ปริศนารัก อัจฉริยะ

ลำดับตอนที่ #1 : ความฝันฉากเดิม ๆ

     สัญญาณไฟจราจรที่ติด ๆ ดับ ๆ เหมือนว่าพังมานานแล้ว ถนนทางม้าลาย เสียงแตรดั่งสนั่นของรถพ่วงที่พุ่งมาด้วยความเร็ว ผู้หญิงคนนึงที่ใบหน้าของเธอทั้งกำลังยิ้มและร้องไห้ แม้จะไม่ได้ยินว่าเธอพูดอะไรแต่พอจะอ่านปากได้ว่า " _ รั_ก เ_ธอ น-ะ" // โครมมม!!

     เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้น สีหน้าดูตกใจ มีเหงื่อไหลอาบและหอบเบา ๆ "อีกแล้วเหรอวะ!?" เด็กหนุ่มพูดกับตัวเอง เขาส่ายหน้าเบา ๆ แล้วลุกจากเตียง เปิดน้ำจากอ่างล่างหน้า ใช้มือรองน้ำที่ไหลช้า ๆ มาชโลมใบหน้า "ผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว ทำไมเราต้องฝันถึงเธอบ่อย ๆ แล้วทำไมต้องเป็นฉากแบบเดิม ๆ เธอที่ผลักเราออกมาจากตรงนั้น จากนั้นก็ยิ้มและร้องไห้ แล้วก็พูดอะไรสักอย่าง แล้วก็ ร- รถ รถพ่วงนั่นก็ . . ." เขาคิดทบทวนไปพลางล้างหน้า แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองกระจก น้ำที่ไหลอาบหน้าเขาอยู่ตอนนี้มันคือน้ำตาที่ไหลออกมาของเขาเอง // ฮึก! // "ทำไมเราร้องไห้อีกแล้ววะ? ผู้หญิงคนนั้นสำคัญกับเรามากงั้นเหรอ? แต่แล้วทำไมเรานึกไม่ออกวะ ว่าเธอเป็นใคร!?" เขาถามตัวเองในใจพร้อมมือที่กำหมัดแน่นโดยที่เขาไม่รู้ตัว

     หน้าจอมือถือที่ขึ้นชื่อ อิน มือถือค่อย ๆ สั่นไหว จากนั้นเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้น เด็กหนุ่มถอนหายใจพร้อมเดินมากดรับสาย "ริทย์ ตื่นยังวะเพื่อน วันนี้แกก็จะสายอีกเหรอเพื่อน มาโรงเรียนได้แล้วโว้ย!" เสียงจากปลายสายดังมาทันทีที่กดรับ "เออ ๆ รู้แล้ว วันนี้ชั้นก็ฝันแบบนั้นอีกแล้วว่ะ ก็เลย . . ." ริทย์พูดตอบอินพร้อมกับบอกสาเหตุที่ทำให้เขาเกือบสาย "งั้นเหรอ ชั้นว่ามันก็แค่ฝันแหละ แกอย่าเก็บไปคิดมากดิวะ" อินให้คำแนะนำ "แต่ชั้นว ่- " // " ไม่ต้องแต่เลย ไว้ค่อยคุยที่โรงเรียน เห็นวันนี้เขาบอกมีเด็กใหม่ย้ายเข้ามาห้องเรา เป็นผู้หญิงว่ะ อาจจะทำให้แกหายซึมก็ได้นะ ฮะฮาฮ่าาา" อินไม่เว้นจังหวะให้ริทย์พูดคัดค้านแล้วบอกเขาเรื่องนักเรียนใหม่ทันที "ถ้าได้ก็คงดี" ริทย์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย จากนั้นทั้งคู่ก็เงียบ ไม่มีใครพูดอะไร และริทย์ก้วางสายไป

