คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
#Prologue
'DREAM'
You don't know me but I know you.
ฝนระหน่ำลมาอย่าหนัทำให้ทัศนวิสัยในารมอเห็น่ำล
เป็นวันวนะเที่ยืนแล้วหิสาวยั้มหน้า้มาเินอยู่บนทาเท้าเพื่อลับที่พัเหมือนทุวัน
“แย่ั
ทำแว่นาหายไปอนไหนเนี่ย อนแทเลนส์็ไม่ไ้ใส่มา”
หิสาวบ่นอุบับัวเอ
เธอมีปัหาับารมอเห็นในที่แสสลัว หรือเรียว่า Night blindness ยิ่เป็นเวลาลาืนยิ่ไม่้อพูถึ—เธอแทบะมอทุอย่าเป็นภาพเบลอไปเสียหม
รื
รื
สมาร์ทโฟนเรื่อโปรสั่น้วยระับ
7.8 ริเอร์ในระเป๋าาเอหิสาว
เธอเบือนหน้าหนี้วยสีหน้าไม่สบอารม์ ่อนะัสินใัสายนั้นทิ้อย่าไม่รอ้า
้อวามเ้ึ้นบนหน้าอสมาร์ทโฟนแทนสายเรียเ้า
เธอเปิอ่านท่ามลาสายฝน
“ันอโทษที่พูไปแบบนั้น”
“เธออยู่ไหน”
“ไ้โปรอบ้วย
ันเป็นห่วเธอมา”
—้อวามา
น แยอ
หิสาวปาหยน้ำฝนที่เปื้อนหน้าอออ่อนพิมพ์้อวามบาอย่าลับไป
“ไม่้อสนใว่าันะเป็นยัไ
บันสัทีเถอะ! แยอ”
หิสาวำมือแน่นาวามรู้สึที่เสียไปเพราะใรบาน
เธอไม่รู้้วย้ำว่าหยน้ำที่ไหลรินอาบแ้มั่สายธารนั้นเป็นแ่น้ำฝนหรือน้ำา
เธอ้าวเท้าออไปโยไม่สนใสิ่รอบ้า
ปี้น
ปี้นนนนนนนนนนน
เอี๊ย…!
โรม!!
รถยน์วิ่มา้วยวามเร็วสูพุ่นร่าหิสาวโยไม่ทันระวั
แสไฟสอวาหน้ารถยน์เป็นเพียภาพสุท้ายที่หิสาวเห็นมัน่อนทุอย่าะับสิ้นล
...รวมถึลมหายใอเธอ้วย
เฮือ
!
หิสาวสะุ้ื่นึ้น้วยใบหน้าที่เ็มเปี่ยมไป้วยวามื่นใ
เธอหอบหายใแรเหมือนำลัวิ่้วยวามเร็วสู หยาเหื่อที่ไหลรินบนใบหน้ามิอาปปิวามลัวอหิสาวไ้
ใ่
มันเป็นเพียแ่วามฝัน
“ฝันหรอเนี่ย
โอ๊ยยยย”
เมียวอิ
มินะถอนหายใเฮือให่้วยวามโล่อ
เมื่อวามเ็บปวที่เธอเพิ่ไ้รับาอุบัิเหุนั้นเป็นเพียวามฝัน
เป็นฝันที่เหมือนริมา
ไม่น่าเื่อเลย
นึว่าันะายไปแล้วะอี... มินะบ่นพึมพำ
เธอส่ายหน้าให้ับฝันร้ายอัวเอ
หิสาวำทุเหุาร์ ทุวามรู้สึในฝันร้ายนั้นไ้รบสมบูร์
รวมระทั่ื่ออใรบานในนั้น
“น แยอ”
มินะบ่นอุบ “ใรันนะ
ทำไมันถึฝันถึเธอทั้ที่ันไม่เยรู้ัเธอ”
มินะปั้อนเมวามิออาหัว เธอเหลือบมอนาฬิาแล้วพบว่าเป็นเวลาเือบเ้าโมเ้าแล้ว
“แย่แล้ว
สายแน่ๆ รี๊” ร่าบาออแรุัวเอออาเีย
เธอปลล็อสมาร์ทโฟนเรื่อโปร—ึพบว่าเรื่อวยำลัะมาเยือนเธอในไม่้า
สายที่ไม่ไ้รับ 12 สาย — านะ
“วันนี้มีวิอาารย์ยู
