ลุ้นร้ายให้ลงล็อค

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

          เสียงระฆังดังก้องไปทั่วบริเวณโรงเป็นสัญญาณเตือนว่า หมดเวลารับรายงานตัวเข้าศึกษาแล้ว ฉันเดินไปตามทางคอนกรีตที่ทอดยาวจากหน้าอาคารมายังทางประตูหน้าโรงเรียน เสียงจอเเจของผู้คนที่พูดคุยกันตลอดทางทำให้ฉันอดนึกถึงโรงเรียนเก่าไม่ได้ไม่เเน่ใจว่าดีจริงรึเปล่าที่ตัดสินใจมาเรียนที่นี่เพียงเพราะความคิดพิเรนของตัวเอง

          " สน..รอด้วย " เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง

          “ อืม “ ฉันหยุดรอ แจนที่วิ่งตามมา         

          “ ชั้น…..กลับด้วย “

          “ อ้าว..ไม่อยู่คุยกับเพื่อนหรอ “ ฉันมองไปที่กลุ่มคนที่มองตามแจนมา

          “ ไม่เป็นไรหรอฉันบอกพวกนั้นไว้แล้ว และฉันก็มีเรื่องจะคุยกับแกด้วย“

          “ เหอะๆ “

          “ ดูหัวเราะเข้า…ไหนบอกว่าจะไม่ย้ายมาไง “ แจงพูดขึ้นเมื่อฉันออกเดิน “แล้วทำไมอยู่ถึงมา”

          “ ฉันไม่อยากอยู่ที่เดิมแล้ว “ ฉันลดเสียงลงและดูเหมือนคนฟังจะเข้าใจ

          “ น่า..อย่าไปคิดมากเลยเขาไปดีแล้ว “

          “ . . . . . . . .” ฉันได้แต่เงียบไว้กลัวว่าถ้าพูดอะไรออกไปฉันจะกลายเป็นเด็กขี้แง

          “ ฉันว่าก็ดีแล้ว..ที่เดิมๆก็มีแต่ความรู้สึกเดิมๆเมื่อคนเดิมๆไม่อยู่แล้วเราก็อยู่ที่ๆดีๆที่จะลืมคนเดิมๆได้ก็แล้วกัน “

          “ ฉันได้ยินมาว่า พายเรียนที่นี่ “ฉันปาดน้ำตาที่ขอบตาออก

          “ ใช่ .ห้องเดียวกับเราด้วย …..ทำไมหรอ “หน้าใสเอียงคออย่างสงสัย

          “ ปะ.เปล่า เหอๆ..”

          “ ทำไม..บอกมาซะดีๆ “ ยัยนั่นยืนหน้ามาใกล้

          “ มีเรื่องจะให้ช่วย แต่ไว้ค่อยคุยกัน “

          “ อือ ถ้ามีจะให้ช่วยเธอจัดการนายพายยังไงก็บอกละกัน “ เกิดความเงียบขึ้นมื่อแจนพูดจบ

          “รู้ได้ไงอ่ะ” ฉันได้แต่ตกใจในคำพูดเหมือนอ่านใจฉันได้ของเพื่อนสนิท

          “ อ่ะแน่นอน ฉันเป็นเพื่อนแกมากี่ปียัยสน เรื่องแค่นี้ทำไม่จะไม่รู้ และฉันก็เห็นว่าสมควรแล้วด้วยที่จะแก้แค้นเจ็บๆกับหมอนั่นที่ทำให้เพื่อนเราร้องไห้ “ แจนก้มหน้าเดินต่อไป

          “ งั้นหรอ “ ฉันหล่ะอึ้งไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวที่คิดแบบนี้

          “ ฉันไปส่งนะ “ คนเสนอหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดหน้า

          “ อือ “  ฉันรู้สึกเหมือนกับเป็นใบ้เมื่อทันได้เห็นหยดน้ำเล็กๆล่วงลงมา

          การสนทนาของเราสองคนจบลงด้วยความเงียบ เมื่อส่งฉันที่หน้าบ้านแจนขอตัวกลับไปเอาข้าวของและบอกที่บ้านก่อนว่าคืนนี้จะมาค้างบ้านฉัน

          แจนเป็นเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่ ม.ต้น เวลาปั่นรายงานยัยนี่ก็จะมานอนค้างบ้านฉันเสมอ