     ริทย์นอนฟุบอยู่กับโต๊ะเรียนของเขาเหมือนอย่างทุกที อินมองดูเพื่อนของเขาที่อยู่ห่างไปไม่กี่โต๊ะแลัวก็มีท่าทีเศร้าตามทันที "หวังว่าแกจะดีขึ้นเร็ว ๆ ว่ะริทย์ ชั้นก็ไม่รู้จะทำยังไงให้แกร่าเริงได้" อินบ่นกับตัวเอง นาฬิกาบอกเวลาไว้ที่ แปดโมงครึ่ง "นักเรียน ทำความเคารพ!!" เสียงหัวหน้าห้องสั่งทำความเคารพทันทีที่ครูประจำชั้นเดินเข้ามา " สวัสดีครับ/ค่ะ " นักเรียนทุกคนกล่าวสวัสดีพร้อมกัน มีเพียงริทย์คนเดียวที่ยังนอนฟุบอยู่พร้อมทำหน้าเบื่อหน่าย คุณครูมองดูริทย์แล้วก็ถอนหายใจ เหมือนว่าเธอจะชินแล้วที่เห็นริทย์เป็นแบบนี้ "เอาล่ะนักเรียน คาบโฮมรูมวันนี้ ครูขอแจ้งว่าเรามีนักเรียนใหม่ย้ายมาอยู่ห้องเราค่ะ" คุณครูบอกข่าวดีกับนักเรียนของเธอ จากนั้นก็มีทั้งเสียงเฮและเสียงปรบมือของนักเรียนทั้งชั้น แน่นอนยกเว้นริทย์ที่ยังนอนฟุบอยู่เช่นเดิม เขาไม่ได้หลับเพียงแต่เขาไม่สนใจ "วานิล เข้ามาทักทายและแนะนำตัวกับเพื่อน ๆ ได้เลยจ้ะ" คุณครูเชิญนักเรียนใหม่มาแนะนำตัวหน้าชั้นเรียน

     ผิวขาวนวล รูปร่างสัดส่วนดูดี ผมสีเหลืองอ่อนเหมือนดอกวานิลา สาวน้อยท่าทางร่าเริง เดินอารมณ์ออกมาหน้าชั้น " สวัสดีค่ะ ชื่อ วานิล ลามินนา นะคะ ชื่ออาจจะแปลก ๆ หน่อย เรียกว่า นิล เฉย ๆ ก็ได้นะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" ทันทีที่ วานิล เปล่งเสียงคำแรกออกมา มันทำให้ริทย์สะดุ้งขึ้นมาทันที เขาจำอะไรบางอย่างได้ " ส- เสียงแบบนี้ เหมือนกับเสียงของผู้หญิงคนนั้นเลย ถึงในฝันจะไม่ได้ยินเสียงเธอ แต่เพราะอะไรไม่รู้ เราจำได้ว่าเสียงเธอเป็นแบบนี้เลย"

     อินมองดูริทย์ที่สะดุ้งขึ้นมาทันทีที่วานิลพูด เขาจ้องมองริทย์อยู่สักพักแล้วจึงแสยะยิ้มให้ ริทย์ที่เห็นอินมองมาที่ตนพร้อมยิ้มให้ จึงส่งสัญญาณมือเพื่อสื่อว่า " ไม่ใช่อย่างที่แกคิดนะโว้ย! " // " แกโกหกชั้นไม่ได้หรอก น่ารักล่ะซิ้ ใช้ม้าา? " // " ไม่ใช่ ก็แค่ แบบว่า เสียงเธอมัน- " // " น่ารักยันเสียงพูดเลยเรอะ ชั้นก็คิดงั้นนะ ฮะฮาฮ่าาา " // " ไม่ได้หมายความแบบนั้นโว้ยยย!! " ทั้งสองคนส่งสัญญาณมือโต้ตอบกันไปมา เนื่องจากโต๊ะอยู่ห่างกันพอสมควร แต่ดูเหมือนอินจะเข้าใจผิดไปจนทำให้ริทย์โมโห ริทย์ส่งสัญญาณมือให้อินครั้งสุดท้ายด้วยนิ้วกลาง แล้วฟุบลงไปกับโต๊ะเหมือนเดิม อินที่ถึงจะโดนชูนิ้วกลางใส่แต่ก็มีท่าทีดีใจและแอบหัวเราะเบา ๆ