เธอลืมไปแล้วหรอมินะ! รีบมาเลยนะ”
“อาารย์เริ่มแ้อสอบแล้ว”
“มา่วนเลย่ะิส”
—้อวามา
มินาโะาิ านะ
หิสาวสวมุุยูนิฟอร์มอย่ารีบร้อน
เธอเร่ฝีเท้าออไป้วยวามรีบสุี
ุนี้ารแ่หน้าไม่ำเป็นแล้วสำหรับเมียวอิ
มินะ—เหล่าเพื่อนฝูอเธอะีใที่ไ้เห็นหน้าสอเธอเป็นวันแร
ีใับผีน่ะสิ
นำลัรีบเนี่ย โว้ย
“นัศึษามาไม่ทันเวลาสอบ
ุไม่มีสิทธิสอบ่ะ”
อาารย์สาวัำลัใมินะอย่า่ายาย
นรีบหน้าเื่อนลทันทีเมื่อรู้ัวว่าหมสิทธิสอบเ็บะแนนรั้ที่ 1 เสียแล้ว
10 ะแนนิบเอ ไม่เป็นไรหรอมั้...แ่หายไป 2 เรเลยนะ TT
“หนูอ่อมไ้ไหมะอาารย์ยู
ให้หนูทำอะไร็ไ้่ะ นะะ” หิสาวทำสายาวิวอนอออ้อนผู้เป็นอาารย์นหล่อน้อยอม่วยเหลือเพราะวามสสาร
“ะแนนวิาโฟโ้อเธอ่ำมาเลยนะ
แถมมาทำวิไม่ทันอี เมียวอิ มินะ! เธอนี่มันริๆเลย” หล่อนบ่นอุบ
“ั้นเอาอย่านี้ อาารย์ะใหุ้ทำเล่มโปรเนี้แทน 10 ะแนนที่หายไป”
อาารย์สาววาระาษสีาวบนโ๊ะ
ูเหมือนว่า้อมูลในระาษแผ่นนั้นะเป็นส่วนหนึ่อ Course syllabus ที่ถูัออไปาหลัสูรอเทอม่อน
“นี่มันโปรเถ่ายภาพที่ถูัออาหลัสูรไปแล้วนี่ะ”
มินะเลิิ้ว
“ันอยาให้เธอใ้ล้อ
DSLR ให้เ่ว่านี้ เรียนวิาโฟโ้เธอ้อใ้ล้อเป็นสิ
เลิใ้ไ้แล้วล้อในมือถือน่ะ”
พูแบบนี้เอาล้อมาฟาหน้าันเลยีว่า่ะอาารย์
“แ่ว่าอาารย์ยูะ
ือหนูไม่เ่้านล้อสัเท่าไร อสอบ่อมเป็น้อเียนแทนไม่ไ้หรอะ”
“ะเอาไหม 10
ะแนน”
มินะยิ้มเื่อนใส่ร่าสูผู้เป็นอาารย์
เธอเินออไปพร้อมระาษสีาวและหน้าที่พิเศษที่ไ้รับมอบหมาย
“โห ้อทำนานี้เลยหรอวะ” เพื่อนสนิทร่วมสัาิเบิาว้า
“อื้ม
โรเเลย ไม่น่าื่นไปสอบสายเลยัน”
มินะบ่นอุบพลาัวิปรีมบนไอศรีมเ้าปาอย่าอเล็อร่อย
“แล้วีมะ”
านะเท้าาถาม้วยสายาแ่มื่น
“ีับผีน่ะสิ
านยาว่าสอบวิอี”
“ันหมายถึอาารย์ยูน่ะ
านีมะ รีวิวหน่อย”
ยัยานะนี่มัน…
“อะไรอเธอานะ”
สาวี่ปุ่นมวิ้ว่ำ
“ีะาย
ถ้าเป็นันนะ! ันะเ้าไปปรึษาานับอาารย์ยูทุสัปาห์เลย นอะไรทั้สู
หุ่นี น่ารั โรผัวเลยอ่ะ อยา้ายยย...อุบ”
มินะเอื้อมมือปิปาเพื่อนสนิท้วยวามใร้อน
“นั่นอาารย์นะเว้ย
ใรไ้ยินเ้าะทำยัไ! ไฟแรในใมันสูหรอยะ”
อยู่ในุที่่าว่าแรยัไานะ็ไม่ปิเสธแล้ว่ะ
“็ันรัเา
ันั้ใเรียนวิาโฟโ้มาเพราะอาารย์ยูเลยนะ”
มินะส่ายหน้าให้ับวามล้าแสอออเพื่อนสนิท
แ่บาที็แสออเินไป
“พวแทิ้ันอีแล้วนะ
อนแล้ว เอะ!”
