ"

"ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะอาจารย์คือมีเรื่องนิดหน่อยค่ะ"

"แต่มาก็ดีแล้วล่ะโคจิโร่จะมาเป็นเพื่อนร่วมห้องของเราตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปนะ"

ไม่ผิดแน่นั่นมันนายนั่นชัดๆ เลยนี่ แล้ว....มันอะไรกันมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่พรุ่งนี้

"โทโมโยะ งั้นเอาเป็นว่าให้โคจิโร่นั่งข้างๆ เธอก็แล้วกันนะจ๊ะ"

"เอ่อ...คืออาจารย์คะ"

"อาจารย์ครับให้ผมนั่งตรงนั้นก็ได้ครับดีเหมือนกันครับจะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนคนนี้ด้วย"

"ว่าไงโทโมโยะเธอจะขัดข้องมั้ย"

"เอ่อ...คือ"

จะทำยังไงดีล่ะถ้าปฏิเสธก็เป็นการเสียมารยาทเกินไปแต่ถ้าให้นายนั่นมานั่งใกล้ๆ มันก็ไม่ดีเหมือนกันจะเอายังไงดีนะ...

"โอ๊ย!"

"เป็นอะไรรึเปล่าโทโมโยะ"

อีตาบ้านี่อะไรจะตามจองล้างจองผลาญฉันขนาดนี้นะ ที่ฉันร้องเนี่ยก็เป็นเหตุผลนึงเขาคงไม่รู้จักความเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ยรีบเอามือออกจากหลังฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!

"บอกไปสิว่าได้ไม่ขัดข้อง"

เขาที่หยิกฉันจากด้านหลังเอื้อมหน้ามากระซิบที่หูของฉัน นี่ฉันต้องยอมจริงๆ เหรอเนี่ย

"มะ ไม่ขัดข้องค่ะ"

"แค่นั้นก็หมดเรื่อง"

ย่ะแค่นี้มันก็จบแต่รับรองเรื่องที่นายหยิกหลังฉันล่ะก็มันไม่จบง่ายๆ หรอกย่ะ ฮึ้ย

"งั้นตกลงกันได้แล้วโคจิโร่ก็จะนั่งที่ตรงนั้นเป็นที่ประจำก็แล้วกันนะ"

"ครับ"

ไม่น่าเลยเราไม่น่าไปยอมเขาซะง่ายๆ โธ่ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจเป็นเพราะอีตาบ้าถือตัวนั่นแท้ๆ ที่ทำให้การเรียนวันนี้ของฉันมันกลายเป็นเรื่องที่สุดแสนจะน่ารำคาญที่สุดในชีวิต 

กริ๊งงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงง

ไชโย! ในที่สุดเสียงนี้ก็มาตอนนี้เวลานี้เสียงออดเป็นเหมือนเสียงสวรรค์ของฉันซะจริงๆ ขอบคุณมากกกกก

"ขอโทษนะคะช่วยหลีกหน่อย"

     "ไม่หลีก เธอจะมีปัญหาอะไรมั้ย"

สุดจะทน หมอนี่เป็นนักปั่นหัวคนเล่นรึไงถ้าฉันเดาถูกตอนนี้นายจะทำให้ฉันเป็นบ้าตายอยู่แล้วนะเนี่ย

"ก็เธอบอกให้หลีกยังไงเล่า!"

ว้าย! ตายแล้วเกิดเรื่องจนได้มั้ยล่ะ

"นี่นายไม่เห็นบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างนอกหรือไงถ้านายแตะต้องตัวฉันเมื่อไหร่พวกเขาไม่เอานายไว้แน่"

"นี่นี่ พอเถอะทาเคชิอย่ามีเรื่องเลย"

ฉันที่ยืนดูเหตุการณ์ข้างหน้ามานานแล้วเริ่มเห็นท่าไม่ดี

"นี่โทโมโยะก็มัน..."

"พอเถอะเชื่อฉันพอแค่นี้เขาไม่สำคัญตกลงมั้ย"

"โท~โม~โยะ~ ไปกินขะ...มีอะไรกันงั้นเหรอ"

ริกะเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดถามขึ้นมาเพราะเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเธอก็น่าชวนถามอยู่หรอก

"ไม่มีอะไรหรอกงั้น นี่ทาเคชิไปกินข้าวได้แล้ว"

ฉันพยายามลากเขาที่จะต่อยนายนั่นได้ทุกเมื่อออกจากบริเวณนั้นทันทีก่อนที่เรื่องมันจะไปกันใหญ่ เราเดินกันมาจนถึงโรงอาหาร

"กินนี่สิ"

"ไม่กิน"

"ตามใจนะฉันกินคนเดียวก็ได้"

หมดอารมณ์จะง้อแล้วนะผู้ชายอะไรขี้งอนเป็นบ้าหึงหวงไม่เข้าเรื่อง

"เอามานี่"

"อะไรอ่ะมาแย่งฉันกินทำไมทีแรกให้กินไม่ยอมกินเองนะทีเนี้ยก็ไปซื้อกินเองก็แล้วกันฉันไม่สนแล้ว"

"นี่นี่ หยุดเลยพอกันทั้งสองคนนั่นแหละ"

"ริกะก็เค้าอยากงอนไม่เข้าเรื่องเองนี่ ฉันไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มก่อนซักหน่อย"

"พอเลย เอาอย่างงี้ถ้านายอยากจะกินนะทาเคชิเดี๋ยวฉันจะไปซื้อมาให้ก็แล้วกัน รำคาญทะเลาะกันอยู่ได้"

พอริกะเดินออกไปเขาก็เริ่มเอื่อยปากพูดขึ้นก่อน

"อยู่ห่างๆ เค้าเอาไว้"

"เรื่องไรฉันจะต้องยอมฟังที่นายพูดด้วยล่ะฉันจะยุ่งกับใครมันก็สิทธิของฉัน"

"แต่เธอเป็นแฟนฉันนะ"

"เมื่อกี้น่ะเป็นแต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นแฟนกับคนที่หึงหวงไม่เข้าเรื่องอย่างนายเด็ดขาดก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไรก็ไม่เชื่อ"

"แต่..."

"เลิกพูดจะได้มั้ยฉันจะไม่เป็นฝ่ายที่ยอมนายอีกแล้วมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นฉันก็ต้องมาง้อนายตลอดต่อไปอย่าหวังว่าฉันจะทำมันอีก พอกันที"

หมดความอดทนแล้วนะจะโกรธก็โกรธไปฉันไม่สนจะเลิกคบกับฉันก็เลิกคบไปในเมื่อเขาไม่เข้าใจและไม่เชื่อใจฉันอย่างนี้ก็คงคบกันไม่ได้หรอก

"เอ้า ทาเคชิข้าวของนาย"

"มาก็ดีแล้วริกะงั้นฉันขึ้นข้างบนก่อนก็แล้วกัน"

"เดี๋ยวสิโทโมโยะทำไมถึงรีบขึ้นล่ะ"

"อ๋อก็ไม่อยากอยู่ข้างล่างนานๆ น่ะเบื่อคนบางคนฉันไปล่ะนะ"

ทำไมวันนี้ถึงมีแต่เรื่องน่าเบื่อน่าเบื่อกันนะตอนเช้าก็อีตานั่นส่วนตอนกลางวันก็ทาเคชิ  โอ๊ย! คิดแล้วปวดหัว

แอ๊ดดดดด~

"เอ๊ะ? มีใครอยู่ข้างบนน่ะ"