     หลังจากวานิลแนะนำตัวเสร็จ คุณครูก็พูดต่อ " วานิล ที่นั่งที่เดียวที่เหลืออยู่ตอนนี้คือโต๊ะที่ติดกันกับนายอัจฉริทย์ ที่นั่งอยู่หลังห้องตรงนั้นนะจ้ะ " ครูพูดพลางชี้ไปที่โต๊ะข้าง ๆ ริทย์ที่ว่างอยู่ " ค่ะ ขอบคุณค่ะ " นิลตอบกลับ " เอ่อ วานิล คือ อัจฉริทย์เขาอาจจะเป็นคนแปลก ๆ หน่อย แต่จริง ๆ แล้วเขาไม่ใช่คนไม่ดีหรอกนะจ้ะ แล้วเขาก็เรียนเก่งมาก ๆ ด้วย ยังไงก็อย่าถือสาเขานะจ้ะ " คุณครูบอกนิลเรื่องริทย์ " โอเคค่ะ ถ้าเขาไม่ใช่คนไม่ดี ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะคะ ขอบคุณค่ะ " นิลพูดกับครูจบก็เดินตรงไปที่นั่งข้าง ๆ ริทย์ทันที ระหว่างเดินไปก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาของเพื่อน ๆ ในห้องเต็มไปหมด " ไอ้ริทย์ โชคดีชะมัดเลยว่ะ มีสาวน่ารัก ๆ ไปนั่งด้วย " // " ทำไมวานิลซวยยังงี้นะ ได้ไปนั่งข้างไอ้บ้านั่นเฉยเลย " // " ริทย์มันหยิ่งจะตาย ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ตอนเรียนก็เอาแต่นอนฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ " // " เออ น่าเสียดายเนอะที่เด็กใหม่ต้องไปนั่งข้างมัน " เสียงของใครต่อใครในห้องก็มีแต่พูดถึงริทย์ในเชิงลบทั้งนั้น จนเมื่อนิลเดินผ่านโต๊ะอิน " นั่นเพื่อนเราเองแหละ ถึงใครจะมองว่ามันแย่ แต่จริง ๆ มันแค่มีเรื่องไม่สบายใจอยู่เท่านั้นเอง เธอช่วยคุยกับมันบ่อย ๆ หน่อยนะ เผื่อมันจะร่าเริงขึ้นบ้าง " อินพูดให้วานิลฟังจากนั้นเธอก็ยิ้มและพยักหน้าตอบรับ

     เสียงฝีเท้าที่เดินมาหยุดอยู่ข้าง เสียงเลื่อนเก้าอี้และนั่งลงไป นิลได้มานั่งข้าง ๆ ริทย์เรียบร้อยแล้ว แต่ริทย์ยังฟุบอยู่และไม่มีทีท่าจะสนใจสาวสวยคนนี้เลย " นี่! หวัดดี นายชื่ออัจฉริทย์ใช่ป่ะ? " นิลกล่าวทักทายเพื่อนร่วมโต๊ะ แต่ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ เงียบสนิท " ริทย์ ชั้นขอเรียกว่าริทย์ได้ใช่ไหม? มันเรียกง่ายกว่า นายเป็นอะไรเหรอ นายแว่นตรงนั้นบอกชั้นว่านายมีเรื่องไม่สบายใจด้วย เล่าให้เพื่อนใหม่คนนี้ฟังได้รึเปล่า? " ริทย์ยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม นั่นเริ่มทำให้นิลรู้สึกโมโห แต่ทันทีที่นิลยกกำปั้นขึ้นกำลังจะทุบโต๊ะ เธอต้องชะงักและวางมือลงทันที น้ำตาที่ไหลรินของริทย์ที่ฟุบอยู่บนโต๊ะทำให้เธอเปลี่ยนอารมณ์ทันที จากนั้นริทย์ที่เอาแต่เงียบก็พูดขึ้นทั้ง ๆ ที่ฟุบอยู่ว่า " เสียงของเธอมันทำให้ชั้นนึกถึงใครบางคนน่ะ เพราะงั้น เธอช่วยไม่ต้องมาพูดกับชั้นจะได้ไหม ขอร้องล่ะ" นิลได้ยินอย่างชัดเจน นั่นทำให้เธอหยุดนิ่งไปในทันที

--------------------------------------------------------------- รอติดตามตอนต่อไปด้วยนะครับ --------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------- ขอบคุณครับ ------------------------------------------------------------------------------