มินะแลบลิ้นปริ้นาให้ับเพื่อนสนิทผ่านวิิโออล
วันนี้เป็นอีวันที่านะและเพื่อนสนิทอีน ฮิราอิ โมโมะ หนีเธอไปเที่ยวผับอีแล้ว
ึ่แน่นอนว่านอย่าเมียวอิ มินะไม่มีทาไปเที่ยวในสถานที่แบบนั้น
นอาินและนอน
มินะ็ไม่อบทำอะไรอีเลย เรื่อื่มแอลอฮอล์ไม่แะ บุหรี่ไมู่ ารพนันไม่ยุ่
วันๆมอยู่แ่ับีรีย์เาหลี นัร้อเป็อปและอ่านหนัสือ่าเวลา
อย่าถามถึเรื่อวามรั
หลายนที่พยายามเ้ามาีบมินะแ่็้อถอยห่าันหม
ไม่ใ่เพราะมินะใร้ายนปิเสธทุน—แ่เพราะวามโลส่วนัวสู(นิหน่อย)อมินะ่าหา
ที่ทำให้มินะูยาที่ะเ้าถึ
มินะเินุ่มๆมายัทาม้าลายเพื่อหวัะ้ามถนน
เธอมัะมีปัหาาารมอเห็นในที่มื—โยเพาะเวลาลาืนภาพทุอย่ารหน้าะฟุ้เบลอไปหมเหมือนล้อที่ไม่ไ้ปรับโฟัส
“ฝนอีแล้วหรอ”
หิสาวบ่นอุบับัวเอ
สสัยเมื่อเ้ารีบมามหาวิทยาลัยนไม่ทันไ้หยิบร่มออมา้วย
่าไม่รอบอบเอาเสียเลยเมียวอิ มินะ
เม็ฝนที่ลมาเริ่มหนัึ้นทันาเห็น
มินะพยายามหาที่หลบฝน เธอวาสายาไปรอบๆนมอเห็นร้านสะวื้อที่อยู่ฝั่ร้าม
หิสาว้าวเท้า้ามถนน้วยวามรีบรนนไม่ทันระวั Hyosung GV650 ันโแล่นรมาทาเธอโยไม่ิะะลอวามเร็วเลยสันิ
ผลั่!
ร่าายอใรบานออแรึมินะมายัอีฝั่อถนน
หล่อน่วยีวิอเธอให้รอพ้นาอุบัิเหุ
เือบไปแล้ว
“อบุมาเลยนะะ”
หิสาว้มหัวให้ับนแปลหน้า
มินะสัเนรหน้า—หล่อนมีส่วนสูที่่ำว่าเธอเพียเล็น้อย ใส่เสื้อฮูสีำและแว่นาสีำสนิทเพื่อปปิใบหน้า แ่ไม่อาปปิุสีำใ้ริมฝีปา้าน้ายไ้
“สายาไม่ีแล้ว้ามถนนนเียวแบบนี้มันอันราย” นแปลหน้าเอ่ยเสียเรียบ
หล่อนยื่นร่มให้มินะ—เธอรับอามืออีฝ่าย้วยสีหน้าุน
่อนนแปลหน้านเิมะเินหนีออไปัวเปล่า
“เี๋ยว่ะุ!
ุ!”
หายไปแล้ว
“เอ๊ะ?”
มินะ้มมอำไล้อมือที่ลบนพื้นิน
เธอเ็บมันึ้นมาสำรวูให้แน่ใว่าเป็นอนแปลหน้านนั้นระหว่าที่ยื่นร่มให้เธอหรือเปล่า
‘CM’
ัวอัษรภาษาอัฤษถูสลัลบนำไล้อมือ
หิสาวย่นิ้ว้วยวามสสัย่อนะเ็บำไลนั้นิัวไป้วย
“ถึะมาแบบแปลๆ
แ่็อบุนะที่่วยีวิันไว้ ุ CM”
เธอยิ้มอ่อน
#เธอผู้มาับฝน
TO
BE CONTINUED
ความคิดเห็น