สงครามแก๊งหัวหน้ากับนายมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #1 : นายตัวแสบ

              
             "ใบเฟรินท์ตื่นได้แล้ว วันนี้เปิดเรียนวันแรกนะย่ะ ''

ใบหม่อนพี่สาวเจ้าระเบียบมาปลุกฉันพร้อมพลังเสียงเกิน180เดซิเบลอีกตามเคย

              ''ลุกแล้วพี่หม่อนลงไปก่อนไป ''

         นี่แหล่ะคำเดิมๆที่ฉันต้องบอกทุกครั้งที่พี่หม่อนมาปลุก ก่อนที่จะกระชากฉันเข้าไปในห้องน้ำที่ทำให้ฉันตาสว่างขึ้นทุกทีก่อนที่จะอาบน้ำแต่ตัวและลงมากินข้าวเหมือนที่ทำเป็นประจำ  แต่ปีนี้เปลี่ยนไปเพราะจากที่ใส่เสื้อนักเรียนตัวหลวมโครก ตัดผมเปิดท้ายทอยและห้อยคอซองน้อยๆที่คอ กลับมาแต่งทับใน ไว้ผมยาวหน้าตาสวย (เหมือนเดิม) ใช่ ฉันขึ้นม.4 แล้วนี่(กว่าจะจบม.3ได้แทบตาย) พร้อมกับการอยู่โรงเรียนเก่าแล้วเพื่อนเดิมๆและเช่นเคยฉันต้องนั่งรถเมล์ไปโรงเรียน

            ''น้องใบเฟรินท์จ๊ะ ให้พี่ไปส่งไหม ไปโรงเรียนร่ะมันไกลแตจะเข้าไปในหัวใจพี่ใกล้นิดเดียวเอง'' (อ้วก คิดไปได้ยังนะ)

....ไม่ วันนี้ฉันต้องไม่สนใจ ถ้าฉันไปเข้าแถวช้าล่ะก็มีหวังโดนฉะตั้งแต่เช้าแน่ๆ.... ฉันต้องทำตามความคิดฉันที่จะมุ่งหน้าไปให้ถึงโรงเรียน แต่ไอ้บ้าพวกนี้ก็ยังมาดักหน้าฉันอีก

            ''นี่ไอ้กรวก งานการไม่มีให้ทำหรือไงถึงวอนเอาปากกวนเบื้องต่ำอย่างนี้เนี้ย''

ฉันพูดจบก็ถกแขนเสื้อขึ้นมา คราบความสวยเมื่อตอนแรกนั้นหายไปอย่างสิ้นเชิง
 
            ''นี่น้องใบเฟรินท์จ๊ะ พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าพี่ชื่อ รูเพิร์ดทำไมไม่ใส่หัวใจดวงน้อยๆไว้จ๊ะ''

ไอ้นี่เมื่อก่อนมันชื่อ กรวกแต่พอรวบรวมพรรคพวกได้มากพอ มันก็เลยเปลี่ยนชื่อเป็นรูเพิร์ดเพื่อให้สมฐานะ

           ''เมื่อไรแกจะเลิกพูดอะไรที่มันชวนให้ฉันเสียข้าวเช้าซะทีนะ''
      
           ''ก็เมื่อใบเฟรินท์รับรักพี่ไงจ๊ะ''

น่าน พูดมาได้ไม่อายปาก ฉันอยากจะเอากองขี้หมาแห้งที่อยู่ข้างๆขว้างมันจังเลย แต่ไม่ได้ฉันต้องสงบสติอารมณ์เพราะกลัวจะเสียชื่อสถาบัน(นางเอกไหมล่ะ เด็กๆควรเอาเป็นตัวอย่าง

           ''เดี๋ยวซิ วันนี้โดดก็ได้ วันแรกครูคงไม่ว่าหรอก''

กรวกและลูกน้องจับแขนฉันเอาไว้ ด้วยสัญชาตญาณของนักบู๊ฉันกำลังจะใช้วิชาป้องกันตัวรวบมันและพวกไว้ได้เชียว แต่มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ชนฉันล้มลงแล้วเอาตัวบังฉันเอาไว้ เพียงจังหวะเดียวที่ฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นไอ้กรวกกับพวกเลือดกำเดาไหล แน่เลยนายนี่ต้องจัดการไอ้ 3 ตัวนี่จนอาการปางตาย แต่
              เอ๊ะ!!! ทำไมลมมันเย็นแท้    +_+
ว๊าย พระหกขะเมน เณรตีลังกาแม่หมาออกไข่(- - ) กระโปรงของฉันถกขึ้นมาถึงขาอ่อน เผยให้เห็นหมีพูของฉันหมด อย่าคิดลึกวันนี้ฉันใส่กุงเกงในลายหมีพูตัวโปรด ฉันรีบถกกระโปรงลงแล้วกรี๊ดอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะวิ่งหนีไป โดยที่ไม่สนใจพวกนั้นที่ยังตาค้างเลือดกำเดาไหลอยู่

             ''คอยดูนะ ถ้าฉันเจอนายอีกทีล่ะก็ชื่อนายโดนลบออกจากโลกแน่'' ฉันบ่นกับตัวเอง

             ''เธอเดี๋ยวก่อน เมื่อกี้ฉันขอโทษ''  ฉันเดาว่าต้องเป็นนายนั่นแน่ๆ ฉันรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่นายนั่นก็ไม่วายเดินมาดักหน้าฉัน เขาก้มตัวลงเพราะความเหนื่อยทำให้สิ่งของสีดำหล่นจากกระเป๋าทันที เขารีบก้มลงเก็บ เมื่อเงยหน้าขึ้นมา 

            โอ้โห หน้าเหมือนกอล์ฟ + ไมค์ + ฮีโร่ ดงบัง จังเลย  ฉันยืนอึ้งอยู่พักสงสัยว่าคงจะน้ำลายหกเหมือนกัน 

            ''นี่เธอหิวข้าวหรอ''  ฉันได้ยินนายนี่ทัก จึงรีบซดน้ำลายกลับเข้าไปใหม่

            ''เปล่า แล้วนี่จะตามมาเอาอะไรอีกล่ะ ''O_o

            ''กุงเกงในเธอไง '' ตานั่นตอบหน้าตาเฉย

           ''นี่จะบ้าหรอ'' ^+_^

           ''ฉันล้อเล่น''  นายนี่เวลายิ้มแล้วน่ารักเป็นบ้าเลย^-^

           ''แต่ฉันขอโทษเธอจริงๆนะ ให้ฉันไปส่งที่โรงเรียนดีกว่า เพื่อเป็นการไถ่โทษให้เธอไง'' ก่อนที่ฉันจะวิ่งหนี สายตาคู่งามของฉันก็เหลือบไปเห็นตาโรงเรียนบนกระเป๋าเสื้อของเค้า

...........ไม่ มันจะไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด........(หวังว่าทุกคนคงคิดเหมือนฉันนะ ) ก่อนที่หัวสมองอันสวยงามของฉันจะคิดไปไกลกว่านี้ฉันก็รีบใส่ทีนหมาวิ่งเข้าซอยนู่นออกซอยนี่อย่างฉวัดเฉวียน มันคือทางลับเข้าโรงเรียนน่ะ เป็นผลนายนี่ตามมาไม่ทัน เพราะซอยนี้ถ้าใครไม่รู้เส้นทางอย่างชำนาญก็หลงได้นะจะบอกให้ (เธอกำลังจะบอกว่าเธอเก่ง ) นี่แหล่ะข้อดีของการเป็นคนอยากรู้อยากเห็น