คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พอร์เพนทีนา
ันอบิว่าวามทรำมัหายไปับเส้นผมที่ร่ว
รั้หนึ่แม่เยบอัน
รั้สอาเพื่อนในั้นเรียน นานับรั้าผู้นและเพื่อนร่วมาน ้ำประัประเนันำไ้ั้แ่อายุสิบวบ
หรือน้อยว่านั้น มันอาเป็นเพียเรื่อเล่า หรือมันอาเป็นเรื่อริ
เส้นหนึ่อาะมาาวามฝันอัน
รั้หนึ่ที่ันฝันถึมืออายหนุ่มที่ลูบศีรษะ เลือนรานันแทบำไม่ไ้
ทั้ใบหน้า เสื้อผ้า อบเ็มั และลิ่นน้ำหอมอเา
หรือเส้นหนึ่อาะมาาวามริที่เยเิึ้นไปพร้อมับัน
วามริเรื่อใที่เริ่มเลือนลบไปาัวันเอ แม้อยารู้ แ่มันหายไปแล้ว
เสื้อระุมสว่าอันเริ่มหม่นล
ัน่ายเวลาัวเอไปับารทำานมาว่า่ายเินไปับเสื้อผ้า วิ่ เิน และไล่ามหาผู้ระทำวามผิมาว่าะเินฮัมเพลระหว่าเลือรีมบำรุผิวและเรื่อสำอา
ันส่ายศีรษะให้ับบานระโ๊ะเรื่อแป้
รั้สุท้ายที่อยู่ในห้าสรรพสิน้าอันือเมื่อเวลาไหน
รั้สุท้ายที่ันยัทุ่มเททุอย่าให้ับพื้นที่อัวเอมาว่าาราน
“เ็เือนที่แล้ว”
เธอพูึ้นออมาในอนที่สวมุระโปร
เรื่อแ่หน้าลอยลาอาาศและแ่หน้าเธอไปามลำับ เธอสวมใส่รอเท้าส้นสู
ถอออ ปล่อยให้มันลับไปที่ั้นวา และู่ใหม่็เินเ้ามา นว่าเธอะพอใ
สมาธิอเธอวระอยู่ับยามเ้าและารเลือสีอลิปที่ะทาในวันนี้
แ่ไม่ใ่อ่านใัน
“เพราะเธอนั่อยู่หน้าโ๊ะรนั้นมาร่วมแล้วเือบยี่สิบนาที”
หาเธอยัไม่หยุารใ้วามสามารถนั้น ันอาะลุออไปหลัาที่เธอพู
และ่อยเธอ อให้มันมีแรมาพอะทำให้แ้มเธอ้ำ
เพียแ่เธออ่านใันบ่อยรั้นเป็นิวัรและเรื่อประำวันไปมานาน
นานพอที่เธอเป็นน้อสาวัน วีนี โล์สีน ันลุึ้น
ันเ้าอี้เ็บโยไม่ถูับพื้นไม้่อนะหันหลัไปหาเธอ เธอเป็นนสวย
ทั้ในสายาันและผู้นที่พบเธอ ผมลอนทอเลยราม
ยิ้มทุรั้ระหว่าุยับผู้สนทนา เสียเธอหวาน แม้ฮัมและร้อเพล ผิับันไลลิบ
ผิวาวอันหม่นเพราะาแ ผมน้ำาลหยาบ าเล็เินไป
และันไม่มีทัษะ้านวามามเหมือนเธอ
เธอมีทุอย่าที่ายหนุ่มพึพอใและหลใหล
น้ำผึ้หยลบนแพนเ้แผ่นให่เลือบวาวหวาน
แฮมหั่นแสลับับนวลนมีสร้อนไหลไล่ามแผ่นาราอวาฟเฟิล แอปเปิลผ่ารึ่
หนึ่เป็นสอ สอเป็นสี่ สี่เป็นแป รวาบนแผ่นผิวเรป
่อนสีน้ำาลาวาผอบเยะโรยล ทำให้มันเป็นลิ่นหอมหวานผสมผเสหมุนวนปนัน
เ้าอี้เลื่อนออมา และันนั่ล ส้อมัส่วนาราแผ่นสี่เหลี่ยมอวาฟเฟิล
สีเหลืออีสเอ่อไหลย้อมแผ่นแป้และแฮมหั่น ่อนมันะเล้าไปในรสาิอผิวลิ้นและไรฟัน
มื้อเ้าทำให้ันไม่อยาออไปาบ้านเสมอ
วีนีนั่อยู่ร้ามัน
เธอยมือ้า้ายึ้น อุปร์อาหารเรียแถวันไปยัอ่าล้าาน
ำระราบอสและราบไ่ไปับน้ำ
ะล้าสะอา่อนะไร้ีวิบนราวแวนใู้้ับ้าว
มือ้า้ายอเธอลับมาถือมีและัิ้นแอปเปิล
น้ำาลาผลไม้ไหลย้อมอบเยละลายบนผิวเรปเหมือนน้ำผึ้บนแพนเ้ เธออ้าปา
ารรไรบแน่นระหว่าเี้ยว เธอเยหน้ามอัน่อนะเลิิ้ว และันพยัหน้าให้
รสาิในมื้อเ้าเธออร่อยเสมอ
“เธอมีประุมอนเ้าหรือ”
เธอลืนเรปแอปเปิลอบเย “ใ่” ่อนะเลื่อนมือไปหยิบแ้วน้ำส้ม
ริมฝีปาแะอบแ้ว ื่ม และวาล ลิปสิสีมพูุหลาบเป็นรอยอยู่บนอบแ้ว
ราวับอำแ้วใบนั้นเป็นสัลัษ์เธอนิรันราล
“เธอวระแ่หน้าบ้า
ทีน” แน่นอนว่าไม่ ันำลัะอบ แ่เธอพูพอี “เพราะเธอวระมีเวลาให้ับัวเอ”
ันึะัไป บทพูทุอย่าถูลบเพราะวามสามารถอเธอ อันที่ริ
หาันไม่พูออมาและใ้วามิทุอย่าสื่อสารับเธอ เธอ็สามารถโ้อบับันไ้
พวเราเยทลอร่วมันแล้ว และมันเป็นวามสามารถที่า
“ันยัพูไ้รึเปล่าว่าอยาให้เธอหยุอ่านใัน”
เธอยิ้ม เสียหัวเราะลอผ่านรอยยิ้ม เธอยมือับห่วุ้มหูภายใ้ผมทอ
“มัน็ไม่ใ่เรื่อที่ร้ายแรมามาย” ร้ายแรที่สุ และทันทีที่ันิแบบนั้น
เธอ็หัวเราะ เสียหัวเราะเธอเยเรียผิวแ้มเรื่อแให้ับผู้ายมาแล้ว
“ันเอ็อยาให้ัวเอมีเวลาบ้าเ่นัน
วีน” ันลับไปยับทสนทนาแรอพวเรา รอยยิ้มอเธอหุบบาลไป
ันไม่รู้ว่ามันเียบลเสียเมื่อไหร่ นมื้อเ้าเสร็สิ้น ันหยิบเสื้อลุมมาสวม
ยาวในระับเียวับหัวเ่า เรียวามอบอุ่นลับมาไ้บ้า
เธอปล่อยให้เวทมนร์ล้าานในะที่ไล่แท่ลิปสิบนริมฝีปา
ลูบเสื้อสีมพูบานเย็นให้เรียบแม้มันะไม่มีที่ิ
ันปล่อยนิ้วี้ออาส้นรอเท้าที่เพิ่สวม เินรไปยัประู
เมือที่เห็นาบานหน้า่าเริ่มสว่าหลัยาม่ำมืแสนนาน
ภาพสุท้ายที่ันะเห็นในยามเ้านี้ที่ห้ออัวเอ่อนไปทำาน ันยมือับไอหนาวที่สะสมในลูบิประู
่อนที่ันะหมุน ่อนที่ันะเินออไป ่อนที่ันะวาแผนารทำานในวันนี้
น้อสาวอัน็พูึ้นอีรั้
“อย่าลืม”
เสียเธอเบาว่าปิ “ว่าเธอไม่ไ้ทำานแล้ว” เธอหยุทุอย่าในยามเ้าอัน
เสียเบาอเธอเรียทุอย่าลับมา วามริที่ันไ้ลืมไป
วามริที่ยัไม่ไ้หายไปับเส้นผม ันปล่อยมือออาลูบิ
บานประูเลื่อนและแนบไปับผนัเบาแผ่วามแรลม ันไม่ไ้มีวามสามารถในารอ่านใ
แ่เธอมอัน ันรู้ เธอไม่ไ้ยิ้ม นัยน์าลเหมือนับัน
รู้ถึวามเสียใที่มันเยเิึ้น ถาโถมหลัาแรโรธ
ไหลเอ่อพร้อมับารรไรที่บัน เรี้ยวโรธในวามรุนแรในสิ่ที่พวเราไม่สามารถปรามห้ามไ้
เรี้ยวโรธในอาีพที่สามารถปราบวามรุนแราผู้ระทำผิในเ์อเรา
แ่ใ้ไม่ไ้ับพวเา ผู้นภายนอที่เราปิบัและปป้อเสมอมา
“ันรู้ วีน”
ันอบ ลืนน้ำลายลไปอึหนึ่ ยาลำบาราวับมันฝืเป็นโลหะเรอะสนิม
“ันำลัมีเวลาให้ับัวเออยู่” ันโห เธอรู้ และันรู้ัวี
ันเ็บเรื่อโหนั้นโยปิประู เินลบันไออไปยัึเมือ้านนอ
ลมหนาวพัผมสีน้ำาลหยาบให้บัสายาันาสีส้มฟ้าไล่เรียันบนท้อฟ้า
ันเินไปบนถนนไร้รถราวิ่แล่นสวนัน เสียรอเท้าอัวเอัผสมับเสียลม
สอมือัวเอเ้าไปในุลุม แสไฟามถนนที่เริ่มับลเพราะวามสว่าาท้อฟ้า
วามมืที่เริ่มาหาย หน้า่าที่ทยอยเปิทีละบาน ัรยานส่หนัสือพิมพ์ยามเ้า
สิบนาทีอันในารมอภาพพวนั้น ่อนะออไปทำาน แ่อนนี้มันมาว่านั้น
อาะเป็นสิบเอ็นาที หรือลอนเป็นยามเย็น
ันไม่ไ้ทำานแล้ว
นั่นือเรื่อริที่ยัไม่หายาวามทรำในเส้นผม
ความคิดเห็น